Lekha Books

மற்றொரு சிப்பியை எடுத்து அவள் கடலினுள் வீசினாள்.

“உங்கள் மனைவியின் பெயர் எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். நம் முதல் சந்திப்பின் கடைசியில் நீங்கள் என் கவிதையின் இரண்டு அடிகளை உச்சரித்தீர்கள். ஞாகபம் இருக்கிறதா? நான் தாயும் இல்லை. ஒரு குழந்தையைப் பெற்ற அனுபவமும் எனக்கு நிச்சயமாக இல்லைதான். ஆனால் என் கவிதையில் தன் குழந்தையை இழந்துவிட்டு ஒரு தாய் படும் அவஸ்தையை முழுமையாகக் காட்டியிருக்கிறேன் என்ற நம்பிக்கை மட்டும் எனக்கு உண்டு. ஒரு தாய் அந்த மாதிரியான சமயத்தில் எந்த அளவில் துன்பம் அனுபவித்திருப்பாளோ, அதே அளவிலான துயரத்தை நானும் அனுபவித்திருக்கிறேன். நான் ஒரு கவி; உலகம் அதை ஏற்றுக் கொண்டாலும் சரி, ஏற்க மறுத்தாலும் சரி, நான் கவித்துவ இதயம் உடையவள்தான். சொந்தமில்லாத ஒன்றிடங்கூட அன்பு செலுத்துவது எப்படி என்று எனக்குத் தெரியும். பிரதிபலனாக எனக்கு ஒன்றும் வேண்டாம். நான் எதிர்பார்ப்பது அன்பு ஒன்றைத்தான். என்னடா, பைத்தியம் மாதிரி பேசுகிறாள் என்று பார்க்கிறீர்கள் இல்லையா? இல்லாவிட்டால் காதலில் பைத்தியக்காரனும், கவிஞனும் ஒரே வகைப்பட்டவர்கள் என்று கூறியிருப்பார்களா கவிகள்?”

அவள் எவ்வளவு தூரம் உயரச் சென்றுவிட்டாள்!

கதிரவன் மறைந்துவிட்டான். மீண்டும் அவனை நாளைக் காலையில் தான் தரிசிக்க முடியும்!

தான் அமர்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு அவள் எழுந்தாள். சேலையின் பின் ஒட்டியிருந்த மணலைக் கைகளால் தட்டிவிட்டபடியே “வாருங்கள். போகலாம். நேரமாகிவிட்டதே!” என்றாள்.

“இடிபோன்று முழங்கும் கடலில் ஒரு குடம்போல்

பூச்சக்கரம் மூழ்கிப்போனது முழுமையாக.”

9

சரிதாவும் நானும் ஒன்றாக மேலும் கொஞ்ச மாதங்களுக்குத்தான் பணிபுரிந்தோம். அதற்குள் ஐ.ஏ.எஸ். தேர்வில் நான் தேர்ச்சி பெற்ற செய்தி வந்துவிட்டது. ஆசிரியர் பணிக்கு விடை கொடுக்கும்வரை நாங்கள் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துகொண்ட நண்பர்களாகவே இருந்தோம். என் உள்ளத்தில் உள்ளவற்றைக் கொஞ்சங்கூட மறைக்காமல் அப்படியே முழுமையாக வெளியிட்டேன் நான். அவளும் அப்படியே. இருவரும் ஒன்றாகவே பேசினோம். ஒன்றாகவே சிரித்தோம்; ஒன்றாகவே அமர்ந்து கவிதைகளைப் பற்றி சர்ச்சை செய்தோம்.

எனக்காக நடைபெற்ற பிரிவுபசார விழாவில் மிகமிகக் குறைவாகவே பேசினாள் அவள். அவளது பேச்சின் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் என் மேல் அவள் கொண்டிருந்த அன்பு இழையோடிக் கொண்டிருந்தது.

“தேவன் இந்த வேலையை விட்டுப்போவது குறித்து எனக்குச் சிறிதுகூட மகிழ்ச்சி உண்டாகவில்லை. இதன்மூலம் உடன் பணியாற்றும் ஆசிரியத் தோழர்கள் நல்லதொரு நண்பரை விட்டுப் பிரிகிறார்கள் என்றுதான் படுகிறது. மாணவர்களுக்கோ நல்ல ஆசிரியரின் பாடபோதனை நமக்கு இனிக் கிடைக்காதே என்று வருத்தம் ஏற்படும். அவருடைய திறமை பயனற்று வீணாகிவிடாமல் ஆக்கப்பூர்வமான வழிகளில் பயன்படட்டும். மாணவர்களுடைய உள்ளங்களிலும், உடன் பணியாற்றும் ஆசிரியர்களின் உள்ளங்களிலும் தேவன் என்ற இந்த உற்ற தோழருக்கு இடம் என்றும் உண்டு என்பது மட்டும் உறுதி.”

என் வாழ்க்கைப் பாதையில் நான் இதுவரை எத்தனை பேரைச் சந்தித்திருக்கிறேன்! அவர்களெல்லாரும் ஏதோ ஒரு வகையில் என் வாழ்க்கைப் பாதையில் தலைகாட்டிவிட்டு நிழல்களாகவே மறைந்து போய்விட்டார்கள். ஆனால், அவளது உருவம் மட்டும் ஏன் என்னுடைய அடிபட்ட உள்ளத்தின் அடித்தளத்தில் ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறது!

“மீண்டும் சந்திப்போம்!”

ஒரே வார்த்தையில் விடை பெற்றேன்.

‘சந்திப்போம்’ என்றால் எப்பொழுது? எங்கே? எப்படி?

மாதங்கள் பல கடந்தபின், பனி மூடிக்கிடந்த ஒரு நாள் செய்தித்தாள் ஒன்றைக் கைகளில் புரட்டிக் கொண்டிருந்தபோது அதிர்ச்சியடைந்தேன்.

உடலினுள் ஒரே உணர்ச்சிப் போராட்டம். உலகமே வெடித்துப் போய்விடாதா என்று தோன்றியது.

சரிதா தற்கொலை செய்து கொண்டு இறந்துவிட்டாள்!

மலையாளக் கவிதை உலகுக்கு ஈடு செய்ய முடியாத பேரிழப்பு!

“அநேகம் அநேகம் வருஷங்களுக்கு அப்பால்

நின்று என்னை ‘வா’வென அழைக்கும் அன்பர்களே!

நான் அங்கு வரப்போவதில்லை. இந்த மணற்பரப்பில் மிதித்து நடக்கவே எனக்கு இஷ்டம்.

உங்கள் அத்துணைப் பெரிய

உலகத்தை அடைய எனக்குத் தங்கச் சிறகுகள் தருவீரோ?

நன்றி!

எனக்குச் சிறகுகள் வேண்டாம்.

வைரங்கள் பதித்த பொன் கிரீடத்தை என்

தலையில் நீங்கள் அணிவீரோ?

வேண்டாம்-

எனக்குப் போதும் இந்த முள் கிரீடம்!”

சரிதாவின் கவிதையின் ஒவ்வோர் அடியிலும் அவளுடைய விருப்பங்கள், தேன் துளிகளைப்போல் நிரம்பி வழிகின்றன.

சரிதா! உன்னைத் தற்கொலை செய்துகொள்ளும்படி தூண்டிய காரணம் என்ன? ஒரு வேளை, உன்னை அந்தச் செயலைச்  செய்யத் தூண்டியது இன்னதென்ற உண்மை இந்த உலகில் ஒருவருக்குமே தெரியாதோ? உனக்காவது அதன் காரணம் தெரியுமா? என்ன விபரீதமான முடிவை நீ மேற்கொண்டு விட்டாய், சரிதா. கடலை நோக்கித் தலையை நீட்டியிருக்கும் அந்தப் பெரிய பாறை; அதன் மறைவில் அமர்ந்து கொண்டு வாழ்க்கைக்கும் அன்புக்கும் என்னவெல்லாம் விளக்கங்கள் கூறிக்கொண்டிருந்தாய்! நீ மட்டும் இன்று உயிருடன் இருந்திருந்தால், என்னை நிச்சயம் நீ காண வந்திருப்பாய். தூக்குக் கயிற்றில் நான் இறுதியாகத் தொங்குவதற்கு முன், இதயம் இரண்டாகப் பிளக்கும்படி ஒரு வேளை நீ உரக்கப்பாடினாலும் பாடுவாய். ஒரு நிரபராதி வீணாகத் தண்டிக்கப்படுகிறானே என்று. பொம்மைக் கூட்டங்களின் மத்தியில் அபயம் தேடிய நீ, ஏன் என் பிந்துமோளை எடுத்து வளர்த்திருக்கக் கூடாது? இல்லை, ஸ்ரீதரமேனன் நிச்சயம் அதற்குச் சம்மதிக்கப்போவதில்லை. அந்த மனிதரின் எண்ணற்ற சொத்துக்கு ஒரே வாரிசு இப்போது பிந்துமோள்தானே? அந்தச் சொத்தில் எனக்கும் ஒரு வேளை ஒரு கண் இருந்திருக்குமோ? இல்லையென்று என் உள்ளத்தின்மேல் கை வைத்து என்னால் உறுதியாகக் கூற முடியுமா? எனக்குத் தெரியவில்லை.

உன்னிடந்தான் எவ்வளவு மனதிடம் இருந்தது சரிதா! பெண்மையைக் காட்டிலும் ஆண்மையின் உறுதிதான் உன்னிடம் தென்பட்டது. தாய்மை தவழும் உடலமைப்போ இளைஞர்களைக் கிறுகிறுக்க வைக்கக்கூடிய சலனமோ உன்னிடம் நான் கண்டதில்லையே! ஆனால், உன் கண்களில்தான் உலகத்து அன்பு முழுவதும் ஒன்றாகத் திரண்டு கிடந்ததே! கருணையின் வற்றாத ஜீவநதி உன்னுடைய உள்ளத்துள் ஓடிக் கொண்டிருந்ததே!

மறுபிறப்பில் உனக்கு நம்பிக்கை கிடையாது. நாம் மீண்டும் எங்கே சந்திக்கப் போகிறோம்?

பயிற்சியின் பொருட்டு என்னை மஸ்ஸூரிக்கு அழைத்தபோது நான் அம்மாவிடம் சொன்னேன்.

“உனக்கு ஆபரேஷன் முடிந்த பிறகு தான் நான் அங்கே போகப் போகிறேன்.”

அம்மா கொஞ்சமாவது அசைந்து கொடுக்க வேண்டுமே! தன் பிடிவாதத்துக்குப் பொருத்தமாக இருக்கும்படி ஒரு புதுமையான காரணத்தையும் சொல்ல அவள் தயங்கவில்லை!