Lekha Books

“வ அலைக்கு மஸ்ஸலாம்!”

தலையைச் சற்றுத் தாழ்த்தி எனக்கு மரியாதை தெரிவித்தான் கான். பெரும்பான்மையான நாட்களில் வகுப்பறைக்குள் கான் நுழையும்போது நிறைய நேரமாகி விடும். அதற்குக் காரணம் இல்லாமல் இல்லை. காலை வேளைகளில் தன் வாப்பாவுடன், “பழைய இரும்பு பித்தளை வாங்கறது!” என்று உரத்த குரலில் கூவியபடி வீடு வீடாகத் தினமும் போய்த் தன் தந்தைக்கு வியாபாரத்தில் உதவுவான். ஒரு நாள் வழக்கம்போல் காலம் தாழ்ந்தே வகுப்புக்கு வந்தான் கான். அப்படி வந்த கானைப் பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்த ‘முன்ஷி ஸார்’  எப்படிக் கூறி வரவேற்றார் தெரியுமா?

“அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்!”

எந்தவொரு தயக்கமுமின்றி, கானும் பதிலுக்குக் கூறினான்.

“வ அலைக்கு மஸ்ஸலாம்!”

அன்று முதல் வகுப்பறைக்குக் காலம் தாழ்த்திக் கான் வருகை தரும் சமயங்களில் எல்லாம் அவனை மாணவர்கள் இப்படித்தான் கூறி வரவேற்றார்கள். ‘அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்’ என்று எல்லோரும் ஒரே சமயத்தில், ஒரே குரலில் ஒலிக்கும் வண்ணம் கூறுவதைக் கேட்க வேண்டுமே!

போக்கிரி! இன்னுங்கூட அதை மறக்காமல் இருக்கிறானே!

என் இடத்திலிருந்து எழுந்து மார்போடு சேர்த்து கட்டிப் பிடித்தேன் கானை. சிறிது தூரத்தில் டபேதார் வேலுப்பிள்ளை நின்று எங்களையே நோக்கிக் கொண்டிருந்தார். அன்று இரவு முழுவதும் நானும், கானும் நகரத்து வீதிகளில் உலா வந்துகொண்டிருந்தோம். கானின் ஒவ்வொரு பேச்சும் துபாயில் வாழ்ந்த ஸ்ரீதர மேனனையும் அவருடைய குடும்பத்தையும் பற்றியதாகவே இருந்தது. புதிய செய்திகள்! அதிர்ச்சியூட்டக் கூடிய உண்மைகள்!

எல்லாச் செய்திகளையும் ஒன்றுவிடாமல் கடற்கரையில் அமர்ந்து கான் கூறி முடித்தபோது, வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் ‘மினுக்மினுக்’ என்று கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன. அவற்றை நோக்கியபடி மணற்பரப்பில் மல்லாந்து படுத்துக்கொண்டே கூறினேன். என்னுடைய குரலில் உற்சாகமேயில்லை.

“ரொம்பவே லேட்’டாகி விட்டது. கான்... வெரி வெரி லேட்...”

என் மனைவியின் தந்தை ஸ்ரீதர மேனன் இரட்டைக் கொலை செய்த கயவன்!

எண்ணெய்க் கம்பெனியில் உயர்ந்த பதவியில் இருந்த ஓர் அதிகாரிக்குத் தன் அழகிய மனைவியையே அர்ப்பணம் செய்த பாவி இந்த மேனன்.

முடிவில் எண்ணெய்ச் சுத்திகரிப்பாலையைச் சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த அதிகாரி கால் வழுக்கி, கொதித்துக் கொண்டிருந்த எண்ணெயில் விழுந்து வெந்து போனதை நேரில் கண்ட சாட்சி ஒருவர்கூட இல்லாமற் போனது மேனனின் அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் கூற வேண்டும்!

“எண்ணெய்க்குள்ளிருந்து அதிகாரியின் உடலைத் தூக்கியபோது உயிருடன் தீயில் வாட்டிய பன்றி போல் வெந்து போயிருந்தான் மடையன்!” கான் இந்த வார்த்தைகளை உச்சரித்தபோது என் கண்களில் நிலவு வெளிச்சத்தில் தோன்றிய கானின் முகபாவம் இன்னும் அப்படியே இதயத்தின் அடித்தளத்தில் பசுமரத்தாணிபோல் பதிந்து கிடக்கிறது.

“குழந்தையின் மனைவி மேனனின் மகளா?...  ஊஹும். அந்த தாயைப் போயா தம்பி கட்ட வேண்டும்? ம்... என்ன இருந்தாலும் அந்த வெள்ளைப் பன்றியின் மகள்தானே இவள்!... கர்மம்! அந்தக் கண்களையும், தோலையும் பார்க்கும்போது கூடவா தம்பிக்கு உண்மை பீடிபடாமல் இருந்தது? மகளை வெளிநாட்டில் படிக்க வைத்ததற்கான காரணம் இப்போது புரிகிறதா?”

இதைக் கேட்டதும் எனக்கு உண்மையிலேயே ரோஷம் பொத்துக்கொண்டு வந்தது. அதை அநேகமாகக் கான் அறிந்திருக்க வேண்டும். “குழந்தை! நான் சொல்வது அத்தனையும் பச்சையான உண்மை. இது பொய் என்று நீ மறுக்கும் பட்சத்தில் இந்த இடத்திலேயே நான் சாகத் தயார். என்னைப் படைத்த ஆண்டவனே வந்தாலும் இந்த உண்மையை என்னால் மறக்கவே முடியாது.”

கானின் இயல்பு அதுதான்; பொய் என்றால் என்னவென்று அறியாத நாக்கு; வளைந்து கொடுக்காத முதுகெலும்பு; தோல்வி என்றால் என்னவென்றே அறியாத இதயம்!

சொத்துக்களனைத்தையும் தன் கவர்ச்சியால் சம்பாதித்தாள் மேனனின் மனைவி. ஒரு நாள் வெளிப்படையாகவே கூறிவிட்டாள்.

“என் திறமையைக் கொண்டு சேர்த்த இதை எப்படிச் செலவிட வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும்... இதில் ஒரு பைசா கூட உங்களுக்கு நான் தரப் போவதில்லை...”

மேனன் தன் குடும்பத்துடன் வாழ்ந்தது ஐந்தாவது மாடி ஃப்ளாட்டில். ஒரு நாள் காலை... மேனனின் மனைவியின் உடல் உருச்சிதைந்து கட்டிடத்தின் கீழ்ப் பகுதியில் சிதறிக் கிடந்தது. யாருமே எதிர்பார்க்காத அளவில் இரவு முழுவதும் நல்ல மழை வேறு. தாழ்வாரத்தில் காயப்போட்டிருந்த துணியை எடுக்கப் போனவள்தான் கால் நழுவி கீழே விழுந்திருக்கிறாளாம்!

எத்தனை அதிர்ச்சி தரக்கூடிய கதை! சரியான ஜோடிப்புதான்!

அடுத்து பத்து நாட்களுக்குள் எல்லாவற்றையும் மூட்டை கட்டிக் கொண்டு துபாயைவிட்டு புறப்பட்டுவிட்டாராம் மேனன். லண்டனில் படித்துக்கொண்டிருந்த ஸ்வப்னாவையும் உடன் அழைத்துக்கொண்டு.

“தம்பி! என்னை நம்பவில்லையென்றால் என்னுடன் வா. அங்கே போய் விசாரிப்போம். அப்போது தெரியும். நான் சொன்னது எல்லாமே உண்மையென்று. வேண்டுமானால் விமானத்துக்குரிய செலவைக்கூட நானே ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.”

இனிமேலும் இதில் அறிந்து கொள்ள என்ன இருக்கிறது? அப்படியே அறிந்துதான் என்ன பயன்? நடந்ததெல்லாம் மங்கி மடியட்டும்!

11

“இந்தச் சிறை அமைந்திருக்கும் இடந்தான் எவ்வளவு அமைதியாக இருக்கிறது! அறுவைச் சிகிச்சை பண்ணப் போகும் ஒரு மனிதனை அறையின் மேஜைமேல் மயக்க மருந்து கொடுத்து படுக்க வைத்திருப்பது போல்...”

இந்த வரிகள் யார் எழுதியவை? டி.எஸ். எலியட்டாக இருக்குமோ? இவை எந்தக் கவிதையில் வருகின்றன?

ஐ.ஏ.எஸ். பேட்டிக்கு நான் போயிருந்தபோது, என்னிடம் போர்டு சேர்மன் கேட்டார்.

“நீங்கள் எம்.ஏ.வில் இங்கிலீஷ் மொழியையும், இலக்கியத்தையும் சிறப்புப் பாடமாக எடுத்துப் படித்திருக்கிறீர்கள், இல்லையா? அப்படியானால் 'Waste Land’ (தரிசு நிலம்) என்ற கவிதையின் கருத்து என்னவென்று சொல்லுங்கள், பார்ப்போம்.”

விடை தர நான் தயாரானபோது, எதையோ கூற மறந்துவிட்டு, பின்பு, ஞாபகத்தில் வந்தவுடன் கூறுவது மாதிரி, “ஆமாம்... ஆமாம்... சொல்லுங்கள்... தரிசு நிலம் என்று நீங்கள் உங்களை பொறுத்தவரை எதை நினைக்கிறீர்கள்?” என்றார்.

இதைக் கேட்டதும் எனக்குச் சிரிப்புத்தான் வந்தது. அடக்க முடியாமல் சிரித்தும் விட்டேன்.

சேர்மன் மீண்டும் பேசினார்.

“டி.எஸ். எலியட்டின் கவிதையைப் பற்றியாக்கும் நான் கேள்வி கேட்டது.”

“ஈஸ் இட்? ஐ ஆம் ஸாரி.”

என் பதில் என்னவாக இருக்கும்?

என் வாழ்க்கையே ஒரு ‘தரிசு நிலம்’தானே! அல்லது ஒருவேளை வெறும் பாலைவனமாகவே போய்விட்டதோ? எனது இந்தத் ‘தரிசு நிலத்தில்’ இதுவரை எனக்குத் தெரிந்து ஏதாவது பசுமையாக என் விழிகளில் தென்பட்டிருக்கிறதா?