Lekha Books

நீங்கள் அதை முத்துமாலை என்று நினைத்தீர்கள்போல் இருக்கிறது, என் திருமண ஃபோட்டோவைத்தான் குறிப்பிடுகிறேன். தண்டனை பெற்ற கைதிகள் அண்டை அறைகளில் இருக்கிறார்களில்லையா? இல்லாவிட்டால், நீங்கள் இப்படி கிறுக்குத்தனமாய் ஏன் உளற வேண்டும்? உங்களில் ஒருவர் அன்று நான் அதிகாரியாக இருந்தபோது கொஞ்சநேரம் என்னுடன் பேசியதாக ஞாபகம். ஊருக்கு வெளியே இருந்த புறம்போக்கு நிலத்தை ஒதுக்கித் தரும்படி நீங்கள்தானே அன்று என்னிடம் கேட்டது? ஏனென்று கேட்டதற்கு தீப்பெட்டிக் கம்பெனி ஆரம்பிக்க என்றீர்கள். தீப்பெட்டிக் கம்பெனி என்ற பெயரில் பொட்டாஷியம் க்ளோரைட்டை வாங்கிக் கள்ள மார்க்கெட்டில் விற்கத்தான் இந்தத் திட்டம் என்ற உண்மை எனக்குத் தெரியாதா என்ன?

எனக்கு அடுத்தாற்போல் எனக்குப் பக்கத்தில் இருக்கிற அறையில் யார் இருக்கிறார்? எதற்காக அவர் இருக்கிறார்? மனைவியைக் கொன்றதற்காக இருக்குமோ? அப்படியானால், நிச்சயம் அந்த மனிதனைத் தூக்கிலிட்டுக் கொல்லத்தான் வேண்டும்! சாகும்வரை விடக்கூடாது! மனைவியின் கர்ப்பப்பையில் கிடக்கிற குழந்தை அந்த மனிதனுடையது இல்லை என்றாலுங்கூடத்தான்!

கடைசி முறையாக நான் சிறைக்கு வருகை தந்திருந்தபோது கொலைக் குற்றம் சம்பந்தமாகத் தண்டனை பெற்ற பெண்கள் ஒன்பது பேர் இங்கே இருந்தார்கள். அவர்கள் தங்களுடைய கணவன்மார்களைக் கொன்ற குற்றத்துக்காகத் தண்டிக்கப்பட்டார்கள். ஏன் அவர்கள் அப்படிச் செய்ய வேண்டும்? அந்நியப் பெண்களுடன் சிநேகம் வைத்துக்கொண்டதற்காகத்தான். ஆனால், அவர்களில் ஒருவருக்குக்கூடத் தூக்குத்தண்டனை கொடுக்கப்பட்டதாகத் தெரியவில்லையே! கணவனைக் கொலை செய்த மனைவிக்கு வெறும் சிறைத் தண்டனை; மனைவியைக் கொன்ற கணவனென்றால் மட்டும் தூக்குத் தண்டனையா! பெண் சமத்துவக் கொள்கை ஓங்குக! ‘அந்நிய ஆடவர்களுடன் உறவாடுவது எங்களுடைய உரிமை. கணவன்மார் இந்த விஷயத்தில் மட்டும் எங்களைக் கட்டுப்படுத்தக்கூடாது! அதற்கான உரிமை அவர்களுக்கு இல்லை’ என்கிறீர்களா? சரி, சரி; ஒப்புக்கொள்கிறேன். அவர்களுடைய உரிமைக் குரலை. இப்போது திருப்திதானே?

ஒரு நிமிஷம் மனசின் சமநிலை பாதிக்கப்பட்டால் அது கொலை நடப்பதற்கு வழி வகுத்துக் கொடுத்து விடுகிறது. அப்படியானால் கொலை பற்றிப் படிக்கும் போது கொலை செய்தவனின் மனநிலையை முதலில் ஆராய வேண்டும்? அதை விட்டுவிட்டு, கொலைக்குற்றம் சந்தேகத்துக்கிடமின்றித் தெளிவாக்கப்பட்டு விட்டது என்ற ஒரே காரணத்துக்காக ஒருவனைத் தண்டிப்பது என்ன நியாயம்? இனிமேலாவது அவன் கொலை செய்யாமல் இருப்பானே என்ற நிம்மதியில் ஒரு வேளை அவனைக் கழு மரத்தில் ஏற்றுவார்களா? இல்லாவிட்டால் மற்றவர்களுக்கு இது ஒரு பாடமாக இருக்கட்டும் என்பதற்காக இருக்குமோ?

இந்தச் சிறையில் கிட்டத்தட்ட ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட கைதிகள் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். என்ன என்ன காரணத்தால் அவர்கள் இங்கே வந்திருக்க வேண்டும்? கொலை, கொள்ளை, கற்பழிப்பு, தீ வைப்பு, சதி...

அரசியல் கைதிகள் எவரேனும் இங்கே இருந்தாலும் இருக்கலாம். அவர் ஒரு வேளை நாளையே கூட வெளியே போகலாம். தண்டனைக் காலம் முடிவதற்கு முன்பே அவரை வரவேற்க ஆயிரக்கணக்கில் தொண்டர்கள் பூமாலை, பூச்செண்டுகள் சகிதம் சிறை வாசலில் அப்போது காத்து நின்றிருப்பார்கள். வெளியே போன ஒரு மாச காலத்துக்குள் அவருக்கு அமைச்சர் பதவி கொடுத்த விவரம் செய்தித்தாளில் வரும். “கேட்டால் இதுதான் ஜனநாயகம்” என்பார்கள்.

நேற்றுச் செய்தவொரு குற்றம்

இன்றைய மூடர்க்கு ஆசாரமாம்;

நாளைக்கோ இதுவே தத்துவமாம்.

நம்மைத் தூக்கில் தொங்கி இறக்கும்படி செய்வது. நாமே தூக்கில் தொங்கி இறப்பது. இவற்றில் எது உயர்ந்தது? இதற்கு எப்படி விடை காண முடியும்? இரண்டையுமே அனுபவித்துப் பார்த்தவர்தாம் இந்த உலகில் ஒருவர் கூட இல்லையே!

நீங்களும் தூக்குத் தண்டனை பெற்றவர்களா? நீங்கள் எல்லாம் ஏன் உயிருடன் இருக்க வேண்டும்? பேசாமல் தற்கொலை பண்ணிக்கொண்டு செத்துப் போகலாமே? ஆனால், அதிலும் பிரச்சினை இல்லாமல் இல்லை. தற்கொலை முயற்சி முழுமையாக வெற்றி பெற வேண்டும். இல்லாவிட்டால் இந்தியக் குற்றிப் பிரிவுச் சட்டம் 309-ம் விதியின்படி தற்கொலை செய்து கொள்ள முயன்றமைக்காகத் தண்டனை பெற நேரிடும்! இந்தச் சட்டத்தையெல்லாம் உருவாக்கிய மனிதர் யாராக இருக்க முடியும்? மெக்காலே துரையோ?

ஆமாம். நீங்கள் என்ன கேட்கிறீர்கள்? நீங்களும் ஏன் தற்கொலை செய்துகொள்ளக் கூடாது என்றா?

ஸ்ரீ தேவராஜ மேனன். ஐ.ஏ.எஸ். தற்கொலை செய்து கொள்வதா?

எத்தனை பெரிய விவகாரங்களையெல்லாம் தீர யோசித்து நல்ல ஒரு முடிவு எடுத்துக் காப்பாற்றியிருப்பவன் இந்த மேனன் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?

சமுதாயப் பிரச்சினையை முன் வைத்து ஒரு முறை பெரிய கலகம் ஒன்று... இரண்டு பிரிவு மக்கள். ஒவ்வொரு பிரிவிலும் ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்டவர்கள் வரிந்து கட்டிக் கொண்டு கடைவீதியின் இரண்டு பக்கங்களிலும் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொருவருடைய கையிலும் ஆயுதம் பளபளக்கிறது. ஒரு வேன் நிறைய ஆயுதம் தாங்கிய போலீஸ்காரர்களும், போலீஸ் சூப்பிரண்டும், நான்கு போலீஸ் அதிகாரிகளும், டெபுட்டி கலெக்டரும் புடைசூழ, சம்பவம் நடைபெற்ற இடத்துக்குப் போனேன்.

அன்று செவ்வாய்க் கிழமை என்று நினைக்கிறேன். இரவு சுமார் ஒரு மணி அப்போது.

அலைகளை வீசி எறிகிற கடல், ‘உய் உய்’ என்று பேரிரைச்சல் எழுப்பும் காற்று! மிருகம் போல் கத்தும் மதவெறியர்கள்!

யார் பக்கம் நியாயம் இருக்கிறது என்பதை அறியும் முயற்சி... ஆனால் பலன்?

ஆயுதங்களை ஒருவர் மேல் ஒருவர் வீசி எறிந்துகொண்டு அங்கே அவர்கள் ஒரு பெரிய போரே பண்ணிக் கொண்டிருந்தார்கள். நிலைமை கட்டுக்கு அடங்காது என்று தோன்றியது.

மனசுக்குள் அச்சத்தின் அலைபரவல். நாம் நிச்சயம் வெறுமனே நிற்கக்கூடாது! வெறுமனே நின்றால் விளைவே வேறு. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் போனால் எத்தனை பேர்களின் கழுத்து துண்டிக்கப்படுமோ? எத்தனை பேர்களின் குருதியாறு பெருக்கெடுத்துக் கடலில் போய்ச் சங்கமம் ஆகுமோ? முடிவு? இரண்டு பக்கங்களில் இருந்தவர்களையும் சமாதானம் செய்து, அப்போதைய பிரச்சினைக்கு ஒரு பெரிய முற்றுப்புள்ளி வைத்தேன். ஒரு பெரிய இனக் கலவரத்தை அதன் ஆரம்ப கட்டத்திலேயே கிள்ளி எறிந்ததற்காக அரசாங்கத்திடமிருந்து ஏராளமான பாராட்டுக் கடிதங்கள் என்னைத் தேடி வந்தன. முதல் அமைச்சர் எனக்கு எழுதியிருந்த பாராட்டுக் கடிதங்கூடக் கலெக்டர் பங்களாவின் காம்ப் ஆபீஸில் உள்ள ஒரு ஃபைலில் தான் இருந்தது.

நான் என்ன அவ்வளவு துணிவு இல்லாதவனா? அல்லது துணிவு இல்லாதவன் மட்டுந்தான் தற்கொலை செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று கட்டாயமா என்ன? ஜப்பான் நாட்டைச் சேர்ந்த நாவலாசிரியரான மிஷிமா தற்கொலை செய்துகொள்ளவில்லையா?