Lekha Books

எழுந்து படியிலேறிப் படுக்கையறைக்கு நான் போய்க் கொண்டிருந்தபோது என்னவோ ‘கன்னாபின்னா’என்று அந்த மனிதர் முணுமுணுப்பது மட்டும் என் செவிகளில் கேட்டது.

கட்டிலில் ஸ்வப்னா படுத்திருப்பதைக் கண்டபோது, உண்மையிலேயே நான் வியந்து போனேன். அவள் இன்று ‘க்ளப்’புக்குப் போகவில்லை போலிருக்கிறதே! அல்லது போய்விட்டுச் சீக்கிரமே வந்து விட்டாளோ! தலையணையில் தன்னுடைய முகத்தைப் புதைத்து வைத்துக்கொண்டு அவள் அழுது கொண்டிருப்பதை அப்போதுதான் நான் கண்டேன்.

அவள் ஏன் அழ வேண்டும்? ஓ... அவளுக்கு அழக்கூட தெரியும் போல் இருக்கிறதே! ஹெரால்ட் ராபின்ஸின் 'Lonely Lady’ (தன்னந்தனி சீமாட்டி) என்ற புத்தகம் டீபாயின் மேல் இருக்கிறது. அதை எடுத்துச் சாவதானமாகப் பக்கங்களைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

எப்போதுமே அடுத்த அறையில் படுத்துறங்கும் - ஸ்வப்னாவுக்கு இன்று என்ன வந்தது?

கைகளை மெத்தையில் ஊன்றியபடி லேசாக ஒரு பக்கம் தலையை ஸ்டைலாகச் சாய்த்தபடி கேட்டாள் ஸ்வப்னா.

“டார்லிங்! என் அப்பாவிடம் இப்படித்தான் பேசுவதா?”

“எப்படி?”

அப்போதும் புத்தகத்தின் பக்கங்களை என் கை விரல்கள் புரட்டிக் கொண்டுதான் இருந்தன.

“ஜமால் நமக்கு எவ்வளவு வேண்டியவர் தெரியுமா?”

“நமக்கா?” என்னையும் மீறி நான் கேட்டேன்.

அவள் ஒன்றும் பதில் கூறவில்லை.

“கள்ளக் கடத்தல் செய்வதற்கு அந்த மனிதனின் தயவு, உன் தந்தைக்கு வேண்டுமானால் தேவையாக இருக்கலாம். ஆனால் எனக்கு...” வாக்கியத்தை நான் சரியாகக் கூட முடிக்கவில்லை. அதற்கு எரிமலை ஆகிவிட்டாள் ஸ்வப்னா.

“கொஞ்சங்கூட நன்றியில்லாத மனிதன்!”

“நான் நன்றி இல்லாதவனா? என் நன்றியை நான் யாரிடம் காட்டுவது? எப்படிக் காட்டுவது? ஜமாலிடம்- ரம்மி மேஜையிலும், டான்ஸ் ஃப்ளோரிலும் இன்னும் எங்கெல்லாமோ நீ பழகும் ஜமாலிடம் - நான் நன்றி காட்ட வேண்டும், இல்லையா?”

“சோறு தந்த கையையே கடிக்கத் தயங்காத...”

நான் பூகம்பமாய் மாறிவிட்டேன். ஒரே அறையில் அவள் இந்த உலகத்தை விட்டே போக வேண்டும் என்று கோபம் பொங்கியெழுந்தது.

“டாடீ...!” பிந்து அறையினுள் ஓடி வந்தாள். தாயின் மார்பில் புரண்டு அழுதாள். பல்லை ‘நற நற’வென்று கடித்தபடி அறையை விட்டு நான் வெளியேறிய போது மாடிப்படியில் தயங்கியவாறு நின்றிருந்தார்கள் ஆடர்லியும் வேலையாள் தேவும்...

அன்று இரவே நகரத்தின் விலை உயர்ந்த ஆடம்பரமான ஒரு விடுதியில் ஜமால் கைது செய்யப்பட்டு விட்டான். அந்தச் சமயத்தில் ஜமாலுடன் மேனனும் இருந்திருக்கிறார். போதாதென்று காபரே நடனக்காரி ஒருத்தியும்... இதை ஏன் ஜமாலைக் கைது செய்த அதிகாரிகள் முன்கூட்டியே என்னிடம் கூறவில்லை?

மூன்று நாட்கள் கழித்து உள்ளாட்சித் துறை அமைச்சர் சட்டசபையில் கூறினார்.

“திருமதி ஸ்வப்னா மேனனைக் கொலை செய்த பேர்வழி அடுத்த இருபத்து நான்கு மணி நேரத்துக்குள் பிடிபட்டு விடுவான். இதில் மிகவும் பொறுப்புணர்வு காட்டுகிற நம் எதிர்க்கட்சித் தோழர்களை அமைதியாக இருந்து பார்க்கும்படி வேண்டுகிறேன். இந்த வழக்கைக் குறித்த ரகசியங்களை இப்போதே கூறிவிடுவது அவ்வளவு பொருத்தமாக இராது. ஒருவேளை அது துப்பு துலக்குவதைப் பாதித்தாலும் பாதிக்கலாம்.”

அமைச்சரின் பேச்சைத் தொடர்ந்து சபையே அதிரும் வண்ணம் கை தட்டல். அடுத்த நாள் பொழுது புலர்வதற்குள் அவர் கூறியது நடந்துவிட்டது. திருமதி ஸ்வப்னா மேனனைக் கொலை செய்தவன் கைது செய்யப்பட்டான். ஸ்ரீதேவராஜ மேனன், ஐ.ஏ.எஸ்., கலெக்டரின் பங்களாவிலிருந்து காவல் நிலையத்துக்குச் இட்டுச் செல்லப்பட்டதை யார்தான் அறியமாட்டார்.

13

விசாரணை அதிகநேரம் நீடித்துக் கொண்டிருந்தது. என் பதில்களில் ஒன்றுகூட யாருடைய உள்ளத்தையும் திருப்திபடுத்தியதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. எனக்குக் கீழே பணியாற்றுகிற பல ஊழியர்களும், உன்னத பதவிகளை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தவர்களில் சிலரும் என்மீது ஏராளமான குற்றச்சாட்டுகளைத் தயக்கமின்றி ‘அம்பு’ மாதிரி ஒருவரை அடுத்து ஒருவராக எறிந்துகொண்டே இருந்தார்கள். பத்திரிகைகளும், அரசியல்வாதிகளும் என்னைச் சந்தேகம் குடிகொண்ட பார்வையாலேயே நோக்கினார்கள். அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் உண்மையை விளக்கி அவர்களிடம் கூறும் தைரியம் எனக்கு வரவில்லை.

பிரபலமான வக்கீல்கள் பலர் என்னை இந்த வழக்கு சம்பந்தமாக அணுகினார்கள்.

“ஜாமீனுக்கு மனுச் செய்ய வேண்டாமா?”

“வேண்டாம்.”

“நீங்களே ஏன் உங்கள் தலையை இப்படிப் பணயம் வைக்க வேண்டும்?” - ஒரு வக்கீல் கேட்டார்.

“தயவு செய்து என்னிடம் உண்மை முழுவதையும் மறைக்காமல் திறந்து கூறுங்கள். உங்களுடைய வழக்கை நான் வாதிக்கிறேன். வக்கீல்களிடம் மட்டும் எதையும் மறைத்து வைக்காதீர்கள்.” இது மற்றொரு வக்கீல்.

நான் நிரபராதிதான் என்று கூறிவிடக் கூடாது என்பது தானே என் விருப்பம்? என்னை மட்டும் நிரபராதி என்று ஒருவேளை நீதிமன்றம் கூறிவிடுமேயானால்... நிச்சயம் நான் தளர்ந்து போவேன். மீண்டும் அப்படி ஒரு சூழ்நிலை ஏற்பட்டால் இழந்தப் பதவி என் கைகளுக்கு வரும். நாட்களின் ஓட்டத்தில் ‘கொலைகாரன்’என்ற முத்திரை கூட மறைந்து போகும். ஆனால், யார் என்னை எப்படி நினைத்தாலும், பிந்து - என் அன்புமகள்- அவள் என்னை மன்னிப்பாளா?

தீர்ப்புக் கூறுகிற அன்று நீதிமன்றத்துக்கு அவளை யார் அழைத்து வந்தார்களென்று தெரியவில்லை. போலீஸ்காரர்கள் என்னைச் சூழ்ந்து வர ‘வேன்’உள்ளே நான் ஏறியபோது அவள் ஏன் என்னை அப்படி வெறித்துப் பார்க்க வேண்டும். ஒரு பச்சைக் குழந்தையின் கபடமற்ற கண்களுக்குப் பரமசிவனின் நெற்றிக் கண்ணைக் காட்டிலும் சக்தி உண்டோ! அப்பப்பா... எப்படிப்பட்ட பார்வை அது. தணலாகக் கொதித்த அந்தப் பார்வையிலே கருகிப் போகாமல் இன்னுமா நான் உடலில் உயிரை வைத்துக் கொண்டு திரிகிறேன்? அந்தப் பார்வையை இனி ஒருமுறை என் கண்கள் எங்கே சந்திக்கப் போகின்றன? சொந்த மகளுடைய கண்களுக்கு முன்னேயே அவளுடைய பகைவனைப் போல் ஒரு தந்தையால் வாழத்தான் முடியுமா? சூனியம் நிறைந்த இப்படிப்பட்ட வாழ்வு நிச்சயம் எனக்குத் தேவைதானா?

என் சிந்தனை இப்படிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. என்றாலும், ஊரிலேயே நல்ல கிரிமினல் வக்கீல் பிரதிவாதியான என் சார்பில் வாதாட வந்துவிட்டார்.

நீதிமன்ற அறைக்குள் நல்ல கூட்டம்.

குற்றவாளிக் கூண்டுக்குள் கைகளைக் கட்டியபடி நான் நின்று கொண்டிருந்தேன். வழக்கில் அடங்கியுள்ள குற்றப்பத்திரிகையைத் தாக்கல் செய்தது நீதிமன்றம். தொடர்ந்து வழக்கமான விசாரணைகள்.

“நீங்கள் இந்தக் குற்றத்தை ஒப்புக் கொள்கிறீர்களா?”

சப்தம் போட்டுக் கூற வேண்டும் என்று உள்ளத்துள் ஓர் உணர்வு.