Lekha Books

‘க்ளப்’பில் இருந்த ஸ்வப்னாவைக் கறுப்பு வண்ண அம்பாசிடர் காரில் ஏற்றிக் கொண்டு போனது யாராக இருக்க முடியும்? ஸ்ரீ தேவராஜ மேனனாக அது நிச்சயம் இருக்க முடியாது! மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு செல்லும் வழக்கம் ஸ்ரீ தேவராஜ மேனனுக்கு என்றுமே இருந்ததில்லை என்று ப்ராஸிக்யூஷன் ஆறாவது சாட்சியான ‘லேடீஸ் க்ளப்’காரியதரிசி ஸ்ரீமதி நம்பி கூறிய செய்தியை மேன்மை தங்கிய நீதிமன்றத்தாரின் கவனத்தில் கொண்டு வருகிறேன். காரில் வந்தது பிரதிவாதிதான் என்றால், அவர் ஏன் காரைப் போர்ட்டிகோவில் நிறுத்தாமல் அதற்கப்பால் சற்றுத் தூரத்தில் நிறுத்த வேண்டும்? தம்மை அழைத்துப் போக வந்திருப்பவர் தம் கணவர்தான் என்று மற்றவர்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே, யுவர் ஆனர், ‘தேவன் வந்துவிட்டார். நான் போகிறேன்’ என்று கூறிவிட்டு ஸ்ரீமதி ஸ்வப்னா மேனன் ‘க்ளப்’பை விட்டுப் புறப்பட்டிருக்கிறார். கொலை செய்யப்படுவதற்கு முன்பு யாருடனோ ஸ்வப்னா உடலுறவு கொண்டிருப்பதற்கான சாட்சியங்கள் இருக்கின்றனவென்று ப்ராஸிக்யூஷன் பதின்மூன்றாம் சாட்சியான போலீஸ் ஸர்ஜன் கூறினார். ரிஸர்வ் காட்டில் வைத்தா ஒரு கணவன் தன் மனைவியுடன் உடலுறவு கொள்வான்?”

வக்கீல் இப்படிக் கேட்டதும், நீதிமன்றத்தில் ஒரு பெரிய சிரிப்பலையே எழுந்தது.

“ஆர்டர், ஆர்டர்!”

நீதிபதியின் குரல் உயர்ந்து ஒலித்தது.

உடனே அமைதி நிலவியது.

சம்பவம் நடைபெற்ற அன்று இரவு இரண்டு மணி வரை பிரதிவாதி எங்கிருந்தார் என்பதை மிகவும் விளக்கமாகக் கூறினார் என் சார்பில் வாதாடிய வக்கீல்.

“ஸ்ரீ தேவராஜ மேனன் இந்தக் கொலையைச் செய்யவில்லை என்பதற்கான சான்றுகளை நீதிமன்றத்தின் முன் வைப்பதுதான் என் வேலையே தவிர இந்தக் கொலையை வேறு யார் செய்திருக்க முடியும் என்பது அல்ல. உண்மையான குற்றவாளி யார் என்பதைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டிய பொறுப்பு நீதிமன்றத்தைச் சார்ந்துதான் என்றாலும்...”

கைக் குட்டையை எடுத்து தம் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார் வக்கீல்.

“ஜமாலும் அவனைச் சார்ந்த ஆட்களுந்தான் இந்தக் கொலையைச் செய்திருக்க வேண்டும் என்ற என் சந்தேகத்தை நீதிமன்றத்தின் முன் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். தங்களுக்கு ஒரு சிறு இடையூறு நேர்ந்தாலும் அதற்குக் காரணமானவரை ஒழித்துக் கட்டுவதில் பின் வாங்காதவர்கள்தாம் ஜமாலும் அவனுடைய அடியாட்களும். ஜமால் சிறைக் கம்பிகளுக்குள் இருந்தாலும் அவனுடைய ஆட்கள் சும்மா இருக்க வேண்டுமே! இல்லாத தொல்லையையெல்லாம் ஸ்ரீ தேவராஜ மேனனுக்கு கொடுத்திருக்கிறார்கள். சமூகத்தில் அவருக்கு இருந்த நல்ல பெயரைப் பாழ்ப்படுத்த வேண்டும் என்று கருதிய அவர்கள், இந்தக் கொலையைச் செய்துவிட்டு, ஒன்றுமே அறியாத ஸ்ரீ தேவராஜ மேனனைக் குற்றவாளிக் கூண்டில் நிறுத்தியிருக்கிறார்கள். அவர்களுடைய ஆசை நிறைவேறிவிட்டதில்லையா?

ஸ்வப்னா ஏறிப்போன கார் பிரதிவாதியினுடையதுதான் என்று இதுவரை விசாரிக்கப்பட்ட சாட்சிகளில் ஒருவர்கூடக் கூறவில்லை. இதிலிருந்து என்ன தெரிகிறது? ஸ்வப்னாவுடன் கள்ளத்தனமாக உடலுறவு கொண்ட யாரோ ஓர் ஆசாமி அந்தக் காரில் இருந்திருக்கிறான் என்பதுதானே? ஜமாலின் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களில் ஒருவனாக அவன் ஏன் இருக்கக் கூடாது? நன்றாகக் குடித்துவிட்டு, உணர்வு இழந்திருந்த ஸ்வப்னாவுடன் உடலுறவு கொண்டுவிட்டு, அதன்பின் அவரை அவன் கழுத்தை நெரித்துக் கொன்றிருக்க வேண்டும். பிரதிவாதியை வேண்டுமென்றே கொலைக் குற்றத்தில் மாட்டி வைக்கும் உள் நோக்கத்துடனேயே, இறந்த பின், அலங்கோல நிலையில் அவரது உடலைவிட்டுச் சென்றிருக்க வேண்டும்... வெறும் சூழ்நிலையை மட்டும் வைத்து நிரபராதி ஒருவர் மீது கொலைகாரன் என்று அபாண்டமாக அவசரப்பட்டுப் பழி கூறிவிடக் கூடாது! ஜமாலுடன் பழகிய சில போலீஸ் அதிகாரிகளும், அவனுக்கு அஞ்சிச் சேவகம் புரிகிற சில மனிதர்களும், சரடு திரிக்கும் சில மஞ்சள் பத்திரிகைக்காரர்களும் ஒன்று சேர்ந்து நடத்திய முயற்சியே இது. யுவர் ஆனர், இதுதான் உண்மையாக இருக்க முடியும். எனவே நீதிமன்றம் என்னுடைய இந்த வாதத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும்படி பணிவுடன் வேண்டுகிறேன்.”

என் வக்கீல் எவ்வளவு அருமையாக வாதித்தார்! ஆனால்... இறுதியில் நான் வந்து சேர்ந்தது இந்தச் சிறைச்சாலையின் நான்கு சுவர்களுக்குள்ளேதான்!

அந்த விளக்கைக் கொஞ்சம் தள்ளி வைக்கக்கூடாதா வார்டன்? சிறிது நேரமாவது கண் மூடுகிறேனே! விளக்கின் ஒளி கண்ணில் பட்டுக் கொண்டிருந்தால் என்னால் எப்படித் தூங்க முடியும்? சே... இப்போது புரிகிறது, விளக்கை ஏன் அங்கு வைத்திருக்கிறீர்கள் என்று கேரளச் சிறை விதியின்படி சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் கைதியைத் தெளிவாக வார்டன் காணக்கூடிய ஓர் இடத்தில்தான் விளக்கை வைக்க வேண்டும்; அதுதானே விஷயம்?... சரி; இருக்கட்டும். விளக்கு அந்த இடத்திலேயே இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்!

‘கொலைக்கூடம்’இதற்கு அடுத்ததுதானே! தூக்குத் தண்டனையைப் பார்ப்பதற்காக இரண்டு வருஷங்களுக்கு முன்னால் நான் இங்கே வந்திருந்தேனே! அன்று எனக்கு அது ஒரு காட்சியாயிருந்தது. ஆனால் இப்போதோ நானே ‘நாயகன்!’ தூக்குத் தண்டனையைக் காண தூக்கிலிடப்படுபவனின் சுற்றத்தார் அனுமதிக்கப்படுவார்கள். ஏன்? பார்க்க விரும்பும் பிறர் கூட வரலாம். ஸ்ரீதர மேனன் நான் தூக்கில் தொங்கப் போவதைப் பார்க்க வருவார் என்பது நிச்சயம்! அப்படியானால் அவர் என்ன முறையில் வருவார்? சுற்றம் என்ற பெயரிலா? வெறும் பார்வையாளராக மட்டுமா? ஜமாலின் ஆட்களில் சிலர்கூட நிச்சயம் என்னைப் பார்க்க வருவார்கள்! ஆனால், அவர்களுடைய முகத்தைத்தான் என்னால் பார்க்கவே முடியாதே! கறுப்பு நிறத்துணியால் என் முகம் முழுவதையும் மூடியிருப்பார்கள். அதுவரையில் பரவாயில்லை. ‘கடைசி விருப்பம்’ என்னவென்று கேட்கும் சம்பிரதாயம் கூட இருக்குமே! அது ஏன்? அந்த விருப்பம் என்னவென்று கூறிவிடுகிறேன். இறந்தவனான என் சடலத்தைக் கூட என் அன்பு மகள் பிந்துமோளின் கண்களில் காட்டிவிடக் கூடாது என்பதுதான் என் அந்த இறுதி விருப்பம்!”

ஓர் அங்குலம் பருமனுள்ள, பருத்தியால் ஆன கயிறுதான் தூக்குத் தண்டனைக்குப் பயன்படும் என்று நினைக்கிறேன்; தூக்கில் கொல்லப்படுபவனின் கழுத்து வலிக்காமல் இருக்க வேண்டும் என்றுதான் போலும்!

அடடா, என்ன கருணை! என்ன கருணை!

குறைந்தபட்சம் மூன்று கயிறுகளேனும் எப்போதும் தயாராக இருக்கும்... சூப்ரென்ட்! என் எடை அறுபது கிலோகிராம். ஆகையால், நீங்கள் கட்டித் தொங்கவிடும் பொருளின் எடை குறைந்தபட்சம் தொண்ணூறு கிலோ கிராமாவது இருக்க வேண்டும். கயிற்றின் பலத்தைப் பரிசோதனை செய்யத்தான்! ஆறு அடி உயரத்திலிருந்து எடையைக் கட்டித் தூக்கிப் பரிசோதனை செய்யுங்கள். சூரியன் மீண்டும் உதிப்பதற்கு முன்பே எல்லாம் நடந்து முடிந்து விட வேண்டும்.