அதனால் அவள்... - Page 21
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6621
“ஆஸ்பத்திரிக்கு வருகிறீர்களில்லையா?”
“இல்லை, என்னை பங்களாவிலேயே ‘ட்ராப்’பண்ணி விடுங்கள்.”
ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்தபடி அமர்ந்திருந்த சூப்ரென்ட் நீண்ட நேர அமைதிக்குப் பின் கூறினார்.
“திஸ் ஈஸ் எ க்ளியர் கேஸ் அஃப் மர்டர்.”
நான் பதில் கூறவில்லை. இதைக் கண்டுபிடிக்கப் பெரிய குற்ற நிபுணர் ஒன்றும் தேவையில்லையே!
பங்களாவின் முற்றத்தில் யார் யாரோ நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். அந்தரங்கக் காரியதரிசி விசாரணை நடத்திக் கொண்டிருக்கும் உதவிக் கலெக்டர் குமாரி மாவட்ட விநியோக அதிகாரி...
ஒருவருடைய முகத்தைக் கூட நான் ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை.
“ஃபாதர் - இன்லா ஒன்பது மணிக்கு இங்கே வரப் புறப்பட்டதாக ஃபோன் வந்திருக்கிறது.”
அதை யார் கூறியது? அந்தரங்கச் செயலாளராக இருக்குமோ?
கட்டிலில் போய் விழுந்ததுதான் தாமதம்; அதன் பிறகு என்னவெல்லாம் நடந்ததோ தெரியவில்லை.
“கொலை செய்த கலெக்டரைத் தண்டிக்க வேண்டும்! தூக்கிலிட வேண்டும்!”
ஆயிரமாயிரம் குரல்கள் வானத்தைக் கிழித்துக் கொண்டு ஒலித்தன. ரோட்டரி அச்சகத்தின் எரிச்சலூட்டக்கூடிய ‘கரகர’ சப்தம்; அலை அலையாய் பத்திரிகைகள் அச்சாகிக் குவிந்து கொண்டிருந்தன. முதல் பக்கத்தில் ஸ்வப்னாவின் சவத்தின் புகைப்படம் பிரசுரமாகியிருந்தது. அதைத் தவிர ஸ்வப்னா, பிந்துமோள் இவர்களின் சிறிய படங்களுடன் என்னுடைய படமும்.
‘கலெக்டரின் மனைவி கொலை’
சிவப்பு வண்ணத்தில் பெரிய எழுத்துக்களில் அச்சாகியிருந்த தலைப்பு!
எல்லாம் ஒரு கனவு போல் நடந்து முடிந்துவிட்டதே! உள் மனத்தில் காலங்காலமாய் ஏற்பட்டுக் குவிந்து கிடந்த குற்ற உணர்வின் வெளிப்பாடாக இது இருக்குமோ?
நிச்சயம் இது கனவாக இருப்பதற்கில்லை. நான் கண் விழித்தபோது எனக்கெதிரே டாக்டர் சரத் மோகன், டி.ஐ.ஜி. சத்தியநாத், ஸ்ரீதர மேனன் மூவரும் அமர்ந்திருப்பது என் கண்களில் மங்கலாகத் தெரிந்தது. மேனன் என்னவோ பேச நினைப்பது போல் தோன்றியது. ஆனால், பேச நா வரவில்லைபோல் இருக்கிறது?
இறுதியில் டாக்டர்தான் அங்கே நிலவிக்கொண்டிருந்த அமைதியைக் கிழிக்கும் வகையில் பேசினார்.
“அப்படியானால், நான் வரட்டுமா? அவரை யாரும் தயவு செய்து துன்பப்படுத்தாதீர்கள்! லெட் ஹிம் ப்ரீத் ஸம் ஃப்ரெஷ் ஏர்!”
டி.ஐ.ஜி.-யைத் தவிர மற்ற எல்லோருமே அறையை விட்டு வெளியே போய்விட்டார்கள்; ஸ்ரீதர மேனனுந்தான். மேலே சுழன்று கொண்டிருந்த மின் விசிறியை வெறிக்க நோக்கியபடி படுத்துக்கிடந்தேன். திருவிழாக்காலம் முடிந்ததும் கோவில் வெறிச்சோடிப் போய் களையிழந்தது போல் காணப்படுமே அந்த நிலையில்தான் என் மனமும் இருந்தது. ஒரே சூனியம்.
டி.ஐ.ஜி. என்னவோ கூறிக் கொண்டிருந்தார்!
“இது ஒரு கொலைதான் என்ற உண்மை சந்தேகத்துக்கே இடமின்றித் தெரியவந்திருக்கிறது. வயிற்றிலோ நுழையீரலிலோ ஆற்றில் ஓடிக்கொண்டிருந்த தண்ணீர் எதுவும் இல்லை என்று சோதனை வாயிலாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ‘போஸ்ட் மார்ட்டம்’நடத்திய போலீஸ் ஸர்ஜன் பேராசிரியர் குருதேவின் கருத்தை வைத்துப் பார்க்கும்போது கொலை இரவு பதினொரு மணிக்கும் அதிகாலை இரண்டு மணிக்கும் இடையில் நடைபெற்றிருக்க வேண்டும் என்றே நம்ப வேண்டியிருக்கிறது. ‘க்ளப்’பில் உங்கள் மனைவி உண்ட டின்னர்கூட அப்படியே ஜீரணம் ஆகாமல் வயிற்றினுள் கிடந்தது. மிஸஸ் மேனன் நிறைய மது அருந்தியிருக்கிறார் என்பதும் சோதனை வாயிலாகத் தெரிய வந்திருக்கிறது. உண்மை பிடிபட ஒன்றும் அதிக நாள் ஆகிவிடாது. இந்தக் கொலையைச் செய்தது யாராக இருக்கும் என்று கண்டுபிடிக்கக் குற்றவியல் நிபுணர்கள் பலர் விரைவில் வரவிருக்கிறார்களாம்; உள்ளாட்சித்துறை மந்திரியிடமிருந்து சிறிது நேரத்துக்கு முன்புதான் தகவல் வந்தது. இங்கேயுள்ள போலீஸ் அதிகாரிகளைக் கொண்டு, சம்பந்தப்பட்ட கொலை வழக்கை விசாரிப்பது அவ்வளவு உசிதமாக இல்லை என்பதே எல்லோருடைய கருத்தும்.”
காட்டுத் தீ போல ஊரின் மூலை முடுக்கில் எல்லாம் செய்தி பரவிவிட்டது.
அடுத்த நாள் சட்டமன்றத்தில் ‘ஸ்வப்னாவின் கொலை’ வழக்கில் மறைந்து கிடக்கும் மர்மங்களைப் பற்றித் துப்புத் துலக்க ஓர் உடனடித் தீர்மானம் போடும்படி எதிர்க்கட்சிகள் கோரின.
“குற்றவாளிகள் யாராக இருந்தாலும் சரி, அவர்களை எவ்வளவு விரைவில் முடியுமோ, அவ்வளவு விரைவாகக் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும்!”
உள்ளாட்சித்துறை அமைச்சரின் தீர்மானத்தின்பேரில், சட்டசபையில் எதிர்க்கட்சிகள் கொண்டு வந்த தீர்மானத்தைத் தள்ளுபடி செய்தார் சபாநாயகர். “நல்ல குணங்களின் உறைவிடமாக இருந்தவர் ஸ்வப்னா” என்று பாராட்டிப் புகழ்ந்தார். “சொந்த மனைவியின் உயிரைப் பறிக்கக் கொஞ்சங்கூட அஞ்சாமல் காட்டுத்தனமாய் நடந்து கொண்ட அந்த மனிதனைக் கலெக்டராகப் போட்ட அரசு வெட்கமான ஒரு செயலைச் செய்துவிட்டது” என்று எதிர்க்கட்சித் தலைவர் கூறிமுடித்ததும் எல்லா எதிர்க்கட்சியினரும் சேர்ந்து, ‘வெட்கம்! வெட்கம்’என்று கூக்குரல் எழுப்பியிருக்கிறார்கள்.
காற்று எந்தப் பக்கமாக வீசத் தொடங்கியிருக்கிறது என்று எனக்கு மெல்ல மெல்லப் புரிய ஆரம்பித்துவிட்டது. ஆனால்... மெதுவாகக் கிளம்பிய அந்தத் தென்றல் இப்படிப் புயல்காற்றாக மாறி அதன் சக்தியால் என்னை இந்த நான்கு சுவர்களுக்குள் அடைத்து வைக்கும் என்பதை நான் சிறிது கூட எதிர்பார்க்கவில்லை!
பல மாதங்களாகவே கலெக்டருக்கும் அவருடைய மனைவிக்கும் இடையே இருந்த தொடர்பு அவ்வளவு பொருத்தமானதாக இல்லை என்று வரிந்து கட்டிக் கொண்டு எழுதியிருந்தன பத்திரிகைகள். ஸ்வப்னாவின் தந்தை ஸ்ரீதர மேனன் உள்ளாட்சித் துறை அமைச்சரைப் போயப் பார்த்தாராம்; குடும்பத்தில் நிலவிக் கொண்டிருந்த ரகசியங்கள் ஒவ்வொன்றையும் ஒரு வேளை ஒன்று விடாமல் கூறியிருப்பாரோ, அமைச்சரிடத்தில்! தாம் அமைச்சரைச் சந்திக்கப் போவது குறித்து, இதற்கு முன்பே ஏன் என்னிடம் அவர் கூறவில்லை? இதற்கு முன் ஒரு போதும் அவர் இப்படி நடந்து கொண்டதில்லையே! அதுவும் அமைச்சரைச் சந்திக்க டெல்லிக்கே போவது என்றால்...?
கொலை நடப்பதற்கு ஒரு வாரத்துக்கு முன்பு என்னைத் தேடி வந்திருக்கிறார் ஸ்ரீதர மேனன். என்னைச் சந்தித்துவிட்டுப் போகும் போது என் மீது அவருக்கு ஒரே கோபம். கள்ளக்கடத்தல் மன்னனான ஜமாலைக் கைது செய்ய மத்திய அரசு உத்தரவு போட்டு விட்டதா என்பதை அறிந்து கொள்ளும் நோக்கத்துடன் அவர் வந்திருந்தார்.
ஆனால், அதற்குப் பதில் கூறாமல் வேறு எதை எதைப் பற்றியோ வேண்டுமென்றே பேசிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் மனிதர் விட வேண்டுமே! “எனக்கும் ஜமாலுக்கும் இடையே ரொம்ப நாட்களாகவே நல்ல நட்பு. எப்படியும் அந்த மனிதரைக் காப்பாற்றுவேன்” என்றார்.
எனக்கு வந்த கோபத்தை அடக்கிக்கொண்டு, “இந்த மாதிரியான அந்தரங்க விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசுவது எனக்கு ஒரு போதும் பிடிக்காது; மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள்” என்றேன்.