Lekha Books

“நேர்மையாளரான, உன்னத மனிதரான- உங்கள் மகளின் கணவரான- கலெக்டர் தேவராஜ மேனோன் உங்களுக்கு கள்ளக் கடத்தலில் பெரிய பங்கு இருக்கிறது என்ற உண்மையை அறிய நேரிட்டு விட்டதாலும், எந்த நேரத்திலும் உங்களைச் சட்டத்தின் கை விலங்கில் மாட்டிவிட்டுத் தான் அவர் வேறு வேலை பார்ப்பார் என்று நீங்கள் முழுமையாகக் கருதியதாலும், இப்படிப்பட்ட இக்கட்டான சூழ்நிலையிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ளும் நோக்கத்துடன் சந்தர்ப்பத்தை உங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டீர். மருமகனைப் பழி வாங்கும் நோக்கத்துடன் பொய்யான கதை ஒன்றை ஜோடித்துக் கொண்டு நீங்கள் நாடகமாடிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்... நான் கூறுவதை நீங்கள் மறுக்க முடியுமா?”

ஒரே மூச்சில் இவ்வளவு பெரிய கேள்வியைக் கேட்டதாலோ என்னவோ, அவருக்கு மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டிருந்தது.

“நான் அதை முழுமையாக மறுக்கிறேன்.”

“தட்ஸ் ஆல், யுவர் ஆனர்!”

14

போலீஸ் ஸர்ஜன் குருதேவின் பேச்சு, குற்றவாளிக் கூண்டிலிருந்த என் செவிகளில் மிக மிகத் தெளிவாகக் கேட்டது.

தண்ணீர் வயிற்றினுள் போய் ஸ்வப்னா இறக்கவில்லை என்பதை மிகத் தெளிவாகக் கூறினார் அவர். யாரோ, குரல்வளையை இறுக நெரித்தே கொன்றிருக்கிறார்களென்றும், ஸ்வப்னா கர்ப்பிணி என்றும், அளவுக்கும் அதிகமாகக் குடித்திருந்ததால், நல்ல திடகாத்திரமுள்ள ஒருவர் மட்டுமே தனியே நின்று இந்தக் காரியத்தைச் செய்திருக்கக் கூடுமென்றும் தெரிவித்தார் குருதேவ்.

எல்லாரையும் விசாரித்த பிறகு இறுதியில் விசாரிக்கப்பட்டார் விசாரணை அதிகாரி. அவர் நீதிமன்றத்தின் முன் சமர்ப்பித்த அறிக்கையின் மீது மாசு கற்பிக்க முற்பட்ட என் வக்கீலின் அடுக்கடுக்கான கேள்விகளுக்கு, சிறிது கூடத் தயக்கமின்றிப் ‘பட பட’வெனப் பதில் கூறினார்.

“நடந்த சம்பவங்களை, சூழ்நிலையை உங்களுக்கு சாதகமாக ஆக்கிக் கொண்டு பொய்க் கேஸை ஜோடித்திருக்கிறீர்கள் என்கிறேன்” இது என் வக்கீலின் வாதம்.

“ஒரு போதும் அப்படி இல்லை.”

அதோடு சாட்சிகளின் விசாரணைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்பட்டது.

சம்பவம் நடைபெற்ற அன்று இரவு நான் ‘கதிரவன் குன்று’க்குப் புறப்பட்டுப்போனது அல்லவா எனக்கு எதிராக நிற்கிற மலை போன்ற சாட்சியாக ஆகிவிட்டது. பங்குனி மாதக் கடைசி. நல்ல வெப்பம்.

பணி முடிந்து விருந்தினர் மாளிகைக்குத் திரும்பும் போது சரியாக ஐந்துமணி. நன்றாகக் கை கால்களைக் குளிர்ந்த நீரில் கழுவிவிட்டு வெளுத்த ஆடைகளை மாற்றிக் கொண்டு ஏதாவது வாசிக்கலாம் என்ற ஆவலுடன் அங்கே போடப்பட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தேன். அறையில் போதுமான வெளிச்சம் இல்லை. போதாததற்கு மின்சார வெட்டு வேறு. கதிரவன் குன்றின் உச்சிக்குப் போய்ச் சிறிதுநேரம் அப்படியே அமர்ந்தபடி காற்று வாங்கிவிட்டு வந்தால் என்ன? சென்ற முறை வந்திருந்தபோது கூட அங்கே போய்விட்டுச் சிறிது நேரம் இருந்துவிட்டு வந்தேனே’என்று எண்ணி, வெளியே இறங்கிச் சென்றபோது தாசில்தாரும் கிராம அதிகாரிகளும் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

“நீங்கள் இப்போது போகலாம். நாளை காலையில் ‘ஹெட் க்வார்ட்டர்ஸுக்கு வருவேன்; யாரும் என்னுடன் வரவேண்டாம். குட்நைட்” என்றேன்.

டிரைவரை ஏன் அழைக்க வேண்டும்? கதிரவன் குன்றுக்குப் போகிற பாதைதான் எனக்கு நன்றாகத் தெரியுமே. தனியே அமர்ந்து வேதனைகளை மறக்க இதுதான் நல்ல சமயம்... அப்பப்பா... அப்படிப்பட்ட சூழலில் அமர்ந்து வாழ்க்கையின் துன்பங்களை மறப்பதில்தான் எத்தனை இன்பம். ‘ஷெட்’டில் இருந்த காரை டிரைவர் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான்.

“நான் ஓட்டிச் செல்கிறேன். நீ போய்ப் படுத்துக்கொள். காலையில் வந்தால் போதும்.”

“சரி, ஸார்...”

மலையின் உச்சியை நோக்கி வண்டி சென்று கொண்டிருந்தது. தென்றல் காற்று நறுமணம் கொண்டு என்மீது வீசியது. என்னையே மறந்து போனேன். கொஞ்ச நேரத்தில் உறங்கியும் போனேன். மழைத்துளிகள் முகத்தில் ‘சடசட’வென்று அறைந்தபோதுதான் திடீர் அதிர்ச்சியுடன் கண் விழித்தேன். கடிகாரத்தைப் பார்த்தால், நேரம் இரண்டு மணியைக் கடந்து விட்டிருக்கிறது.

மிக மிகக் கவனமாகப் பாறையை விட்டுக் கீழே இறங்கினேன். காரில் ஏறுவதற்குள், மழையில் நான் நன்றாகவே நனைந்து போனேன். திரும்பியதும் நனைந்த ஆடைகளைக் கழற்றி வேறு துணி உடுத்தினேன்.

அறையில் இருந்த மேஜைமேல், குளிர்ந்து போன சப்பாத்திகள், பால் டம்ளரை எடுத்து, அதிலிருந்த பாலை மட்டும் ‘மடக் மடக்’கென்று ஒரே நொடியில் குடித்துத் தீர்த்தேன். நல்ல தாகம்... உறக்கம் கண்ணைச் சுழற்றியடித்தது. அப்படியே போய்க் கட்டிலில் விழுந்தேன். ‘விருந்தினர் மாளிகை’யின் சுவர்க்கடிகாரம் அப்போது மூன்று முறை அடித்து ஓய்ந்தது.

ஜாமீன் எடுப்பது பற்றிய என்னுடைய விண்ணப்பத்தைப் பற்றித் தீர்மானம் எடுக்கும் பொருட்டு நடந்த விவாதத்தின் போது ப்ராஸிக்யூட்டர் கூறினார்.

“கொலை செய்ததாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் மிக உன்னதமான ஒரு பதவியில் - அதாவது, கலெக்டர் பதவியில் இருந்தவர். அவரை ஜாமீனில் வெளியே விடுவதென்றால் சாட்சிகளைத் தமக்குச் சாதகமாகத் தம் தனிப்பட்ட செல்வாக்கை உபயோகித்துத் திருப்பி விடக் கூடும். இதன் மூலம் இதுவரை தெரிய வந்திருக்கிற பயன்மிக்க பல சான்றுகளுக்கு மதிப்பில்லாமல் போக வழி உண்டு. இதனால் நீதிமன்றம் இனியும் இந்த வழக்கு சம்பந்தமாக விசாரணை செய்யப் பல இடர்ப்பாடுகள் உண்டாக நேரும். இதையெல்லாம் வைத்துப் பார்க்கும் போது, பிரதிவாதிக்கு எந்தவொரு காரணத்தைக் கொண்டும் ஜாமீன் அளிக்கக் கூடாது என்று வேண்டுகிறேன்.”

ஜாமீனில் வெளியே போய்த்தான் எனக்கென்ன நன்மை? சமுதாயம் என்னை ஒரு ‘கொலைகாரன்’என்ற நோக்கில் அல்லவா பார்க்கும்? ‘கர்ப்பிணியான மனைவியைக் கொன்ற கயவன்’ என்று கல்லை எடுத்து என்மேல் கொஞ்சமும் தயக்கமின்றி எறியுமே. எனக்குப் பாதுகாப்பளிக்க இந்த அகன்ற உலகில் யார் இருக்கிறார்கள்? ஜமாலோ, ஸ்ரீதர மேனனோ என்னைத் தங்களுடைய துப்பாக்கிக் குண்டுகளுக்கு இரையாக்காமல் தான் விட்டு வைக்கப் போகிறார்களா? போலீஸ்காரர்கள் தாம் என்னைக் காப்பாற்றி விடுவார்களா?...

எனக்கென்று பாங்க்கில் இருக்கிற தொகை கூட இருபத்தைந்து ரூபாய்க்கும் குறைவாயிற்றே. வீட்டையும் தோட்டத்தையும் விற்றுத்தான் நாணு முதலாளியின் கடனை அடைத்தாகிவிட்டதே. ஒருவேளை அன்று மட்டும் அப்படிச் செய்யாமல் இருந்தால்...? முதலாளி தம் பொருளாதார நெருக்கடியால் இந்த உலகைவிட்டே போயிருப்பாரே. வேண்டாம்... ஜாமீனேவேண்டாம்... அரசாங்கத்தின் செலவில் இந்த இடத்திலேயே தங்கி விடுவது தான் எல்லாவற்றுக்கும் நல்லது...

தனக்கென்று ஒரு வக்கீலை ஏற்பாடு செய்யாத ஒருவன் குற்றவாளியாக மட்டும் இருந்திருந்தால், அந்த ஆளுக்கு அரசாங்கச் செலவிலேயே வக்கீலை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும்.