Lekha Books

9

ஐந்தே நாட்களில் நிலம் முழுவதும் வினியோகம் செய்யப்பட்டுவிட்டது. உண்மையான உரிமை கொண்டவர்களுக்கு நிலத்தை ஒப்படைத்த பிறகு ராகவராவ் ஒருநாள் சுற்றிப் பார்க்கலாம் என்று கிராமத்திற்கு வெளியே சென்றான். மாலை நேரம் வருவதற்கு அதிக நேரம் ஆகவில்லை. பறவைகள் கூட்டுக்கு வர ஆரம்பித்திருந்தன. சாலையின் நடுவில் சுழல்காற்று இங்குமங்குமாய் காய்ந்த இலைகளைப் பரப்பி விட்டுக் கொண்டிருந்தது. காய்ந்த இலைகள் வட்டம் வட்டமாகச் சுழன்று மீண்டும் தரையில் விழுந்தன. ராகவராவ் தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கி நின்றவாறு, போகாவதி நதிக்கரையை அடைந்தான். அந்த நேரத்தில் மேற்குத் திசையில் தெளிவற்ற சிவப்பு வண்ணம் வானத்தில் தெரிந்தது.

ராகவராவ் ஒரு பாறை மீது போய் உட்கார்ந்தான். கணக்கிலடங்காத சிந்தனைகளுக்கு மத்தியில் சுந்தரி தன் கண்களுக்கு முன்னால் தோன்றியதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். அவளுடைய உதடுகளில் குறும்புத்தனம் நிறைந்த புன்சிரிப்பு தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது.

சுந்தரி தனக்கு முன்னால் எப்படி வந்து தோன்றினாள் என்பதை ராகவராவால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. இந்த நிலையற்ற சூழ்நிலைகளுக்கும், கஷ்டங்களுக்கும் மத்தியில் அவள் எப்படி கற்பனை உலகத்தில் தோன்றினாள்? ராகவராவ் கற்பனையில் சுந்தரியைப் பார்த்துக் கேட்டான்: "சுந்தரி! நீ இதுவரை எங்கே போயிருந்தே? எந்த நதிக்கரையில் யாரோட உதவியுடன் யாருக்காகக் காத்திருந்தே? உன் மார்பகங்கள் இப்போதும் புனிதமானவையா இருக்கா? இல்லாட்டி தேடிவந்த யாருக்காவது அதைத் தானம் பண்ணிட்டியா?"

சுந்தரியைச் சிறிது கூட மறக்க முடியாது என்பதை ராகவராவ் புரிந்து கொண்டான். மரணமடையும் நிமிடம் வரை அவன் அவளுக்காகக் காத்திருப்பான். ஏனென்றால் ஆண் முதன்முதலாகக் காதலிப்பவளை எந்தச் சமயத்திலும் மறக்கமாட்டான். அவள் தனக்குக் கிடைக்கவில்லையென்றால், வாழ்க்கை முழுவதும் அவளைப் பற்றி நினைத்து அவன் மனதில் வேதனைப்பட்டுக் கொண்டிருப்பான். ஆனால், வாழ்க்கையில் அது எந்நேரமும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் தொந்தரவு என்று கூறி விடுவதற்கில்லை. மனதை அரித்துக் கொண்டிருக்கின்ற வேதனையாக அது இருக்கலாம். பார்க்க விருப்பப்படவில்லையென்றாலும், அந்தப் பெண் கண்களுக்கு முன்னால் தோன்றுவாள். நினைக்க முயற்சிக்கவில்லையென்றால் கூட நினைவில் அவள் வருவாள். மரணம் நெருங்கும் நேரத்திலும் அவளுடைய உருவம் மனதில் தோன்றும். அது அழகான கற்பனையின் புனிதமான நினைவு. அந்த நினைவை எந்தச் சமயத்திலும் மனதைவிட்டு அகற்ற முடியாது என்பதே உண்மை. சுந்தரியை நிரந்தரமாகத் தன்னுடைய நினைவுகளிலிருந்து துடைத்து எறிய வேண்டும் என்று சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு கூட ராகவராவ் நினைத்திருப்பான். பூமியுடன் கொண்ட அன்பு, காதலைவிட உயர்ந்தது என்பதை அவன் செயல்வடிவில் காட்டிவிட்டான். அதே நேரத்தில் ஒரு காதலால் இன்னொரு காதலை இல்லாமல் செய்ய முடியாது என்பதை ராகவராவ் இப்போது புரிந்து கொண்டான். இரண்டு காதலும் வெவ்வேறு வகைப்பட்டாலும், ஒன்று மற்றொன்றின் தோழி என்பதே உண்மை.

போகாவதி நதிக்கரையில் சுந்தரி மற்றும் அவளைச் சேர்ந்தவர்களைப் பற்றிய தகவல்கள் தெரியாமல் போனபோது ராகவராவின் இதயம் மிகவும் கவலைக்குள்ளானது. இனிமேல் என்ன செய்யவேண்டும் என்பதைப் பற்றி அவனால் தெளிவான ஒரு முடிவுக்கு வர முடியவில்லை. சட்டப்படியான நில வினியோகத்தின் மூலம் நிலத்தின் பிரச்சினையைத் தீர்க்க முடியும். ஆனால், காதல் பிரச்சினையை அப்படித் தீர்க்க முடியாது. நிலத்தை அளக்க முடியும். ஆனால், காதலை அளந்து ஒரு முடிவுக்கு வர முடியாது.

இருப்பதிலேயே மிகவும் அதிகமாக ஒதுக்கப்பட்டவர்கள் ஆதிவாசிகளும் அரிஜனங்களும் மலைவாழ் மக்களும் நாடோடிகளும்தான் என்பதை ராகவராவும் அவனுடன் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த மற்றவர்களும் புரிந்து கொண்டார்கள்! அவர்களுக்கும் கிராமத்தில் நிலம் கொடுக்க வேண்டும்! ஒருவேளை சுந்தரியைப் போன்ற இளம் பெண்களின் கண்ணீர் புனிதமானதும் கள்ளங்கபடமற்றதும் என்பதை ராகவராவுடன் பணியாற்றும் மற்றவர்கள் புரிந்து கொண்டிருக்கலாம். மனிதனுக்குப் பூமியுடன் கொண்டிருக்கும் காதல் இயல்பானது என்பதும் அவர்களுக்குத் தெரியும். அதனால் நிலம் கிடைப்பதுடன், சுந்தரியின் உடம்பும் புனிதமானதாக ஆகிவிடும்.

ராகவராவிற்கு இனி எந்தச் சமயத்திலும் சுந்தரி கிடைப்பாள் என்று கூறுவதற்கு இல்லை. இனிமேல் அவளுடைய முகத்தைப் பார்க்க முடியும் என்ற நிலை வராமல் கூட போகலாம். அழுது கொண்டிருந்த சுந்தரியின் அருகிலிருந்து ராகவராவ் எழுந்து போன நாளன்று அவனுக்குக் கூறுகின்ற அளவுக்கு வாழ்க்கையைப் பற்றிய அறிவோ அனுபவங்களோ இல்லை என்பதே உண்மை. அன்று கோபத்தில் ராகவராவால் சுந்தரியின் செயலற்ற தன்மையையும் ஆதரவில்லாத நிலைமையையும் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் போய்விட்டது. சுந்தரி நாடோடி இனத்தைச் சேர்ந்தவள். வீடும் படுப்பதற்கு இடமும் இல்லாத அவள் ஜமீன்தார்மார்களின் அதிகபட்ச அக்கிரமங்களையும், அத்துமீறல்களையும் சகித்துக்கொண்டு வாழவேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. அவளுடைய நிலை ஆதரவற்ற அடிமை வேலை செய்யக் கூடியவர்களின் நிலையைவிட பரிதாபமாக இருந்தது. சுருக்கமாகச் சொன்னால் மிருகங்களை விட அவளுடைய வாழ்க்கை கஷ்டங்கள் நிறைந்ததாக இருந்தது. அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் சுந்தரியைத் 'தேவிடியா' என்று அழைத்தது உண்மையிலேயே அநியாயமான ஒன்றுதான். உண்மைக்கு நேர் எதிராக இருந்தது அது. அன்று சுந்தரியின் இதயத்தில் காதலின் தீப்பந்தமும் கண்களில் சந்தோஷமான வாழ்க்கையை எதிர்பார்த்து உள்ள ஏக்கமும் இருந்தது. சுந்தரிக்காக இனிமேல் எந்தச் சமயத்திலும் வீடு உண்டாக்க ராகவராவால் முடியாது. அவளுடைய குழந்தையை இடுப்பில் தூக்கவும் அவனால் முடியாது. பட்டைப்போல மென்மையாகவும் அழகாகவும் இருக்கும் அவளுடைய உடலைத் தொடவும் ராகவராவால் முடியாது. எனினும் கிராமத்திலுள்ள மக்களுக்கும் நிலத்திற்கும் இடையே ஆழமான நட்பு உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறது. அந்த நட்பு மிகவும் அழகானது. அதன் வசந்த ஒளி வீச்சால் வாழ்க்கையின் மற்ற உறவுகளை இறுகப் பிணைக்க முடியும். சுந்தரி இனி எந்தச் சமயத்திலும் தன்னுடைய மார்புகளின் புனிதத் தன்மைக்காக அழப்போவதில்லை.

ராகவராவ் இப்படிப்பட்ட ஆழமான சிந்தனைகளுடன், கவலை கொண்ட மனதுடன் போகாவதி நதிக்கரையிலிருந்து கிராமத்திற்குத் திரும்பினான். சுந்தரி மீது கொண்ட காதல் ராகவராவின் தனிப்பட்ட பிரச்சினையாக இருந்தது. அதே நேரத்தில் ஜமீன்தாரின் அரண்மனை ஒட்டுமொத்த கிராமத்து மக்களின் பிரச்சினையாக இருந்தது. அந்த அரண்மனையை என்ன செய்வது? ஜமீன்தாரும் அவருடன் இருந்தவர்களும் ஓடிப்போனவுடன் அரண்மனை யாரும் இல்லாமல் காலியாகக் கிடந்தது. கிராமத்து மக்கள் முதன்முறையாக அரண்மனையின் உட்பகுதியைப் பார்த்தார்கள். இதற்கு முன்பு அவர்கள் அதன் வாசலை மட்டுமே பார்த்திருக்கிறார்கள். அடிமை வேலைகளுக்காகவும் வரி கொடுப்பதற்காகவும் ஜமீன்தார்மார்களின் அடியாட்களிடம் சாட்டையடி வாங்குவதற்கும் அவர்கள் முன்பு அங்கு வந்திருக்கிறார்கள்.

சிலர் ஜமீன்தாரின் கச்சேரி அறையையும் பார்த்திருக்கிறார்கள். துரதிர்ஷ்டசாலிகளான சில பெண்கள் ஜமீன்தாரின் படுக்கையறையையும் பார்த்திருக்கிறார்கள். ஆனால், ஜமீன்தாரின் அரண்மனையின் மற்ற பகுதிகளில் என்னவெல்லாம் இருக்கின்றன என்று ஒரு விவசாயியால் கூட கூற முடியவில்லை. முதல் மூன்று நான்கு நாட்கள் நிலம் வினியோகம் செய்வதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டதால் அரண்மனையைப் பற்றிய நினைப்பு யாருக்கும் வரவில்லை. ஆனால், நிலம் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்கள் முடிவுக்கு வந்தவுடன், விவசாயிகளும் அவர்களுடைய மனைவிமார்களும் பிள்ளைகளும் அரண்மனையைப் பார்ப்பதற்காகப் புறப்பட்டார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொரு அறையின் கதவையும் அடைத்தும் திறந்தும் பார்த்தார்கள். சிலர் பளிங்குக் கற்கள் இடப்பட்ட தரையில் படுத்தார்கள்.