Lekha Books

சோடா பாட்டில்கள் திறக்கப்படும் சப்தம். கேலிச் சிரிப்புக்கள்! மதுவின் போதையில் சிக்குண்டு சொல்லை உச்சரிக்க முடியாமல் நாக்குப் படும்பாடு! பார்ட்டி, டான்ஸ், மதுவின் போதையுடன் தள்ளாடிக்கொண்டே விருந்தினர் விடைபெற்றுச் செல்லும் தருவாயில் ஸ்ரீதர மேனன், “அடுத்த வருஷம் இதே சமயம் என் மகள் ஸ்வப்னாவுக்கும் மிஸ்டர் தேவராஜ மேனன், ஐ.ஏ.எஸ்.ஸுக்கும் திருமணம் நடைபெறும். அந்த நாளில், இந்தச் சமயத்தில் புறப்பட்டுப் போக நான் நிச்சயம் யாருக்கும் அனுமதி தரப் போவதில்லை. மீண்டும் சந்திப்போம்!” என்றார்.

அவருடைய நாவும் குழறத் தொடங்கிவிட்டதோ?

நிறைந்த ஒரு க்ளாஸுடன் என் அருகில் வந்தார் மேனன்.

“வாருங்கள். ஒரு ‘பெக்’குடியுங்கள்... ம்... கம்பெனிக்காக”

நான் திட்டவட்டமாக மறுக்க வேண்டியதாயிற்று. “மன்னிக்க வேண்டும். எனக்கு இது பழக்கமில்லை. தயவு செய்து இந்த ஒரு விஷயத்தில் மட்டும் என்னை வற்புறுத்த வேண்டாம்.”

இந்தப் பதிலைக் கேட்டதும் அவர் சற்று அதிர்ச்சியுற்றிருக்க வேண்டும். ‘சந்தர்ப்பத்துக்குத் தகுந்தாற்போல் நடந்துகொள்ளத் தெரியவில்லை’ என்று நினைத்திருப்பார் போலும்.

“தாய்ப்பால் தவிர வேறு எதையும் பருக மாட்டேன் என்று நீங்கள் கூறினால் நானென்ன செய்ய முடியும்? நான் நிர்ப்பந்தித்துத்தான் என்ன பயன்?” என்றார்.

ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்த நான், பின்பு என்ன நினைத்தேனோ மவுனமாகிவிட்டேன்.

“உடனே வீடு திரும்பவேண்டும்” என்று தீர்மானமாகக் கூறினாள் என் தாய். ஒரு வேளை தாங்க முடியாத அளவுக்குத் தலைவலி ஏற்பட்டிருக்குமோ? வீடு செல்ல அனுமதி கேட்க மேனனை நெருங்கியபோது அவர் சொன்னார்.

“வாட் நான்ஸென்ஸ். தட் ஈஸ் பேட் மேனர்ஸ்... அது சரியில்லை. கெஸ்ட்ஸ் இன்னும் போகாமல் இருக்கும்போது தேவன் மட்டும் போவது சரியில்லை.”

அம்மாவின் செவிகளிலும் மேனன் கூறிய அந்த வார்த்தை விழாமல் இல்லை. அவளுடைய மனசையும் அந்தச் சொற்கள் தொட்டிருக்க வேண்டும்.

“அப்படியானால், மகனே நீ இரு. நான் வருகிறேன்...” தயங்கித் தயங்கி ஏதோ பாவம் செய்துவிட்ட உணர்வுடன் அம்மா அங்கேயிருந்த ‘இம்பாலா’ காரில் ஏற முற்பட்டபோது, எங்கோ போயிருந்த ஸ்வப்னா ஓடி வந்தாள்.

“டாட்டா, மம்மீ!”

அம்மா ஒன்றுமே பேசிக் கொள்ளாமல் வண்டியினுள் கற்சிலை போல் அமர்ந்திருந்தாள்.

‘இந்தக் கிழவிக்குக் கொஞ்சம் கூட மேனர்ஸ் என்றால் என்ன என்று தெரியவில்லை’என்று என் தாயின் மீது பழி சுமத்தாத பெருந்தன்மையான காரியத்தைச் செய்ததற்காக மிஸ்டர் மேனன் அவர்களுக்கு என் நன்றி!

ஒவ்வொரு விருந்தினரும் விடை பெற்றுச் செல்லும்போது ஸ்வப்னாவின் கரங்களைப் பிடித்துக் குலுக்க மறக்கவில்லை. இளைஞர்கள் சிலர் உற்சாக மிகுதியால் அவளுடைய கன்னங்களைத் தடவிச் செல்லும் காட்சியும் என் கண்களில் படத்தான் செய்தது. டென்னிஸ் கோர்ட்டில் அரும்பிய நட்பாயிருக்கும்! அகலம் இல்லாத கருநீல வண்ணச் சேலையும் அதற்கேற்ற கையில்லாத ப்ளவ்ஸும் அணிந்து கம்பீரமாக நடந்து வருகிற அந்தப் பெண் யாராக இருக்க முடியும்!

“ஆள் கொஞ்சம் ‘ஷை’டைப் போல் இருக்கிறது. போகப் போகச் சரிப்படுத்துவிடுவாய் இல்லையா?”

இந்த உபதேசத்தைக் கூறிவிட்டுக் கால் உயர்ந்த அந்தக் காலணிகளைத் தரையில் பட்டதும் படாததுமாய் ஊன்றிக் கொண்டு நடந்தபடி வெளியே கிளம்பினாள் அந்தச் சீமாட்டி.

“அதை நான் ஏற்றுக் கொள்கிறேன் ஸிஸ்டர்! இன்றைக்கே ஆரம்பித்துவிட்டால் போகிறது!”

“என்ன இருந்தாலும் முதல் அனுபவமில்லையா? கொஞ்சம் மெதுவாகவே இருக்கட்டும்; இல்லாவிட்டால் களைத்துப்போய் விடப் போகிறார் ஆசாமி... உம்... வரட்டுமா?”

என்னதான் அவர்கள் பேசிக் கொள்ளும் சம்பாஷணை முழுமையாகச் செவிகளில் விழுந்தாலும், அதன் உள்ளர்த்தம் மட்டும் எனக்குக் கொஞ்சமும் விளங்கவேயில்லை; இந்தப் பட்டிக்காட்டுக்காரனுக்கு அதெல்லாம் எங்கே தெரியப் போகிறது? நான் என்று டென்னிஸ் கோர்ட்டில் விளையாடிக் களைத்துப் போயிருக்கிறேன்?

ஸ்வப்னா தலையைத் திருப்பி என்னைப் பார்த்தாள். கண் மை தீட்டிய தன் அழகிய கண்களை, அவள் ஒரு முறை இமைத்துத் திறந்தாள். அவளுடைய ‘லிப்ஸ்டிக்’பூசிய அதரங்களில் புன்னகை லேசாக அரும்பியது.

நிகழ்ச்சி முடிந்துவிட்டது.

“யூ கோ அண்ட் ஸ்லீப் அப் ஸ்டேர்ஸ்” என்றார் மேனோன்.

“குட்நைட், டாடீ!” என்று தந்தைக்கு விடை கொடுத்தாள் ஸ்வப்னா.

“...வீட்டுக்குப் போனால் நன்றாக இருக்குமென்று நினைக்கிறேன்” என்றேன்.

“டோண்ட் பீ ஸில்லி!” பட்டென்று அவள் கூறிவிட்டாள். மேனன் குடிபோதையில் ஆடி அசைந்தபடி தம் படுக்கையறைக்குப் போய்விட்டார்.

ஸ்வப்னா எனது வலது கரத்தை கெட்டியாகப் பிடித்தபடி மாடிப்படியில் ஏறலானாள்.

அப்பப்பா... அவளுடைய கைக்கு இவ்வளவு சக்தியா? தினந்தோறும் ‘டென்னிஸ்’விளையாடும் பழக்கம் இருக்கிறபடியால் ஒரு வேளை அந்தக் கைகளுக்குச் சக்தி ஏறியிருக்குமோ? வெண்ணெய் திருடிய குற்றத்துக்காக உன்னி கிருஷ்ணனுக்குத் தண்டனை கொடுக்க அவனுடைய கையைப் பிடித்துப் பலமாக இழுத்துச் சென்ற யசோதையின் முகந்தான் அப்போது என் கண்முன் தெரிந்தது. வர மறுக்கும் ஆட்டுக்குட்டியைக் கயிற்றால் கட்டி இழுத்துச் செல்கிறானே மரணத்தின் மேடைக்கு கசாப்புக் கடைக்காரன். அந்தக் காட்சியும் அப்போது முன்பின் சம்பந்தமில்லாமல் மனக் கண்முன் தோன்றியது.

8

அன்றிரவு முழுவதும் நான் தூங்கவேயில்லை. ஆனால் ஸ்வப்னாதான் எவ்வளவு கவலையற்று உறங்கினாள்! காலையில் எழுந்து நான் புறப்படத் தயாரானேன்.

“ஓ! இவ்வளவு சீக்கிரத்திலா? பேசாமல் படுத்து உறங்குங்கள்; ‘ப்ரேக் ஃபாஸ்ட்’முடித்துவிட்டுப் போகலாம். அப்படி என்ன தலைபோய்விட்ட அவசரம்? எனக்கு ஒரே அசதி!” என்றாள் ஸ்வப்னா.

“இல்லை, இப்போதே நான் போக வேண்டும்” என்று சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டேன்.

அநேகமாக நான் வந்துவிட்ட பிறகும் புரண்டு படுத்துத் தலையணையைக் கட்டிப் பிடித்தபடி அவள் மீண்டும் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்க வேண்டும்.

மனம் முழுவதும் ஒரு வகையான அசதியும் வெறுப்பும் நிறைந்து காணப்பட்டது.

“அந்தப் பெண் நம் குடும்பச் சூழ்நிலைக்கு ஒத்து வருவாள் என்று நீ எதிர்பார்க்கிறாயா? ஆனால், எல்லாவற்றையும் இனிமேல் எண்ணி என்ன பயன்? எல்லாம் நடந்து முடிந்துவிட்டது! ‘நன்றி கெட்டவன்’என்று நான்கு பேர் நாக்கின்மேல் பல்லைப் போட்டுப் பேசி விடக்கூடாது பார்!”

இது என் தாயின் இதயப் புலம்பல்!

இருநூறு மைல்களுக்கப்பால் நான் பணிபுரிந்த கல்லூரி இருந்தது என்றாலும், அந்தக் கல்லூரி இருந்த சூழல் என் மனதை மிகவும் கவர்ந்துவிட்டது. அம்மாவிடம் நான் எத்தனை முறை நிர்ப்பந்தித்தேன்!