Lekha Books

குளியல் அறையினுள்ளிருந்து வெளிவரும்போது இப்படிப் பாடிய என் நாக்கு என்னையோ, என் செயலையோ வெறிக்க நோக்கிக் கொண்டிருந்த ஸ்வப்னாவைக் கண்டதுதான் தாமதம், அப்படியே செயலற்று நின்றுவிட்டது!

பால் கட்டிக்கொண்டதால் ஸ்வப்னா இன்னும் அவதிப்பட்டுக் கொண்டுதான் இருந்தாள். அவளைப் பார்த்ததும் எனக்கு ஏனோ கண்ணபிரானைக் கொல்ல வந்து தானே மடிந்து அலங்கோலமாகக் கிடந்த பூதகியின் நினைவுதான் வந்தது!

4

என் பி.ஏ. தேர்வுகள் முடியும் வரை என் தாய் அவள் உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டது குறித்துத் தெரிவிக்கவேயில்லை. ஒவ்வொரு மாதமும் எப்பொழுதும் அனுப்பக் கூடிய பணத்தைவிடக் கொஞ்சம் அதிகமாகவே அவளிடமிருந்து எனக்கு வந்து கொண்டிருந்தது. திருவோணத் திருவிழாவுக்கு நான் கட்டாயம் ஊருக்கு வந்து தன்னுடன் ஒன்றாக அமர்ந்து, தன் கையாலேயே ஆக்கிய சோற்றைச் சுவைக்க வேண்டும் என்று கூட அவள் என்னைக் கட்டாயப்படுத்தவில்லை.

“மகனே உன் தேர்வுகளெல்லாம் முடிந்து, உனக்கு உசிதம் என்று தோன்றுகிற சமயத்தில் நீ என்னைத் தேடிவநந்தால் போதும்!”

அப்பா உயிரோடிருந்தபோது காலை வேளையில், சமையலறைக்குள் நுழைந்தவள் பிறகு இரவு பத்து மணி வரை பம்பரமாய்ச் சுழன்றுகொண்டிருப்பாள்.

“ஜானு, நீ ஏன் இப்படி அலட்டிக் கொள்கிறாய்? இரவு முழுவதும் வேறு கண்விழித்தாய்? பகலில் கொஞ்ச நேரமாவது தலையைச் சாய்த்துத் தூங்கினால் என்ன?” - அப்பா கூறுவார்.

“பகலில் உறங்குவதற்கு நான் என்ன கோழியா? சே! சே! அவமானம்!” - இதுதான் என் தாயின் பதிலாக இருக்கும்.

ஓசை எழுப்பாமல் சமையலறைக்குள் நுழைந்தேன். அங்கே சீடை செய்வதற்காக மாவைக் கையால் பிசைந்து கொண்டிருந்தால் பாருவம்மா. சீடை என்றால் எனக்கு எப்போதும் அலாதி விருப்பம்! நான் விரும்புவது எது, வெறுக்கக்கூடிய பொருள் எது என்பது என் தாய்க்கு அத்துப்படி.

என்னைக் கண்டதும், தான் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து எழுந்து நிற்க முயற்சி செய்தாள் பாருவம்மா.

“இருக்கட்டும், பாருவம்மா உட்கார்.”

என்னை தன் இடுப்பில் ஏந்தி இந்தப் பாருவம்மாதான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருக்கிறாள்!

“உன்னை என் இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு நடந்தது இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது.” பாருவம்மாவின் பேச்சில் அன்பும் பாசமும் இழைந்து ஓடும்.

தரையில் உட்காரப்போன என்னைத் தடுத்து, நான் உட்காருவதற்காக ஒரு சிறிய மணையைக் கொண்டு வந்தாள் பாருவம்மா.

“அம்மாவுக்கு உடம்புக்கு எதுவும் இல்லையே, பாருவம்மா?”

சிறிது நேரம் அவள் ஒன்றுமே பேசவில்லை. அவள் பொய் பேச மாட்டாள் என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

“கொஞ்ச நாளாகவே அவளுக்கு அடிக்கடி தலைவலி வருகிறது தம்பி! அது வந்துவிட்டால் போதும்; துடிதுடித்துப் போய்விடுவாள். உன் தாய், அப்போதெல்லாம் அவளுக்கு ஒரே துணை நம்மைக் காத்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த ஆண்டவன்தான்! இரண்டு கைகளையும் கூப்பிக் கொண்டு ‘கடவுளே, என்னைக் காப்பாற்று’ என்று கதறுவாள்.”

பாருவம்மா மீண்டும் தொடர்ந்தாள்.

“ஒரு முறை இப்படித்தான் வழக்கம்போல் அன்றும் தலைவலி வந்துவிட்டது. தலைவலியின் கொடுமையை அம்மாவினால் கொஞ்சமும் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அப்படி ஒரு வேதனை! அப்போது அம்மா என்னிடம் என்ன சொல்வாள் தெரியுமா? ‘பாரு, இங்கே பார் என் தலையை யாரோ கோடாரியால் அடித்து இரண்டாகப் பிளப்பதுபோல் இருக்கிறது! ஐயோ, பாரு! என்னால் தாங்க முடியவில்லையே! உண்மையிலேயே கடவுள் என்ற ஒருவர் உலகத்தில் இருப்பாரானால் என்னை ஏன் இப்படி உபத்திரவப்படுத்த வேண்டும். பேசாமல் தூக்குப் போட்டுச் செத்துப் போவதே மேல்’ என்றாள் அழுதுகொண்டே.”

பல இரவுகளில் அம்மா சிறிது கூடக் கண்மூடவே இல்லை. பாருவம்மா மீண்டும் மீண்டும் வற்புறுத்தவே ஒரு நாள் பாருவம்மாவுடன் டாக்டர் சுகந்தனைப் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்தாள். தலைவலி வரும் சமயங்களிலெல்லாம் சாப்பிடும்படி சில மாத்திரைகளைக் கொடுத்திருந்தார் டாக்டர்.

“அந்த மாத்திரையைச் சாப்பிட்டுவிட்டால் போதும், வெட்டிப்போட்ட சவம் போல உணர்ச்சியற்ற உறக்கம் வரும் அம்மாவுக்கு. டாக்டர் கூடச் சொன்னார், ‘நோய் மிகவும் முற்றிவிட்டது! இனி மேலும் வெறுமனே இருந்து கொண்டிராமல் திருவனந்தபுரம் போய் நல்ல டாக்டரிடம் அம்மாவைப் பரிசோதி’ என்று. நான் கூட உனக்கு எழுதத்தான் சொன்னேன். ஆனால், அம்மா கேட்டால்தானே! எதையெடுத்தாலும் வேண்டாமென்று சொல்லிவிடுவாள். இப்போதுகூடப் பார், குழந்தை; நீ குளிக்கப் போயிருந்தாய் இல்லையா? அப்போது என் காதில் வந்து அம்மா என்ன சொன்னாள் தெரியுமா? ‘எனக்கு ஏற்பட்ட இந்த நோயைப் பற்றித் தேவனிடம் தப்பித் தவறி கூட வாய்திறந்து சொல்லி விடாதே’ என்றுதான்!”

பாருவம்மாவின் பேச்சு என் உள்ளத்தின் அடித்தளத்தை அடைந்து என்னை என்னவோ செய்துகொண்டிருந்தது. என் அறைக்குள் சென்று நான், கட்டிலில் படுத்தபடி கையில் இருந்த ஒரு நாவலின் பக்கங்களைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தேன். ஒவ்வொரு வரியாக வாசிக்க முற்பட்டேன். ஆனாலும் மனசில் ஒரு வார்த்தையாவது பதியவேண்டுமே! சாயங்காலம் சுமார் ஐந்து மணி இருக்கும். டீயையும், தட்டில் கொஞ்சம் சீடையையும் எடுத்துக் கொண்டு என் அறையில் நுழைந்தாள் அம்மா. தன் உடலுக்கு ஒரு குறைவும் இல்லை என்று நான் உணரவேண்டுமாம்! தன் வேதனையை எல்லாம் மறந்து, அதரங்களில் புன்னகையைத் தவழ விட்டிருந்தாள். அவளுடைய கைகளில் இருந்த ‘டீ’யையும் தட்டையும் நான் கையில் வாங்கிக் கொண்டேன். “உட்காரு... அம்மா” என்றேன்.

“...”

“நாம் நாளைக்குத் திருவனந்தபுரம் வரை போய்விட்டு வருவோம்.”

“...”

“அங்கே பெரிய டாக்டர்கள் நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள். போய் உன்னை அவர்களிடம் காட்டலாம் என்று பார்க்கிறேன்.”

அம்மா சிரித்தாள். அவளுடைய சிரிப்பில் மலர்ச்சி இல்லை.

“எனக்கென்ன குறை வந்தது, மகனே, இப்போது?”

“அம்மா! போதும். இனிமேலும் என்னிடம் எதையும் மறைக்க வேண்டாம்! எனக்கு எல்லாமே தெரிந்துவிட்டது. நீ ஏன் இப்படி எல்லாம் சிரமப்பட வேண்டும்?”

“பரவாயில்லையடா, மகனே... எனக்கு இப்போது ஒரு குறைவும் இல்லை. வேண்டுமானால், இன்னும் கொஞ்சநாள் போகட்டும்.”

கோடை விடுமுறையில் நான் வீட்டுக்கு வந்திருந்தபோதும் என் தாய் படும் கஷ்டங்களை என்னால் நன்கு உணர முடிந்தது. இறுதியில் எப்படியோ டாக்டரிடம் செல்லச் சம்மதித்துவிட்டாள்.

அம்மாவை நன்கு பரிசீலித்து முடித்த டாக்டர், “ப்ரெயின் ட்யூமர் (மூளைச்சதை வளர்ச்சி)” என்றார்.

என் தலையை யாரோ பிளப்பது போல் ஓர் அதிர்ச்சி! இனி நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?