Lekha Books

நேற்று மாலையில் ஆரம்பித்தது நெற்றி நரம்புகளின் இந்தக் குடைச்சல். தொடர்ந்து தலைவலியும் வந்து சேர்ந்தது. படுத்தபோது ஏதோ ஆபத்து வரப்போகிறது என்பது மட்டும் தெரிந்தது. குளிரை உணர்ந்தபோது எழுந்துபோய் மின்விசிறியை அவள் நிறுத்தினாள். நிறுத்தும்போதும், ஓடச் செய்கிறபோதும் அது இலேசாக முனகும்.

காற்றும் மழையும் காரணமாக பஞ்சாயத்து விளக்குகள் அணைந்து ஊரே இருளில் மூழ்கிப் போயிருந்தது. இல்லாவிட்டாலும் விளக்குகள் சீக்கிரமே அணைந்து போவது என்பது இப்போது ஒரு வழக்கமான செயலாக மாறியிருக்கிறது.

ஐந்து வயதுள்ள பிரதாபன் பட்டாளக்காரனைப் போல நடந்து வந்து காரில் டிரைவரின் இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டு காலால் ‘ஹார்ன்’ அடித்தான். பிறகு தன் தாயை அழைத்தான்.

‘‘மம்மி... சீக்கிரம் வாங்க. ஸ்டார்ட்... ஒன்... டூ... த்ரீ...’’

அவனுக்குப் பின்னால் வந்த அவன் தாய் உமயம்மா சொன்னாள் :

‘‘மகனே... சும்மா இருடா !’’

1890, பிப்ரவரி, 10.

மூன்று நாட்களாக இடைவெளி இல்லாமல் பனி பெய்து கொண்டேயிருந்தது. பாதைகள் முழுவதும் தடைப்பட்டதால் தேவாலயத்திற்குப் போவது என்பது என்னைப் பொறுத்தவரையில் சிரமமான காரியம்தான். கடந்து போன பதினைந்து வருடங்களாக மாதத்தில் இரண்டு தடவைகள் தவறாமல் நான் தேவாலயத்திற்குப் போவதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தேன்.