Lekha Books

அதனால திடீர்னு பங்களா பொறுப்பை விட்டுட்டுப் போக முடியாது. போகவும் கூடாது. நான் அடிக்கடி சொல்வேனே... பாமாக்கான்னு ஒருத்தங்க என்னை இங்கே கொண்டு வந்து வேலைக்குச் சேர்த்தாங்கன்னு... அது போல நானும் யாராவது நல்ல ஆளா கிடைச்சு என்னோட வேலையில சேர்த்துவிட்டு, கொஞ்ச நாள் நானும் அவங்க கூடவே இருந்து எல்லா வேலையும், சமையல் முறையும் பழக்கினப்புறம்தான் இங்கே இருந்து கிளம்ப முடியும். அதுதான் நாம அவங்களுக்குச் செய்யற நன்றிக் கடன். புரியுதா?..."

"புரியுதும்மா. ஆனா அதுக்காக இன்னும் எவ்வளவு நாளைக்கு உங்க உடம்பு தேய உழைச்சுக்கிட்டே இருப்பீங்க? சமையல்கட்டுல கிடந்து வெந்துக்கிட்டிருப்பீங்க? உங்களை ஓய்வு எடுக்க வச்சு, உங்களை உட்கார வச்சு சாப்பாடு போடணும்ன்னு எங்களும் ஆசை இருக்காதா?" தீபக் பாசத்துடன் கேட்டான்.

"தீபக்! நமக்குக் கடவுள் எவ்வளவோ சோதனைகள் குடுத்திருக்காரு. கஷ்டங்கள் குடுத்திருக்காரு. ஆனா அதே கடவுள் என் உடம்புல பலத்தையும், தெம்பையும், நல்ல ஆரோக்யத்தையும் வழங்கி இருக்காரு. அதனாலதான் அத்தனை கஷ்டத்துலயும் உங்களை வளர்த்து ஆளாக்க முடிஞ்சுது. அதனால... என்னோட ஓய்வைப் பத்தி நீங்க கவலைப்படாதீங்க. எனக்கு ஓய்வு வேணும்ங்கற எண்ணம் என்னோட மனசுலயும் இல்லை. என் உடம்புலயும் இல்லை. நான் நல்லா இருக்கேன். நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை நினைச்சு வருத்தப்படக் கூடாது..."

"சோதனைகள், கஷ்டங்கள் இதெல்லாம் கடவுள் குடுத்தார்ன்னு சொல்றீங்களேம்மா... இந்தக் கஷ்டங்களெல்லாம் அப்பாவாலதானே வந்துச்சு! அவரைப் பத்தி பேசவும் கூடாதுன்னு வாய்ப்பூட்டுப் போடறீங்க..." ஸ்ரீதர் சற்றுக் கோபமாகக் கேட்டான்.

"போட்ட பூட்டு போட்டதாகவே இருக்கட்டும்ப்பா. இப்ப எதுக்கு அந்தப் பேச்செல்லாம்? நீங்க ரெண்டு பேரும் நல்லபடியா முன்னுக்கு வந்து காட்டுங்க. ஜானகி தனி ஆளா வளர்த்த பிள்ளைங்க எப்படி முன்னேறி இருக்காங்கன்னு மத்தவங்க பாராட்டணும். நீங்க உயரணும். உங்களோட உயர்வைப் பார்த்து நான் சந்தோஷப்படணும். என்னோட லட்சியமெல்லாம் அது ஒண்ணுதான். மத்தப்படி கடந்த காலத்தைப் பத்தியெல்லாம் பேசறது எனக்குப் பிடிக்காதுன்னு தெரியும்ல. இன்னிக்கு பதினோரு மணி வரைக்கும் உங்க கூடவேதான் இருக்கப் போறேன். அதுக்கப்புறமாதான் பங்களாவுக்குப் போய் சமையல் பண்ணப் போறேன். அதையும் ஒரு மணி நேரத்துல முடிச்சுட்டு ஓடி வந்துடுவேன். நீங்க வெளில வெய்யில்ல அலையாம ரெஸ்ட் எடுங்க. சாயங்காலமா மணக்குள விநாயகர் கோவிலுக்குப் போயிட்டு வரலாம்."

"சரிம்மா!" இருவரும் கோரஸாகக் குரல் கொடுத்ததும், ஜானகி வாய்விட்டு, மனம் விட்டுச் சிரித்தாள். அங்கே சந்தோஷப் பூக்கள் மெதுவாகத் தம் இதழ் விரித்து மலர்ந்தன.

35

கையில் அழகான ரோஜாக்களால் தொகுக்கப்பட்ட 'பொக்கே'யைப் பிரபாகரிடம் கொடுத்தான் சங்கர்.

"என்ன சங்கர்? எதுக்காக பொக்கேயெல்லாம் குடுத்து அமர்க்களம் பண்றீங்க?"

"இன்னிக்கு எங்க கம்பெனியோட ஆண்டு விழா. இந்த கம்பெனியோட வளர்ச்சிக்கு முக்கியமான காரணகர்த்தா நீங்களாச்சே?! என்னோட சந்தோஷத்தைப் பகிர்ந்துக்கறதுக்காக இந்த பொக்கே."

"தேங்க்யூ சங்கர். நான் அப்படி என்ன பெரிசா பண்ணிட்டேன்?"

"பெரிய விஷயம்தான். ஆரம்ப கால கட்டத்துல உங்களோட எக்ஸ்போர்ட் ஆர்டரையெல்லாம் குடுத்ததுனாலதான் தயாரிப்பு பத்தின குவாலிட்டி மத்தவங்களுக்குத் தெரிய ஆரம்பிச்சது. உள்நாட்டுலயும் பல ஷோரூம்ஸ்சுக்கு ரெக்கமண்ட் பண்ணினீங்க. அதெல்லாம் எனக்குக் கை குடுத்துத் தூக்கிவிட்டது மாதிரி ரொம்ப உபயோகமா இருந்துச்சு. பொருளாதார ரீதியிலயும் சரி, நல்ல பெயர் எடுக்கற விஷயத்துலயும் சரி... நிறுவனம் வளர வளர நாமளும் வளர்ச்சி அடையறோம்ல! எப்பவும் உங்களோட எக்ஸ்போர்ட் ஆர்டர்சுக்குதான் முதலிடம். உள்ளூர், வெளியூர் எல்லா இடங்கள்ல இருந்தும் ஆர்டர் குவியறதுக்கு நீங்கதான் காரணம். உங்களோட உதவிக் கரங்கள்தான் காரணம். தொழில் ரீதியான பழக்கத்துக்கு அப்பாற்பட்டு நட்பு ரீதியா நாம இத்தனை வருஷமா நெருங்கிய நண்பர்களா இருக்கோம். ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு."

"சந்தோஷம் உங்களுக்கு மட்டுமில்ல ஸார். எனக்கும் தான். எங்க முதலாளி ராஜேந்திர பிரசாத் ஐயாட்ட உங்களைப் பத்தியும், உங்க நிறுவனம் பத்தியும் அடிக்கடி பேசிக்கிட்டிருப்பேன். அவரும் ரொம்ப சந்தோஷப்பட்டாரு. ரெண்டு மூணு தடவை உங்களை நேர்ல பார்த்திருக்கார்ல... அதனால உங்களைப் பத்தி விசாரிப்பாரு. அவரால முன்ன மாதிரி எழுந்து நடமாட முடியலை. அதனால எங்கயும் வெளியே வர்றதில்லை. உங்களை வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வரச் சொன்னாரு."

"அடடே... நானே அவரை வந்து பார்த்திருக்கணும். இந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை கண்டிப்பா நான் உங்க வீட்டுக்கு வந்து அவரைப் பார்க்கறேன். ஐயாட்டயும் சொல்லுங்க..."

"கண்டிப்பா சொல்றேன் சங்கர். ஐயாவுக்கு 'தான் இன்னும் ரொம்ப நாள் இருக்க மாட்டோம்'ங்கற எண்ணம் வந்துருச்சு போல. அதனால லாயர் சுந்தரத்தை வச்சு உயில் எழுதிட்டாரு. அவரோட அசையாத சொத்துக்களை அனாதை இல்லங்களுக்கும், எக்ஸ்போர்ட் நிறுவனத்தையும், வீட்டையும் என்னோட பேருக்கும் எழுதி இருக்காராம். நான் தனி மனுஷன்... எனக்கெதுக்கு இவ்வளவு பெரிய வீடும், நிறுவனமும்ன்னு ஐயாட்ட கேட்டேன். 'என்ன செய்யணுமோ அதைத்தான் செஞ்சிருக்கேன். நீ பேசாம இரு!'ன்னு என்னோட வாயை அடைச்சுட்டாரு. அது சரி... லாயர்ன்ன உடனே ஞாபகம் வருது. உங்க நிறுவனத்துக்கு லீகல் அட்வைஸர் வேணும்னு கேட்டீங்களே? அதுக்காக தீபக்ன்னு ஒரு ஜூனியர் லாயரைச் சுந்தரம் ஸார் அனுப்பினாராமே! பையன் எப்படி?..."

"பையன் ஸெம ஸ்மார்ட். எத்தனையோ வருஷமா லேபர் ப்ராப்ளம் எதுவுமே இல்லாம ஓடிக்கிட்டிருந்த நிறுவனத்துல புல்லுருவி மாதிரி ஒரு நாலஞ்சு பேர் வந்து சேர்ந்தானுங்க. அவனுகளாலதான் பிரச்னைகள் தலை தூக்க ஆரம்பிச்சது. இப்ப இந்த தீபக் வந்தப்புறம் எல்லாப் பிரச்னைகளையும் பார்த்துக்கறான். நான் ப்ரொடக்ஷன் வேலையை மட்டும் நிம்மதியா பார்த்துக்கிட்டிருக்கேன்..."

"வெரிகுட். ரொம்ப நல்லது."

"ஆமா பிரபாகர். எனக்கு அந்த தீபக்கைப் பிடிச்சுப் போச்சு. நூறு ஸார் போட்டு மரியாதையா பழகறான். எனக்கு மட்டுமல்ல, எங்க அம்மாவுக்கு தீபக்ன்னா இஷ்டமாயிடுச்சு. வேலைக்குச் சேர்ந்த புதுசுல சரண்யாவை கார் ஆக்ஸிடெண்ட்ல இருந்து காப்பாத்தி இருக்கான். அப்போ எங்க வீட்டுக்குப் போயிருக்கான். அதில இருந்து அம்மாவுக்கு தீபக் ஃப்ரெண்டாயிட்டான். எப்பவாச்சும் அம்மா போன் போட்டு அவனை வரச்சொல்லி தடபுடலா சாப்பாடெல்லாம் போட்டு அனுப்புவாங்களாம். தீபக்கையே லீகல் அட்வைசரா போடலாம்ன்னு எங்க அம்மா என்கிட்ட ஸ்ட்ராங்கா சிபாரிசு பண்ணாங்க. அதுக்கேத்த மாதிரி அவனும் திறமைசாலியா இருந்ததுனால அவனை நியமிச்சுட்டேன்."