Lekha Books

தேர்வு முடிவு வந்து மூன்று மாதங்கூட ஆகியிருக்காது. அரசுக்கல்லூரி ஒன்றில் எனக்கு ஒரு வேலை கிடைத்தது. எனக்கு வேலை கிடைத்த அந்த இனிப்பான செய்தி ஸ்ரீதர மேனனை மட்டும் கொஞ்சமும் களிப்படையச் செய்யவில்லை.

“ஆசிரியர் வேலைக்குப் போக வேண்டாம். வீட்டில் இருந்தபடி படித்து, ஐ.ஏ.எஸ். பரீட்சை எழுதுங்கள்.”

“கிடைத்தது அரசாங்க வேலை. அதை ஏற்றுக் கொள்வதே உசிதம் என்று எனக்குப் படுகிறது. வேலையையும் பார்த்துக் கொண்டே ஐ.ஏ.எஸ்.ஸும் படிக்கலாமில்லையா?”

“ஒரு கல்லூரி ஆசிரியருக்கு என்ன சம்பளம் இன்று கிடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது என்று தெரியாதா எனக்கு? தேவனின் விருப்பம் அதுதானென்றால் அந்த வழியில் குறுக்கே நான் ஏன் நிற்கப் போகிறேன்?”

தோல்வி அடைந்ததற்கான கசப்பான உண்மைகளை மனசில் ஒரு மூலையில் ஒதுக்கிவிட்டுச் சும்மா தலையை ஆட்டி வைத்தார் ஸ்ரீதர மேனன்.

ஒருநாள் தம் வீட்டுக்கு என்னை அழைத்து மெல்ல மெல்லத் தம் கருத்துகளை என் மீது அவர் திணிக்க முற்பட்டார்.

பச்சைப் பசேல் என்று பரந்து கிடந்த புல்வெளியின் மத்தியில் நாற்காலியில் ஒருவரையொருவர் பார்த்தபடி நானும் மேனனும் அமர்ந்திருந்தோம். ஒருவருடைய முகத்தை மற்றொருவர் பார்த்துக் கொள்வதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் நாங்கள் செய்யவில்லை. செயற்கை அருவியின் ஒலி என் செவிகளில் தெளிவாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. மங்கலான வெளிச்சம் நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்தைச் சுற்றிலும் வியாபித்துக் கொண்டிருந்தது. பூஞ்செடிகளின் உச்சிகளில் விளங்கிய நறுமண மலர்களை இனிமையாகத் தொட்டுத் தழுவி ராகம் பாடியபடி தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது தென்றல். ஸ்ரீதர மேனன் நெய்யில் வறுத்த முந்திரப்பருப்பை மிக மிகக் கவனமாக எடுத்துத் தின்று கொண்டிருந்தார். அது முடிந்தபின், ‘ஸ்காட்ச் விஸ்கி’யைக் கைகளில் எடுத்து, அதையும் ஒரு பிடி பிடித்தார். அவருடைய கால்களைத் தன் சடை முடியால் தாலாட்டிக் கொண்டிருந்த அந்த பாமரேனியன் நாய்க்குச் சில பிஸ்கட் துண்டுகளைக் கொடுத்த மேனன், தம் உள்ளங்கையால் அதைச் செல்லமாகத் தடவி விட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“என் மகளுக்கு ஐ.ஏ.எஸ். படித்தவனோ பிரபு வம்சத்தவனோ கிடைக்காமல் ஒன்றுமில்லை. எனக்குத் தேவனை மிகவும் பிடித்திருக்கிறது. அதுபோன்றே என் மகளுக்கும்...”

என் அதிர்ஷ்டத்தை என்னவென்று சொல்வேன். ஆம், அதுதானே என்னை இந்தச் சிறைச்சாலைக் கம்பிகளுக்குள் கொண்டு வந்தது!

“நான் சம்பாதித்த சொத்து முழுவதுமே என்னுடைய ஒரே மகளுக்காகத்தான்... கல்யாணம் எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் நடப்பது உசிதம் என்று நினைக்கிறேன். இன்று என் உடல்நிலை நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால், நானும் ஒரு மனிதப் பிறவிதானே! எனக்கும் ஒரு நாள் திடீரென்று ஏதாவது சம்பவித்துவிட்டால்...”

ஒரே அமைதி; இனம் புரியாத அமைதி. என் மனசில் உள்ள அனைத்தும் அந்த ஆளுக்கு முழுமையாகத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

“கல்யாணம் முடிந்துவிட்டால், பிறகு ஐ.ஏ.எஸ். படிப்பது மிகவும் கஷ்டமாக இருக்கும் என்பது தேவனின் அச்சமாக இருக்கும் அப்படித்தானே?”

பதிலுக்கு நான் ஏதும் கூறாமல், லேசாகப் புன்முறுவல் மட்டும் செய்தேன்.

“சரி, அப்படியென்றால் ஒன்று செய்வோம். கல்யாணத்துக்கான நிச்சயதார்த்தத்தை உடனே நடத்தி விடுவோம். அதுபோதும். தற்போதைக்கு மோதிரம் மாற்றிக் கொள்வது குறித்துத் தேவனுக்கு ஆட்சேபம் ஒன்றும் இருக்காது என்று நம்புகிறேன்...”

“அம்மாவிடம் ஒரு வார்த்தை கேட்டுவிட்டுச் சொல்கிறேனே!”

“அஃப் கோர்ஸ்... வேண்டுமானால் நானே கூட அம்மாவைப் பார்த்து விஷயத்தைச் சொல்கிறேனே!”

“சே... சே... அதெல்லாம் ஒன்றும் கட்டாயமில்லை. எனக்கு இரண்டு நாட்கள் அவகாசம் கொடுங்கள். அதற்குள் நான் வந்து என் முடிவைச் சொல்கிறேன்.”

“ஓ எஸ்! உங்கள் விருப்பப்படியே செய்யுங்கள்!”

அம்மாவின் ஆசை என்னவாக இருக்கும்?

“மகனே அந்தச் சோற்றைக் கொஞ்சம் நடுவில் இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு, கொஞ்சம் புளிக்குழம்பையும் சேர்த்துப் பிசைந்து சாப்பிடேன்.”

அம்மாவைப் பார்த்து மனசுக்குள் சிரித்தபடி முகவுரை எதுவும் போடாமல் நேராகவே விஷயத்துக்கு வந்தேன்.

“ஸ்ரீதர மேனன் இன்று என்னைத் தம் வீட்டுக்கு அழைத்திருந்தார். மோதிரம் மாற்றிக் கொண்டால் தற்போதைக்கு போதும் என்கிறார்.”

அம்மாவின் முகக்குறி திடீரென்று ஏன் அப்படி மாற வேண்டும்?

“எனக்கு முன்பே எல்லா விஷயமும் தெரியுமடா, மகனே!”

வயிறு நிறைந்துவிட்டதென்றாலும், மேலும் ஒரு பிடி சோற்றை உள்ளே செலுத்தினேன்.

“இதுவரை பல வகையில் செலவுக்காக நாலு ஐந்தாயிரம் ரூபாய் வாங்கியிருப்போம் இல்லையா? அவர் என்ன வட்டிக்கா நமக்கு பணம் கொடுத்தார்? இல்லையே! ஒரு வேளை அவர் உத்தேசித்திருக்கும் வட்டி...”

அம்மா ஏதோ நினைத்து குழம்பிக் கொண்டிருப்பதை என்னால் நன்கு உணர முடிந்தது.

“மகனே, உனக்கு எது நல்லதாகப் படுகிறதோ அப்படியே செய். நாம் மீதியை நாளைக்குப் பேசிக் கொள்வோம்.”

அன்று இரவு முழுவதும் அம்மா ஒரு விநாடிகூடக் கண்ணயர்ந்திருக்க மாட்டாள்; அது மட்டும் உண்மை.

நெடுநேர வாக்குவாதத்துக்குப் பின்பு தாயும் மகனும் ஓர் இறுதித் தீர்மானத்துக்கு வந்தோம்.

ஸ்வப்னாவைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ள மறுப்பது, இதுவரை பிரதிபலனை எதிர்பாராமல் உதவி செய்த நல்லதொரு மனிதரின் மனசை வீணே நோகச் செய்வதற்கு ஒப்பானது. அவளைக் கல்யாணம் செய்துகொள்வதாக எந்த ஒரு வாக்குறுதியும் இதற்கு முன் கொடுத்திராவிடினும்

பாருவம்மாவைக் கண்டபோது, அம்மா ஏன் அப்படிக் கதறி அழ வேண்டும்?

“என் ஒரே மகனை நான் இழந்துவிட்டேனே, பாரு!”

7

ஆர்ப்பாட்டமும், அல்லோல கல்லோலமுமாய் நடைபெறும் ஒரு திருமணத்துக்கு வந்தவர்களைக் காட்டிலும் சாதாரண அந்தக் ‘கல்யாண நிச்சயதார்த்த’த்துக்கு வந்தோரின் எண்ணிக்கை எவ்வளவோ அதிகந்தான். பல மந்திரிமார்களும், உன்னத பதவியில் இருக்கிறவர்களும்கூட வந்திருந்தார்கள் என்றால் பாருங்கள். ஸ்ரீதர மேனன் எவ்வளவு செல்வாக்கு உடையவராக இருந்திருக்க வேண்டும் என்று! ஒவ்வொருவரும் மூக்கின் மேல் விரலை வைத்து அதிசயப்படத் தொடங்கிவிட்டனர். சாலையின் புழுதிப் படலத்தைக் கிளப்பியபடி ஒன்றன்பின் ஒன்றாகக் கொடியைப் பறக்க விட்டுக் கொண்டு வரும் அந்தக் கார் ஊர்வலம், கிராமத்துக் கோவணாண்டிச் சிறுவர்களின் மனசை எவ்வளவு பெரிய அளவில் கவர்ந்திருக்கும்! சுருக்கமாகக் கூறினால், ஸ்ரீதர மேனனின் மகளுடைய அந்தக் கல்யாண நிச்சயச் சடங்கு அந்தப் பட்டிக்காட்டையே ஓர் குலுக்குக் குலுக்கிவிட்டது.

நள்ளிரவு கழிந்திருக்கும். ‘காக்டெயில் டின்னரு’க்கு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் திரை விழுந்துவிடும். எத்தனை எத்தனை வெளிநாட்டு மதுக் குப்பிகள் அந்த இரவில் உடைபட்டுக் காலியாகியிருக்கும்!