Lekha Books

அந்த நேரத்தில் ரிக்ஷா சொந்தக்காரன் அவனுக்கு உதவினான். அவன் அப்படி உதவியதற்குக் காரணம்- ராகவராவ் திடகாத்திரமான ரிக்ஷாக்காரனாக இருந்தான். பிறகு ராகவராவின் கணக்கில் கொஞ்சம் பணம் இருந்தது. அது அவன் நோய்வாய்ப்பட்டு படுக்கையில் இருந்தபோது உதவியது.

ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு ராகவராவ் நோயிலிருந்து குணமாகி விட்டாலும், அவனிடம் நிறைய சோர்வு இருந்தது. எனினும், அவன் ரிக்ஷா இழுக்க ஆரம்பித்தான். ரிக்ஷா இழுக்கும்போது, அவன் இருமுவான். மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்குவான். மேலும் இரண்டு மாதங்களுக்கு ஓய்வெடுக்க வேண்டும் என்று டாக்டர் கூறியிருந்தார். ஆனால், வேலை செய்யாவிட்டால் அவன் எப்படி வாழ முடியும்? அதனால் அந்தச் சூழ்நிலையிலும் அவன் ரிக்ஷா இழுக்க வேண்டிய நிலை உண்டானது. ரிக்ஷா இழுக்கும்போது அவனுக்கு மூச்சுத் திணறல் உண்டாகும். உடல் பயங்கரமாக வியர்க்கும். நரம்புகள் வெடித்துச் சிதறுவதைப் போல் இருக்கும். மார்பில் கறுத்த புகையைப் போல இருமல் ஆக்கிரமிக்கும். எனினும், அவன் ரிக்ஷா இழுத்துக் கொண்டே இருப்பான்.

இருட்டிற்கு மேலும் அடர்த்தி கூடியது. ராகவராவ் ஒரு நிமிடத்திற்குத் தன்னுடைய சிந்தனையை நிறுத்தி வைத்தான். பிறகு தன்னுடைய ரிக்ஷா வண்டியில் சவாரி செய்த மனிதர்களை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். வாடகை கூடுதல், குறைவைச் சொல்லி குமாஸ்தாக்கள் சண்டை போடுவார்கள். வேகமாக ரிக்ஷா வை இழுக்கவில்லையென்றால் மாணவர்கள் கோபப்படுவார்கள். இரவு நேரங்களில் குண்டர்கள் கத்தியுடன் சவாரி செய்வார்கள். பர்தா விலை மாதர்களுக்குத் திரை அரங்கின் திரைச்சீலையைக் கிழிப்பதைப் பற்றி சிறிதும் வருத்தமில்லை. அவர்கள் தான் உடம்பை விற்கக்கூடிய பெண்களை அழைத்துக் கொண்டு ரிக்ஷாவில் ஏறி துணியைக் கீழே இறக்கிவிட்டு காதல் லீலைகள் நடத்துவார்கள். ராகவராவ் ரிக்ஷா வை இழுத்தவாறு இருமும்போது, அவர்கள் கெட்ட வார்த்தைகள் சொல்லி அவனைத் திட்டுவார்கள். சில நேரங்களில் பணம் தராமல் ரிக்ஷாவிலிருந்து இறங்கி வேறு ரிக்ஷாவில் ஏறிப்போவதும் நடக்கக்கூடியதுதான். மவ்லவிமார்கள் பர்தாக்கள் போடப்பட்டிருக்கும் ரிக்ஷாக்களைத்தான் பயன்படுத்துவார்கள். கதராடை அணிந்தவர்கள் ரிக்ஷாவை எச்சில் பாத்திரமாகவும், பணக்காரர்கள் பொருட்களைக் கடத்தக்கூடிய வண்டியாகவும் அதைப் பயன்படுத்துவார்கள். பெண்கள் ரிக்ஷாவை குழந்தைகளின் அனாதை இல்லமாக நினைத்தார்கள். ராகவராவ் ரிக்ஷாவை இழுக்கும்போது பலவகைப்பட்ட மனிதர்களையும் சந்தித்தான். கிராமத்தில் இருந்தபோது அவன் கஷ்டங்களைச் சகித்துக்கொள்ளப் பழகியிருந்தான். நகரத்திற்கு வந்தபிறகு அவன் பிறரைக் கண்டு புன்னகைக்கவும் ஒவ்வொருவரையும் பார்த்துச் சிரிக்கவும் தெரிந்து கொண்டிருந்தான்.

ராகவராவ் மீண்டும் மனிதர்கள் கூட்டத்தில் தன்னுடைய பார்வையைச் செலுத்தினான். தான் கண்ட எத்தனையோ மனிதர்களில் ஒரே ஒரு மனிதரை அவன் தேர்ந்தெடுத்தான். ஒருநாள் இரவு அந்த மனிதர் ஆபிதலி சாலையில் அவனுடைய ரிக்ஷாவில் ஏறினார். அவருடைய கையில் இரண்டு புத்தகங்கள் இருந்தன. பேசும்போது மிகவும் நட்புணர்வுடன் பேசினார். அவர் ரிக்ஷாவை அழைத்தது அதிகாரக் குரலிலோ, ஆணவம் தொனிக்கும் குரலிலோ அல்ல. கூலி கூட எவ்வளவு என்று அவரே சொன்னார். அவர் சொன்னது அப்படியொன்றும் குறைவாக இல்லை. உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் நியாயமான கூலி. அதனால் கூலிக்காகப் பேரம் பேசவேண்டிய கட்டாயம் ராகவராவிற்கு உண்டாகவில்லை. ரிக்ஷாவில் ஏறி உட்கார்ந்தபிறகு அந்த மனிதர் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. சாதாரணமாக ரிக்ஷாவில் பயணம் செய்யக் கூடியவர்கள் வினோதமான பல கேள்விகளைக் கேட்பார்கள். ரிக்ஷாவை இழுத்துக்கொண்டு ஓடிக்கொண்டிருக்கும்பொழுது ரிக்ஷாவை இழுப்பவனால் பேசமுடியாது என்ற விஷயத்தை அவர்கள் மறந்துவிடுவார்கள். ரிக்ஷாவை இழுக்கவும் வேண்டும், பேசவும் வேண்டும். இந்த இரண்டு விஷயங்களும் ஒரே நேரத்தில் நிச்சயம் நடக்காது. ஒன்று- ரிக்ஷா இழுக்கலாம். இல்லாவிட்டால் சவாரி செய்யும் மனிதனின் கேள்விகளுக்குப் பதில் கூறிக்கொண்டு இருக்கலாம். சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் எந்த விதத்தில் பார்க்கப் போனாலும் மிகவும் வித்தியாசமான மனிதராக இருந்தார் அந்த மனிதர்.

பாதி வழி போகும்வரை அந்த மனிதர் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தார். ரிக்ஷா ஜியாயி சாலை சந்திப்பை அடைந்தபோது அவர் மெதுவான குரலில் சொன்னான்: "அக்தர் சாலை பக்கம் திருப்புங்க."

மேட்டில் சிறிது தூரம் வந்தபோது ராகவராவிற்கு மூச்சுவிடுவதே மிகவும் சிரமமானதாக இருந்தது. அவனுடைய மூக்கிலிருந்தும் வாயிலிருந்தும் மூச்சுக்காற்று, 'புஸ், புஸ்' என்று வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது. அதோடு சேர்ந்து இருமலும்.

" ரிக்ஷாவை நிறுத்துங்க."- அந்த மனிதர் மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

"பயப்படாதீங்க, சாஹிப்! எனக்கு இப்போ மூச்சு சரியாயிடும். நீங்க எங்கே போகணுமோ அங்கே கொண்டு வந்துவிட முடியும்!"

" ரிக்ஷாவை நிறுத்துங்க."- அவர் மீண்டும் சொன்னார்.

ராகவராவ் ரிக்ஷாவை நிறுத்தினான். அந்த மனிதர் ஒருவேளை அவனை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டலாம்! இல்லாவிட்டால் கூலியைத் தராமல் நடையைக் கட்டலாம்!

ஆனால், அந்த மனிதர் அப்படியெல்லாம் நடக்கவில்லை. அவர் ராகவராவுடன் சேர்ந்து நடக்க ஆரம்பித்தார்.

"மேட்டுல ஏறி இறங்குறது வரை நீங்க ஆளே இல்லாம ரிக்ஷாவை இழுங்க. மேடு முடிஞ்ச பிறகு நான் ரிக்ஷாவுல ஏறிக்கிறேன்."- அவர் சொன்னார்.

ராகவராவ் நன்றி உணர்வுடன் அந்த மனிதரை உற்றுப் பார்த்தான். அப்போதுதான் அவன் அந்த மனிதரை நன்றாகப் பார்க்கிறான். மாநிறம். கண்களில் இரக்க உணர்வும் நட்புணர்வும் தெரிந்தது!

"எவ்வளவு நாட்களா இந்த இருமல் இருக்கு?"- அந்த மனிதர் கேட்டார்.

"ஒரு மாசத்துக்கும் அதிகமா இருக்கு."

"எங்கே இருக்குறீங்க?"

"கோவிந்தராமோட ஷெட்ல."

"சங்கத்துல உறுப்பினரா இருக்கீங்களா?"

"என்ன?" ராகவராவிற்கு கேள்வி சரியாகப் புரியவில்லை. 

அந்த மனிதர் அதற்குப் பிறகு வேறெதுவும் பேசாமல் ராகவராவுடன் சேர்ந்து நடந்தார். பிறகு ராகவராவின் தோளில் கையை வைத்து நட்புணர்வு கொண்ட குரலில் சொன்னார். "நகரத்துல உங்களை மாதிரி பல ரிக்ஷாக்காரர்கள் இருக்காங்க. எல்லோரும் ஒரே மாதிரிதான் கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க. அந்தக் கஷ்டங்கள் இல்லாமச் செய்றதுக்கு ஒரு வழி இருக்கு. ரிக்ஷாக்காரர்களுக்குன்னு ஒரு சங்கம் இருக்கு. அவர்கள் எல்லோரும் ஒண்ணு சேர்ந்து தங்களோட பிரச்சினைகளைப் பற்றி அங்கே பேசறாங்க!"

ராகவராவ் வெறுப்புடன் அந்த மனிதரைப் பார்த்தான். சூரியப்பேட்டையிலிருந்த வேலைக்காரர்களின் கூட்டம் அப்போது அவனுடைய ஞாபகத்தில் வந்தது. அவனுக்குக் கோபம் வந்தது. அவன் அந்த மனிதரின் கையைத் தன் தோளிலிருந்து நீக்கிவிட்டு சொன்னான்: "இல்ல சாஹிப், நான் எந்தச் சங்கத்திலும் உறுப்பினர் இல்ல. உறுப்பினரா இருக்க விருப்பமும் இல்ல."