Lekha Books

“இந்த நேரத்தில் எங்கே போகிறாய், மகனே?”

“நான் ஸ்ரீதர மேனனைப் பார்த்துவிட்டு வருகிறேன் அம்மா.”

“ம்...”

அம்மாவின் மெதுவான முனகல் காதில் விழுந்தது.

5

என் ஊரில் இத்தனை பெரிய உயரமான அரண்மனை போன்ற வீடா! என்னால் கொஞ்சம்கூட நம்பவே முடியவில்லை! வீட்டின் உச்சியிலிருந்து வெளியே பரவும் விளக்கொளி சுற்றி இருந்த குன்றுகளில் பிரகாசித்தது. ‘கேட்’டை நான் நெருங்கியபோது என்னை அறியாமலேயே என் கால்கள் நடக்க மறுத்தன. நெற்றியில் வழிந்து கொண்டிருந்த வியர்வையைக் கை விரலால் வழித்தெறிந்தேன். சிறிது நேரம் கொஞ்சமும் அசையாமல் அப்படியே நின்றேன். வீட்டின் முன்னால் ஒரு பலகை. அதில் ‘நாய் இருக்கிறது; ஜாக்கிரதை’ என்று எழுதியிருந்தது. ‘கேட்’டின் அருகே இரண்டு பக்கங்களிலும் அமைந்திருந்த கல் தூண்களில், சுற்றுப்புறங்களில் எல்லாம் தம் ஒளியை வியாபித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தன இரண்டு ‘க்ளோப்’விளக்குகள். கதவை இரண்டு மூன்று முறை தட்டிய பிறகு காக்கி உடை அணிந்த ஒரு ஆள் கூர்க்கா போல் இருக்கிறது- உள்ளேயிருந்து நடந்து வந்து கதவைத் திறந்தான். விநோதமான ஒரு சப்தத்தை உண்டாக்கியபடி ‘கேட்’ கதவுகள் இரண்டும் திறந்து எனக்கு வழிவிட்டன. அரைச் சந்திர வடிவத்தில் வளைந்து காணப்பட்ட தன் கரிய மீசையைத் தடவியபடி நின்றிருந்த கூர்க்கா என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“மிஸ்டர் மேனன் உள்ளே இருக்கிறாரா?”

நான் இப்படிக் கேட்டதும் தன் புருவத்தைச் சுளித்துக் கொண்டு என்னைப் பார்த்தான் கூர்க்கா.

“மேனனா?”

“ஸாரி, மிஸ்டர் தர்!”

மிஸ்டர் தர்ரைத் தேடி வந்திருப்பவர் யாரென்று அவனுக்குத் தெரிய வேண்டும். ‘விஸிட்டிங் கார்டு’கையில் இருந்தால் இன்னும் கொஞ்சம் விசேஷமில்லையா?

“என்னிடம் விஸிட்டிங் கார்டு இல்லை. தேவன் வந்திருப்பதாகச் சொல். அவருக்குத் தெரியும். அவர் என்னை வரச் சொல்லித்தான் வந்திருக்கிறேன்.”

ஒன்றுமே பேசிக் கொள்ளாமல் கூர்க்கா கதவை இழுத்துச் சாத்தினான். என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் செயலற்றுச் சிறிது நேரம் அந்த இடத்திலேயே நின்று கொண்டிருந்தேன். ஐந்து நிமிடங்கள் சென்றிருக்கும். உள்ளே போய்விட்டு வந்த கூர்க்கா மீண்டும் ‘கேட்’டைத் திறந்தபடி, “உள்ளே வரலாம்” என்று பணிவுடன் கூறினான்.

எத்தனை படிகளில் கால் வைத்து ஏறிச் செல்வது? பாதையின் இரு மருங்கிலும் ஏராளமான பூஞ்செடிகள் வைத்த சட்டிகள். பலப் பல வண்ணங்களில் செடிகளின் உச்சியில் காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்த அந்த நறுமண மலர்கள், மாலை நேரத் தென்றலில் இனிமையாக ஆடிக் கொண்டிருந்தன. பூச்செடிகளில் நிறைத்து வைத்திருந்த நீர், வேட்டி மேல் படிந்து கரையாகி விடக்கூடாது என்று கவனத்துடன் வேட்டியின் கீழ்ப்பகுதியைச் சற்று மேலே தூக்கியே நடந்தேன். ஒரு காட்டருவி ஒழுகி வருவது போன்ற ஓசை. தலையை வலப்பக்கம் திருப்பி நோக்கினேன். அழகாக ஒரே மாதிரியான அளவில் சீராக வெட்டி விடப்பட்டு பச்சைப் பசேலென்று காட்சியளிக்கும் புல்வெளியின் தெற்கு மூலையில் செயற்கையாக அமைத்த அந்தக் குகையும், அதன் அருகே மேலிருந்து கீழாகச் ‘சர்’ரென்று ஓசையெழுப்பியபடி வழிந்தோடிக் கொண்டிருக்கும் அந்தக் காட்டருவியும் கண்ணில் பட்டன. குகையின் மேல் பகுதியில் சிங்கம் ஒன்று யார் மேலோ பாயப்போகிற பாவனையில் நின்று கொண்டிருக்கிறது. சிங்கத்தின் வாயில் ஓர் ஆட்டுக்குட்டி. சிங்கத்தின் வாயின் இரு பக்கங்களிலிருந்தும் ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருக்கிறது. போர்ட்டிக்கோவை அடைந்ததும் என் கண் அங்கே ஒரு மூலையில் சங்கிலியால் கட்டப்பட்டுக் கிடக்கிற அந்த உயரமான நாயைக் காண நேர்ந்தது. அதைக் கண்டதும் என்னையும் மீறி நான் பயந்து போனேன். என்னைக் கண்ட அந்த நாய் இப்படியும் அப்படியும் உடலை ஆட்டிக் கொண்டு முரண்டு பிடித்தபடி திமிறிக் கொண்டிருந்தது. வரவேற்பு அறையின் இரு மருங்கிலும் காட்சியளிக்கும் கண்ணாடித் தொட்டிகளுக்குள் பல வகைப்பட்ட மீன்கள் நீந்திக் களித்துக் கொண்டிருந்தன. தண்ணீரினுள் எப்படியோ சிக்கிக் கொண்ட ஒரு பூச்சியைக் கவ்விப் பிடிக்கும் ஆவலுடன் வாயைப் பெரிதாகத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு பூச்சியை நோக்கிச் சென்றது ஒரு பெரிய மீன்.

“யார், தேவனா? உள்ளே வாருங்கள்.”

கம்பீரமாக ஒலித்த அந்தக் குரலில் இதற்குமுன் பழக்கமில்லாத பாவனையின் அறிகுறிகள் கொஞ்சங்கூட இல்லை. கால்களில் அணிந்திருந்த செருப்புக்களைக் கழற்றி வாசலின் ஒரு பக்கம் வைத்துவிட்டு அறையினுள் நான் நுழைந்தேன். சுமார் நாற்பத்தைந்து, ஐம்பது வயசு மதிக்கக்கூடிய, கொஞ்சம் தடிமனான ஒருவர் அறையினுள் அமர்ந்திருந்தார். கம்பீரமாக உட்கார்ந்திருந்த அந்த மனிதரின் வெளுப்பான முகத்தில் ஒரு வகையான கர்வம் தவழ்ந்து கொண்டிருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. அவருடைய மேனியை வெளிநாட்டுத் துணியில் தைத்து அருமையான ‘டிசைன்’கள் போட்ட ஒரு கைலியும், ஜிப்பாவும் அழகு செய்து கொண்டிருந்தன. ஜிப்பாவுக்கு மேல் கைகளின் மேற்பகுதியில் சற்று உயர்ந்து, மலைபோன்ற தோற்றத்துடன் ‘மதமத’வென்று காட்சியளிக்கும் அந்தத் தசைக்குவியலைக் கண்டபோது, யாரோ குஸ்திக்காரனைக் காணும் உணர்ச்சிதான் எனக்கு ஏற்பட்டது. நெற்றியின் இரு பக்கங்களிலும் வளர்ந்திருக்கும் கேசத்தில் லேசாக அங்குமிங்கும் நரை இழையோடியது. காதுகளின் மேற்பகுதிகளில் சிறுசிறு ரோமங்கள். கழுத்தில் சற்றுத் தடிமனான ஒரு தங்கச்சங்கிலி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. தங்கச் சங்கிலியின் நுனியில் ‘வெள்ளை வெளேர்’ என்று காட்சியளிக்கும் புலிநகம் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. ஒரு கையில் தங்கத்தால் ஆன கடிகாரம். அதைப் பிணைத்திருக்கிற பொன் சங்கிலி. இடது கைச் சுண்டு விரலில் வைரம் பதித்த ஒரு மோதிரம். செருப்பு.. அது என்ன, புலித் தோலால் செய்ததாய் இருக்குமோ? செருப்புகளின் நுனிப்பாகம் மேல்நோக்கி வளைந்திருக்கிறது. வாயில் வைத்திருக்கும் ‘பைப்’பைக் கையில் எடுக்காமலே பேசினார்.

“உட்காருங்கள்.”

அந்தக் குரல் வேறு எங்கோ தொலைதூரத்திலிருந்து யாரோ பேசுவதுபோல் என் காதுகளில் விழுந்தது.

“பி.ஏ. முடிந்துவிட்டது இல்லையா?”

“இப்போதுதான் தேர்வு எழுதியிருக்கிறேன்.”

“க்ளாஸ் கிடைக்குமில்லையா?”

“நிச்சயம் கிடைக்கும் என்று நம்புகிறேன்.”

“அடுத்து என்ன செய்வதாக உத்தேசம்?”

“எம்.ஏ. இங்கிலீஷ் படிக்கலாம் என்றிருக்கிறேன்.”

“வெரிகுட்!”

சிறிது நேரத்துக்கு ஒரே நிசப்தம்.

“புதிய தலைமுறையைச் சார்ந்தவர்களில் ஒருவர் கூட எனக்கு நேரடியாகப் பழக்கமில்லை. நாட்டை விட்டு துபாய்க்குப் போய்க் கிட்டத்தட்ட கால் நூற்றாண்டு ஆகிவிட்டது, பாருங்க.”

அணைந்து போன ‘பைப்’பை லைட்டர் மூலம் அவர் மீண்டும் பற்ற வைத்துக் கொண்டார். அதிலிருந்து கிளம்பிய புகைச்சுருள்களின் படலத்தினால் கொஞ்ச நேரத்துக்கு அவருடைய முகமே மறைந்து விட்டது. பனிப்போர்வையில் மறைந்துகொண்டு இரையை எதிர்பார்த்து வழிமேல் விழி வைத்துக் காத்திருக்கும் கரடியின் முகம்தான் ஏனோ அப்போது என் மனக்கண்முன் வந்தது!