Lekha Books

குழந்தைகள் தூண்களைச் சுற்றி ஓடி விளையாடினார்கள். கையைத் தட்டி, எதிரொலிப்பதைக் கேட்டு குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தார்கள். காட்சிப் பொருளைப் பார்ப்பதைப் போல வயதான கிழவர்கள் அரண்மனையைப் பார்த்தார்கள். அரண்மனையில் ஆச்சரியப்படும் வகையில் பொருட்கள் எதுவும் இல்லை. இப்படிப்பட்ட அரண்மனைகள் ஆந்திராவின் ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் இருக்கவே செய்கின்றன. அதன் ஒவ்வொரு செங்கல்லையும் உண்டாக்கியது விவசாயிகளின் சூடான ரத்தம் என்பது மட்டும் உண்மை.

அரண்மனையை எதற்குப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதைப் பெண்களே தீர்மானித்தார்கள். அந்தப்புரத்தை மகளிர் சங்கத்திற்குத் தந்துவிட வேண்டும். அவர்கள் வேலை முடிந்த பிறகு அங்கு ஒன்று கூடுவார்கள். பலவிதப்பட்ட கைத்தொழில்களை அங்கு கற்றுக் கொள்வார்கள். கச்சேரி அறை பஞ்சாயத்துக்காகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். வெயிலில் பூஜை மண்டபத்தின் தரை மிகவும் வெப்பமாக இருக்கும். அதனால் அங்கு உட்கார்ந்து கொண்டு விசாரணைகள் நடத்துவது மிகவும் சிரமமாக இருக்கும்.

அரண்மனையில் நிலவறைகளில் தானியங்களைப் பாதுகாப்பாக வைக்கலாம். ஜமீன்தாரின் கேளிக்கை அறை மிகவும் பெரியதாக இருந்தது. அங்கு குழந்தைகளுக்காக ஒரு பள்ளிக்கூடம் தொடங்குவது நல்ல ஒரு விஷயமாக இருக்குமென்று ராகவராவ் சொன்னான். ஆனால், பள்ளிக்கூட ஆசிரியர்கள் ஜமீன்தாருடன் சேர்ந்து கிராமத்தை விட்டு ஓடிப்போயிருந்தார்கள்.

"குழந்தைகளுக்குப் பாடம் சொல்லித் தர்றது யார்?" கிழவியான புன்னம்மா கேட்டாள்.

அது ஒரு அர்த்தமுள்ள கேள்விதான். கிராமத்தில் படித்தவர்களாக இருந்தவர்கள் போலீஸ்காரர்களும் பட்டேல்மார்களும் புரோகிதர்களும் ஜமீன்தாரின் பணியாட்களும்தான். அவர்கள் எல்லோரும் கிராமத்தை விட்டு ஓடிப்போய்விட்டார்கள். கிராமத்தில் எழுதவும் படிக்கவும் தெரிந்த ஒரு மனிதன் கூட இல்லை. எழுதவும் படிக்கவும் தெரிவதால் எந்தவொரு பிரயோஜனமும் இல்லை என்று ஜமீன்தார் நினைத்திருந்தார். கல்வி கற்றால் புதிய சிந்தனைகள் மூளையில் தோன்றும். விவசாயிகள் செக்கில் கட்டப்பட்ட காளைகள். தாங்களும் மனிதர்கள் என்பதை அவர்கள் சிந்தித்துத் தெரிந்து கொள்வார்கள். புரட்சிகரமான சிந்தனைகளுக்கு அவர்கள் தங்களை ஆட்படுத்திக் கொள்வார்கள். ஜமீன்தாருக்குச் செக்கில் கட்டப்பட்ட காளைகள் மட்டுமே தேவை. அவருக்கு மனிதர்கள் தேவையே இல்லை.

சிறிது நேரம் சிந்தித்தபிறகு ராகவராவ் சொன்னான்: "நான் ஹைதராபாத்துல இருந்து பிள்ளைகளுக்குப் படிப்புச் சொல்லித் தர்றதுக்குத் தகுதியுள்ள ஆளைக் கொண்டு வர்றேன்."

"அதுக்கான செலவுக்கு என்ன பண்றது?" புன்னம்மா மீண்டும் கேட்டாள்.

"இல்லாட்டி நானே ஒவ்வொரு நாளும் பாடம் சொல்லித் தர்றேன்."

சந்தோஷத்தால் புன்னம்மாவின் கண்கள் மலர்ந்தன.

"நீங்க இந்த அளவுக்குச் சந்தோஷப்படுறதுக்குக் காரணம் என்ன? உங்களுக்குப் படிச்ச குழந்தைகள் எதுவும் இல்லையே!"- ராகவராவ் கேட்டான்.

புன்னம்மா தலையை ஆட்டியவாறு சொன்னாள்: "நான் எழுதவும் படிக்கவும் கத்துக்கப்போறேன்."

10

ராகவராவ் சிறையறையின் குளிர்ச்சியான தரையை விட்டு எழுந்து தலையைக் குனிந்தவாறு அங்குமிங்குமாய் நடந்தான். அதுவரை எல்லாம் அவன் நினைத்தபடியே நடந்தன. ஆனால், அதற்குப்பிறகு நடந்த சம்பவங்களை நினைத்தபோது, ராகவராவுக்கு என்னவோ போலிருந்தது. அவனுடைய கிராமத்தில் நிலம் வினியோகம் செய்யப்பட்டதைப் போல எண்ணற்ற கிராமங்களிலும் நிலம் வினியோகம் செய்யப்பட்டது. மூன்று நான்கு மாதங்களுக்குள் ஆந்திராவில் பத்து லட்சம் ஏக்கர் நிலம் விவசாயிகளுக்கு வினியோகம் செய்யப்பட்டுவிட்டது. ஜமீன்தார்மார்களும் அவருடைய ஆதரவாளர்களும் நகரத்தில் அபயம் தேடிக் கொண்டார்கள். அவர்கள் அங்கிருந்தவாறு ரஸாக்கர்மார்கள், ராணுவம், போலீஸ் ஆகியோரின் உதவியுடன் கிராமங்களுக்கு எதிராக ஆக்கிரமிப்பு செய்ய ஆரம்பித்தார்கள்.

ஜகன்னாதரெட்டி ஸ்ரீபுரம் கிராமத்திற்கு எதிராக இரண்டு முறை ஆக்கிரமிப்பு செய்தார். கிராமத்திலிருந்த விவசாயிகள் தைரியமாகப் போராடி இரண்டு தடவைகள் நடந்த அந்த முயற்சியைத் தவிடு பொடியாக்கி, தங்களுடைய நிலத்தையும் வீட்டையும் பெண்களின் மரியாதையையும் காப்பாற்றினார்கள். இரண்டு தடவைகளும் ஜகன்னாதரெட்டி தோல்வி அடைந்ததுடன், பெரிய அளவில் இழப்பையும் சந்தித்தார். ஸ்ரீபுரம் கிராமத்தில் ஏராளமான மனிதர்கள் இரத்தத்தைச் சிந்தினார்கள். ராகவராவிற்கும் சிறிய அளவில் காயங்கள் உண்டாயின.

நிலைமை இப்படி இருக்க, காங்கிரஸ் அரசாங்கம் ஹைதராபாத்தைக் கையகப்படுத்தி அதிகார நாற்காலியில் உட்கார்ந்துவிட்ட தகவலை கிராமத்து மக்கள் அறிந்தார்கள். எல்லோருக்கும் அந்தச் செய்தி மகிழ்ச்சியைத் தந்தது. இந்தமுறை மாநிலத்தில் மக்களின் ஆட்சி அமைந்தது. இனிமேல் அரசாங்கம் தங்களின் விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தும்- ஜகன்னாத ரெட்டியைக் கட்டாயம் தண்டிக்கும் என்றெல்லாம் அவர்கள் மனதில் எண்ணினார்கள். அதனால் கிராமங்களில் மக்கள் தீபாவளி கொண்டாட தீர்மானித்தார்கள்.சிலர் அதற்கு எதிர்ப்பு கூறவும் செய்தார்கள். ராகவராவிற்கு மீண்டும் மீண்டும் சந்தோஷம் தோன்றிக் கொண்டேயிருந்தது. ஆனால், அவன் தன் கருத்து என்று எதையும் கூறவில்லை. எது எப்படியோ ஸ்ரீபுரம் கிராமம் தீபங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு ஜொலிப்பது என தீர்மானித்தது. கிராமத்திலுள்ள கோவில்களிலும், மண்டபங்களிலும், ஜமீன்தாரின் அரண்மனையின் உச்சியிலும் தீபங்கள் எரிந்து கொண்டிருந்தன. அரண்மனையின் கோபுரத்தில் ஆயிரக்கணக்கான தீபங்கள் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தன. தீபாவளி கொண்டாட்டத்தைப் பார்ப்பதற்காகத் தூரத்து கிராமங்களிலிருந்தெல்லாம் ஆட்கள் வந்தார்கள். சொந்தத்தில் நிலம் கிடைத்த சந்தோஷத்தில் அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் வாழ்த்துக் கூறிக் கொண்டார்கள். பெண்கள் மந்திரங்கள் சொல்லி நடனங்கள் ஆடினர். அரண்மனைக்கு முன்னாலிருந்த மைதானத்தில் குழந்தைகள் கோலாட்டம் நடத்தினார்கள்.

சரியாக அந்த நேரத்தில் கிராமத்திற்கு மேலே ஒரு விமானம் வட்டமிட்டுப் பறப்பதை எல்லோரும் பார்த்தார்கள். ஆட்கள் தீபாவளிக் கொண்டாட்டங்களுக்கு மத்தியில் அந்த விமானத்தையும் பார்த்தார்கள். விமானம் கிராமத்திற்கு மேலே சுற்றியவாறு ஆயிரக்கணக்கான துண்டுப் பிரசுரங்களைக் கீழே போட்டது. அதற்குப் பிறகு ஆகாயத்தில் அந்த விமானம் மறைந்து போனது. ஏராளமான ஆட்கள் வயலை விட்டு அந்தத் துண்டுப் பிரசுரங்களைப் பொறுக்குவதற்காக ஓடினார்கள். துண்டுப் பிரசுரங்கள் மரக்கிளைகளிலும் வீடுகள் மீதும் விழுந்து கிடந்தன. குழந்தைகள் மைதானத்தில் அந்தத் துண்டுப் பிரசுரங்களை எடுத்துக்கொண்டு ஓடிவந்தார்கள். ஒரு பெண்ணின் மடியில் ஒரு துண்டுப்பிரசுரம் வந்து விழுந்தது. அவள் அதை எடுத்துக்கொண்டு ராகவராவைத் தேடி ஓடி வந்தாள். சிறிது நேரத்திற்குள் ராகவராவிற்கு முன்னால் நூற்றுக்கணக்கான துண்டுப்பிரசுரங்கள் வந்து சேர்ந்தன.

ராகவராவ் அந்தத் துண்டுப் பிரசுரத்தை வாசித்தான். ஆயிரக்கணக்கான விவசாயிகள் அவனைச் சுற்றிக் குழுமி நின்றிருந்தார்கள். "ராகவராவ், இதுல என்ன எழுதியிருக்குன்னு சொல்லு..." என்றார்கள் அவர்கள்.

ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு துண்டுப் பிரசுரத்தை ராகவராவிற்கு நேராக நீட்டியவாறு சொன்னார்கள்: "என்கிட்ட இருக்கிற துண்டுப்பிரசுரத்துல என்ன எழுதியிருக்குன்னு படிச்சுச் சொல்லு இதைக் கொஞ்சம் பாரு."

ராகவராவ் இரண்டு மூன்று துண்டுப் பிரசுரத்தைப் படித்துவிட்டு சொன்னான்: "இது காங்கிரஸோட துண்டுப் பிரசுரம் எல்லாத்துலயும் ஒரே விஷயம்தான் அச்சடிக்கப்பட்டிருக்கு."