Lekha Books

வீரய்யா தன் மகனைக் குறை சொல்லும் விதத்தில் சொன்னான்: "நான் அடிமை அய்யா! உங்ககிட்ட அடிமை வேலை செய்யிறது என் தொழில். என் மகனும் அடிமைதான். அவனையும் நான் வேலை செய்ய அழைச்சிட்டு வர்றேன். எங்களை மாதிரி அடிமைகளுக்குத் திருவிழாவோட என்ன தொடர்பு இருக்கு?"

"இப்போதான் சரியான வழிக்கு நீ வந்திருக்கே. அடிமையா பிறந்தவன் புதுத்துணி அணியலாமா?"- பீமய்யா கோபத்துடன் கூறியவாறு முன்னோக்கி நடந்தான்.

துர்கய்யா ராகவராவைத் தள்ளி, நடக்கச் செய்தான்.

வீரய்யா கைகளைக் கூப்பியவாறு சொன்னான்: "தப்பு நடந்து போச்சு அய்யா. நான் வேண்டாம்னுதான் சொன்னேன். ஆனா, இந்த அடங்காத பய நான் சொன்னதைக் கேட்கல. இன்னைக்குத் திருவிழா. எனக்குப் புதுத்துணிதான் வேணும்னு சொல்லி அழ ஆரம்பிச்சிட்டான்."

"எங்க முன்னாடி யாரும் புது ஆடைகள் அணியக்கூடாதுன்னு உனக்குத் தெரியாதா?"

"தெரியும் அய்யா!"

"பிறகு எதுக்கு புது ஆடை அணியணும்?"

"தவறுக்கு மன்னிக்கணும், அய்யா. இனி ஒருமுறை அப்படிப்பட்ட ஒரு விஷயம் நடக்காது."

"அதுனாலதான் நான் உன்னோட ஆடைகளைக் கிழிச்சு எறிஞ்சேன். இனி ஒருமுறை அந்தத் தப்பு நடக்கக்கூடாது. அடிமைகள் எப்பவும் எப்படி வாழணுமோ, அப்படித்தான் வாழணும்"- பீமய்யா கடுமையான குரலில் சொன்னான்.

பீமய்யாவும் துர்கய்யாவும் திருவிழா நடந்த இடத்திலிருந்தும் குடிசைகளிலிருந்தும் வேறு அறுபது அடிமைத் தொழிலாளிகளைத் திரட்டி ஆட்டுக் கூட்டத்தைக் கொண்டு செல்வதைப்போல அவர்களை விரட்டி ஜமீன்தாரின் வீட்டிற்குக் கொண்டு சென்றார்கள்.

ஜமீன்தாரின் வீடு வானத்தை முட்டிக்கொண்டிருக்கும் மிகப்பெரிய ஒரு மாளிகையாக இருந்தது. அதன் முன்பகுதி பார்ப்பதற்கே உயரமாக, கம்பீரமாக இருந்தது. உயரமான வெளிச்சுவர்களுக்குள் நின்றிருந்த அந்த மாளிகையின் உட்பகுதியை இதுவரை ஒரு அடிமைத் தொழிலாளி கூட பார்த்ததில்லை.

ராகவராவ் இப்போதுதான் முதல் தடவையாக அந்த வீட்டைப் பார்க்கிறான். மிகவும் தூரத்தில் நின்றுகொண்டு அவன் அதைப் பார்த்திருக்கிறான். அப்போது காவல்காரர்கள் அதைக் காவல் காத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். வெளிச்சுவருக்கருகில் போவதற்கான தைரியம் அவனுக்கு எப்போதும் இருந்ததில்லை. அடி, உதை வாங்கிய அனுபவமும், அணிந்திருந்த புத்தாடைகளை இழந்த அனுபவமும் இருந்தாலும், ராகவராவ் சிறுவர்களுக்கே இருக்கும் ஒரு ஆர்வத்தடன் ஜமீன்தாரின் அந்த மாளிகையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். திடீரென்று வீரய்யா அவனுடைய முதுகில் அடித்து, கடுமையான குரலில் சொன்னான்:

"மேலே பார்க்காதே. தலையைக் குனிந்து பாதத்தைப் பார். இல்லாட்டி அய்யாவுக்குக் கோபம் வந்திடும்."

ராகவராவ் திரும்பிப் பார்த்தான். அவன் சொன்னது சரிதான். எல்லா அடிமைகளும் கரத்தைக் குவித்து, தலைகுனிந்து நின்றிருந்தார்கள். சிறிது நேரம் சென்றதும் முரட்டுத்தனமான குரல் கேட்டது:

"துர்கய்யா."

"எஜமான்!"

"எவ்வளவு அடிமைகளைக் கொண்டு வந்திருக்குற?"

"மொத்தம் ஐம்பத்தெட்டு பேர்கள் இருக்காங்க எஜமான்!"

"போதும். இவ்வளவு பேரை வச்சு வேலையை முடிச்சிடலாம். இவங்களுக்குத் தேவையான உணவுக்காக ஏற்பாட்டைச் செய்திடு. ரொம்ப தூரம் போகணும்ல?"

"அவங்கவங்களுக்குத் தேவையான உணவை இவங்களே கொண்டு வந்திருக்காங்க, எஜமான்."

'எவ்வளவு பெரிய பச்சைப் பொய்யைச் சொல்றான்!'

வீரய்யா மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டான்.

"சரி... புறப்படுறதுக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்" மீண்டும் அந்தக் கரகரப்பான அதிகாரக் குரல்.

2

பீமய்யாவும் துர்கய்யாவும் அடிமைகளை சுவருக்கு வெளியே கொண்டு வந்தார்கள். அவர்களின் தலையில் சுமைகளைத் தூக்கி வைக்கத் தொடங்கினார்கள். ஜமீன்தாரின் மகன் சூரியப்பேட்டையில் திருமணம் செய்து கொள்ளப்போகிறான். அந்தப் பொருட்களை அங்கு கொண்டுபோய் சேர்க்கவேண்டும். நான்கு பல்லக்குகள் தயாராக நின்றிருந்தன. ஒரு பல்லக்கில் ஜமீன்தார் ஜகன்னாத ரெட்டி உட்கார்ந்து கொள்ளுவார். ஸ்ரீபுரம் முதல் பத்திபாடொ வரை இருக்கும் நாற்பது கிராமங்களின் சொந்தக்காரர் அவர். இரண்டாவது பல்லக்கில் ஜமீன்தாரின் மகன் ப்ரதாபரெட்டி பயணம் செய்வான். மூன்றாவது பல்லக்கில் ப்ரதாப ரெட்டியின் தாய் பயணம் செய்வாள். தன் மகனின் திருமணத்திற்காக அவள் சூரியப்பேட்டைக்குச் செல்ல வேண்டும். முதல் இரண்டு பல்லக்குகளின் கதவுகள் திறந்து வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. மூன்றாவது, நான்காவது பல்லக்குகளின் கதவுகளில் அழகான பர்தாக்கள் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கின்றன. நான்காவது பல்லக்கு இருப்பதிலேயே மிகவும் புதியது. அதில் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும் பர்தாக்களில் பின்னல் வேலைப்பாடுகள் காணப்படுகின்றன. பர்தாக்கள் காற்றில் பறக்கும்போது சிறு சலங்கைகளின் ஓசை காதில் விழும்.

ராகவராவ் ஆச்சரியத்துடன் அந்தப் புதிய பல்லக்கையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் அதைப்பற்றி தன் தந்தையிடம் கேட்டான். ஆனால், அவனுடைய தந்தை பதில் கூறுவதற்குப் பதிலாக அவனை அடிக்க ஆரம்பித்தான்.

பயணம் செய்வதற்கான ஏற்பாடுகள் முடிவடைய ஒன்றரை மணி நேரம் ஆனது. அதற்குப் பிறகுதான் ஜமீன்தாரின் ஊர்வலம் சூரியப்பேட்டையை நோக்கி ஆரம்பமானது.

ஒவ்வொரு பல்லக்கையும் சுமப்பதற்கு எட்டு அடிமைகள் இருந்தார்கள். முதல் பல்லக்குப் பெரிய ஜமீன்தாருக்குரியது. இரண்டாவது பல்லக்கில் சிறிய ஜமீன்தார் உட்கார்ந்தான். மூன்றாவது பல்லக்கில் ஜமீன்தாரம்மா. நான்காவது பல்லக்கில் யாரும் இல்லை. யாருமே இல்லாத பல்லக்கைக் எதற்காக கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்பதை ராகவராவால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. பெரிய ஜமீன்தார் இருந்த பல்லக்கைச் சுமக்கும் வேலை வீரய்யாவிற்குக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.

பெரிய ஒரு கண்ணாடியைச் சுமக்கும் பொறுப்பு ராகவராவிற்குத் தரப்பட்டிருந்தது. அவன் அடிக்கொருதரம் அந்தக் கண்ணாடியைப் பார்த்தான். தன்னுடைய உருவம் அதில் தெரிவதைப் பார்த்து அவன் சந்தோஷப்பட்டான். நான்காவது பல்லக்குடன் சேர்ந்து ராகவராவ் அந்தக் கண்ணாடியைத் தலையில் வைத்து நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தான். அந்தப் பல்லக்குச் சுமப்பவர்களில் ஒரு அடிமையின் பெயர் அகந்து. அகந்து ராகவராவின் தந்தையின் நண்பன். முன்னால் கொண்டு போய்க் கொண்டிருந்த மூன்று பல்லக்குகள் சற்று தூரத்தில் போன பிறகு, ராகவராவ் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்துவிட்டு தாழ்ந்த குரலில் அகந்துவிடம் கேட்டான்:

"சித்தப்பா! உள்ளே யாருமே இல்லாத இந்தப் பல்லக்கை யாருக்காகக் கொண்டு போறாங்க?"

"எனக்கு எப்படித் தெரியும்?"

அகந்து சிறிதும் ஆர்வம் இல்லாத குரலில் சொன்னான்.

"சொல்லுங்க, சித்தப்பா!"- ராகவராவ் கெஞ்சினான்.

ஜமீன்தாரின் கணக்குப்பிள்ளை திருவிழா நடந்த இடத்திலிருந்து தன்னை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்து வந்ததற்காக அகந்து அவர்கள் மீது பயங்கரமான கோபத்தில் இருந்தான். வருடத்தின் மற்ற எல்லா நாட்களும் ஜமீன்தாருக்கு உரியவையே. திருவிழா நடக்கும் அந்த ஒரே ஒருநாள் மட்டுமே அடிமை வேலைக்காரர்களுக்குச் சொந்தமானது. அதனால் அகந்து மிகவும் மனதில் கவலையும், கோபமும் கொண்டான். இருந்தாலும், சிறுவனான ராகவராவ் கள்ளங்கபடமில்லாமல் கேட்ட கேள்வியைக் காதில் கேட்டபோது, அவனிடமிருந்த கோபமும் கவலையும் சற்று குறையவே செய்தது.