Lekha Books

“கலெக்டரின் காஃம்புக்கு வரக்கூடிய இடங்களில் உடனிருக்கும் உத்தியோகஸ்தர்களுக்கு கூடிய மட்டும் துன்பம் வராமல் இருக்கக்கூடிய மனோபாவம் உடையவர் தானே இவர்?”

“ஆமாம்...”

“இவருடைய உடல் முழுவதும் வியர்த்துக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது என்று நீங்கள் அழுத்தம் கொடுத்துச் சொல்வதற்கான காரணம்? எதை வைத்து அப்படிச் சொல்கிறீர்கள்?”

“இவர் அணிந்திருந்த சட்டை எல்லாம் நனைந்து போயிருந்தது.”

“ஏன் மழை பெய்து நனைந்திருக்கக் கூடாது?”

“அன்று மழை பெய்ததாக எனக்கு நினைவில்லை.”

“அவர் ஓட்டி வந்த கார் மழையில் ஓட்டி வந்த காரைப் போல் தோன்றியதா?”

“சரியாகக் கவனிக்கவில்லை.”

“தட்ஸ் ஆல்! யுவர் ஆனர்”

“நோ ரீ.”

பப்ளிக் ப்ராஸிக்யூட்டர் நீதிபதியைப் பார்த்துக் கூறினார்.

விருந்தினர் மாளிகையின் அதிகாரிகளின் சாட்சியங்களும் ஏறக்குறைய இதே மாதிரிதான் இருந்தன.

“வழக்கம்போல் அன்றும் இரண்டு சப்பாத்தியும், வாழைப்பழமும், ஒரு டம்ளர் பாலும் அறையில் வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஆனால், இரவில் அவர் பாலை மட்டுமே குடித்திருக்கிறார்.” சாட்சிகள் என்னவெல்லாமோ கூறினார்கள்.

“நோ க்ராஸ்.”

மீண்டும் பழைய நினைவுகள். நான் அன்று விருந்தினர் மாளிகைக்குத் திரும்பி வரும்போது இரவு சரியாக இரண்டே முக்கால். உறங்கப் போகும்போது மூன்று மணி ஆகிவிட்டது.

விடியற்காலையில் புறப்பட்டுச் செல்ல முற்படும்போது ‘பில்’கொண்டு வரும்படி நான் கேட்க, தலையைப் பின்பக்கம் சொறிந்தபடி மானேஜர் கூறினார்.

“தாசில்தாரிடம் கொடுத்தாகிவிட்டது.” வழக்கமான பதில்... இதைக் கேட்டதும் எனக்கு உண்மையிலேயே சினம் வந்துவிட்டது.

“நான் இதற்கு முன் எத்தனை முறை கூறியிருக்கிறேன். என்னுடைய ‘பில்’லை வேறு யாரிடமும் கொடுக்கக் கூடாதென்று! நான் தங்குவது என் சொந்தச் செலவில் ஐயா. ஊரான் பணத்தில் இல்லை! ‘பில்’லைக் கொண்டுவரப் போகிறீர்களா இல்லையா?” என்றேன்.

பாக்கியாகக் கொண்டு வந்த மூன்று ரூபாயைக் கூட அந்த ஆளிடமே திருப்பிக் கொடுத்து விட்டேன்.

சுகமான, குளிர்ந்த காற்று... அப்பப்பா... என்ன களைப்பு. ஒரே மயக்கமாக இருக்கிறதே!

“மெதுவாக ஓட்டினால் போதும்” டிரைவரிடம் கூறினேன்.

“பங்களாவுக்கா, ஆபீஸுக்கா ஸார்!”

“ஆபீஸுக்குப் போ...”

அப்போது பிந்துமோளின் உருவம் மனக் கண்முன் காட்சி அளித்தது.

‘அவள் இப்போது என்ன செய்து கொண்டிருப்பாள்? செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றும் பணியில் ஈடுபட்டிருக்கும் தோட்டக்காரனுக்கு உதவி செய்துகொண்டிருப்பாளோ? செடிகள், பூக்கள் என்றாலே அவளுக்கு உயிர்மாதிரி, அவளுடைய ஆடை முழுவதும் நனைந்து, ஜலதோஷமோ காய்ச்சலோ வந்துவிட்டால்...?

ஸ்வப்னா ‘பெட் காபி’குடித்து விட்டு உறக்கத்தின் இரண்டாம் கட்டத்தை அநேகமாக இந்நேரம் ஆரம்பித்திருப்பாளோ?

“வேண்டாம்; பங்களாவுக்கு போய்விட்டு, ஆபீஸுக்குப் போனால் போதும்” என்றேன் டிரைவரிடம்.

வீட்டில் வந்து படுத்ததுதான் தெரியும்.

12

நான் கண் விழிக்கும்போது கார் போர்ட்டிக்கோவில் நின்றிருந்தது. ஆடர்லியும், தோட்டக்காரனும் எங்கே போயிருப்பார்கள்? காம்ப் க்ளார்க் எங்கே போய்விட்டான்? அவனைக்கூட என்னுடன் போகும்போது அழைத்துச் செல்லவில்லையே! அப்படியானால் அவன் எங்கே போயிருப்பான்?

பிந்துமோள் அழும் சப்தம் உள்ளிருந்து கேட்டது. தேவ் எங்கே போய்விட்டான்?

காம்ப் க்ளார்க் மெதுவாக வீட்டின் பின்பக்கத்திலிருந்து வந்து கொண்டிருந்தான்.

“குட் மார்னிங், ஸார்” என்ற அவனுடைய வழக்கமான வரவேற்புக் குரலை அன்று கேட்க முடியவில்லை.

என்ன நடந்துவிட்டது?

“ஸார்... ஸார்...?”

ஏதோ விபரீதம் நடந்திருக்க வேண்டும்.

“என்ன, என்ன சங்கதி?”

“ஸார்... அம்மா...”

“அம்மா...?”

“இறந்து ரோட்டின் அருகே கிடக்கிறார்கள்.”

“என்ன?”

அம்பாஸிடர் காரின் பானெட்டில் கைகளை ஊன்றியபடி தலையைத் தொங்கப் போட்டுக்கொண்டேன்.

“மாவட்டப் போலீஸ் சூப்ரென்ட் விபரீதம் நடைபெற்ற இடத்துக்குப் போயிருக்கிறார்...

“போலீஸ் நாய் குற்றவாளியைக் கண்டுபிடிக்க இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வந்துவிடும்.”

காம்ப் க்ளார்க் இப்படி என்ன என்னவோ மற்றவர்களிடம் கூறிக் கொண்டிருந்தான்.

“டிரைவர்!”

“ஐயா!”

கார் மீண்டும் புறப்பட்டது. காம்ப் க்ளார்க் ரவி, டிரைவரின் அருகே அமர்ந்திருந்தான். டிரைவரின் கைகள், கால்கள் எல்லாமே நடுங்கிக் கொண்டிருப்பதை என்னால் முழுமையாக உணர்ந்து கொள்ள முடிந்தது.

ஆக்ஸிலேட்டரில் உத்வேகமான ஓர் அழுத்தம்.

வண்டியின் வேகம் மேலும் மேலும் அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. எங்கேயாவது வண்டி மோதி, சுக்கு நூறாக நொறுங்கிப் போனால் தேவலை என்று எனக்குத் தோன்றியது.

நான் ஏன் இனியும் இந்த உலகத்தில் உயிருடன் இருக்க வேண்டும்? இனி இங்கே உயிரை பாரமாய் வைத்துக் கொண்டிருப்பதில்தான் என்ன பயன்?

தூரத்தில் ஒரு கூட்டம் குழுமியிருந்தது. வண்டியின் ‘ஹார்ன்’ தொடர்ந்து ஒலித்ததும், முணுமுணுவென்று என்னவெல்லாமோ பேசித் தர்க்கம் செய்துகொண்டிருந்த கும்பல் ஒன்று, வழிவிட மனமின்றி எங்களுக்கு வழிவிட்டது. ஜனங்களை ஒழுங்குபடுத்துவதில் ஈடுபட்டிருக்கும் போலீஸ்காரர்கள்தாம் எவ்வளவு சத்தத்துடன் இப்படிச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்!... என் காரின் முகப்பைக் கண்டதும் என்னை நோக்கி ஓடி வந்தார் சர்க்கிள் இன்ஸ்பெக்டர். என் முகத்தைக் கண்டதும் தொப்பியைக் கைகளில் கழற்றி வைத்து மரியாதை செய்தார். அவரையொட்டி வந்த போலீஸ் சூப்ரென்ட் என்னருகே வந்து எனக்கு ஆறுதல் கூறுகிற வகையில் என் தோள்களில் கையை வைத்து மெதுவாகத் தட்டினார். எல்லாம் முடிந்துவிட்டதாம். நிர்வாணமாகக் கிடந்த அந்த உடம்பை வெள்ளை நிறத்துணியொன்றினால் முழுமையாகப் போர்த்தியிருந்தார்கள். கீழே பாயை விரித்து அதன்மேல்தான் சவத்தை வைத்திருந்தார்கள். என் பார்வைக்காகப் பிணத்தை மூடியிருந்த போர்வையை முகப்பகுதியில் மட்டும் லேசாகத் தூக்கிக் காட்டினார் போலீஸ் சூப்ரென்ட். ஒரே ஒரு முறைதான் அந்த முகத்தை நான் பார்த்தேன். உடம்பு முழுவதும் பிணம் திண்ணி எறும்புகளின் நீண்ட வரிசை...

பேசாமல் வந்த வழியே நடந்தேன். அங்கே போடப்பட்டிருந்த ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்தேன். அப்பப்பா, என்ன கோரம்! என் கரங்களால் தலையைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டேன். பேசுவதற்கு நாக்கு முழுமையாக மறந்துவிட்டது.

“தள்ளி நில்லுங்கப்பா, கொஞ்சம்.... சொன்னால் கேட்க மாட்டீர்களா? ஏன்... ஏண்டா இடிக்கிறீர்கள்?”

கூட்டத்தைத் தள்ளி இடித்துக்கொண்டு பிணத்தைப் பார்ப்பதற்காக முன்னோக்கி வந்த சிலரைத் தடுக்கும் பொருட்டு தடியடிப் பிரயோகங்கூட நடத்தினார்கள் போலீஸ்காரர்கள்.

சம்பவம் குறித்து எழுதப்பட்ட அறிக்கையை என் பார்வைக்காக என் கண்முன் நீட்டினார் போலீஸ் சூப்ரென்ட்.

“திருமதி ஸ்வப்னா மேனன்... வயது... யாரோ கொலை செய்து நதியின் கரையில் போட்டிருக்கிறார்கள்” என்று ஒரு மனமாகப் பஞ்சாயத்து அபிப்பிராயம் கூறியிருக்கிறது.

கும்பலை விரட்டிவிட்டு வந்து நின்ற சப்-இன்ஸ்பெக்டர் பணிவுடன் கூறினார்.

“ஆம்புலன்ஸ் ரெடி, ஸார்...”

போலீஸ் சூப்ரென்டும் என்னுடன் காரிலேயே ஏறிக் கொண்டார்.