Lekha Books

அது போதாதுன்னு சாலையின் ஒவ்வொரு சந்திப்பிலும் போலீஸ் காவல்... ஒரு கிராமத்துல இருந்து இன்னொரு கிராமத்துக்குப் போறதா இருந்தா விவசாயிகள் போலீஸ்காரர்கள்கிட்ட அனுமதி வாங்கணும்."

மீண்டும் சிறிது நேரத்திற்கு அமைதி நிலவியது.

வீரய்யாவின் உதடுகள் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவன் தழுதழுத்த குரலில் சொன்னான்:

"உன் மனு நிராகரிக்கப்பட்டு விட்டதுன்னு ஊர்க்காரங்க பேசிக்கிட்டாங்க."

"எனக்கும் தெரியும்."

"ராகவராவ் மன்னிப்புக் கேட்டு மனு போட்டிருந்தா, தண்டனையைக் குறைச்சிருப்பாங்கன்னு ஜகன்னாதரெட்டி சொன்னதா ரங்கடு சொல்லித் திரியிறான்."

"எதுக்கு மன்னிப்பு கேட்கணும்?"- ராகவராவ் கோபக்குரலில் கேட்டான்.

"நான் சொல்லல. வண்ணான் ரங்கடு சொன்னான்."- வீரய்யா சாந்தமான குரலில் சொன்னான்.

"அப்பா, உங்களோட விருப்பம் என்ன?"

வீரய்யா நிறுத்தி நிறுத்திச் சொன்னான்:

"நீ செய்தது முழுவதும் சரின்னு சில நேரங்கள்ல தோணும். நீ என்னோட ஒரே மகனாச்சேன்னு சில நேரங்கள்ல தோணும்..."- வீரய்யா தலையைக் குனிந்தவாறு சொன்னான்.

ராகவராவ் தன் தந்தையின் தோளில் கையை வைத்தவாறு சொன்னான்: "அப்பா, அரண்மனையை வெறுக்கணும்னு எனக்குச் சொல்லித் தந்ததே நீங்கதான். இப்போ அந்த வெறுப்பை என்கிட்ட இருந்து நீங்க திரும்ப வாங்கலாம்னு வந்திருக்கீங்களா?"

"இல்ல, மகனே. நான் எதுவுமே தெரியாத ஒரு விவசாயத் தொழிலாளி. சில நேரங்கள்ல எவ்வளவு சிந்திச்சாலும் புரிய மாட்டேங்குது. என் ஒரே மகனை என்கிட்ட இருந்து எதுக்கு தட்டிப் பறிக்கணும்? ராத்திரி நேரங்கள்ல காட்டுல இருந்து வெடிச் சத்தம் கேக்குறப்போ ராத்திரி அதிகமா பயமுறுத்துறதைப் போல் இருக்கும்."

ராகவராவ் தன் தந்தையின் தோளிலிருந்து கையை எடுப்பதற்குப் பதிலாக முன்னிலும் அதிக பலத்துடன் பிடித்தான். அதற்குப் பிறகு மெதுவான குரலில் சொன்னான்: "அப்பா, நீங்க அன்னைக்குத் திருவிழாவுல நடந்த விஷயத்தை மறந்திருக்க மாட்டீங்களே! நான் அன்னைக்கு ராமய்யா செட்டியோட துணிக்கடைக்கு முன்னால தொங்கவிடப்பட்டிருந்த பட்டுத் துணியை லேசா தொட்டுப் பார்த்ததற்கு அந்த ஆள் என்னை எப்படியெல்லாம் வாய்க்கு வந்தபடி கெட்டவார்த்தைகள்ல பேசினான்! நீங்க என் கையை சடார்னு அந்தத் துணியில இருந்து இழுத்தீங்க. ஒருவேளை நீங்க அப்போ உங்க மகனோட மனநிலை என்னன்றதைப் புரிஞ்சிருக்கலாபம். தன் மகன் ஜகன்னாதரெட்டியோட மகனைப்போல பட்டுத்துணி அணிய ஆசைப்படுறான்னு நீங்க மனசுல நினைச்சிருக்கலாம். ஆனா, பட்டுத்துணி அடிமைகளுக்கு உள்ளது இல்லைன்னு உங்களுக்கு நல்லா தெரியும். ஒரு பக்கம் பட்டினி. இன்னொரு பக்கம் செழிப்பு. ஒரு பக்கம் அவமானமும் கஷ்டங்களும். இன்னொரு பக்கம் மரியாதையும் கொண்டாட்டமும். அப்பா! உங்க மகன் பட்டுத்துணிய லேசா தொட்டுப்பார்த்தது பெரிய குற்றம் ஒண்ணும் இல்ல. அவன் அந்தப் பட்டுத் துணியைத் தொட்டது அந்த யுகத்தை தன்கிட்ட நெருங்க வைக்கிறதுக்காகத்தான். பட்டுத்துணிக்காகவும் கோதுமை மணிகளுக்காகவும் வயல்கள்ல பணத்துக்காகவும் விவசாயிகள் கஷ்டப்படத் தேவையில்லாத அந்த யுகம்... அந்த யுகத்தில் சொந்த வடிவமும் அழகும் மனிதனுக்காகக் காத்திருக்கும். இந்தத் தூரத்துப பார்வை பார்த்த குற்றத்துக்குத்தான் உங்க மகனை நாளைக்குக் காலையில தூக்குல போடப்போறாங்க. அதைத் தவிர, உங்க மகன் செய்த குற்றம் என்ன? அவன் ஒரு தப்பும் செய்யல..."

வீரய்யா அமைதியாக அழ ஆரம்பித்தான்.

"அப்பா! நீங்க இந்த மாதிரி அழுறதைப் பார்த்தா மத்தவங்க என்ன சொல்வாங்க? கிராமத்து மக்கள் என்ன நினைப்பாங்க? பிறகு... ஜமீன்தாரோட அரண்மனை உங்க அழுகையைப் பார்த்துச் சந்தோஷப்படாதா?"

வீரய்யா அடுத்த நிமிடம் தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டான்.

11

ராகவராவ் சீரான மனநிலையுடன்தான் எல்லா விஷயங்களையும் தன் தந்தையிடம் சொல்லி அவனைப் புரிய வைத்தான். அவன் இதற்கு முன்பு ஒருமுறைகூட இந்த அளவிற்கு மனதைத் திறந்து ஆத்மார்த்தமாகத் தன் தந்தையிடம் பேசியதே இல்லை. தான் நினைத்திருந்தது, செய்ய விரும்பியது போன்ற எல்லா விஷயங்களையும் அவன் வீரய்யாவிடம் விளக்கமாகச் சொன்னான்.

பட்டுச்சட்டை விஷயம் தன் தந்தையை அதிகம் வேதனைப்படுத்தக் கூடிய ஒன்று என்பதால் ராகவராவ் ஹைதராபாத் சம்பவங்களை மட்டும் கூறினான். பட்டுச் சட்டைக்காக அவனுடைய இதயம் இந்த அளவிற்கு ஆசைப்பட்டது எதற்காக? அப்படிப்பட்ட ஒரு சட்டையை வாங்க வேண்டும் என்பதற்காக அவன் எப்படியெல்லாம் கஷ்டப்பட்டு பணம் சம்பாதித்தான்! பிறகு என்னவெல்லாம் நடந்தது? ராகவராவின் அந்த ஆசை ஒருமுறை கூட நிறைவேறவில்லை. ஒருவேளை அது ஒரு சாதாரணமான சம்பவமாக இருக்கலாம். மிகவும் சிறிய ஒரு விஷயம், ஒரு பட்டுச் சட்டை என்பது. வயலில்- விளைச்சல்- உயிர் வாழ வேண்டும் என்பதற்கான ஒரு சிரிப்பு- அழகான இந்தப் பிரகாச ஒளிக்கதிர்களுக்காக அடிமைகளின் உலகத்தில் எந்த அளவிற்குப் பெருமூச்சுகள் கேட்கின்றன! இல்லாமை, வறுமை ஆகியவை நிறைந்திருக்கும் அந்த வறண்ட பூமியில் பசுமை முளைக்க வேண்டும். அந்தச் சூழ்நிலையை உண்டாக்குவதற்காக வானத்திலிருந்து யாரும் இறங்கிவர மாட்டார்கள். அடிமைகள்தான் அந்த வேலையை ஏற்றெடுக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் ஆயிரமாயிரம் வருடங்களாக இருந்து வந்ததைப் போல பட்டு ஒரு பக்கத்திலும் நிர்வாணமும் அவமானமும் இன்னொரு பக்கத்திலும் இருந்த வண்ணம் இருக்கும்.

வீரய்யா மிகவும் கவனமாகத் தன் மகன் சொன்ன எல்லா விஷயங்களையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். தந்தையும் மகனும் எல்லாவற்றையும் மறந்து பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டால் அவர்கள் சிறையறையில் இல்லை- அதற்குப் பதிலாகக் கிராமத்திலுள்ள மண்டபத்தில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற மற்றவர்கள் நினைத்து விடுவார்கள்.

அப்போது யாரோ சிறையறையின் கதவைத் தட்டினார்கள். ராகவராவும் வீரய்யாவும் திடுக்கிட்டு பார்த்தார்கள்.

வயதான வார்டன் கதவுக்கருகில் நின்றிருந்தான்.

"என் வேலை நேரம் இப்போ முடியப்போகுது. நீங்க இப்போ கிளம்பணும். புது வார்டன் பார்த்தா தேவையில்லாத பிரச்சினைகள் வரும். அவன் ஈவு, இரக்கமே இல்லாத ஒரு மனிதன்..."

வீரய்யா எழுந்தான். அவன் கண்களில் நீர் வழிய தன் மகனைப் பார்த்தவாறு சொன்னான்: "நான் கிராமத்துக்குப் போறேன். நாளைக்குக் காலையில திரும்பவும் வருவேன்!"

"கிராமத்துக்கு ஏன் போகணும்? இந்த நகரத்துல எங்கேயாவது இல்லாட்டி சிறை வாசல்ல படுத்துக்க வேண்டியதுதானே?"

"இல்ல. நான் கிராமத்துக்குப் போகணும். காலையில வர்றேன். இன்னைக்கு ராத்திரி முழுவதும் நடக்க முடிஞ்சா நல்லது. அப்படி நடந்தா..."

வீரய்யா தான் சொல்ல வந்ததை முழுமையாக முடிக்காமலேயே அங்கிருந்து கிளம்பினான். அவன் கிராமத்தை அடைந்தபோது எல்லோரும் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.