Lekha Books

“நான் உங்களுக்கு உதவி செய்யலாம் என்றிருக்கிறேன். எல்லா விஷயத்தையும் நாணு எனக்கு விவரமாகச் சொன்னார். அதையெல்லாம் கேட்டபோது எனக்கு உங்கள் மீது உண்மையாக ஸிம்பதி ஏற்பட்டது.”

“வாய் திறவாமல் வியப்பு மேலோங்க அவருடைய முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். வேறு நான் என்ன செய்ய முடியும்? பேச நினைத்தாலும், எதைப்பற்றிப் பேசுவது? ‘எல்லாம் என் அதிர்ஷ்டம்’ என்று கூறலாமே?

புகைச்சுருள் உயர்ந்து உயர்ந்து பரவியது.

“உங்களுடைய இரண்டு வருஷப் படிப்புக்கும், அம்மாவின் மருத்துவச் செலவுக்கும் நான் பணம் தருகிறேன்.”

“அதற்கு ஈடாகத் தர என்னிடம் ஒன்றுமே இல்லையே! வீட்டையும் தோட்டத்தையும் விற்றால்கூட...”

அவர் சிரித்துவிட்டார்; முழுமையாகக் கூறி முடிக்க அவர் அனுமதிக்கவில்லை.

“எனக்கு எல்லாம் தெரியும். தம்பி!” அவர் சாவதானமாகத் தம் சுயசரிதையைக் கூறத் தொடங்கினார்.

“இருபத்தைந்து வருஷ காலம் கல்ஃப் நாடுகளில் இருந்தவன் நான். எனக்குப் பின்னால் வரக்கூடிய சில தலைமுறையினருக்குத் தேவைப்படும் அளவுக்கு நான் சம்பாதித்துவிட்டேன். பிறகு என்ன? அங்குள்ள வாழ்க்கையே எனக்கு ‘போர்’ அடிக்கத் தொடங்கிவிட்டது. அந்தச் சமயத்திலேயே என் மனைவியும் இறந்துவிட்டதால் பிறந்த இந்த மண்ணுக்கே வந்துவிட வேண்டும் என்று பட்டது. ஒரே மகள் அப்போது லண்டனில் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளும் உலகம் முழுவதையும் காணட்டுமே என்றுதான் அவளை அங்கே அனுப்பி வைத்தேன். இப்போது அவளும் என்னுடன்தான் இருக்கிறாள்.”

“டாடீ!”

அந்தக் குரலின் அலை அடங்குவதற்கு முன்பே குரலின் சொந்தக்காரி அறையினுள் நுழைந்தாள்.

கடைந்தெடுத்தது போன்ற பளபளப்பான கால்கள். அதன் அழகில் நான் என்னையே மறந்து போனேன்! துடையோடு இறுகிப் போய் அதனுடன் ஒன்றோடு ஒன்றாய்ப் பிணைந்து பிரிக்க முடியாத அளவுக்கு இருக்கிற ஷார்ட்ஸ்; கருஞ் சிவப்பு வண்ணத்தால் ஆன கம்பளி நூல் கொண்டு பின்னிய பனியன். தளதளவென்று இளமையின் பூரிப்புடன் விளங்கினாள். சிவப்பு வண்ணத்தில் ‘லிப்ஸ்டிக்’போட்ட அதரங்கள். இளம் நீல வண்ணத்தில் காட்சியளிக்கும் நயனங்கள். ‘பாப்’செய்ததுபோல் படியாத தலை முடி, ஒரே பார்வையில் அவளுடைய தோற்றம் என்னை எப்படிக் கவர்ந்துவிட்டது!

கையிலிருந்த டென்னிஸ் ராக்கெட்டை வலது கணுக்காலில் தட்டிக்கொண்டே அவள், “நான் இரண்டு செட் ஆடி விட்டுத்தான் வீடு வருவேன். ரம்மி ஆட்டத்திலும் கலந்துகொள்வேன். நான் திரும்பி வர நேரமாகிவிடும் டாடீ! டின்னருக்கு என்னை எதிர்பார்த்து நீங்கள் காத்துக் கிடக்க வேண்டாம்” என்றாள்.

தந்தையின் கழுத்தைச் சுற்றிலும் தன் இரண்டு கைகளையும் வைத்துக் கொண்டு அவருடைய கன்னத்தில் முத்தம் சொரிந்த அவள். சிறிது நேரத்தில் என் பார்வையிலிருந்து மறைந்து போனாள்.

என்னை அவள் கவனித்திருப்பாளா?

“ஓ...கே!”

தன் தந்தையின் பதில் அவள் காதில் விழுந்திருக்குமோ என்னவோ தெரியாது.

ஸ்ரீதர மேனன் மீண்டும் தம் பேச்சைத் தொடர்ந்தார். ஆனால் அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் திராணிதான் எனக்குக் கொஞ்சமும் இல்லை. ஏன்? ஏதோ ஒரு வகையான அசதி...

க்ளாஸில் இருந்த சர்பத்தை ஒரே மடக்கில் குடித்து க்ளாஸைக் காலி செய்தேன். மேனனின் பெருந்தன்மைக்கு நன்றி செலுத்தி விட்டு வெளியேறினேன்.

பாவம், கண்ணாடித் தொட்டியினுள் சிக்கிக் கொண்ட பூச்சி இந்நேரம் இறந்து போயிருக்குமோ? மீனின் திறந்த வாய்க்குள் அகப்பட்டிருக்குமோ?

ஆவி பரக்கும் சோற்றையும் கூட்டையும் தட்டில் வைத்தபடி அம்மா கேட்டாள்.

“ஸ்ரீதர மேனனுக்கு உன்னைக் காண வேண்டும் என்று ஏன் இந்த ஆசை!”

“ஒன்றுமில்லை, அம்மா. பணத்துக்குக் கஷ்டமாக இருந்தால் தாமே உதவுவதாகச் சொன்னார். வேறு ஒன்றுமில்லை.”

“ம்... நான் நினைத்தது சரியாகத்தான் போய்விட்டது. மகனே இந்த ஆள் விஷயத்தில் கொஞ்சம் கவனமாக நடந்து கொள்; அவ்வளவுதான் நான் சொல்வேன்.”

அம்மாவின் கைப்பாகமான முருங்கைக் கீரைக்குக்கூடச் சுவை இருப்பதாக அன்று எனக்கு ஏனோ படவில்லை! ஒரு வேளை உப்பு கூடிப்போயிருக்குமோ? உப்பு சாப்பிட்டால் பின்பு தண்ணீர் பருக வேண்டி வருமே... அல்லது வேறு ஒன்று காரணமோ?

6

நான் குற்றவாளியா?

“ஆம் “ என்கிறது நீதிமன்றத் தீர்ப்பு.

“பெருமதிப்பிற்குரிய நீதிமன்றங்கூடத் தவறு செய்துவிட்டது.”

இப்படி எவ்வளவு உரக்கக் கூற முடியுமோ அவ்வளவு உரக்கக் கூற வேண்டும் என்றுதான் ஆசை. ஆனால், நான் கத்தினால், அதை யார் கேட்கப் போகிறார்கள்.

கற்சுவர்களாவது என் வார்த்தைகளைக் கேட்கலாமில்லையா? அதுபோதும்!

அம்மா மட்டும் இன்று உயிருடன் இருந்தால், “பெருமதிப்பிற்குரிய நீதிமன்றம் தவறு செய்துவிட்டது” என்பாள். அது நிச்சயம்!

ஆனால்... ஆனால்... அம்மா இன்று உயிருடன் இருந்தாலன்றோ அப்படிச் சொல்வதற்கு?

உடனே அறுவை சிகிச்சை செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று அவளை டாக்டர்கள் நிர்ப்பந்தித்தபோது, “உன் படிப்பு முதலில் முடியட்டும் மகனே! அதற்குப் பிறகு நடக்கட்டும் என் உடலைக் கீறும் விஷயம். இப்போது என்ன வந்தாலும் சரி, நான் சம்மதிக்கப் போவதில்லை” என்று கூறிவிட்டாள்.

அம்மாவின் மருத்துவச் செலவுக்காக அல்லவா முக்கியமாக ஸ்ரீதர மேனனைச் சந்திக்கச் சென்றது?...

எம்.ஏ. தேர்வில் முதல் வகுப்பில் முதல் மாணவனாக நான் தேர்வு பெற்றிருக்கிற செய்தியை அறிந்தபோது அம்மாவின் முகத்திலேதான் எத்தனை மகிழ்ச்சி! பல வருஷங்களுக்குப் பின் தன்னை மறந்து அகம் மலர மகிழ்ச்சியில் அம்மா களித்தது அன்றுதான். கரையான் அரித்துப் பாதியாகிப் போய் சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த என் தந்தையின் படத்தின் முன் அமர்ந்தாள் அவள்.

“இனியாவது நாம் வேலூருக்குப் போகலாம். வா, அம்மா!”

முதலில் விளையாட்டாகத்தான் சொன்னேன். பிறகு கெஞ்சிக் கூத்தாடினேன். ஆனால், அவளோ, “வேண்டவே வேண்டாம்” என்று ஒரே பிடிவாதமாக மறுத்து விட்டாள். எவ்வளவு முயன்றும் அவள் பிடி கொடுக்கவில்லை. என் நிர்ப்பந்தம் சகித்துக் கொள்ள முடியாத அளவுக்குப் போன பிறகு தன் மனசினுள் உள்ளதை வெட்ட வெளிச்சமாகவே அம்மா கூறிவிட்டாள்.

“மகனே, என்னடா அம்மாவை இத்தனை முறை வலியுறுத்தி அழைத்தும் நாம் கூறுவதை செவிமடுக்க மறுக்கிறாளே என்று நீ நினைக்கலாம். ஆனால், நான் என்ன விஷயமாக இப்படி மறுக்கிறேன் என்பதற்கான காரணம் உனக்குத் தெரியுமா? ஸ்ரீதர மேனனின் பணத்தைக் கொண்டு எனக்கு மருத்துவம் செய்ய வேண்டாம். உனக்கு ஒரு நல்ல வேலை கிடைக்கட்டும். அதன்பின் எனக்கு மருத்துவம் பார்க்கக் கூடிய சூழ்நிலை உருவாகுமில்லையா? அப்போது நிச்சயம் நான் வேலூர் வருவேன். எனக்கு முன்னைப்போல அப்படியொன்றும் கடுமையான நோய் இல்லை. இப்போது எவ்வளவோ தேவலை.”