Lekha Books

அதற்கு ராகவராவின் மீது திருட்டுக்குற்றம் சுமத்தினார்கள். பணக்காரரின் மனைவி அவனை அடித்து விட்டாள். பணக்காரர் அவனைப் போலீஸிடம் ஒப்படைக்கப்போவதாகப் பயமுறுத்தினார். சொன்னதோடு நிற்காமல் அவர் அவனை போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குக் கொண்டு போவதற்காக நின்று கொண்டிருந்த ஒரு இடத்தில் அந்தக் கைக்குட்டை வேறொரு அறையின் படுக்கைக்குக் கீழே இருந்து கிடைத்தது. பணக்காரரும் அவருடைய மனைவியும் பிறகு அந்த விஷயத்தைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. எஜமானன் அடிமையிடம் மன்னிப்புக் கேட்பது வழக்கம் இல்லையே!

ராகவராவ் நினைத்துப் பார்த்தான்- எவ்வளவோ சாதாரண தவறுகளுக்குத்தான் எத்தனை தடவைகள் மன்னிப்புக் கேட்டிருக்கிறோம் என்பதை என்ன இருந்தாலும் அவன் வேலைக்காரன்தானே! அதுவும் சாதாரண அடிமை. திருட்டுக்குற்றம் சுமத்தப்பட்ட நாளன்று ராகவராவின் மனம் உண்மையிலேயே வெறுத்துப்போனது. அவனுடைய மன அமைதியின்மையை அகற்றுவதற்காக வெங்கிட்டன் பல ஆபாசம் நிறைந்த கதைகளையும் சொல்லிப் பார்த்தான். அதனால் ஒன்றும் ராகவராவின் மனம் சமாதான நிலைக்கு வந்துவிடவில்லை. வெங்கிட்டன் அவனிடம் சரஸ் புகைத்து மனதின் அமைதியற்ற நிலைமையைக் போக்கும்படி ஆலோசனை சொன்னான். ஆனால், அதற்கு ராகவராவ் ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. ராகவராவ் இரவில் வேலை முடிந்து வெளியே வந்தபோது, வெங்கிட்டன் பலவந்தப்படுத்தி அவனை ஒரு இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான். பெண்கள் தங்களின் உடம்பை விற்கக்கூடிய இடம் அது.

ராகவராவ் இதற்கு முன்பு ஒரு முறை கூட அந்தத் தெருப்பக்கம் போனதில்லை. ஆனால் வெங்கிட்டன் தன்னை எங்கு அழைத்து வந்திருக்கிறான் என்பதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. வாழ்க்கையின் எல்லாவித கவலைகளையும் பிரச்சினைகளையும் மறப்பதற்கு உதவக்கூடிய இடம் அது என்று வெங்கிட்டன் சொல்லியிருந்தான்.

தனக்கு முன்னால் ஒரு இளம்பெண் நின்றிருப்பதை ராகவராவ் பார்த்தான். வெங்கிட்டன் அவனை அந்தப் பெண்ணுக்குப் பக்கத்தில் தள்ளிவிட்டு, அவன் பின்னால் நின்று கொண்டான். அந்த அறை புகை படிந்து சிறியதாக இருந்தது. அங்கு ஒரு பலகையால் ஆன கட்டில் இருந்தது. அங்க இருந்த பெண் அவர்களைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். ராகவராவ் திரும்பி நின்று வெங்கிட்டனிடம் கேட்டான்: "இதெல்லாம் என்ன?"

வெங்கிட்டன் ராகவராவின் கையில் அரை ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டுச் சொன்னான்: "போயி சந்தோஷமா இருந்துட்டு வா!"

இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லிவிட்டு வெங்கிட்டன் இருளில் மறைந்து போனான்.

அந்த அறையில் அப்போது ராகவராவையும் அந்த இளம்பெண்ணையும் தவிர வேறு யாருமில்லை. அந்தப் பெண் பலகைக் கட்டிலை நோக்கி சுட்டிக்காட்டியவாறு சொன்னாள்:

"உட்காருங்க."

ராகவராவ் உட்காரவில்லை. அவன் அந்த இளம் பெண்ணைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான்.

"என்ன, என்னையே பார்த்துக்கிட்டு நிக்கிறீங்க? உட்காருங்க."- அவள் சொன்னாள்.

ராகவராவ் நின்றுகொண்டே கேட்டான்:

"உன் மார்பகத்தைத் தொட என்னை நீ அனுமதிப்பியா?"

ராகவராவின் கேள்வியைக் கேட்ட அந்தப் பெண் ஆச்சரியப்பட்டாள்.

"நீங்க காசு தந்திருக்கீங்க. மார்பகத்தை மட்டுமல்ல; என் உடம்புல எந்த உறுப்பையும் நீங்க தாராளமா தொடலாம்."

அடுத்த நிமிடம் ராகவராவின் நரம்புகளில் மின்சாரம் பாய்ந்தது. பிறகு அவன் எதுவும் கேட்காமல் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறி வேகமாக ஓடினான்.

அந்த இளம்பெண் ராகவராவைப் பின்னாலிருந்து அழைத்தாள். அவன் அதைக் காதில் போட்டுக் கொள்ளாமலே சாலைக்கு வந்தான். அப்போது சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் எங்கிருந்தோ வந்த வெங்கிட்டன் அவனை மீண்டும் அந்தப் பெண்ணிடம் அழைத்துக் கொண்டு போக முயன்றான். ஆனால், ராகவராவ் ஓடிக்கொண்டேயிருந்தான். சூரியப் பேட்டையிலிருந்து ஒரேயடியாக ஓடினால்தான் சரியாக இருக்குமென்று அவன் நினைத்தான். கிராமத்திலிருந்த இளம்பெண் குறைந்த பட்சம் தன்னுடைய மார்பகத்தையாவது புனிதமாக வைத்துக் காப்பாற்றினாள். ஆனால், சூரியப்பேட்டையிலிருக்கும் பெண்கள் தங்களுடைய எல்லா உறுப்புகளையும் விற்கிறார்கள். இந்த சூரியப்பேட்டையிலும் அவனால் வாழ முடியவில்லை.

சிறையின் இருட்டான அறைக்குள் உட்கார்ந்து கொண்டு ராகவராவிற்குள் இருக்கும் லட்சியவாதி காதல்வயப்பட்ட இதயத்தை நோக்கி பார்வையைப் பதித்துவிட்டு, புன்னதைத்தான். அந்த லட்சியவாதி அவனை சூரியப்பேட்டையிலருந்து உடனடியாகக் கிளம்பும்படி செய்தான். முதலில் அவன் தன்னுடைய சொந்த கிராமத்திலிருந்து சூரியப்பேட்டைக்கு வந்தான். அங்கிருந்து ஹைதராபாத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான். அங்கு அவன் ரிக்ஷா இழுக்கத் தொடங்கினான்.

அவனுடைய கைகளுக்கு அசாதாரணமான பலம் இருந்தது அல்லவா? இதயத்தில் லட்சியமும் கால்களில் தெம்பும் இருந்தன அல்லவா? ஏற்றத்தில் ஏறும்போது கூட ராகவராவிற்குக் களைப்பு உண்டாகாது. சிறிதும் சோர்வடையாமல் இறக்கத்திலும் இறங்குவான். முதலில் அந்தக் கான்க்ரீட் சாலைகளும் மின்சார விளக்குகளும் அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. ரிக்ஷாவின் மணியோசை அவனுடைய இதயத்தில் சங்கீதம் இசைப்பதைப் போல் இருந்தது.

இரவில் வயிறு நிறைய சாப்பிட்டு விட்டு ராகவராவ் நினைத்துப் பார்ப்பான். தனக்கு இந்த வாழ்க்கையில் கிடைக்கக்கூடியது முழுவதும் கிடைத்திருக்கிறது. ரிக்ஷா வின் சொந்தக்காரன் ராகவராவிற்கு இரண்டு சட்டைகள் கொடுத்திருக்கிறான். அந்தச் சட்டைகளை அணியும்போது அவன் எல்லாவற்றையும் மறந்து விடுகிறான். அவன் திடகாத்திரமான ஒரு குதிரையைப் போல ஹைதராபாத் நகரத்தின் சாலைகளில் வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருக்கிறான். தானொரு மனிதன், தன்னைக் குதிரையைப் போல வண்டியில் கட்டிப் போட்டிருக்கிறார்கள் என்ற விஷயத்தை அவன் முழுமையாக மறந்துவிட்டான்.

மனிதர்களில் சிலர் மட்டுமே ரிக்ஷா வில் சவாரி செய்ய விரும்புகிறார்கள் என்பதையும் மற்ற சிலர் ரிக்ஷா இழுக்கக் கூடியவர்கள் என்பதையும் அவன் மறந்து விட்டான். தான் ஹைதராபாத்திற்கு எதற்கு வந்தோம் எந்ற விஷயத்தையும் ராகவராவ் மறந்து போனான்.

5

இரண்டு நேர உணவும் இரண்டு சட்டைகளும் கொஞ்சம் நாணயங்களும் ராகவராவின் கண்களுக்கு முன்னால் வண்ணமயமான கனவுகளை விரித்தன. தன் தந்தை வீரய்யாவிற்கு இருபது ரூபாய் மணியார்டர் மூலம் அனுப்பிவைத்த நாளன்று தன்னைப் போல அதிர்ஷ்டசாலி ஹைதராபாத்தில் வேறெவரும் இல்லை என்று அவன் நினைத்தான். பிறகு பீடி... அதை விட நல்ல சிகரெட்... ருசியான மாமிசம்.

ராகவராவ் ஐந்தாறு மாதங்கள் இப்படிப்பட்ட வசதியிலும் சந்தோஷத்திலும் நிறைவிலும் வாழ்க்கையை ஓட்டினான். பிறகு ஒருநாள் அவனுக்கு நோய் பிடித்தது. நோயைப் பார்த்து பயப்பட வேண்டியதில்லை, சீக்கிரம் குணமாகிவிடும் என்றுதான் முதலில் நினைத்தான். ஆனால், நோய் கடுமையானதாக இருந்தது. ஒருநாள் ராகவராவிற்கு மேட்டில் ஏறும்போது தலை சுற்றியது. அவன் மிகவும் சிரமப்பட்டே கீழே விழாமல் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள முடிந்தது. பிறகு இருமல் ஆரம்பித்தது. சாயங்கால நேரம் வந்துவிட்டால் காய்ச்சலும் வந்துவிடும். ஒரு மாதகாலம் படுத்த படுக்கையாக ஆனான் அவன்.