Lekha Books

அவர் அருகே ஓடினாள் சரண்யா. அவள் கார் ஓட்டியது பற்றியும், தீபக் காப்பாற்றியது பற்றியும் சுருக்கமாகக் கூறித் தீபக்கை அறிமுகப்படுத்தி வைத்தாள்.

"வணக்கம்ங்க ஐயா..."

தீபக் இவ்விதம் கூறியதைக் கேட்டுச் சிரித்தாள் சரண்யா. தொடர்ந்து பேசினாள்.

"அதென்ன ஐயா... பையான்னுக்கிட்டு? ஸார்னு சொல்லாம?"

"சரண்யா குட்டி... ஸார்... மோரெல்லம் இப்ப வந்த பழக்கம்மா. ஐயானு எவ்வளவு அன்பா பணிவா கூப்பிடுது இந்தத் தம்பி..."

"தம்பி.. தங்கக் கம்பி... அட போங்க தாத்தா..." சரண்யா பேசுவதைக் கேட்டு தீபக் தப்பாக நினைத்துக் கொள்வானோ என்று முத்தையா சமாதானமாகப் பேசினார்.

"எங்க சரண்யா இப்படித்தான் தம்பி. நீங்க ஒண்ணும் தப்பா நினைக்காதிங்க. அவ விளையாட்டுப் பிள்ளை..."

"அதுதான் தெரிஞ்சுதேய்யா... விளையாட்டுக் கார் ஓட்டற மாதிரி ஓட்டினாங்களே..."

தீபக்கைக் கோபமில்லாமல் மென்மையாக முறைத்தாள் சரண்யா.

"சொல்லுங்க தம்பி. நீங்க என்ன பண்றீங்க?" முத்தையா கேட்டதும், தன் சட்டக் கல்வி, அதன் மூலமாய்க் கிடைத்த நல்ல மனிதர்களின் அறிமுகம் மற்றும் சங்கரின் நிறுவனத்தில் லீகல் அட்வைஸராக நியமிக்கப்படலாம் போன்ற அத்தனை தகவல்களையும் எடுத்துக் கூறினான் தீபக்.

‘‘அப்போ... ரொம்ப நெருங்கிட்டீங்கன்னு சொல்லுங்க. சந்தோஷம் தம்பி. உங்களை மாதிரி துடிப்பான இளைஞர்கள் திறமையா செயல்படணும். வாழ்த்துக்கள்...’’

முத்தையா கூறியதும் அவரது கால்களில் விழுந்து வணங்கினான் தீபக். அவனை மனதார ஆசிர்வதித்தார் முத்தையா.

‘‘நான் கிளம்பறேங்க.’’ வசந்தாவிடமும், முத்தையாவிடமும் விடைபெற்றுக் கிளம்பிய தீபக்கின் விழிகள் சரண்யாவைத் தேடின. உடை மாற்றிக் கொள்வதற்காக மாடி அறைக்குச் சென்றிருந்த சரண்யா படிகளில் இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தாள்.

"நான் கிளம்பறேன்." என்றவன் அவளது விழிகளைத் தன் விழிகளில் சந்தித்தான். அவளது விழிகளும் தீபக்கின் விழிகளுடன் கலந்துரையாடின.

கையசைத்து விடை கொடுத்தாள் சரண்யா.

அங்கிருந்து கிளம்பினான் தீபக்.

34

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை நேரம், பங்களாவில் காலை டிபன் தயாரிக்கும் வேலையை வழக்கத்தைவிடச் சீக்கிரமாக முடித்து விட்டுத் தன் குவார்ட்டர்சுக்கு வந்தாள் ஜானகி. சனி, ஞாயிறு என்றால் தீபக்கும், ஸ்ரீதரும் சென்னையில் இருந்து பாண்டிச்சேரி வரும் நாட்கள் என்பதால், அன்றைய தினங்களில் கூடியவரை மகன்களுடன் இருக்க முயற்சிப்பது அவளது வழக்கம். அன்று பங்களாவிலிருந்து சூடான இட்லிகளையும், தக்காளி சட்னியையும் டிபன் கேரியரில் எடுத்து வந்திருந்தாள்.

தீபக்கும், ஸ்ரீதரும் ஜானகி பங்களா வேலைக்குப் போகும் பொழுதே எழுந்து விட்டிருந்தனர். ஜானகி திரும்ப வருவதற்குள் இருவரும் குளித்து முடித்துச் சாமி கும்பிட்டுவிட்டுக் காத்திருந்தனர்.

ஜானகியின் கையிலிருந்த டிபன் கேரியரைப் பார்த்ததும் துள்ளி ஓடி வந்தான் ஸ்ரீதர்.

"ஆஹா! டிபன் வந்துருச்சு... ஆசையில் ஓடி வந்தேன்..." பாடிக் கொண்டே ஜானகியிடமிருந்து டிபன் கேரியரை வாங்கினான் ஸ்ரீதர். திறந்தான்.

"ஆஹா... அம்மா கையால செஞ்ச மல்லிகைப் பூ இட்லி, தக்காளி சட்னி... பிரமாதம்..." என்று கூறியபடியே சாப்பிட உட்கார்ந்தான் ஸ்ரீதர்.

ஸ்ரீதர் செய்வதையெல்லாம் வேடிக்கை பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்த தீபக்கை அழைத்தாள் ஜானகி.

"வாடா தீபக்!" என்றபடியே தட்டுக்களை எடுத்து வைத்து, தண்ணீரும் மொண்டு வைத்தாள்.

எழுந்து வந்தான் தீபக். அவன் வருவதற்குள் நாலைந்து இட்லிகளை சட்னியில் குளிக்க வைத்து உள்ளே தள்ளினான் ஸ்ரீதர்.

"என்னடா அவசரம் உனக்கு? இப்படி முழுங்கற?" தீபக் கேட்டான்.

"உனக்கென்ன அண்ணா? நீ கேப்ப... நாள் முழுசும் டான்ஸ் ஆடறது நான்தானே? ஆடற ஆட்டத்துக்கு இப்படி சாப்பிடலைன்னா என் கதி என்ன ஆகும்? நீ வக்கீல்! உட்கார்ந்த இடத்துல... நின்ன இடத்துல இருந்து உடம்பு நோகாம வேலை பார்க்கறவன்..."

"எனக்கு மூளை வேலை பார்க்குதில்ல?" தீபக், தன் தட்டில் இருந்த இட்லியை மெதுவாக எடுத்து சட்னியுடன் சாப்பிட்டபடியே கேட்டான்.

"என்னோட உடம்புக்குத் தீனி இந்த டிபன் கேரியர்ல. உன்னோட மூளைக்குத் தீனி சட்டப் புத்தகத்துல...அம்மா.. இன்னும் ரெண்டு இட்லி போடுங்கம்மா..." ஏகப்பட்ட இட்லிகளை உள்ளே தள்ளினான் ஸ்ரீதர். அவன் இன்னும் ரெண்டு இட்லி போடுங்கம்மா என்று கேட்டு வாங்கிச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க, இன்னும் ரெண்டு இட்லி போட்டுக்கப்பா என்று தீபக்கிடம் கெஞ்சியபடி பரிமாறிக் கொண்டிருந்தாள் ஜானகி.

"நீங்களும் எங்க கூடவே சாப்பிட்டிருக்கலாம்மா?" அன்புடன் கேட்ட மகன்களைப் பாசப் பார்வை பார்த்து பூரித்தாள் ஜானகி.

"பத்து மணியானாத்தான் ஏதாவது குடுன்னு கேட்டு என்னோட வயிறு மணி அடிக்கும். இருங்க. காபி கலக்கித் தர்றேன்." எழுந்து சென்று பாத்திரத்தில் பாலை ஊற்றி ஸ்டவ்வைப் பற்ற வைத்தாள் ஜானகி.

விடியற்காலம் போட்டு வைத்திருந்த டிகாஷனை ஊற்றி, நுரை பொங்கும் காபியைத் தயாரித்து டம்ளர்களில் ஊற்றினாள். மகன்கள் இருவருக்கும் கொடுத்தாள். இருவரும் ரசித்துக் குடிப்பதை அவள் ரசித்தாள்.

"அம்மா... நீங்களும் சென்னைக்கு வந்துடுங்களேன். வாரத்துல அஞ்சு நாள் உங்களைப் பிரிஞ்சு இருக்க வேண்டி இருக்கு. இப்ப நான் ஓரளவு சம்பாதிக்க ஆரம்பிச்சிருக்கேன்...."

"ஓரளவுக்குன்னா? எந்த அளவுக்குப்பா தீபக்? இப்ப இருக்கற விலைவாசியில சென்னையில போய் நாம குடும்பம் நடத்த முடியுமா? வெறும் கையில முழம் போடக் கூடாது. அங்கே போனா வீடு பார்க்கணும். அட்வான்ஸ் குடுக்கணும். அதுக்கப்புறம் மாசா மாசம் வாடகை குடுக்கணும். கண்ணை மூடித் திறக்கறதுக்குள்ள அடுத்த மாசம் பிறந்துடும். இங்கே குவார்ட்டர்ஸ்ல வாடகை இல்லாம குடி இருக்கோம். பங்களாக்கார மங்களத்தம்மா நம்ம வயிறு வாடாம மூணு வேளையும் சாப்பாடு குடுத்துடறாங்க. துணிமணி குடுத்துடறாங்க. நாள் கிழமைன்னா புதுத் துணி, விசேஷமான சாப்பாடு போடறாங்க. இப்போதைக்கு நம்ப குடும்ப வண்டி எந்தச் சிரமமும் இல்லாம ஓடிக்கிட்டிருக்கு. வாரத்துல அஞ்சு நாள் நீங்க ரெண்டு பேரும் உங்க வருமானத்துல சாப்பிட்டுக்கறீங்க. ஆனா நாம எல்லாரும் ஒட்டு மொத்தமா அங்கே குடி போகறதுன்னா ரொம்ப கஷ்டமாயிடும். என் மேல இருக்கற பாசத்தினால கூப்பிடறீங்க. எனக்குப் புரியுது. எனக்கு உங்க ரெண்டு பேரையும் பிரிஞ்சு இருக்கறது கஷ்டமாத்தான் இருக்கும். என்ன பண்றது, இன்னும் கொஞ்ச நாள் இப்படியே போகட்டும். நான் இப்ப சென்னைக்கு வர மறுக்கறதுக்கு இன்னொரு முக்கியமான காரணம் இருக்கு. அது என்ன தெரியுமா? மங்களத்தம்மா நமக்குச் செஞ்ச உதவிக்கும் சரி... செஞ்சுக்கிட்டிருக்கற உதவிக்கும் சரி... நாம பெரிசா நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கோம்.