Lekha Books

"ஓ... ஸ்ரீதரோட அண்ணனும் சென்னையிலதானா? ஸ்ரீதரும் டி.வி.யில டான்ஸ் ஆடறதுக்குச் சென்னையிலதானே இருந்தாகணும்?..."

"ஆமாப்பா. ரெண்டு பேரும் சென்னைக்கும், பாண்டிச்சேரிக்கும் வந்து போய்க்கிட்டிருக்காங்க..."

"ஏன்? குடும்பத்தோட சென்னையில குடியேறிட வேண்டியதுதானே?"

"அவங்கம்மா இதுக்கு ஒதுக்க மாட்டேங்கறாங்களாம்..."

"ஏன்?"

"அது... அது... வந்துப்பா... ஸ்ரீதரோட அப்பா பிரிஞ்சு போயிட்டாராம். அதனாலதான் அவங்கம்மா சமையல் வேலைக்குச் சேர்ந்திருக்காங்க. ஸ்ரீதரும், அவங்க அண்ணனும் சின்னப் பிள்ளைகளா இருந்தப்பவே அவங்கப்பா பிரிஞ்சுட்டாராம். அவங்கம்மாதான் வேலை செஞ்சு கஷ்டப்பட்டு இவங்க ரெண்டு பேரையும் வளர்த்திருக்காங்க...."

"என்னம்மா இது? சமையல் வேலை செய்றவங்களோட பையன்னு சொன்ன. அதுக்கு ஏதேதோ உதாரணமெல்லாம் சொன்ன. நானும் ஒத்துக்கிட்டேன். இப்ப என்னடான்னா ஸ்ரீதரோட அப்பா பிரிஞ்சுட்டார்ன்னு சொல்ற. அவங்கப்பா யாரு? அவருக்கு எந்த ஊரு?"

"அதைப் பத்தியெல்லாம் அவங்கம்மா எதுவும் சொந்தப் பிள்ளைங்ககிட்ட கூட சொல்ல மாட்டாங்களாம்."

"அதெப்பிடிம்மா, அப்பா யார்? அவர் ஏன் போனார்ன்னு தெரிஞ்சுக்காம, நான் முடிவு எடுக்க முடியும்?"

"அப்பா... பூஞ்சோலையில பூத்துக் குலுங்கற பூக்களைப் பார்த்து ரசிக்கறோம். சந்தோஷப்படறோம். அந்தப் பூக்கள் ஒவ்வொண்ணும் எந்தச் செடியில பூத்தது?... எந்த விதையில அந்தச் செடி முளைச்சதுன்னு ஆராய்ச்சி பண்றோமா?..."

"அது இயற்கை. இது வாழ்க்கை. ஸ்ரீதரோட பூர்வீகம் தெரிஞ்சாத்தாம்மா உன்னை அவனுக்குக் கட்டிக் குடுக்கறதான்னு என்னால முடிவு எடுக்க முடியும்."

"அப்பா... அவரோட பூர்வீகம் தெரிஞ்சு அவர்ட்ட என் மனசைக் குடுக்கலை. அவரோட மனசையும், உழைக்கும் குணத்தையும் பார்த்துத்தான் அவரை நேசிச்சேன். கெட்டுப் போறதுக்கு நிறையச் சந்தர்ப்பங்கள் இருக்கக்கூடிய சூழ்நிலையிலயும் ஒழுக்கமா இருக்கற அவர் யோக்கியமானவர். நல்லவர். அதனால அவர் கூட நான் வாழும் வாழ்க்கை சந்தோஷமா இருக்குமே தவிர எந்த சஞ்சலமும் இருக்காது. துணிவே துணைன்னு சொல்லி என்னை வளர்த்தீங்களேப்பா... அதே துணிவைத் துணையா கொண்டுதான் கணவன் பிரிஞ்சு போனப்புறம் ரெண்டு மகன்களைப் பாடுபட்டு வளர்த்து ஆளாக்கியிருக்காங்க ஸ்ரீதரோட அம்மா. ஒரு வேலையைத் தேடிக்கிட்டு கௌரவமா வாழ்ந்துக்கிட்டிருக்காங்க. அவங்களுக்குள்ள என்ன பிரச்னையோ? அதைப்பத்தி நமக்கென்ன?...

"என்னமோம்மா.. நீ எனக்கு ஒரே பொண்ணு. உன்னோட விருப்பத்தை மீறி என்னால என்ன செய்ய முடியும்? நான் சொல்லிக் குடுத்த பாடத்தை எனக்கே திரும்பச் சொல்லி என்னை மடக்கிட்ட... அது சரி... அண்ணன் இருக்கும் போது தம்பிக்கு என்ன அவசரமாம்?"

"அவசரப்பட்டுட்ட காதல்ன்னாலும் அழிஞ்சு போகாத காதல்ப்பா எங்களோடது."

"சாமர்த்தியமா பேசியே என்னைச் சமாதானப்படுத்திடற. அது போகட்டும். அண்ணன் படிப்புல கெட்டிக்காரனா இருக்கும் போது, தம்பிக்கு ஏன் படிப்புல பிடிப்பு இல்லாம போச்சு?" சிரித்தபடியே கேலியாகக் கேட்டார் கங்காதரன்.

"சிரிக்காதீங்கப்பா. நம்ப கையில இருக்கற அஞ்சு விரலும் ஒண்ணாவா இருக்கு? அவங்க அண்ணனுக்குப் படிப்புல ஆர்வம். இவருக்கு நடனத்துல ஆர்வம்."

"ஆர்வக் கோளாறுல எதிர்காலத்தைக் கோட்டை விட்டுடக் கூடாதில்ல?"

"ஆர்வம் மட்டும்தான்ப்பா. கோளாறு எதிலயும் இல்லை. அதனால ஒளிமயமான எதிர்காலம் கிடைக்கும்ப்பா."

"நீ இவ்வளவு தூரம் பேசறதுனாலயும், உனக்கு இருக்குற நம்பிக்கையிலயும்தான் ஸ்ரீதருக்கு உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கச் சம்மதிக்கிறேன்... ஆனா... நீ நாளைக்கு ஏமாந்து போய்க் கண்ணைக் கசக்கினா என்னால அதைத் தாங்க முடியாது..."

"நீங்க கண்ணாரக் கண்டு களிக்கற மாதிரிதான் என்னோட வாழ்க்கை இருக்கும்ப்பா. கவலையே படாதீங்க."

"சரிம்மா. ஸ்ரீதரோட அண்ணன் தீபக்கோட கல்யாணம் நிச்சயமாகட்டும். அது வரைக்கும் பொறுமையா இரு. அதுக்கப்புறம் பேசி முடிச்சுடலாம்."

"சரிப்பா. தேங்க்ஸ்ப்பா." மகளின் குரலில் தென்பட்ட மகிழ்ச்சி கண்டு தானும் உள்ளம் மகிழ்ந்தார் கங்காதரன்.

30

பங்களாவின் முகப்பில் இருந்த அழகான அகன்ற படிக்கட்டுகளின் மேல் படியில் முத்தையா உட்கார்ந்திருந்தார். அவரருகே வசந்தா உட்கார்ந்திருக்க, அடுத்த படிக்கட்டில் வசந்தாவின் மடி மீது தலை சாய்த்துச் சரண்யா உட்கார்ந்திருந்தாள்.

தோட்டத்துக் குளிர் காற்றும், பூத்துக் குலுங்கிய மலர்களின் வாசனையும் மனதை அள்ளியது. கறுப்பு வண்ணத்தில் கோப்பை நிற நீலப்பூக்கள் தெளித்திருந்த துணியில் சுரிதார் அணிந்திருந்தாள் சரண்யா. நீலப் பூக்களின் நடுவே, மின்னும் அழகிய வெள்ளைக் கற்கள் பதிக்கப்பட்டு அந்த உடையின் வண்ணத்திற்கும் பூ வேலைப்பாடுகளுக்கும் மேலும் அழகு சேர்த்திருந்தது. சரண்யாவின் சிவந்த நிறத்திற்கு அந்த வண்ண உடை மிகவும் பொருத்தமாக இருந்தது. சரண்யாவின் அழகை ரசிப்பதில் வசந்தாவின் கவலைகள் பறந்தோடின.

பால்கோவா போன்ற கன்னக் கதுப்புகள் காவியம் கூறின. ஆரஞ்சுச் சுளை போன்ற காது மடல்களில் தொங்கும் அழகிய தங்கத் தொங்கல் கம்மல்கள்! நெற்றியை மறைக்கும் சுருள் முடிக் கற்றைகள்! பீட்ரூட் வண்ணத்தில் மெல்லிய உதடுகள்! அந்தக் காலத்து நடிகை சரோஜா தேவியின் சங்கு கழுத்து போல சரண்யாவின் கழுத்து மிக அழகாக இருந்தது. தந்தத்தில் கடைந்தெடுத்தது போன்ற கைகள். வெண்டைக்காய் விரல்கள். நகங்களின் மீது சிகப்பு வண்ணத்தில் நகப்பூச்சு பூசியிருந்தாள். ரோஜா இதழ்களின் மீது பொட்டு வைத்தது போலிருந்தது அந்த நகங்கள்! தன் பேத்தியின் அழகை எத்தனை முறை ரசித்தாலும் வசந்தாவிற்கு அலுக்காது.

அப்பொழுது சங்கரின் கார் பங்களாவினுள் நுழைந்தது. அதைப் பார்த்த சரண்யா துள்ளி எழுந்தாள்.

"ஹய்... அப்பா... இன்னிக்கு சீக்கிரமா வந்துட்டாரு... ஜாலி..." உரக்கக் குரல் கொடுத்தாள் சரண்யா.

வழக்கமாய் முகம் மலர வீட்டிற்குத் திரும்பும் சங்கர் அன்று சற்று வாடிப் போயிருந்தான்.

சரண்யாவைக் கண்டதும் ஹாய் சரணும்மா என்று குதூகலமாய் அழைக்கும் சங்கரிடம் தென்பட்ட மாற்றத்தைப் புரிந்து கொண்ட சரண்யா, எழுந்தாள். சங்கரின் அருகே சென்றாள்.

"என்னப்பா... உடம்பு சரியில்லையா? தலை வலிக்குதா? வேலை ரொம்ப அதிகமாப்பா?" வாஞ்சையோடு கேட்ட சரண்யாவிற்கு ஒற்றை வார்த்தையில் பதில் கூறினான் சங்கர்.

"இல்லைம்மா..."

அவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கவனித்தார் முத்தையா.

"என்னப்பா சங்கர்? நிர்வாகத்துல ஏதாவது பிரச்னையா?"

"ஆமாம்ப்பா. லேபர் ப்ராப்ளம். கூலியைக் கூட்டிக் குடுத்தாலும் கூட இன்னும் வேணும் இன்னும் வேணும்னு பேராசைப்படறாங்கப்பா."

"அப்படியா? யூனியன் லீடரா இருக்கறது யார்? அவன் எப்படிப்பட்டவன்?"

"யூனியன் லீடரா இருக்கற நாகராஜன் நல்ல மனுஷன்தான்ப்பா. என்னன்னு தெரியல. திடீர்னு இன்னும் கூலியை ஏத்திக் குடுங்கன்னு மனு குடுத்திருக்கான். இத்தனைக்கும் தொழிலாளர்கள் நலனுக்கு மருத்துவ வசதி, அவங்களோட பிள்ளைகளுக்குக் கல்வி வசதி எல்லாமே கிடைக்கறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கேன்ப்பா...."