Lekha Books

புன்னம்மாவின் குடிசையில் மட்டும் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. குடிசையின் வாசல் கதவு திறந்தே கிடந்தது. வீரய்யா புன்னம்மாவின் குடிசைக்குள் நுழைந்தான். இரவின் அந்த நேரத்தில் கூட அவள் தூங்காமல் விழித்திருப்பதைப் பார்த்த வீரய்யா ஆச்சரியப்பட்டான். அவளுடைய கண்களில் தூக்கம், பயம் ஆகியவற்றின் நிழல் படர்ந்திருந்தது!

வீரய்யாவைப் பார்த்ததும் புன்னம்மா கட்டிலை விட்டு வேகமாக எழுந்து அருகில் வந்தாள். பிறகு நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்துக்கொண்டே தாழ்ந்த குரலில் கேட்டாள்: "என் மகன் எப்படி இருக்கான்?"

"நல்லா இருக்கான். அவன் உங்களை விசாரிச்சதா சொல்லச் சொன்னான்."

"என் தங்கமகன் நீண்ட காலம் வாழட்டும்!"- புன்னம்மா என்னவெல்லாமோ சொன்னாள். அதற்குப் பிறகு அவள் அமைதி காத்தாள். பிறகு எந்தவொரு காரணமும் இல்லாமல் உரத்த குரலில் சிரித்தாள்.

வீரய்யா பதைபதைப்புடன் அவளையே பார்த்தான்.

சிறிது நேரம் சிரித்தபிறகு புன்னம்மா வீரய்யாவை உற்றுப் பார்த்தவாறு சொன்னாள்: "வீரய்யா, என் புத்திக்கு எந்தவொரு பிரச்சினையும் உண்டாகல. நான் பைத்தியம் இல்ல. ஆமா... அப்பப்போ என் மனசு விழிப்படையும். பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரி இருக்கும். அப்போ சிரிக்காம என்னால இருக்க முடியாது. அப்படி வாய்விட்டு சிரிக்கலைன்னா, நான் செத்துப்போயிடுவேன்டா..."- புன்னம்மா தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"வீரய்யா! உன்னை எனக்கு நல்லாத் தெரியும். உண்மையா சொல்லப்போனா உன் மனசில ஏதோ ஒரு விஷயம் மறைஞ்சிருக்கு. அது உன்னை ரொம்பவும் வேதனைப்படுத்திக்கிட்டு இருக்கு. அது என்னன்னு சொல்லு..."

"ஒண்ணுமில்ல, அம்மா. என்னை ஒரு சிந்தனையும் ஆட்டிப் படைக்கல..."- வீரய்யா பதைபதைப்புடன் சொன்னான்.

"உண்மையாகவே இருக்கு. அது என்னன்னு சொல்லு. இல்லாட்டி நான் சத்தம் போட்டு சிரிப்பேன்."

"அம்மா! என் மகன் பட்டுச்சட்டை போட ஆசைப்படுறான்னு என் மனசுல தோணுது!"

"பட்டுச் சட்டையா?"- புன்னம்மா உரத்த குரலில் சிரித்தாள்: "பட்டுச் சட்டையா? நீ என்ன சொன்னே? ராகவராவ் உன்கிட்ட நேரடியா அதைச் சொன்னானா?"

"இல்ல. அவன் என்கிட்ட ஒண்ணும் சொல்லல. நானே அப்படி இருக்குமோன்னு யூகிச்சேன். அவனுக்கு இந்தச் சமயத்துல ஒரு பட்டுச்சட்டை அணிவிக்க முடிஞ்சா மரண சமயத்துல அவன் பெருசா சந்தோஷப்பட்ட மாதிரி இருக்கும்..."

அதைக் கேட்டு புன்னம்மா உரத்த குரலில் சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். "பட்டுச்சட்டை... ஹ... ஹ... பட்டுச்சட்டை! நீ ஒரு தமாஷ் சொன்னேல்ல? ஹ... ஹ... வீரய்யா, நீ இப்பவும் முட்டாள்தான். பட்டுச்சட்டை... ஹ... ஹ... இந்தக் கிராமத்துல... யார்கிட்ட பட்டுச்சட்டை இருக்கு? வீரய்யா, நீ ஒரு வடிகட்டின முட்டாள்..."- புன்னம்மா சொன்னாள்.

வீரய்யா மரியாதை தொனிக்கும் குரலில் சொன்னான்: "புன்னம்மா! உங்களுக்குப் புரியல. உங்களுக்கு எப்படி ஒரு தகப்பனோட மனநிலையைப் புரிஞ்சுக்க முடியும்? அன்னைக்கு நடந்த சம்பவத்தை இப்பவும் நான் மறக்காம ஞாபகத்துல வச்சிருக்கேன். நான் ஓலைக்குடை வாங்கிக் கொடுத்த நாளன்று அவன் எவ்வளவு சந்தோஷமா இருந்தான் தெரியுமா? அவன்கிட்ட இருந்த ஒவ்வொரு விளையாட்டுச் சாமான்களையும் நான் இப்போ நினைச்சுப் பார்க்கிறேன். அடிமைகள் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு அவங்க பிரியப்படுற விளையாட்டுப் பொருட்களை வாங்கிக் கொடுக்க முடியாதுன்ற விஷயம் உங்களுக்கத் தெரியும்ல! அடிமைகளோட பிள்ளைகள் ரொம்பவும் குறைவான விளையாட்டுச் சாமான்களைத்தான் பார்த்திருப்பாங்க. பலவகைப்பட்ட விளையாட்டுப் பொருட்களை வைத்து விளையாடணும்ன்ற ஆசையை மனசில வச்சிக்கிட்டே அவங்க அடங்கிப் போயிடுறாங்க. இப்போ இருபத்துரெண்டு வயசு நடக்குற என் மகன் பட்டுச் சட்டையைப் பற்றி சொன்னப்போ அவனோட கண்கள்ல அவன் சின்னப்பையனா இருந்தப்போ பார்த்த அந்தப் பிரகாசத்தைப் பார்த்தேன். அந்த ஆசை அவனோட அப்பனோட இதயத்துக்குள்ள நுழைஞ்சிருச்சி. புன்னம்மா, நீங்களும் ஒரு தாய்தான். உங்க மனசுல இந்த மாதிரி ஆசை இல்லியா? கிராமத்துல யார்கிட்ட பட்டுச்சட்டை இருக்கு?"

புன்னம்மா மீண்டும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். அவளுடைய சிரிப்புச் சத்தத்தை கேட்டு அருகிலிருந்த விவசாயத் தொழிலாளர்கள் தங்களின் குடிசைகளை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். வீரய்யாவைப் பார்த்ததும் அவர்களுக்கு தைரியம் வந்துவிட்டது. அவர்கள் கேட்டார்கள்: "என்ன விஷயம்? பைத்தியக்காரி ஏன் இப்படிச் சிரிக்கிறா?"

"பைத்தியம் எனக்கா? தன் மகனுக்குப் பட்டுச் சட்டை வேணும்னு சொல்றவனுக்கா?"- புன்னம்மா கேட்டாள்.

வீரய்யா தன் ஊர்க்காரர்களிடம் எல்லா விஷயத்தையும் மனம் திறந்து சொன்னான்.

ஒரு விவசாயி பயம் கலந்த குரலில் சொன்னான்: "வீரய்யா! என்னால் உன் மனநிலையைப் புரிஞ்சிக்க முடியுது. ஆனால், இந்தச் சமயத்துல சட்டைக்கு எங்கே போறது? யார்கிட்ட சட்டை இருக்குன்னு கூட நமக்குத் தெரியாதே. காலையில ராகவராவைத் தூக்குல போட்டுடுவாங்க. நீங்க என்னடான்னா இப்போ பட்டுச் சட்டையைத் தேடிக்கிட்டு இருக்கீங்க. தகப்பன் தனக்காக இந்தக் கடைசி நிமிடத்துல பட்டுச் சட்டைக்காக அலையிறீங்கன்ற விஷயம் ராகவராவுக்குத் தெரிஞ்சா, அவன் நிச்சயம் கோபப்படமாட்டானா?"

"கவுரம்மாவோட கல்யாணம் அடுத்த மாதம் நடக்குது. அவ கல்யாணத்துக்கு நல்ல பட்டுத்துணிகள் ஏதாவது வாங்கியிருக்கீங்களான்னு அவளோட அப்பன்கிட்ட கேட்டு பார்ப்போம். இருந்தா, உங்க ஆசை நிறைவேறின மாதிரி இருக்கும்." இன்னொரு ஆள் சொன்னான்.

"நீங்க ஒரு முட்டாள் மகளுக்காகப் பட்டுத்துணி வாங்குறதுக்கு கவுரம்மாவோட அப்பன்கிட்ட காசு இருக்கா என்ன?"- மூன்றாவது ஆள் கேட்டான்.

"கேட்டுப் பார்க்குறதுல என்ன தப்பு இருக்கு?" வீரய்யா கோபத்துடன் சொன்னான்.

சிலர் ஒன்று சேர்ந்து வீரய்யாவின் கருத்துப்படி கவுரம்மாவின் வீட்டுக்குப் போக முடிவெடுத்தார்கள்.

"இந்த ஒரு ராத்திரி நேரத்துல நீங்க கூட்டமா கூடி என்ன பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்கன்னு போலீஸ்காரங்க கேட்டா, என்ன சொல்வே?"- ஒரு கிழவன் கேட்டான்.

"அதை அப்போ பார்ப்போம். இப்போ நாம கவுரம்மாவோட வீட்டுக்குப் போவோம்." வேறொரு ஆள் சொன்னான்.

அவர்கள் கடந்து சென்ற கிராமத்திலிருந்த விவசாயிகள் அனைவரும் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்துவிட்டார்கள். அவர்களும் வீரய்யாவையும் மற்ற விவசாயிகளையும் பின்பற்றி நடக்க ஆரம்பித்தார்கள். பட்டுச்சட்டை விஷயத்தை அருகிலிருந்த கிராமங்களைச் சேர்ந்த எல்லோரும் அறிந்தார்கள். அவர்கள் கவுரம்மாவின் வீட்டை அடைவதற்கு முன்பே, விஷயத்தை அந்த வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களும் அறிந்திருந்தார்கள். கவுரம்மாவின் தந்தை கைகளைக் குவித்து கூப்பியவாறு சொன்னான்: "கவுரம்மாவின் கல்யாணத்துக்காக வாங்கிய துணிகள் முழுவதும் கட்டிலுக்கு மேலதான் வைக்கப்பட்டிருக்கு. அதுல ஒண்ணு கூட பட்டுத்துணி இல்ல. என் வீட்டை வேணும்னா கூட சோதிச்சுப் பாத்துக்குங்க. ராகவராவுக்காகப் பட்டுத்துணி என்ன, என் உயிரையே கூட கொடுக்க நான் தயாரா இருக்கேன்."