Lekha Books

ஆமாம்... ஆமாம்... தயை செய்து என்னைத் தூக்கிலிட்டு விடுங்கள். என் பதில் இன்னும் வாயிலிருந்து வெளிவராமல் போகவே, மீண்டும் அதே கேள்வி கேட்கப்பட்டது.

பதில்: “இல்லை”

சப்தம் போட்டே கூறினேன்.

சாட்சிகளை விசாரிக்கத் தொடங்கினார்கள்.

எத்தனை சாட்சிகள்.

எத்தனை பெரிய விசாரணைகள்.

தேவும், ஆடர்லியுங்கூடச் சாட்சியம் சொன்னார்கள். எனக்கும் ஸ்வப்னாவுக்குமிடையே சமீப காலமாக நிலவிய மனக்கசப்பைத் தெளிவாகக் கூறினார்கள். “சம்பவம் நடைபெற்ற ஒரு வாரத்துக்கு முன் ஒருநாள், தர் ஸாருடனும் ஸ்வப்னா அம்மாவுடனும் மிகவும் கோபமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார் கலெக்டர். அதை நாங்களும் கேட்டோம். அன்று மட்டும் கலெக்டரின் அறைக்குள் பிந்துமோள் போகாமல் இருந்திருந்தால், அன்றே கூட இந்தக் கொலை நேர்ந்திருக்கும்.”

சம்பவம் நடைபெற்ற அன்று இரவு சரியாகப் பதினொரு மணிக்கு ‘க்ளப்’பிலிருந்து ஸ்வப்னா புறப்பட்டுப்  போனதாக லேடீஸ் கிளப் காரியதரிசி திருமதி நம்பி கூறினார். ஸ்வப்னா போகும்போது கறுப்பு நிற அம்பாசிடர் காரில் போனாளாம். காரின் நம்பர் தமக்கு மனதில் ஞாபகமில்லை என்றும், அது போர்ட்டிகோவில் நிற்காமல் அதற்குச் சற்றுத் தூரத்தில் நின்று கொண்டிருந்ததாகவும் கூறினார் அவர்.

“தேவன் வந்தாகிவிட்டது. இனி நான் போகிறேன்” என்று கூறிவிட்டுப் போனாளாம் ஸ்வப்னா.

குறுக்கு விசாரணையில், அன்று அளவுக்கும் அதிகமாக ஸ்வப்னா குடித்திருந்ததாகக் கூறினார் திருமதி நம்பி. அன்று என்றுமில்லாத வகையில் மிகவும் சந்தோஷமாக ஸ்வப்னா காணப்பட்டாளாம்.

“இன்றைக்கு சீக்கிரமே போக வேண்டும்” என்று அடிக்கொருதரம் கூறிக் கொண்டிருந்தாளாம் ஸ்வப்னா. “சாதாரணமாக, தேவராஜ மேனன் ‘க்ளப்’புக்கு வருவதோ, அவளை அழைத்துக் கொண்டு போவதோ இதுவரையில் ஒரு முறைகூட இல்லை என்பதை நான் மறுக்கவில்லை” என்றும் குறிப்பிட்டார் திருமதி நம்பி.

சம்பவம் நடைபெற்ற இடத்தில் இரவோடு இரவாக அந்தக் கறுப்பு வண்ண அம்பாசிடர் காரைத் தாங்கள் பார்த்ததாகவும், டிரைவரின் அருகே வெளுத்துத் தடிமனான ஒரு பெண் அமர்ந்திருந்ததாகவும் லாரி டிரைவர் ரஷீதும் க்ளீனர் பஷீரும் சாட்சியம் கூறினார்கள். காரின் எண்ணை அவர்கள் பார்க்கவில்லையாம். காரில் இருந்த ஆட்களின் முகங்கள் சரியாக நினைவுக்கு வரவில்லையாம்.

“ஜமாலுக்கும் ஸ்ரீதர மேனனுக்கும், மரக் கள்ளக்கடத்தல் செய்வதுதானே உங்கள் வேலை?”

எனக்காக வாதாடிய வக்கீலின் கேள்விக்கு, “இல்லை” என்ற பதில் அவர்களிடமிருந்து வந்தது. என்றாலும், அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டதும், அவர்களின் முகத்தில் காணப்பட்ட கலவரத்தை, மேன்மை தங்கிய நீதிபதியே நீங்கள் கவனிக்கவேயில்லையா?

சாட்சிக் கூண்டில் நின்ற ஸ்ரீதர மேனன் குற்றவாளிக் கூண்டில் நின்ற என்னைக் கொஞ்சமேனும் தலையைத் தூக்கிப் பார்க்க வேண்டுமே. ஸ்வப்னா அவருக்கு எழுதியிருந்த சில கடிதங்கள் என்மீது சுமத்தப்பட்டிருந்த குற்றத்தை மேலும் ஊர்ஜிதம் செய்வதுபோல் அமைந்திருந்தன. அப்படி அந்தக் கடிதங்களில் அவள் என்னைப் பற்றி என்னதான் எழுதியிருப்பாள்? கடைசிக் கடிதத்தின் ஒரு பகுதியாக ஜமாலின் விஷயமாக என்னை அவர் பார்க்க வந்திருந்த நாளன்று பிந்துமோள் மட்டும் அறையில் நுழையாமல் இருந்திருந்தால் தன்னை நான் கொலை செய்திருப்பது உறுதி என்று எழுதியிருந்தாள்.

“ஜமாலின் விஷயமாகக் கலெக்டரின் பங்களாவுக்கு நீங்கள் போயிருந்ததாக இந்தக் கடிதத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அப்படியானால், யார் இந்த ஜமால்?” - குறுக்கு விசாரணையின் போது ஸ்ரீதர மேனனை என் வக்கீல் இப்படிக் கேட்டார்.

“என் நண்பன்.”

பதில் கிடைத்தவுடன், அடுத்த கேள்வி தொடர்ந்தது.

“அவர் உங்களுடன் கள்ளக் கடத்தலில் ஈடுபட்டிருக்கக் கூடியவராக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். அதுபற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?”

“நான் இதை முழுமையாக மறுக்கிறேன்.”

என் வக்கீலின் குரல் இப்போது தாழ்ந்து ஒலித்தது. மேனனுக்கு இரண்டடி தூரம் வரை போய் விட்டு ரகசியம் பேசுகிற தொனியில் கூறினார்.

“அப்படியானால் ஜமாலைப் பற்றி என்ன சம்பந்தமாகப் பேச அங்கே போயிருந்தீர்கள்?”

மேனன் பதில் கூற முடியாமல் விழித்தார்.

“யுவர் ஆனர். இந்தக் கேள்விக்கு அடிப்படை ஒன்றுமில்லை. ஆகவே, இதை அனுமதிக்கக்கூடாது என்று வேண்டுகிறேன்.”

“பப்ளிக் ப்ராஸிக்யூட்டர் இடைமறித்தும் என் வக்கீல் கூறினார்.

“நோ... நோ... யுவர் ஆனர். மிகவும் சக்தி வாய்ந்த கேள்வி இது. வேண்டுமானால் நான் இதை நிரூபிக்கிறேன்.”

மேன்மை தங்கிய நீதிமன்றம் அந்தக் கேள்வியை அனுமதித்துவிட்டது. இந்தக் கால இடைவெளி பொய்யான கதையொன்று ஜோடிக்க ஸ்ரீதர மேனனுக்கு உதவியிருக்கிறது என்றுதான் கூறவேண்டும்.

“தேவன் இரண்டு லட்ச ரூபாய் வேண்டுமென்று என்னிடம் கேட்டிருந்தார்... அவ்வளவு பணம் அப்போது என் கைகளில் இல்லை. வேண்டுமானால் ஜமாலிடம் கேட்டுப் பார்க்கிறேன் என்று கூறியிருந்தேன். ஜமால் மிகவும் கஷ்டமான சூழ்நிலையில் இருப்பதால், அவரிடம் அந்த அளவு பணம் இல்லை என்ற விவரம் அப்போது தெரிய வந்தது. அதற்காகத்தான் அப்போது நான் அங்கே போனேன்.”

இதைக் கேட்டதும் நான் அதிர்ந்து போனேன். அப்போது என் மனதில் கானின் உருவம் வந்து மறைந்தது.

“உங்களுக்கு எத்தனை பாங்குகளில் கணக்கு இருக்கிறதென்றும், கையிலுள்ள கறுப்புப் பணத்தைத் தவிர அவற்றில் எவ்வளவு பணம் உங்களுடைய கணக்கில் இருக்கிறதென்றும் கூற முடியுமா?”

‘கறுப்புப் பணம்’ என்று வக்கீல் பிரஸ்தாபித்தது தவறானதென்றும் அதை நீதிமன்றக் குறிப்பிலிருந்து நீக்கவேண்டும் என்றும் ஆட்சேபித்தார் சர்க்கார் வக்கீல். அதன்படி அவ்விவரம் நீக்கப்பட்டும் விட்டது.

“வெளிநாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு பாங்க்கையும் சேர்த்து எனக்கு ஐந்து பாங்குகளில் கணக்குகள் இருக்கின்றன. அவற்றில் எவ்வளவு பணம் இருக்கிறது என்று அக்கவுண்ட் புத்தகத்தைப் பார்க்காமல் என்னால் எப்படிச் சொல்ல முடியும்?” என்றதும் மேனனின் உடல் முழுவதும் ‘குப்’பென்று வியர்வை அரும்பி வழிந்தது.

குரலைத் தாழ்த்தி, என் வக்கீல் மீண்டும் கேட்டார்.

“அன்று இரவுதானே ஜமால் கைது செய்யப்பட்டது?”

“ம்... ஆ... மா... ம்...”

“அப்போது நீங்களும் ஜமாலுடன் இருந்தீர்களில்லையா?”

“ஆமாம்.”

ரகசியம் பேசுவதுபோல் வக்கீல் கேட்டார்.

“அப்போது உங்களுடன் இருந்தாளே ஒரு பெண், அவள் யார்? காபரே டான்ஸர் இல்லையா? அப்படியானால், அவளுடைய பெயர் என்ன?”

சொல்ல வந்தது எதையோ மறந்துவிட்டது போன்ற உணர்வுடன் மறந்து போனதை ஞாபகப்படுத்திக் கொள்ளும் முயற்சியில் தம் கையிலிருந்த பென்ஸிலால் இரண்டு மூன்று முறை மெதுவாகத் தட்டிக் கொண்டார் வக்கீல்.

அந்தக் கேள்வியை ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்துவிட்டது நீதிமன்றம்.