Lekha Books

7

ராகவராவ் ஹைதராபாத்திலிருந்து கிராமத்தை அடைவதற்குள் கூடுதலான சமூக இடிபாடுகள், விரக்தி, படிப்படியான வளர்ச்சி ஆகியவற்றின் அடையாளங்கள் கண்களில் பட்டன. ஹைதராபாத்திற்கு அருகில் இருந்த கிராமங்களில் விவசாயிகள் வேலை செய்து கொண்டிருப்பதை அவன் பார்த்தான். ஆனால், தூரத்தில் செல்லச் செல்ல மனிதர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்துகொண்டே வந்தது. வயல்களில் உயரமாக வளர்ந்திருந்த களைகளைத் தவிர, வேறு எதுவும் கண்களில் படவில்லை. சாலையோரத்தில் வேப்பமரங்களும் புளியமரங்களும் முட்செடிகளும் இருந்தன. அருகிலிருந்த மலைகளில் கடும்பாறைகள் ஒன்றின் மீது இன்னொன்று என்ற கணக்கில் நிறைய இருந்தன.

யாரோ ஒரு அரக்கனின் மகன் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும்போது பாறைகளை ஒன்றுக்கு மேல் இன்னொன்று என்று அடுக்கி வைத்து விட்டுப் போயிருக்கலாம். இவை ராகவராவ் தினமும் பார்த்த காட்சிகளில் சில மட்டுமே. அப்படியென்றால் வயல்களில் விதை விதைத்தவர்களும் வரப்புகளில் மரங்களை நட்டு வளர்த்தவர்களும் கிணறுகள் தோண்டியவர்களும் வயலின் மத்தியில் சாலை உண்டாக்கியவர்களும் எங்கு போனார்கள்? பூமியின் விளைச்சலும் இயற்கையின் அழகும் சுற்றிலுமுள்ள மாற்றங்களும் நடந்தது அவர்கள் இருந்ததால்தானே? அப்படிப்பட்டவர்களில் யாரையும் காணவில்லையே!

மீதியிருந்த காட்சிகளெல்லாம் முன்பு இருந்ததைப் போலவேதான் இருந்தன. எனினும், ஒவ்வொரு பொருளும் ஏதோ குறை இருப்பதைப் போலவும் உயிர்ப்பு இல்லாதது போலவும் தோன்றுவதற்குக் காரணம் என்ன? யாரோ இந்தக் காட்சிகளின் மார்பில் கத்தியால் குத்தியதைப் போல் ஒரு தோணல்! ராகவராவின் கண்கள் மீண்டும் மீண்டும் அந்தக் காட்சிகளைப் பார்க்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தன. அந்தக் கண்கள் இல்லாத ஏதோ ஒன்றைத் தேடிக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், அவை எங்கோ போய் மறைந்துவிட்டன.

கரிம்நகர் கிராமத்தில் யெல்ல ரெட்டியைப் பார்க்கவேண்டும் என்று ராகவராவுக்குச் சொல்லப்பட்டிருந்தது. ஆனால், அந்தக் கிராமத்தை அடைந்தபோது அவனுடைய கண்களில் பட்டது வீடுகளின் சாம்பல் குவியல்கள் மட்டுமே. கிராமத்தை முழுமையாக நெருப்பு வைத்து எரித்துப் பொசுக்கியிருந்தார்கள். அந்தக் கிராமத்தில் அறுபது வீடுகள் இருந்தன. வைக்கோல், தென்னை ஓலை ஆகியவற்றால் வேயப்பட்ட வீடுகள்! அவற்றில் சில வீடுகளின் மண்சுவர் மட்டும் எஞ்சியிருந்தன.

யெல்லரெட்டியின் வீட்டின் சுவர்கள் மண்ணால் செய்யப்பட்டிருந்தன. எனினும், மற்ற வீடுகளுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது அந்த வீட்டின் நிலை சற்றுப் பரவாயில்லை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். சுவர்கள் தரையில் சாயவில்லை. யெல்லரெட்டி கிராமத்திலுள்ள மற்ற விவசாயிகளுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது சற்று பரவாயில்லாத விவசாயி என்று சொல்லலாம். மேற்கூரை எரிந்து சாம்பலான வீட்டின் கதவு திறந்தே கிடந்தது. யெல்ல ரெட்டியின் இறந்து போன உடல் வாசலில் கிடந்தது. தலை உடலிலிருந்து துண்டிக்கப்பட்டிருந்தது. கண்கள் அப்போதும் திறந்தே இருந்தன. ராகவராவ் கருங்கல் சிலையைப் போல யெல்லரெட்டியின் கண்களையே உற்றுப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். பிறகு அவன் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு தன் முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பினான். தொடர்ந்து தலையைக் குனிந்தவாறு மெதுவாக அங்கிருந்து வெளியே வந்தான்.

யெல்லரெட்டிக்கு மக்புல் கொடுத்தனுப்பியிருந்த செய்தியுடன்தான் ராகவராவ் அங்கு வந்திருந்தான். இனிமேல் அந்தச் செய்தியைக் கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லையே! யெல்லரெட்டி உயிரைக் கொடுத்து முன்கூட்டியே அந்தச் செய்தியிலிருந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் காப்பாற்றியிருக்கிறான். தன்னுடைய செயல்மூலம் அவன் அதைக் காட்டியிருக்கிறான்.

ராகவராவ் மீண்டும் கிராமத்தை நோக்கி நடந்தான். நெருப்பில் எரிந்து கிடக்கும் விரிந்து பரந்த கோதுமை வயல்கள்... புதர்களைத் தாண்டி ஒரு பெண்ணின் பிணம் கிடந்தது. நரியொன்று அந்தப் பிணத்தைத் தின்றுகொண்டிருந்தது. ராகவராவைப் பார்த்ததும் அந்த நரி ஓடியது. ராகவராவ் அந்தப் பெண்ணின் பிணத்தை எடுத்து வயலில் படுக்க வைத்தான். மண்ணாலும் கற்களாலும் பிணத்தை மூடிய அவன், மீண்டும் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தான். ராகவராவின் கண்கள் நெருப்பென ஜொலித்தன. தொண்டையில் முள் இருப்பதைப் போல் அவனுக்கு இருந்தது. தாங்க முடியாத தாகத்தை அவன் உணர்ந்தான். நீருக்குப் பதிலாக இரத்தம் கிடைத்தால் கூட அந்தச் சூழ்நிலையில் அவன் குடித்துவிடுவான்.

காட்டின் நடுவிலிருந்த பாதை வழியே நடந்தபோது ராகவராவின் உடலிலிருந்த வெப்பம் சற்று குறைந்தது. மரங்களிலிருந்த பறவைகள் ஓசை உண்டாக்கின. தன்னுடைய காற்பாதங்களின் சத்தத்தைத் தவிர வேறெதுவும் அவனுடைய காதில் விழவில்லை. அமைதியும் பயங்கரமும் நிறைந்த சூழ்நிலை அப்போதும் ராகவராவ் எச்சரிக்கையுடன் தான் இருந்தான். அவனுக்கு நம்பிக்கை முழுமையாகப் போய்விடவில்லை. யாராவது கண்களில் படமாட்டார்களா என்று அவன் நினைத்தான். நடக்கும்போது மரங்களுக்குப் பின்னாலிருந்து ஏராளமான கண்கள் தன்னைப் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்ததைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். நிறைய கைகள் பின்னாலிருந்து அவனுடைய முதுகில் கத்தியை இறக்குவதற்காக உயர்வதைப் போல் அவனுக்குத் தோன்றியது. ராகவராவ் பயத்துடன் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். ஆனால் அருகில் எந்த இடத்திலும் ஒரு உயிர்கூட கண்ணில் படவில்லை. காட்டில் அவன் மட்டும் தனியே இருந்தான். ஒரு மலையின் உச்சியில் புதர்கள் இருந்தன. அந்த மலைச்சரிவு வழியாக ராகவராவ் முன்னோக்கி நடந்தபோது யாரோ கத்தினார்கள்: "அங்கேயே நில்லு..."

ராகவராவ் திகைத்துப் போய் நின்றான்.

மலை உச்சியில் ஒரு பெண்! அவளுடைய நிறம் அடர்த்தியான கறுப்பு நிறத்தில் இருந்தது. வயதும் சற்று அதிகம்தான். கோபம் ஆக்கிரமித்திருக்கும் முகம். நரைத்த முடி காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. அந்தக் கிழவி ராகவராவுக்கு நேராகத் துப்பாக்கியைக் காட்டினாள். ராகவராவ் அந்தக் கிழவியை யாரென்று தெரிந்து கொண்டான். அவன் சந்தோஷத்துடன் அழைத்தான்.

"கண்ணம்மா!"

கிழவி துப்பாக்கியைக் கீழே இறக்கிவிட்டு புருவத்திற்கு மேலே கையை வைத்து ஆளை அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

ராகவராவ் மீண்டும் உரத்த குரலில் சொன்னான்: "என் பேரு ராகவராவ். மக்புல்லோட சக பயணி!"

அந்தக் கிழவி மலையின் உச்சியிலிருந்து ராகவராவை நோக்கி ஓடி வந்தாள். மலையில், அடர்ந்த புதர்களுக்குப் பின்னால் மறைந்திருந்த நான்கைந்து ஆண்களும் ஓடிவந்தார்கள். அருகில் வந்தபிறகுதான் கண்ணாம்மாவால் ராகவராவை அடையாளம் காணமுடிந்தது. அவள் அவனுடைய தலையைத் தடவி பாசத்தை வெளிப்படுத்தியவாறு சொன்னாள்: "மகனே, நீ ரொம்பவும் மெலிஞ்சு போயிட்டேல்ல!... உன்னைப் பார்த்து என்னால அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியல..."

"சிறை... மாமா வீடொண்ணும் இல்லியே!"

"உன்னை எப்போ விட்டாங்க?"

"முந்தா நாள்."

"மக்புல் நல்லா இருக்குறாரா?"- கண்ணம்மாவின் குரலில் பெருமையும் தன்னம்பிக்கையும் கலந்திருந்தன.

ராகவராவிற்குத் தொண்டையை அடைத்தது. கண்ணம்மா யெல்லரெட்டியின் தாய். ராகவராவ் கரீம் நகரில் அவனுடைய பிணத்தைப் பார்த்துவிட்டு வருகிறான். அந்தத் தாய் ராகவராவைப் பற்றி குசலம் விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். மக்புல்லைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள ஆர்வம் காட்டுகிறாள். ஆனால், விவசாயிகளின் உரிமைகளைக் காப்பாற்றுவதற்காக உயிரைக் கொடுத்த தன்னுடைய ஒரே மகனைப் பற்றி அவள் ஒரு வார்த்தை கூட கேட்கவில்லை.

"இந்தச் சம்பவம் எப்போ நடந்தது, அம்மா?" ராகவராவ் இடறிய குரலில் கேட்டான்.

கண்ணம்மா ராகவராவின் கேள்விக்கு நேரடியாகப் பதில் சொல்வதற்குப் பதிலாகச் சிறிது விளக்கமாகச் சொன்னாள்: