Lekha Books

“வெறும் ஒன்றரை ஆண்டுகள் தானே மகனே! நீ மஸ்ஸூரியில் ட்ரெயினிங் படிக்கப் போகிறதோ ஒன்றரையாண்டு. ஒரே நொடி போல் அது உருண்டோடிவிடாதா? ட்ரெயினிங் முடித்துவிட்டு வா. அப்புறம் ஆபரேஷனை நிச்சயம் வைத்துக் கொள்ளலாம்.”

கல்யாண நிச்சயதார்த்தத்துக்குப் பிறகு எப்போதாவது ஒரு முறையே, இந்திரப்ரஸ்தத்துக்குச் செல்லும் வழக்கத்தை தானாகவே மேற்கொண்டிருந்தேன். அதுகூட அங்கே ஸ்வப்னா இல்லாத நேரம் பார்த்துத்தான். ‘ஊர் மக்கள் ஏதாவது தவறாக நினைத்துக் கொள்வார்கள் என்ற என் நொண்டிச் சாக்கை எடுத்த எடுப்பிலேயே எடுத்தெறிந்து பேசினாள் ஸ்வப்னா.

கல்யாணத்தை முதலில் முடித்துவிட்டுப் பிறகு ட்ரெயினிங்குக்கு மஸ்ஸூரி போனால் என்ன?” என்றார் ஸ்ரீதர மேனன்.

ஸ்வப்னாவையும் உடன் அழைத்துச் செல்ல இயலாத நிலையில் அப்போது நான் இருந்தேன். பயிற்சிக் காலம் முடிந்து, அம்மாவுக்கு ஆபரேஷனும் நடந்து முடிந்ததும் கல்யாணம் நடைபெற்றால் போதாதா!

என் பதில் மிக உறுதியாக வந்தது. “ட்ரெயினிங் முடியட்டும். பிறகுதான் கல்யாணம்” என்றேன்.

என்னுடைய கருத்துடன் ஒத்துப்போவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்று புரிந்துகொண்டு, “சரி” என்று சொல்லி விட்டார் ஸ்ரீதர மேனன். பின்பு அவர் “அம்மாவின் ஆரோக்கியம் குறித்து வீணாக மனதைப் போட்டுக் குழப்பிக் கொண்டிருக்க வேண்டாம்! அம்மாவைக் கவனித்துக் கொள்ளத்தான் நாங்கள் இருக்கிறோமே! ஸ்வப்னா ஒருத்தி போதாதா, அம்மாவின் உடம்பை அக்கறையாகக் கவனித்துக் கொள்ள? வேண்டுமானால் தினந்தோறும் அவளை அனுப்பி அம்மா உடம்பைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொன்னால் போகிறது” என்றார்.

ஸ்வப்னாவுக்கு ஏன் அந்தக் கஷ்டமெல்லாம்? அவளுடைய ‘திருமுக’த்தைக் கண்டுவிட்டாலே போதும், உடனே அம்மாவுக்குத் தலைவலி வந்துவிடுமே! அம்மாவைக் கவனமாகப் பார்த்துக் கொள்ளும்படி பாருவம்மாவிடம் தெளிவாகக் கூறிவிட்டுத்தான் நான் பயிற்சிக்கே புறப்பட்டுப் போனேன்.

ஒவ்வொரு வாரமும் தவறாமல் அம்மாவுக்குக் கடிதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தேன். அம்மாவிடமிருந்தும் பதில் கடிதங்கள் வந்து கொண்டுதான் இருந்தன. அவை ஒன்றும் பட்டியல் போன்ற நீண்ட கடிதங்கள் இல்லை. உண்மையான, முக்கியமான சில விஷயங்களை மட்டும் உள்ளடக்கியிருக்கும் கடிதங்களாகவே ஒவ்வொன்றும் இருக்கும். ஸ்வப்னாவின் கடிதங்களும் வரும்; ஒவ்வொரு கடிதமும் அவளுடைய காம வேட்கையின் எதிரொலியால் ஏற்பட்ட உணர்ச்சிப் பெருக்கின் வடிவங்களான நீண்ட சரித்திரமாகத்தான் இருக்கும். அவளுடைய இங்கிலீஷ் நடை உண்மையாகவே மிகமிகக் கவர்ச்சியாக இருந்தது. மலையாளம் எழுத அவள் கற்றிருந்தால்தானே! தனக்குப் பதில் கடிதம் எழுதவில்லை என்று என்மேல் அவளுக்குக் கோபம்.

“நான் என்ன அந்நிய ஸ்திரீயா?”

அவள் கேள்வி உண்மையிலேயே நல்லதொரு கேள்விதான்.

“நான் மஸ்ஸூரிவரை ஒரு முறை வரட்டுமா? இரண்டே இரண்டு வாரங்கள் நான் அங்கு உங்களுடன் தங்க எண்ணியிருக்கிறேன்.

“அங்கே யாரும் நம்மைப் பற்றித் தவறுதலாக நினைக்க மாட்டார்கள். இங்கே பயங்கரமான உஷ்ணம். ஏர்கண்டிஷன் செய்த அறையை விட்டு வெளியே புறப்பட்டுவிட்டால், அப்பப்பா, உடனே வெந்துவிடும்! அப்படிப்பட்ட உஷ்ணம்!”

அவள் எழுதியது உண்மைதான்.

அவளுக்கு ஒரு சிறிய கடிதம் எழுதினேன், “மஸ்ஸூரிக்கு இப்போது வர வேண்டாம்” என்று. அப்படி மட்டும் நான் எழுதாமல் இருந்தால் அடுத்த நிமிஷமே புறப்பட்டிருப்பாள் மஸ்ஸூரிக்கு.

ஒரு மாதமாக அம்மாவிடமிருந்து கடிதம் ஏதும் வராமற்போகவே, உண்மையிலேயே அதற்கான காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்பதை ஊகிக்க முடியாமல், நான் பதறிப்போனேன். அம்மாவின் உடல்நிலை சரியாக இல்லையா? அப்படியிருந்தால் நிச்சயம் ஸ்வப்னா ஒரு கடிதம் எழுதாமலா இருந்திருப்பாள்? ஒரு வேளை, தன் உடல்நிலை மோசமானதைக் குறித்து ஸ்வப்னாவுக்கு அறிவிக்காமல் மறைத்திருந்தால்? பாருவம்மா மூலமாகவாவது அம்மா ஏன் ஒரு கடிதம் எழுதக்கூடாது?

உணவை முடித்துவிட்டுச் சாப்பாட்டறையிலிருந்து என் அறைக்குப் புறப்பட்டுக் கொண்டிருந்த சமயந்தான் எனக்கு ஒரு தந்தி வந்திருக்கிற செய்தி தெரிந்தது. தந்தி என்றதும் என் உடலே ஒரு நிமிஷம் அசைவற்று நின்றுவிட்டது. குளிர்ந்து போன விரல்களால் தந்தியைக் கரங்களில் வாங்கியபோது என்னவென்றே தெரியவில்லை. நெற்றி முழுவதும் ‘குப்’பென்று வியர்த்துவிட்டது. ஸ்ரீதர மேனன் வேலூரிலிருந்து அனுப்பியிருந்த தந்தி அது.

“அம்மாவுக்கு உடல்நிலை மிகவும் மோசமாக இருக்கிறது. மருத்துவமனையில் சேர்ந்திருக்கிறோம். உடனே விமானம் மூலம் புறப்பட்டு வரவேண்டும்.”

காலையிலேயே மஸ்ஸூரியை விட்டுப் புறப்பட்டு விட்டேன்.

நினைவு தவறி மயக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தாள் அம்மா. உடல் முழுவதும் வெள்ளை வெளேர் என்றிருந்தது. அம்மா எவ்வளவு மெலிந்துவிட்டாள்! கன்னங்கூடச் சுருங்கி ஒட்டிப் போய்விட்டதே! நான் வந்ததைக் கூட அம்மா கவனிக்கவில்லை.

கலங்கிய கண்களுடன் அம்மாவின் அருகே நின்றிருந்தாள் பாருவம்மா; என்றுமே தாயை விட்டுப் பிரியாத நிழல் அவள். அவள் உறங்கி எத்தனை நாட்கள் ஆகியிருக்குமோ?

“நீ வந்ததும் தன்னை அழைக்கும்படி சொன்னாள். ஸ்வப்னாகூட இங்கே வந்திருக்கிறாள்.”

ஸ்ரீதரமேனனின் ஒரு விஸிட்டிங் கார்டை என்னிடம் கொடுத்தாள் பாருவம்மா. அதில் பேனா மை கொண்டு ஒரு தொலைபேசி எண் குறிக்கப்பட்டிருந்தது.

தொலைபேசியில் பேசிச் சுமார் அரைமணி நேரம் ஆகியிருக்கும். ஸ்ரீதரமேனன் வந்தார். சரியான குடி போதையில் இருந்தார்.

“ஸ்வப்னா எங்கே?”

“ஸ்வப்னாவும் வந்திருக்கிறாள். அவள் ‘ஷாப்பிங்’குக்காக வெளியே போயிருக்கிறாள் தன்னுடைய ஃப்ரெண்டோடு. ஹோட்டலில் அதிக நேரம் இருந்தால் ‘போர்’ அடிக்குமில்லையா?

‘பாய் ஃப்ரெண்டாயிருக்கும்!’

மனதுக்குள்ளேயே நான் நினைத்ததை முனகிக் கொண்டேன்.

“உடனே ஆபரேஷன் நடக்க வேண்டும் என்கிறார்கள் டாக்டர்கள். என்றாலும், பிழைப்பது ரொம்ப ரொம்பச் சிரமம் என்கிறார்கள். நாம் முன்பே கவனப் பிசகாக இருந்துவிட்டபடியால், ட்யூமர் முற்றி விட்டிருக்கிறது. தேவன் வரட்டும். ஆபரேஷனை நடத்திவிடலாம் என்று கருதித்தான் இதுவரை காத்திருந்தோம்.”

‘பைப்’பில் அடைந்து கிடந்த புகையிலையைக் கீழே மெல்லத் தட்டியபடி கூறினார் மேனன். செய்திப் பத்திரிகையில் ‘மரணச் செய்திகள்’ வாசிப்பதைப் போல் இருந்தது அவரது செயல்.

மூன்றாம் நாள் ஆபரேஷன் நடந்தது. அறுவை செய்யும் பொருட்டு ‘ட்ராலி’யில் வைத்து ஆபரேஷன் தியேட்டருக்குள் அம்மாவைக் கொண்டு சென்றபோது என்னையும் மீறி ‘ஓ’வென்று நான் கதறிவிட்டேன்.

ஆபரேஷன் நாலரை மணி நேரத்துக்கு மேல் நடந்தது. ஒவ்வொரு நிமிஷமும் ஒரு பெரிய யுகமாகத் தோன்றியது எனக்கு.

ஆபரேஷன் முடிந்த இரண்டாம் நாள் இரவு அந்த உடலில் இருந்த உயிர் இறுதி விடை பெற்றது. உலகமே இருண்டு போய்விட்டது போல் ஓர் உணர்வு எனக்கு. உதட்டைக் கடித்துக்கொண்டு, தலையைத் தாழ்த்தியபடி நின்று கொண்டிருந்தேன்.