Lekha Books

என் வாழ்க்கையே ஒரு போராட்டந்தானோ?

நான் இந்தச் சிறைச்சாலையின் கம்பிக் கதவுகளுக்குள் அடைபட வேண்டிய சூழ்நிலைகளை அறிய நேரிட்டால் இந்த உலகம் என்னைப் பற்றி என்ன நினைக்கும்? ‘இடியட்’ என்றா?

உண்மைதான். நான் முட்டாள்தான். முட்டாளிலும் சாதாரண முட்டாள் இல்லை. வடிகட்டிய முட்டாள்! இல்லாவிட்டால் ஸ்வப்னாவின் சாவுக்குப் போய் நான் தண்டனை பெறும் துர்பாக்கியம் நிகழ்ந்திருக்குமா?

கடவுளின் மேல் ஆணையாகச் சொல்கிறேன்... நான் சொல்லப்போவது முழுவதும் உண்மை.

அழுக்குப் பிடித்துப் போன தாள்களில், செல்லரித்து விட்ட எந்தப் புத்தகத்தைத் தொட்டு நான் சத்தியப் பிரமாணம் எடுத்தேன்?

குரான், பைபிள், ராமாயணம்- இவற்றில் எதுவாக இருக்க முடியும்?

நீதிமன்றத்துக்கு உண்மை தெரிந்திருந்தால் என்னை ஏன் இப்படி சிறைக் கதவுக்குள் அடைத்து வைத்திருக்கப் போகிறது?

ஆயிரம் குற்றவாளிகள் தப்பினாலும் இதோ, ஒரு நிரபராதி தண்டிக்கப்பட்டிருக்கிறான்!

நான்... நான்... நிரபராதியா?

ஸ்வப்னாவின் சடலம் ‘கலெக்டர் பங்களா’விலிருந்து பல கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் உள்ள ஒரு ரிசர்வ் காட்டுப் பகுதியினூடே வளைந்து வளைந்து போகும் சாலையினருகே ஒரு சிறு நதியின் கரையில் அல்லவா காணக் கிடந்தது? முழுமையாக ஆடை எதுவுமற்ற நிர்வாணமான சடலம்! மார்பிலும் தொடைப் பகுதியிலும் ஒரே கீறல்கள்! போடப்பட்டிருந்த ஆபரணங்கள் அனைத்தும் அப்படியே அவளுடைய உடலில் பழைய மாதிரி கிடந்தன. மூலைக்கொரு பக்கமாய் அலங்கோலமாய் விரிந்து கிடந்த தலைமயிர்களில் காட்டுச் செடிகளின் காய்ந்து போன சருகுகள் ஒட்டிக்கொண்டிருந்தன. கண்கள் பாதி மூடியிருந்தன. அதரங்கள் லேசாகச் சிரிக்கும் கோலம். கீழ் உதட்டிலும், வாயின் பக்கங்களிலும் சிவப்பு வண்ணத்தில் ஏதோ சாயம். உடல் முழுவதும் ஏதோ தாக்கப்பட்டது போல் தோன்றியது. யாரோ உணர்ச்சி மேலிட அவளுடைய உடலை இன்பம் வேண்டிப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். கண்களிலும் வாயிலும் எறும்புகள் சஞ்சாரம் செய்துகொண்டிருந்தன.

பிரேதத்தை முதன் முதலாக என் கண்களால் கண்டபோது... அப்பப்பா எத்தனை விகாரமான காட்சி அது! என்ன செய்வதென்று அறியாமல் பேந்தப்பேந்த விழித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

தினமும் ‘க்ளப்’பிலிருந்து வீட்டுக்கு ஸ்வப்னா வரும்போது நன்றாக இருட்டிவிட்டிருக்கும். பொதுவாகவே மிகவும் தாமதமாகத்தான் அவள் வீடு திரும்புவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தாள். அப்படிப்பட்ட இடங்களுக்கு என்னையும் அழைத்துப் போக விரும்புவாள்!

“நீங்கள் ஒருபோதும் திருந்தவே போவதில்லை” என்று ஒரு நாள் அவள் சாபமிட்டாள். அவளைத் திருத்தி, குடும்பமென்ற நான்கு சுவருக்குள் நிறுத்தலாம் என்று நான் கனவு கண்டுகொண்டிருந்தேன்.  ஆனால், அவளோ எல்லாவற்றையும் ஒரே நொடியில் இடித்துத் தரைமட்டமாக்கி விட்டாள்.

ஆடர்லியுடனும், தோட்டக்காரனுடனும் பகல் முழுவதும் விளையாடி மகிழ்வாள் என் மகள் பிந்து. அவளுடைய ஒவ்வொரு நடவடிக்கையிலும், பேச்சிலுங்கூட அதிகார மிடுக்கு காணப்படுவதை உண்மையாகவே நான் உணர நேரிட்டபோது, எனது இதயம் பட்ட அவலத்துக்கு அளவேயில்லை. நேரம் கிடைக்கும் தருணமெல்லாம் அவளை அருகில் அழைத்துக் கதைகள் சொல்வேன். கடற்கரைக்கும் பூங்காவுக்கும் அழைத்துப் போவேன். புதிய விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்வதில்தான் என் மகளுக்கு எவ்வளவு ஆர்வம்! ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் அவள் எப்படியெல்லாம் என்னிடம் கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருப்பாள்!

‘சூரியன் கடலுக்குள் மூழ்கிவிட்டதே! நாளைக் காலையில் அது எப்படி, டாடீ அனுமான் குன்றுக்கு மேலே எழும்பி வருகிறது? போலீஸ்காரன் அதை எடுத்து அங்கே போய் வைப்பானாமே ஆடர்லி சொல்கிறான். உண்மையா, டாடீ?”

ஆகாயத்தில் மின்னிக் கொண்டிருக்கிற ஆயிரமாயிரம் நட்சத்திரங்களையும் தன் விரலால் சுட்டியபடி கேள்வி கேட்பாள் பிந்துமோள்.

“டாடீ, டெல்லிக்குப் போகிற ப்ளேனில் போனால் நாம் அந்த நட்சத்திரங்களைப் பிடித்துவிடலாம் இல்லையா? தோட்டக்காரன் சொன்னான். டாடியிடம் சொன்னால் டெல்லியிலிருந்து திரும்பி வரும்போது ஆகாயத்திலுள்ள ஒரு நட்சத்திரத்தைப் பறித்து எடுத்துக் கொண்டு வரலாமே என்று. இது உண்மையா டாடீ?”

இயற்கையின் பலப் பல விநோதங்களையும் அவளுடைய மனதில் நன்றாகப் பதியும்படி எளிமையான உதாரணங்களுடன் விளக்கினேன். ஆனால், மனிதர்களின் ரகசியங்களைத் தான் அறிந்துகொள்ளும் சக்தியே எனக்கு இல்லாமல் போய்விட்டது!

பிற்பகல் உறக்கம் கலைய ஸ்வப்னாவுக்கு எப்படியும் மாலை ஐந்து மணி ஆகிவிடும். அதன் பின் சில நேரங்களில் ‘பில்லி’யையும் உடன் அழைத்துக் கொண்டு காற்று வாங்கும் பொருட்டு கடற்கரைக்குப் போய்விடுவாள். எனக்கு ‘பில்லி’யைக் கண்டால் எப்போதுமே ஒரு வகையான வெறுப்பு. இது ஏன் என்று எனக்கு கொஞ்சமும் புரியமாட்டேனென்கிறது. நாய்களிடம் எனக்கு எப்போதுமே தனிப்பட்ட முறையில் அன்பு தோன்றியதில்லை என்பது சரிதான். ஆனால், அதற்காக நான் ஏன் அவற்றின் மீது வெறுப்புக் கொள்ள வேண்டும்? நானும் நாள் செல்லச் செல்ல நாயைப் போல் ஒரு மிருகமாக மாறிக் கொண்டிருப்பதால் இருக்குமோ என்று என் உள்ளத்தின் ஒரு மூலையில் ஒரு மின்னல். ஒரே இனத்தைச் சேர்ந்த விலங்குகள் ஒன்றையொன்று வெறுப்புடன் நோக்கிக் கொள்வதில் தவறென்ன இருக்க முடியும்?

மாவட்டத்தின் ஒரு மூலையில் உள்ள சிறு கிராமம் ஒன்றில் விழா. அதற்கு நானும் போயிருந்தேன். விழாவையொட்டி நாடகம் ஒன்றுக்கு ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தார்கள். அந்தச் சம்பவங்கள் எத்தனை பசுமையாய் என் மனதில் பதிந்து கிடக்கின்றன. மத்தியச் சிறையின் இந்த அறைக்குள் அடைந்து கொண்டு என்னால் எப்படி இதையெல்லாம் நினைவுபடுத்திக் கொள்ள முடிகிறது? இயற்கையுடன் என்னையும் பிணைத்துக் கொள்ளும் இந்தப் பழக்கம் சிறைக்கு வந்த இந்தக் கொஞ்ச நாட்களில் உருவாகியதுதானே! அதாவது ஸப்-ஜெயில்... பின் ஸப்ஜெயிலிலிருந்து மத்திய சிறைக்கு... பின்பு, மத்திய சிறையிலிருந்து தூக்கு மரத்துக்கு! படிப்படியான முன்னேற்றம்; ஸப்-கலெக்டர்... சீஃப் செக்ரடரி.

சாட்சிகள் கூறிய மொழிகள் இன்னும் என் காதுகளில் முழங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. கிராம அதிகாரிகள் கூறினால் அது உண்மையாகிவிடும்போலும்!

“மாலை ஆறு மணிக்கே அவர் அறையைவிட்டு வெளியேறிவிட்டார். தாசில்தாரும் நானும் அப்போது அங்கே நின்றுகொண்டிருந்தோம். எங்களை பொய் சொல்லும்படி வற்புறுத்தினார். நானும் தாசில்தாரும், சுற்றுலா மாளிகையிலேயே தங்கிவிட்டோம். டிரைவரைக் கூட அழைக்காமல், அவராகவே வண்டியை எடுத்து ஓட்டிக் கொண்டு போய்விட்டார். உடனே திரும்பி வந்துவிடுவார் என்று நாங்கள் எதிர்பார்த்தோம். ஆனால் அவர் திரும்பி வரும்போது மணி அதிகாலை இரண்டரை மணி. நான் அப்போது உறங்கவில்லை. காத்துக் கிடந்ததற்காக கண்டபடி எங்களைத் திட்டினார். அவருடைய உடல் முழுவதும் ஒரே வியர்வைப் படலம்...”

சாட்சியை, என் தரப்பு வக்கீல் குறுக்கு விசாரணை செய்தார்.