Lekha Books

டாக்டருடன் வெகு நேரம் வரை நோயைக் குறித்து விரிவாகப்பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

“எவ்வளவு விரைவில் முடியுமோ அவ்வளவு விரைவில் வேலூருக்குப் போய் ஆபரேஷனுக்கு ஏற்பாடு செய்யுங்கள்.”

வீட்டுக்கு வந்து இரண்டு நாட்கள் ஆன பின்புதான், மெல்ல மெல்ல அவளிடம் விஷயத்தைச் சொன்னேன். கல்லூரி திறப்பதற்குக் கூட இன்னும் சிறிது நாட்களே பாக்கி இருந்தன. வேலூருக்குப் போய் டாக்டரிடம் பரிசோதனை செய்துவிட்டு வரலாம் என்று நான் சொன்னபோது, அம்மா சிறிது நேரம் ஒன்றுமே பேசவில்லை. குறைந்தது மருத்துவச் செலவுக்காக ஓர் ஐயாயிரம் ரூபாயாவது வேண்டிவரும். ஒரு வாரத்தில் தேர்வு முடிவுகளும் வந்துவிடும். இங்கிலீஷிலும், மலையாளத்திலும் நிச்சயம் முதலாக வருவேன். எம்.ஏ., படிக்க வேண்டுமானால், நூற்றைம்பது மைல்களுக்கப்பால் உள்ள ஒரு கல்லூரியில் போய்ச் சேர வேண்டும். சேரும் சமயத்தில் எப்படியும் குறைந்தது ஓர் ஐந்நூறு ரூபாயாவது செலவாகும்.

இதுவரை எனக்கு எப்படி ஒவ்வொரு மாசமும் தவறாமல் பணம் வந்து கொண்டிருந்தது? பணத்தைப் பற்றி நான் கேள்வி கேட்கும் சமயங்களிலெல்லாம் அவள் ஏன்தான் கேட்பதைக் கண்டுகொள்ளாதபடி ஒதுங்க வேண்டும்?

“அப்பம் சாப்பிட்டுவிட்டால் மட்டும் போதுமா? உலகத்தில் இன்னும் கண்டுகளிக்க எத்தனையோ ஆயிரம் காட்சிகள் இல்லையா? அதற்கெல்லாம் பணம் வேண்டாமா? இன்னும் பணம் வேண்டுமானால் கேள். கட்டாயம் அனுப்பி வைக்கிறேன், மகனே” என்றாள்.

தேங்காய் வியாபாரம் செய்யும் நாணு முதலாளியிடமிருந்து, தோட்டத்தையும், வீட்டையும் விற்றால் என்ன பணம் கிடைக்குமோ அதற்குச் சமமான தொகையை அம்மா ஏற்கனவே வாங்கியாகிவிட்டது என்ற செய்தியை அறிய நேரிட்டபோது நான் ஒன்றும் ஆச்சரியப்படவில்லை.

அம்மாவின் மனவுறுதி நாளாக நாளாக அழியத் தொடங்கியது.

“இரண்டு வருஷ காலம் நாம் எப்படியாவது பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு வாழ வேண்டும். அதற்குப் பிறகு நீதான் இருக்கிறாயே! எம்.ஏ. தேறி நீ வரும்போது அநேகமாக வீடு, தோட்டம் எதுவுமே நம் கைகளில் இருக்காது. ஒரு வேளை நானும் அப்போது இந்த உலகத்தில் இல்லாமல் போயிருந்தால்...”

இதைக் கூறும்போது என் தாயின் இரண்டு கண்களிலிருந்தும் கண்ணீர் ‘பொல பொல’வென்று வழியும். மரணம் என்பது அப்படி என்ன, நினைத்த மாத்திரத்திலேயே வந்து விடக்கூடியதா? அம்மாவின் கண்ணில் நீரைக் கண்டவுடன் ஏதோ பேச நினைத்தேன். ஆனால், வார்த்தை வெளியே வந்தால்தானே?

‘என்ன செலவானாலும் பரவாயில்லை. அம்மாவின் உயிரைக் காப்பாற்றியே தீரவேண்டும்!’ என்று தீர்மானித்தேன். அன்று மாலையே நாணு முதலாளியைப் போய்ப் பார்த்தேன். அவர், “தம்பி, என் இப்போதைய நிலை கொஞ்சம் மோசந்தான்... தேங்காயின் விலை எப்போதும் இருப்பதை விட திடீரென்று இப்படிச் சரிந்து போன பிறகு, என்னைப் போன்ற ஒரு (தேங்காய்) மொத்த வியாபாரியின் கதி என்ன ஆகியிருக்கும் என்பதை ஒரு கணம் சிந்தித்துப் பார். சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால், தேங்காயின் இந்த விலைச் சரிவு என் முதுகெலும்பையே உடைத்துவிட்டது என்று கூடச் சொல்லலாம். எப்படி மீண்டும் பழைய நிலைக்கு வரப்போகிறேன் என்பதுதான் தெரியவில்லை. தம்பி, உன் படிப்பு முடிகிறவரை எந்த விஷயமுமே உனக்கு தெரியக்கூடாதாம்; அம்மா சொல்கிறாள். நான் என்ன செய்யட்டும்? அத்தகைய குணம் வாய்ந்த தாயாரை நாம் வேறு எங்கே காண முடியும்?” என்றார்.

மனம் சோர்ந்து வீடு திரும்பினேன். நாணு முதலாளியை நான் கண்டு பேசிவிட்டு வந்த விவரம் அம்மாவுக்குத் தெரியாது. நான் வீட்டை அடையும்போது, இருட்டத் தொடங்கிவிட்டது. ‘மினுக் மினுக்’என்று மங்கலாக எரிந்து கொண்டிருந்த மண்ணெண்ணெய் விளக்கின் அருகே சப்பணமிட்டு அமர்ந்திருந்தாள் அம்மா. அந்த விளக்கைப் பார்க்கும்போது, பாம்பு புற்றுக்குப் போய் அவள் தினமும் ஏற்றி வைத்துவிட்டு வரும் விளக்குதான் என் ஞாபகத்தில் வந்தது. இன்னும் நாகதேவதைகளுக்கு விளக்கேற்றி வைக்கும் வழக்கம் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது... கண்ணைத் திறக்காத தெய்வங்களே...!

“மகனே, இதுவரை நீ எங்கே போயிருந்தாய்?”

“சும்மா அப்படியே காலாற நடந்து வரலாம் என்று போயிருந்தேன் அம்மா.”

“ஸ்ரீதர மேனனிடமிருந்து இப்போதுதான் ஓர் ஆள் வந்து விட்டுப் போனான். ஏதோ முக்கியமான விஷயம் குறித்து உன்னிடம் பேசவேண்டி இருக்கிறதாம். உனக்கு சௌகரியப்பட்டால், நாளைக்கு ஒரு நடை அங்கே போய் விட்டு வாயேன். என்ன விசேஷமோ தெரியவில்லை அவரை.”

“ஸ்ரீதர மேனனா? யாரம்மா அவர்?”

அவரைப் பற்றித் தான் அறிந்த எல்லா விவரத்தையும் ஒன்று விடாமல் கூறினாள் அம்மா!

ஸ்ரீதரன் பிறந்தது ஒரு நடுத்தரக் குடும்பத்தில்தான். இன்டர்மீடியட் தேர்வைப் பல முறை எழுதியும், அதில் தேறவில்லையாம். தந்தை கோபித்துக் கொள்ளவே ஊரைவிட்டே ஓடிவிட்ட ஸ்ரீதரன், கடைசியில் ஒரு நாள் துபாய்க்குப் போகும் கப்பல் ஒன்றில் ஏறிவிட்டார். துபாயில் அவருக்கு எண்ணெய்க் கம்பெனி ஒன்றில் பொறுப்புள்ள நல்லதொரு வேலை கிடைத்திருக்கிறது. அவருக்கும், அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த ஒரு மலையாளிப் பெண்ணுக்கும் திருமணம் நடைபெற்றிருக்கிறது. தம் தந்தை இறந்த செய்தியைக் கேட்ட பின்புங்கூட, ஸ்ரீதரன் ஊர் திரும்பவில்லை. அவருடைய தாய் அதற்கு முன்பே இறந்து விட்டாளாம். சமீபத்தில்தான் துபாயிலிருந்த சொத்துக்களையெல்லாம் விற்றுச் சேர்த்துக்கொண்டு தாய்நாடு திரும்பியிருக்கிறார். அவருடைய மனைவி திடீரென்று இறக்கவே, சொந்த நாடு திரும்புவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்ற நிலை. போதாததற்கு திருமண வயசுள்ள ஒரு மகள் வேறு அவருடன் இருந்திருக்கிறாள். இப்போது அரண்மனை போன்ற ஒரு பெரிய வீட்டைக் கட்டிக் கொண்டு நிம்மதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார். பெயரைச் சுருக்கி பி.ஸ்ரீதர் என்று வைத்திருக்கிறாராம். இப்போது அதையும் மாற்றிப் பி.எஸ்.தர் என்று வைத்திருக்கிறாராம்.

“அவரை நான் ஏன் போய்ப் பார்க்க வேண்டும்?”

“மகனே, உனக்குப் போக வேண்டும் என்று விருப்பம் இருந்தால் போய்ப் பார்!” என்பதற்கு மேல் அம்மா வேறு ஏதும் சொல்லவில்லை.

‘சரி; நாளைக்கு போய்த்தான் பார்ப்போமே!’ என்று எண்ணினேன்.

அம்மா சமையல் அறைக்குள் இருந்தாள். அப்போது ஓர் ஆள் வந்தான் நாணு முதலாளியின் கடிதத்துடன். அப்போது தான் தெரிந்தது, தர் என்னை வரச் சொன்னதற்கு மூலகாரணம் நாணு முதலாளிதான் என்பது. ‘ஏன் சாயங்காலம் அவரைப் போய்ப் பார்த்துவிட்டுத்தான் வருவோமே?’ என்றும் தோன்றியது.

குளித்து முடித்து, நன்றாக வெளுத்த ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு முற்றத்தைவிட்டு நான் இறங்கியபோது, சமையலறைக்குள் இருந்தபடி அம்மா அழைக்கும் குரல் காதில் விழுந்தது.