Lekha Books

அது ஏன் நடந்தது என்றால் ராகவராவ் இளைஞனாகவும் சுந்தரி இளம் பெண்ணாகவும் இருந்ததுதான். அதனால் அவர்களுக்குள் ஒருவித உணர்ச்சிப் பிரவாகம் ஊற்றெடுத்தது. வித்து விதைக்கவும் அறுவடை செய்யவும் முடியும். மணம் கமழும் விளைச்சல் நிறைந்த தோட்டம்... இணக்கம், பிணக்கம் ஆகியவற்றின் அரங்கேற்றம்... ஓடிப்போய்விடுவேன் என்ற பொய்யான மிரட்டல்... நதி ஓடிக்கொண்டிருப்பதும் அதில் சிறு சலனங்கள் தோன்றுவதும் கூட இயல்பான ஒன்றுதானே!

சுந்தரி உண்மையிலேயே ராகவராவ் திருமணம் செய்து கொள்ளப்போகிற பெண் என்ற நிலை உண்டானபோது, அவள் தன்னையுமறியாமல் நடனமாடத் தொடங்கிவிட்டாள். ஆனால், தன்னுடைய சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு முன்போ அல்லது வேறு ஆண்களுக்கு முன்னாலோ அவள் ஒருமுறை கூட நடனம் ஆடியதில்லை. தன்னுடைய எதிர்காலக் கணவனுக்கு முன்னால் மட்டும் சுந்தரி நடனமாடுவாள். நாகேஸ்வரனின் காட்டிலுள்ள குடிசையில் அவள் பூக்கள் போட்ட 'காக்ரா' அணிந்து நடனம் ஆடுவாள். ஒன்றரை அடி அகலத்தில் வெள்ளை ஓரம் கொண்ட காக்ரா. அது கணுக்கால் வரை தொங்கிக் கொண்டிருக்கும். பாதத்தில் சிலம்பு நடனத்தைப் பார்த்து தன்னை மறந்து உட்கார்ந்திருக்கும் ராகவராவின் கண்களுக்கு முன்னால் கதவு அடைக்கப்பட்ட ஒரு பல்லக்குத் தோன்றும். அதன் இரண்டு பக்கக் கதவுகளிலும் பின்னல் வேலைப்பாடுகள் கொண்ட சில்க் பர்தா தொங்கிக் கொண்டிருக்கும். அந்தப் பல்லக்கு இப்போது ஆள் இல்லாமல் இல்லை.

ராகவராவிற்கு மீண்டும் அந்த நாட்கள் நினைவில் வந்தன. பருத்தி சேகரிப்பு முடிந்தபிறகு சுந்தரி தன்னுடைய சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் வசிக்கும் போகாவதி நதிக்கரைக்குத் திரும்பிச் சென்றாள். போகும் வழியில் அவள் ராமுலுவைப் பார்த்தாள். சுந்தரியைப் பார்த்து ராமுலு புன்னகைத்தான். அவனுடைய புன்னகையில் கவலையின் நிழல் தெரிந்தது. சுந்தரி அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. பிறகு அவள் ரங்கடு சித்தப்பாவைப் பார்த்தாள். சித்தப்பா அவளைப் பார்த்து சத்தம் போட்டு சிரித்தான். ஆனால், சுந்தரி அப்போது சந்தோஷத்தில் தன்னையே முழுமையாக மறந்து போயிருந்தாள்.

ராகவராவும் முன்னோக்கி நடந்தான். சுந்தரி அன்னிய சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த ஒருவனைக் காதலிக்கிறாள் என்பதை நினைத்துத்தான் கிழவன் சிரித்திருக்கிறான் என்ற விஷயத்தை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. சிரிப்பவர்கள் சிரிக்கட்டும்! அதனால் ராகவராவிற்கு எதுவும் வரப்போவதில்லை! அவன் சிவ்லி மரங்களுக்கு மத்தியில் முன்னோக்கி நடந்து சென்றான். அந்த வழி நாடோடிக்காரர்கள் முகாமிற்குச் செல்லக்கூடியது. சுமார் அரை மைல் தூரம் நடந்தபிறகு அவன் நாடோடிகளின் கழுதைகள் மேயும் இடத்தை அடைந்தான்.

அதற்கு மிகவும் அருகிலேயே அவர்களின் குடிசைகள் இருந்தன. சுள்ளிகளாலும் சால மரங்களின் இலைகளாலும் உண்டாக்கப்பட்ட குடிசைகள்! ஆண்கள் பாய் பின்னிக் கொண்டிருந்தார்கள். பெண்கள் கொடிகளைக் கொண்டு கூடை செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு கிழவி தனியே அமர்ந்து இளமை ததும்பும் பாடலைப் பாடிக் கொண்டிருந்தாள். இளம்பெண்கள் அவளைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணி சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவை ஒவ்வொன்றையும் பார்த்தவாறு ராகவராவ் பாக்யாவின் குடிசையை அடைந்தான். பாக்யா வெற்றிலையையும் கரயாம்பூவையும் சேர்த்து வனஸ்பதி தயார் பண்ணிக் கொண்டிருந்தான். அது எதற்காகத் தயாரிக்கப்படுகிறது என்று கேட்டதற்கு பாக்யா ராகவராவைப் பார்த்து கண்களைச் சிமிட்டியவாறு சொன்னான்: "வெற்றிலையையும் கரயாம்பூவையும் சேர்த்து சூடாக்கி வனஸ்பதி தயாரிச்சா, அதுக்கு அசல் நெய்யின் வாசனை இருக்கும்."

"ஏன் சுத்த நெய்யா விற்கக்கூடாது?"

"சுத்த நெய்யை யார் வாங்குறாங்க? அதோட விலை எவ்வளவு அதிகம்! அதுனால கலப்படம் செய்த நெய்யை, சுத்த நெய்னு சொல்லி விக்கிறேன்."

"சுந்தரியை எங்கே காணோம்? அவள் எங்கே போனா?"

"அவள் இப்போ வந்திடுவா. நீ உட்காரு!"

"அவ எங்க போயிருக்கா?"

"ஜமீன்தாரோட மாளிகைக்குப் போயிருக்கா. ஜமீன்தாரோட மகன் அவளை வரச் சொல்லியிருந்தாரு."

அதைக் கேட்டு ராகவராவ் அதிர்ச்சிக்கு உள்ளானான். அவனுடைய இதயத்துடிப்பு அதிகமானது. சிறிது நேரம் கழித்து அவன் கேட்டான்: "ஜமீன்தாரோட மகன் சுந்தரியை ஏன் அழைக்கணும்?"

"எதுக்கு அவளை அழைச்சார்னு நான் எப்படிச் சொல்லுறது?" - பாக்யா நெய்யை உருக்கிய பிறகு சொன்னான்: "அவள் போயி நிறைய நேரமாச்சு. இப்போ வந்திடுவா!"

ராகவராவ் தரையில் உட்கார்ந்தான்.

மாலை மயங்கியது. சூரியன் மறைந்தபிறகு வானத்தில் இருந்த சிவப்பு நிறமும் இல்லாமற்போனது. அப்போதுதான் சுந்தரி ஜமீன்தாரின் மாளிகையிலிருந்து திரும்பி வந்தாள். ராகவராவின் முகம் கோபத்தால் பயங்கரமாகச் சிவந்திருந்தது. அதைப் பார்த்து சுந்தரி பயப்பட்டாள். கடைசியில் அவள் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு ராகவராவிற்கு முன்னால் வந்து சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்: "நீங்க எப்போ வந்தீங்க?"

ராகவராவ் அந்தக் கேள்விக்கு எந்தப் பதிலும் கூறவில்லை. சுந்தரி அவனுக்கு முன்னால் நின்றுகொண்டு தாவணியின் நுனியைத் திருகிக் கொண்டிருந்தாள். பிறகு அவள் இயல்பான குரலில் கேட்டாள்: "சர்பத் குடிக்கிறீங்களா?"

"வேண்டாம்... வேண்டாம். எனக்கு எதுவுமே வேண்டாம்!"- ராகவராவ் கோபக் குரலில் சொன்னான்.

"என்ன நடந்தது? இந்த அளவுக்குச் சூடாகுறதுக்கு...?" - சுந்தரி ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்.

"நீ எங்கே போயிருந்தே?"

"என்னை பிரதாப ரெட்டி வரச் சொல்லியிருந்தாரு."

"எதுக்கு அங்கே போனே?"

"போகாம எப்படி இருக்க முடியும்? கூப்பிட்டது ஜமீன்தாரோட மகனாச்சே!"

"அங்கே என்னல்லாம் நடந்தது?"

சுந்தரி அதுவரை நின்றுகொண்டே பேசினாள். இப்போது அவள் ராகவராவிற்கு அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டு மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: "புதுசா ஒண்ணும் நடக்கல. சாதாரணமா என்ன நடக்குமோ அதுதான் நடந்தது."

"தேவிடியா!"- ராகவராவ் கோபத்துடன் கத்தினான்.

"இல்ல... நான் தேவிடியா இல்ல!"- சுந்தரி கோபக்குரலில் சொன்னாள்: "நான் அந்த ஆள்கிட்ட மனசைத் திறந்து சொன்னேன். 'நீங்க என்னை எது வேணும்னாலும் பண்ணிக்கங்க. ஆனா, என் மார்பை மட்டும் தொடக்கூடாதுன்னு'

"அதோட அர்த்தம் என்ன?"

"ஏன் அப்படி சொன்னேன்னா- என் குழந்தை தாய்ப்பால் குடிக்கும்ல!" இப்படிச் சொன்ன சுந்தரி காதல் வயப்பட்ட கண்களுடன் ராகவராவின் முகத்தைப் பார்த்தாள். ஆனால், ராகவராவால் அவளின் முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை. அவன் அமைதியான குரலில் சொன்னான்:

"சுந்தரி! உன்னோட இந்த மார்பகம் மட்டும்தான் புனிதமானதா? உடல்ல இரத்தம் ஓடிக்கிட்டு இருக்குற நரம்புகள் புனிதமானவை தானே? குழந்தையை முத்தமிடுகிற உதடுகள் புனிதமானவைதானே! இந்தக் கைகளால குழந்தையைத் தூக்கி மடியில் வைப்பே. இந்தக் கைகள் புனிதமானவைதானே? நீ உன் முழு உடம்பையும் புனிதமானதா வச்சிருக்க முடியும்.  நீ எதுக்கு உன் புனிதத் தன்மையை இப்படிப் பாழ்படுத்திட்டே? எதுக்காக இப்படி நடந்தே?"