Lekha Books

“சரி மகளே! சொல்கிறேன்.”

களங்கமற்ற அந்தச் சின்னஞ்சிறிய குழந்தையை- என் அன்பு மகளை மார்போடு அணைத்தபடி நான் கதை சொல்லுவேன்.

“பல வருஷத்துக்கு முன் ஒரு ஊரில் ஒரு பெரிய திருடன் இருந்தான்.”

இதற்கு முன் எத்தனையோ தடவை சொன்ன கதைதான் அது. என்றாலும் அதே கதையைத் திரும்பத் திரும்பக் கேட்பதில் அப்படி ஒரு விருப்பம் பிந்துவுக்கு. ஒவ்வொரு முறை கதை சொல்லும்போதும் போலீஸ்காரரின் புதுப் புது சாகசங்களை வர்ணிப்பேன். பிந்து உறங்கும்வரை என் கதை தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும். வேதனை தரக்கூடிய எண்ணங்களால் பாதிக்கப்பட்டு, நானுங்கூடச் சில சமயங்களில் கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் பொழுதே உறங்கிவிடுவதும் உண்டு. காரின் ‘ஹார்ன்’ ஒலி வெளியே கேட்டவுடன், விழித்து விடுவேன். கலெக்டருடைய பங்களாவின் இரும்பு ‘கேட்’டைத் திறக்கும்போது, அதன் சப்தத்துடன் பல சமயங்களில் ஸ்வப்னாவின் குரலும் சேர்ந்து ஒலிக்கும்.

“இடியட்! இப்படியா கோழி மாதிரி உறங்குவது...’

அவள் சொன்ன இந்த ‘இடியட்’ என்ற வாசகம் உண்மையில் யாரைக் குறிக்கிறது? போலீஸ்காரனையா? இல்லை, கலெக்டரான அவளுடைய இந்தக் கணவனையா? பல சமயங்களில் இது குறித்து அவளிடம் கேட்க வேண்டும் என்ற அவா என்னுள் எழுந்திருந்தாலும், அதற்கான துணிவு கொஞ்சமும் எனக்கு வந்ததில்லை! அவள் யாரை அப்படிக் கூறியிருப்பாள் என்று என் மனசுக்குள்ளேயே போட்டு நான் குழப்பிக்கொள்வேன்... இதைப்போய் அவளிடம் கேட்காவிட்டால்தான் என்ன?

நெளிந்து சப்பையாகிவிட்ட ஓர் அலுமினியப் பாத்திரம் நிறைய கஞ்சியும், சேனையும் பயறும் சேர்த்து ஆக்கிய கூட்டும்... என் உணவு இது.

கொஞ்சங்கூட மீதி வைக்காமல் இன்றுதான் இதை உண்டு முடித்தேன். எத்தனையோ வருஷங்களுக்கு முன் என் தாய் எனக்குச் சம்பா அரிசிக் கஞ்சியையும், கறி, கூட்டையும் பரிமாறும் காட்சி என் கண்முன்னால் இப்போது தெரிகிறது. உணவறையில் மிகக் கவனமாகப் பார்க்க வேண்டிய ‘டேபிள்மானர்ஸுக்கு- அதுதான் மேஜையில் சாப்பிடும்போது நடந்துகொள்ளும் முறைக்கு- சிறையறைக்குள் வேலை இல்லை. முன்பு கத்தியையும், முள்கரண்டியையும் எப்படிப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதை மிக மிகக் கவனத்துடன் படித்தேன். இன்று? சப்பையாகிவிட்ட இந்த அலுமினியப் பாத்திரத்தில் உள்ள கஞ்சியையும், கூட்டையும் எப்படிச் சாப்பிட வேண்டும் என்று ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரிகள் படிக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை பாருங்கள்! இவர்களில் பெரும்பான்மையோர் பிறக்கும்போதே வாயில் வெள்ளிக்கரண்டியைக் கவ்விக்கொண்டு பிறந்தவர்களில்லையா?

நீங்கள் ஒரு ‘பார்ட்டி’யில் பங்கெடுத்துக் கொண்டிருக்கும்போது, உங்களைக் கடந்து ஓர் இளம்பெண் போகிறாள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். உங்களுக்குக் கீழே பணி செய்யும் ஒருவரின் மனைவியாக அவள் இருந்தாலும், அவளைக் கண்டவுடன் எழுந்து அவளுக்கு நீங்கள் மரியாதை தர வேண்டும். அவள் தன் இருக்கையில் அமர்ந்த பின்புதான், நீங்கள் அமரவேண்டும்.

பெண்களுடன் கையைக் குலுக்கும்பொழுது, அதை மிகமிக மென்மையாகச் செய்ய வேண்டும். வேண்டுமென்றே அவர்களின் விரல்களை இறுக்கிப் பிடிப்பதோ, அவர்களின் உள்ளங்கையைச் சுரண்டுவதோ கூடாது.

ஆனால், என் மனைவியே எவனோ ஒருத்தனைத் தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு நடனம் ஆடினால்- அதுவும் கணவனான, என் கண் முன்பே இப்படி நடைபெறும்போது- கணவனுக்கு அது பிடிக்கவில்லையென்றால், தூக்கில் தொங்கிச் சாக வேண்டும். மேற்கத்திய இசைக்கருவிகள் பொரிந்து தள்ளும் கர்ணகடூரமான இசை. அந்த இசைக்கேற்ப ஆடும் இளம் பெண்களின் கால்கள், அடிக்கு ஒரு தரம் ஜோடிகளை மாற்றிக் கொண்டு நள்ளிரவு நேரம் வரையில் தொடரும் நடனம். முதல் முதலாக ஸ்வப்னா நடனம் ஆடியதைக் கண்ணுற்றபோது என்னுள் பொங்கி எழும்பிய உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பை நான் எவ்வளவு சிரமப்பட்டு அடக்கிக்கொண்டேன் தெரியுமா? அந்த ஹிப்பித் தலையனின் கைவிரல்கள் அவளுடைய முதுகில் படிந்தபோது இரண்டு பேரையும் சுட்டுக் கொன்றுவிட்டால் என்ன என்றுகூடத் தோன்றும்! ‘க்ளப்’பிலிருந்து திரும்பி வருகிற வழியில் இது குறித்து மென்மையாக அவளிடம் எடுத்துரைத்தபோது, அவள் என்னமாய்ச் சீறினாள் தெரியுமா?

“வெயிஸ்ட் லைனில் (இடுப்பில்) ஆண் ஒருத்தனின் விரல்கள் பட்டுவிட்டால் என் உடம்பு என்ன உருகியா போய்விடப் போகிறது? ஏன், விரல்கள் கொஞ்சம் தாழ்ந்து போனாலோ- இல்லை; மேலே நகர்ந்தாலோ என்ன பெரியதாய்ச் சம்பவித்துவிடப் போகிறது?”

அதற்கு மேல் அவள் ஒன்றும் பேசவில்லை.

அவள் செல்லும் சில இடங்களுக்கு நானும் போய்த்தான் ஆகவேண்டும் என்ற நிர்ப்பந்தம் ஏற்படும் சமயங்களில் மட்டுமே, நான் போவது உண்டு. ‘ப்ளாக் டாக்’கும், வொய்ட் ஹார்ஸு’ம் (மேனாட்டு மதுவகைகள்) பரிமாறப்படும் இடங்களில் நாயைப் போல நான் அவள் பின்னே போய்க் கொண்டிருப்பேன்.

“வாட் ஈஸ் யுவர் சாய்ஸ்?” - அவர்கள் என்னை இப்படிக் கேட்கும்போது, என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் நான் பேந்தப் பேந்த விழிப்பேன். கடைசியில் ஸ்வப்னாதான் விடையும் கூறுவாள்.

“ஹாவ் எ பெக் அஃப் ப்ளாக் டாக்! கமான்... பீ ஏ குட் பாய்.” அவளுடைய செய்கைகளை வெறித்து நான் நோக்கிக் கொண்டிருக்கும்போது, சர்வர் மது க்ளாஸுடன் வந்துவிடுவான். அப்படிப்பட்ட சமயங்களில் “தாங்க்ஸ்” என்று மட்டும் கூறிவிட்டு நான் பவ்யமாக ஒதுங்கிவிடுவேன்.

2

கொலை செய்தவன் ஓர் ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரி என்பதாலோ என்னவோ, நீதிமன்றத்தில் தூக்குத்தண்டனை உத்தரவை ஒரு வரிகூட விடாமல் முழுமையாகவே படித்தார்கள். அதை வாசிக்கும்போது நீதிமன்றத்தில் ஒரு ஈ எறும்பாவது வாயைத் திறக்க வேண்டுமே!

“...திருமதி ஸ்வப்னா மேனன் தம் கணவரின் போக்கை அனுசரித்து வாழ்க்கை நடத்தவில்லை என்பது ஆதார பூர்வமாகத் தெரிய வருகிறது. அந்நிய நாடு ஒன்றில் பிறந்து, அந்த நாட்டுச் சூழலிலேயே வளர்க்கப்பட்டுவிட்ட அவர், வாழ்க்கை முழுவதும் ஒரு ‘ஸொஸைட்டி லேடி’யாகத்தான் வாழ்ந்திருக்கிறார். நாளின் பெரும் பகுதி நேரத்தைக் ‘க்ளப்’களில் கழித்துக் கொண்டிருந்த அந்த நங்கையின் செயல்களைத் தடுத்து நிறுத்த அவருடைய கணவரான பிரதிவாதியினால் இயலவில்லை என்று தெரியவருகிறது. சாதாரண கிராமக் குடும்பம் ஒன்றில் பிறந்தவரும், அந்தக் கிராமச் சூழ்நிலையிலேயே வளர்க்கப்பட்டுவிட்டவருமான பிரதிவாதியினால், தம் மனைவியின் வாழ்க்கையை ஏற்றுக் கொள்ளவோ, மனைவியின் அந்த வாழ்வுடன் தம்மையும் முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொள்ளவோ இயலவில்லை. மனைவியின் ஒவ்வொரு செயலையும் வெறுப்புடன் கண்டு வந்த பிரதிவாதி தம் மனசுக்குள் காழ்ப்புணர்ச்சியைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்த்துக் கொண்டே வந்திருக்கிறார். இப்படி வளர்ந்து வந்த அந்த உணர்ச்சி நாளாக ஆகப் புகையத் தொடங்கியிருக்கிறது. ஒரு நாள் இரவு அது கட்டுப்பாட்டை மீறி வெளிப்பட்டுவிட்டது.