Lekha Books

"ஓ... அம்மாவுக்கு அவன் மேல அவ்வளவு பிரியமா? அது சரி சங்கர்.. சரண்யா இந்த வருஷம் டிகிரி கோர்ஸ் முடிக்குதில்ல? அடுத்து என்ன பண்ணப் போகுது?"

"அடுத்து சரண்யாவுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்ன்னு அப்பா சொல்லிக்கிட்டிருக்காரு."

"அப்படியா? சின்னப் பொண்ணாச்சே!"

"ஆமா. ஆனா அப்பாவுக்கு ஒரு ஆசை. சரண்யாவுக்குக் கல்யாணம் பண்ணிடணும்னு. இன்னும் சரணும்மாட்ட இதைப்பத்தி யாரும் பேசலை."

"பேசுங்க ஸார். மனம் விட்டுப் பேசி முடிவு பண்ணுங்க. இந்தக் காலத்துப் பொண்ணுங்க அவங்களோட எதிர்காலத்தை அவங்களேதான் முடிவு பண்ணணும்னு நினைக்கறாங்க. அதனால சரண்யாட்ட அவ மனசுல என்ன ஐடியா வச்சிருக்காள்ன்னு தெளிவா கேட்டுடுங்க."

"கேட்டுதான் செய்யணும் எதையுமே. ஏன்னா... முன்ன காலத்துல மாதிரி பாட்டிக்காக, தாத்தாவுக்காகன்னு பொண்ணுங்க இப்ப எதுக்கெடுத்தாலும் தலையாட்டறதில்லை. மேல படிக்கணும்னு நினைக்கறாளான்னு கேக்கணும்."

"படிக்கணும்ன்னு ஆசைப்பட்டா படிக்கட்டும் ஸார். படிச்சாதான் நல்லது. என்னதான் சொத்து, பத்துக்கள் இருந்தாலும் சொந்தக் கால்கள்ல நிக்கற ஒரு படிப்பு கண்டிப்பா பெண்களுக்கு வேணும்.  சரண்யா மேல பாசம் வச்சிருக்கற உங்க மனசு நிறைஞ்சு போற மாதிரி ஒரு எதிர்காலமும், மண வாழ்க்கையும் அவளுக்கு அமையும்."

"தேங்க்யூ பிரபாகர். அது சரி... லஞ்ச்சுக்கு எங்கேயாவது வெளியே போலாமா அல்லது எங்க வீட்டுக்குப் போலாமா?"

"இல்லை ஸார். ராஜேந்திர பிரசாத் ஐயாவுக்கு அடுத்த வாரம் பிறந்த நாள். எழுபது வயது முடியுது. அதுக்காக வீண் ஆடம்பரமான செலவெல்லாம் வேண்டாம், எழுபது ஜோடிகளுக்கு இலவசமா கல்யாணம் பண்ணி வைக்கறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணணும்ன்னு சொல்லி இருந்தாரு. மத்த ஏற்பாடுகள் எல்லாம் பண்ணி முடிச்சுட்டேன். எழுபது பட்டுப்புடவை, வேஷ்டி, ஷர்ட் எடுக்கற வேலையும், சமையலுக்கு நல்ல ஆளா பார்க்கற வேலையும்தான் பாக்கி இருக்கு... முதல்ல பட்டுப்புடவை, வேஷ்டி எடுக்கற வேலையை முடிக்கணும். எனக்கு இந்தப் பட்டு... புடவை... இதைப்பத்தியெல்லாம் ஒண்ணுமே தெரியாது..."

"அவ்வளவுதானே? நம்ம குமரன் சில்க்ஸ் இருக்கும் போது என்ன கவலை? நான் கூட்டிட்டுப் போறேன். குமரன் சில்க்ஸ் உரிமையாளர் சகோதரர்கள்ல மிஸ்டர் குமார் எனக்கு நெருங்கிய நண்பர். அவரோட கடைக்குக் கூட நம்ம பின்னலாடைத் தயாரிப்புகள் போகுதே. இப்பவே போகலாமா?"

"ஓ. நான் ரெடி. கையோட கேஷ் கூட எடுத்துக்கிட்டு வந்திருக்கேன்."

"கேஷ் எடுத்துட்டு வரலைன்னா கூடப் பரவாயில்லை. அப்புறமா குடுத்தனுப்பிக்கலாம்."

"அதுக்கு அவசியமில்லை சங்கர். என் கையில கேஷ் இருக்கு."

"சரி, வாங்க. என்னோட கார்லயே போயிடலாம்."

"ஓ.கே."

இருவரும் சங்கரின் காரில் கிளம்பினார்கள்.

டிரைவர் காளி... பவ்யமாய் கார் கதவைத் திறந்துவிட்டான். இருவரும் உள்ளே ஏறி உட்கார்ந்தனர்.

"காளி.... குமரன் சில்க்ஸ் போப்பா."

"சரி ஸார்."

கார் கிளம்பியது. குமரன் சில்க்ஸ் பார்க்கிங் ஏரியாவில் காரை நிறுத்தினான் காளி.

"வாங்க பிரபாகர். பட்டு செக்ஷனுக்குப் போகலாம்."

சங்கரும், பிரபாகரும் பட்டுப் புடவைகள் இருக்கும் மாடிக்குச் சென்றனர். அங்கே பிஸியாக ஊழியர்களுக்கு விளக்கம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் குமார். அவர் அருகே சென்றான் சங்கர்.

"ஹலோ... குமார்..."

திரும்பி அவனைப் பார்த்ததும் சந்தோஷமாக வரவேற்றார் குமார்.

"என்ன சங்கர் ஸார், அம்மா... பாப்பாவையெல்லாம் காணோம்? நீங்க மட்டும் வந்திருக்கீங்க!"

"அவங்க யாரும் வரலை குமார். இவர் என்னோட ஃப்ரெண்டு பிரபாகர். இவருக்காகத்தான் வந்திருக்கேன். எழுபது பட்டுப் புடவை, வேஷ்டி, ஷர்ட் எல்லாம் வேணுமாம்... இலவசமா கல்யாணம் பண்ணி வைக்கப் போறாராம்."

"ஹலோ மிஸ்டர் பிரபாகர்! முதல் முதலா எங்க கடைக்கு வந்திருக்கீங்க. சந்தோஷம். வாங்க... உங்களுக்கு வேண்டிய புடவையை எடுத்துக்கோங்க." என்ற குமார் அவர்களை அழைத்துச் சென்று புது டிஸைன் புடவைகளைக் காண்பிக்கச் சொல்லி ஊழியர்களுக்கு உத்தரவு இட்டார். கூடவே இருந்து புடவைகளைத் தேர்ந்தெடுக்க உதவி செய்தார். வேஷ்டிகள் எடுப்பதற்குக் கூடவே இருந்தார். பில் போடும் போது நிறைய விலைக் குறைப்பு செய்து கொடுத்தார்.

பிரபாகருக்குத் தன் வேலைகள் இத்தனை எளிதாக முடிந்தமைக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி. இருவரும் குமாரிடம் விடைபெற்றுக் கிளம்பினர். புடவைகளைப் பணியாளர்கள் மூலம் காரில் ஏற்றச் செய்தார் குமார்.

"ரொம்ப நன்றி மிஸ்டர் குமார். எனக்குப் புடவைகள் பத்தி எதுவுமே தெரியாது. சங்கர் சொல்றாரு, இப்ப நாங்க எடுத்திருக்கற புடவைகளெல்லாம் மிக மிக நேர்த்தியா இருக்குன்னு."

"தேங்க்யூ பிரபாகர் ஸார். எப்ப வேணும்ன்னாலும் வாங்க."

"ஓ.கே."

சங்கரும் குமாரிடம் விடை பெற்ற பின், இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினர். மீண்டும் காரில் ஏறினர்.

"உங்களுக்குதான் சங்கர் ஆயிரம் நன்றி சொல்லணும். நான் போட்ட பட்ஜெட்டுக்குள்ள எழுபது சேலை, வேஷ்டி, ஷர்ட் எல்லாம் வாங்கியாச்சு...."

"நண்பர்களுக்குள்ள செஞ்சுக்கற உதவிக்கெல்லாம் நன்றி சொல்ல வேண்டிய அவசியமே இல்ல பிரபாகர். நம்ப தலைமுடி கறுப்பா இரந்த காலத்துல இருந்து நண்பர்களா பழகறோம். இப்போ நரை, திரைன்னு வந்தாச்சு. இப்பவும் நம்ம நட்பு தொடருது பாருங்க... அதுதான் பெரிய விஷயம்."

"உண்மையிலேயே பெரிய விஷயம்தான் சங்கர். இதுக்காக நான் பெருமைப்படறேன்."

கார் சங்கரின் பங்களாவை நோக்கி விரைந்தது.

36

பங்களாவிற்குள் கார் நுழைந்தது. சங்கரின் கார் ஹாரன் ஒலி கேட்டு உள்ளிருந்து ஓடோடி வந்தாள் சரண்யா.

காரிலிருந்து இறங்கிய பிரபாகரைப் பார்த்தாள்.

‘‘ஹாய் பிரபாகர் அங்க்கிள்... வாங்க...’’

‘‘என்னம்மா காலேஜ்க்குப் போகலியா?’’

‘‘இன்னிக்கு லீவு அங்க்கிள்...’’

சங்கரைப் பார்த்ததும் அவனது தோளோடு ஒட்டிக் கொண்டாள்.

‘‘அப்பா... ஏம்ப்பா... இவ்வளவு நேரமா சாப்பிட வரலை? பாட்டி நீங்க இன்னும் சாப்பிடாம இருக்கீங்கன்னு சொல்லிக்கிட்டே இருந்தாங்க.’’

இதற்குள் முத்தையாவும், வசந்தாவும் அங்கே வந்தனர். பிரபாகரை வரவேற்றனர். வசந்தா, வேலையாட்கள் உதவியுடன், அவர்களுக்கு சாப்பிட எடுத்து வைத்தாள்.

சங்கர் தன் கையிலிருந்த புடவை பெட்டியைச் சரண்யாவிடம் கொடுத்தான். சரண்யா புடவை இருந்த அட்டைப் பெட்டியைத் திறந்து பார்த்தாள்.

‘‘வாவ்!.. அழகான மாம்பழக் கலர் பட்டு! அதில் பச்சைக்கலர் பார்டர்ல ஜரிகைமயில் தோகை விரிச்சு ஆடுது. புடவைக்கு நடுவுல மயில் இறகு மட்டும் நூல் வேலைப்பாடு பண்ணி இருக்கு! சூப்பரா இருக்குப்பா. குமரன் சிலக்ஸ்க்குப் போனீங்களாப்பா?’’

‘‘ஆமாம்மா. பிரபாகர் அங்கிளுக்காகப் போனேன். இந்தப் புடவை புதுசா வந்திருக்குன்னு எடுத்துக் காண்பிச்சாங்க. உடனே உனக்காக எடுத்துட்டேன். புடிச்சிருக்கில்ல.