Lekha Books

எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. மருத்துவமனைக்குக் கொடுக்க வேண்டி பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு ஆம்புலன்ஸ் ஒன்றுடன் வந்தார் ஸ்ரீதர மேனன். சடலம் ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றப்பட்டது. சடலத்தின் தலைப் பகுதியில் அமர்ந்திருந்தாள் பாருவம்மா. தனக்கு இதுவரை இந்த உலகத்தில் மிக நெருக்கமாக இருந்த ஒன்று திடீரென்று போய்விட்டதை நினைத்துக் குமுறிக் குமுறி அழுது கொண்டிருந்தாள் அவள்.

“ஸ்வப்னாவும் ஆம்புலன்ஸில் ஏறிக்கொள்ளட்டும். நான் பின்னால் காரில் வருகிறேன்.” ஸ்ரீதர மேனன் கூறினார்.

“சே! என்னால் முடியாது டாடீ... நான் உங்களுடன் காரில் வருகிறேன்.”

காரின் கதவைத் திறந்து உள்ளேயிருந்த இருக்கையில் போய் அமர்ந்தாள் ஸ்வப்னா.

கையைப் பிடித்து வண்டியிலிருந்து வெளியே இழுத்து, பளார் பளாரென்று முதுகில் இரண்டு அறை அறைய வேண்டும் என்று தோன்றியது எனக்கு. ஆம்புலன்ஸின் பின்பக்கக் கதவைப் ‘படார்’என்று அடைத்துவிட்டு டிரைவரிடம் கூறினேன்; “ம், புறப்படுங்கள்.”

அடிக்கொரு தரம் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தேன். ஆம்புலன்ஸை ஒட்டி ‘இம்பாலா’வந்து கொண்டிருந்தது. காரில் இருந்த ‘டேப்ரிக்கார்ட’ரில் மேல்நாட்டு இசை முழங்கியது. தந்தையும் மகளும் ஏதோ தமாஷாகப் பேசிச் சிரித்துக் கொள்கிறார்கள்! அடிக்கொரு தரம் அருகே அமர்ந்திருக்கிற ‘பாமரேனியன்’ நாயை முத்தமிட்டுக் கொள்கிறாள் ஸ்வப்னா. சே! சே! என்ன அருவருப்பு!

எலும்பும் தோலுமாய் ஆகிப்போயிருந்த என் அன்பு அன்னையின் உடல் எரிந்து அடங்க ஒன்றும் அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை.

இறுதியில், ஒரு பிடி சாம்பல் மட்டுந்தான்.

10

ஸ்வப்னாவுடன் பந்தப்பட்டுள்ள வாழ்க்கையில் கொஞ்சங்கூட மகிழ்ச்சியே இல்லை. விரலில் அணிந்திருந்த மோதிரத்தின் மையப் பகுதியில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த எழுத்தையே நோக்கியபடி மஸ்ஸூரியில் வேவல் ஹவுஸில் நின்றபடி எத்தனை மணி நேரம் செலவழித்திருப்பேன்! அப்போதெல்லாம் அம்மாவின் வார்த்தைகள்தாம் ஞாபகத்தில் வரும்.

“நன்றி கெட்டவன் என்று ஊரிலுள்ள நாலு பேர் நாக்கின் மேல் பல்லைப் போட்டுப் பேசிவிடக் கூடாதடா, மகனே!”

“அவனுக்குக் கல்வி கற்கப் பணமும், அவனுடைய தாய்க்கு மருத்துவம் பார்ப்பதற்கான செலவும் யார் கொடுத்தது என்று நினைக்கிறீர்கள்? எல்லாம் அந்தத் ‘தர் முதலாளி’ கொடுத்ததுதான்; ஸ்வப்னாவைத் திருமணம் செய்து கொள்வதாகத் தேவராஜன் உறுதி கொடுப்பதற்காகத்தான் அவர் கண்டபடியெல்லாம் பணத்தை வாரி இறைத்துச் செலவு செய்தார். ஆனால், அவன் ஒரு பெரிய ஐ.ஏ.எஸ். ஆபீஸராக ஆனபோது...”

இப்படித்தான் நாட்டிலுள்ள நான்கு மனிதர்கள் ஏதோ தங்களுக்கு எல்லாமே அத்துப்படியானது மாதிரி பேசிக் கொள்வார்கள்!

அப்படி யாரும் துணிந்து என்மீது அபாண்டமாகப் பழி சுமத்த நானே வழியமைத்துவிடக் கூடாது பாருங்கள்.

திருமணம் என்பது சொர்க்கத்தில் நடைபெறக்கூடிய ஒன்று என்பார்கள்; ஆனால் என் திருமணம் சொர்க்கத்திலல்ல. நரகத்தில்தான் நடந்தது. அதாவது, சைத்தானின் மூளையில்!

எத்தனை எத்தனை அழகிகளும் பட்டாம்பூச்சி போன்று நகரத்து வீதிகளில் சுதந்தரப் பறவைகளாய்ச் சிறகடித்துப் பறந்து கொண்டிருந்த பணக்கார வீட்டுப் பெண்களும் என் முக தரிசனத்துக்காகக் காத்துக் கிடந்த சமயங்களில் எல்லாம் நான்தான் என் இதயக் கதவை இறுக்கமாக அடைத்து வைத்திருந்தேன்.

இல்லாவிட்டால் எனக்கு இந்தக் கதி ஒரு போதும் நேர்ந்திராது. இந்தச் சிறைச் சாலைக்குள் அடைபடவேண்டிய என்னைவிட யோக்கியர்கள் எத்தனையோ ஆயிரம் பேர் வெளி உலகில் உண்டு. ஒன்றுமே செய்யாத மாதிரியும், குற்றமென்றால் என்னவென்றே அறியாதவர்களைப் போலவும் வீதிகளில் அவர்கள் பாட்டுக்குச் சிங்கநடை நடந்து திரிவார்கள். இந்தப் பாழாய்ப் போன சமுதாயம் கொஞ்சங்கூடச் சூடு சொரணை இல்லாமல் அந்த ஈனப் பிறவிகளைப் போய்ப் பெரிய தெய்வங்கள் என்று கருதி மலர் வைத்துப் பூஜை செய்து கொண்டிருக்கும். துபாயிலிருந்து வந்த கே.எம்.கான் கூறியது மட்டும் உண்மையான இருக்குமேயானால், எத்தனையோ ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தூக்கில் தொங்கியிருக்க வேண்டும். இந்த ஸ்ரீதர மேனன்!

“குழந்தை, முன்பே எனக்கு இந்த விஷயம் தெரிந்திருந்தால், என்னைத் தள்ளிக் கொன்றாலும் சரி, இந்தக் கல்யாண ஆபத்திலிருந்து உன்னைத் தப்ப வைத்திருப்பேன்.”

எப்பொழுதும் உண்மையைத் தவிர வேறு ஒன்றையுமே அறிந்திராத கான் ஆரம்ப காலம் முதல் கல்வி பயிற்சியின் போது ஒன்றாகப் படித்தவன். முதல் வகுப்பில் சேரும்போது அவனுக்கு என்ன வயசு தெரியுமா? பத்து வயசு! நல்ல பருமனான உடல்; உடலுக்கேற்ற வளர்ச்சி; மொட்டைத் தலை! கழுத்தில் கருநிறத் துண்டு- இதுதான் கானின் தோற்றம். கான், ‘குழந்தை!’ என்றுதான் என்னை அழைப்பது வழக்கம்.

‘புலிக்குட்டி கோபி’ என்றால் வகுப்பிலுள்ள எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் ஒரே பயம். அதே இடத்தில் சப்-இன்ஸ்பெக்டராக வேலை பார்த்த ‘புலி ராக’வனின் சீமந்த புத்திரன்தான் புலிக்குட்டி. புதிதாக வாங்கிய என் ஸ்லேட்டிடம் ஒரு வகையான காதல் புலிக்குட்டிக்கு. அவனை எப்படியும் செம்மையாக ஒருநாள் உதைக்க வேண்டும் என்பது எங்கள் ஒவ்வொருவருடைய விருப்பமும். என் சிலேட்டைத் தன்னிடம் தந்து விடும்படி மிரட்டினான் புலிக்குட்டி. ஆனால், நானோ மறுத்தேன். இருந்தாலும், மனதில் எனக்கு ஒரு பய உணர்வு. நான் சிலேட்டை அவனிடம் கொடுக்க, அந்தச் செய்தியை அம்மா அறிந்துவிட்டால்...? ஒரு நாள் இப்படித்தான் பலவந்தமாக என்னிடம் இருந்த சிலேட்டைப் பிடுங்கித் தன் கையிடுக்கில் வைத்துக்கொண்டதோடு நிற்காமல், என்னை ஓர் அடியும் அடித்துவிட்டான் அவன். அடுத்த நிமிஷமே அங்கே பிரத்யட்சமானான் கான். ஒரே உதைதான். ‘குபீர்’ என்று தூரத்தில் போய் விழுந்தான் புலிக்குட்டி.

“அடே பன்றி! நீயும் சப்-இன்ஸ்பெக்டர் ஆகலாம் என்று பார்க்கிறாயா? உன்னை நான்...”

கானின் கரம் மேலே உயர்ந்து கீழ்நோக்கி வருவதற்கு முன்பே சண்டை நடந்த இடத்துக்கு ஓடி வந்தார் ஆசிரியர். மீண்டும் அமைதி நிலவியது. கால் நூற்றாண்டு காலத்துக்கு முன்பே அரும்பிவிட்ட நட்பு இது. மாலை ஆறு மணியாகிவிட்டது. என்றாலும், விருந்தினர்களின் கூட்டம் இன்னும் குறைந்தபாடில்லை. கான் அதிக நேரம் என்னைப் பார்ப்பதற்காகக் காத்து நின்றிருக்க வேண்டியிருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். அவன் என் அறையினுள் நுழைந்தபோது, ஆளே அடையாளம் தெரிய முடியாத அளவுக்கு மாறிப் போயிருந்தான்.

“அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்!”

திடீரென்று தலையை உயர்த்தி நோக்கினேன். என்னை யார் இவ்வளவு மரியாதையுடன் அழைப்பது? வெகு நாட்களாகப் பழக்கமுள்ள குரல் போல் தோன்றியது. ஆனால், குரலின் சொந்தக்காரர்தான் யாரென்று தெரியவில்லை.

சுருண்ட முடி- பெரிய மீசை- நீண்டு வளர்ந்த கிருதா- சிவந்து தடித்த முகம்- அத்தரின் மணம்... கான்!