Lekha Books

ஆனா... தோல்வி அடைஞ்ச காதல் கல்யாண வாழ்க்கையை வெறுத்து தனிமரமா வந்தான். மகன் வந்து சேர்ந்துட்டான்னு முழுசா சந்தோஷப்பட முடியாம.. அவனோட வாழ்க்கை இப்படி ஆயிடுச்சேன்ங்கற ஏமாற்றமும், சோகமும் மனசுக்குள்ளே உறுத்திக்கிட்டே இருந்துச்சு. இன்னிக்கு வரைக்கும் அந்த உறுத்தல் எனக்குள்ள இருக்கும்மா சரண்யா..."

"அப்பா ஏன் அவரோட குடும்பத்தைப் பிரிஞ்சு வந்தாராம்?"

"அதைப் பத்தி கேட்கவே கூடாதுன்னு சொல்லிட்டான். சிங்கக் குட்டி மாதிரி ரெண்டு மகன்களை மட்டும் போய்க் கூட்டிட்டு வரேன்னு சொல்லிவிட்டுப் போனவன் அவங்களைக் கண்டுபிடிக்க முடியாம ஏமாற்றமா வந்து சேர்ந்தான். அதுக்கப்புறம் அவங்களைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்கறதுக்கு என்னென்னவோ முயற்சி செஞ்சான். ஒண்ணும் நடக்கலை. அவங்களைக் கண்டுபிடிக்கவே முடியலை. 'நீ தனியா இருக்கியேப்பா'ன்னு நாங்க கவலைப்பட்டா அவனோட குடும்பத்துப் பேச்சு எதையுமே பேசக்கூடாதுன்னு சத்தியம் வாங்கிக்கிட்டான். அதுக்கப்புறம் சென்னைக்கு வந்து இந்தப் புது கம்பெனியோட தன் வாழ்வை ஐக்கியமாக்கி உன்னைத் தன்னோட உலகமாக்கி ஒரு வேள்வி மாதிரி வாழ்ந்துக்கிட்டிருக்கான். எல்லாம் அந்தக் காதல் படுத்தின பாடு!..."

"என்னோட காதல் உங்களை எந்த விதத்துலயும் பாடுபடுத்தாது பாட்டி ஏன் தெரியுமா? உங்க எல்லோரோட சம்மதமும், ஆசிர்வாதமும் கிடைச்சப்புறம்தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன். உங்க எல்லாரையும் சமாதானம் பண்ணிச் சம்மதம் வாங்கிக்கற திறமையும், அதைவிட நம்பிக்கையும் அதிகமாவே இருக்கு எனக்கு..."

"சமத்துடி செல்லம் நீ. அது சரி... நீ காதலிக்கற அந்தப் பையன் யாரு? அதைச் சொல்லு முதல்ல..."

"அவர் வேற யாருமில்ல பாட்டி. உங்களுக்குப் பிடிச்சவர். வக்கீலுக்குப் படிச்சவர்..."

"அட... யாரு?... ஓ... அந்தப் பையன் தீபக்கா? உண்மையிலேயே அவனை எனக்குப் பிடிச்சது. ஆனா அதுக்காக? அவன் உனக்கு ஏத்தவன்தானான்னு நான் எப்படித் தெரிஞ்சுக்கறது?"

"நான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன் பாட்டி. உண்மையிலேயே அவர் நல்லவர். ஏழ்மையான குடும்பத்துல பிறந்தவர்தான்னாலும் கௌரவமானவர். கட்டுப்பாடானவர். பண்பானவர். அவரோட குடும்பத்தைப் பத்தியெல்லாம் சொன்னாரு. அவருக்கு ஒரே ஒரு தம்பி. அவர் டான்ஸராம். அவங்கம்மா மேல பாசம் அதிகம் வச்சிருக்காரு. ஆனா அவங்கம்மாவை விட்டுட்டு அவங்கப்பா பிரிஞ்சு போயிட்டாராம். அதுக்கப்புறம் அவங்கம்மாதான் கஷ்டப்பட்டு வளர்த்திருக்காங்க."

"எதனால பிரிஞ்சாராம்?"

"அதெல்லாம் ஓப்பனா கேக்கறது நாகரிகமில்ல பாட்டி அதனால நான் எதுவும் கேட்கலை பாட்டி."

"அது சரி... இந்தக் காலத்துல இப்படிப் பிரிஞ்சு வாழறது, விவாகரத்து பண்றது இதெல்லாம் சகஜமாயிருச்சு. சர்வ சாதாரணமாயிடுச்சு. நீ காதலிக்கற அந்த தீபக் நல்லவனா இருந்தாப் போதும். உன் மனசுக்கேத்தபடி நடந்துக்கறவனா இருந்து, நீ சந்தோஷமா வாழ்ந்தா அது போதும்."

"நீங்க ஸிக்னல் குடுத்தா போதும் பாட்டி. அப்பாட்டயும் தாத்தாட்டயும் நீங்கதான் பாட்டி இதைப்பத்தி பேசணும்."

"அதுக்கென்ன? பேசிட்டா போச்சு.. நீ கவலைப்படாதே. எல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேன். தாத்தா முன்ன மாதிரி இல்லை. அந்தஸ்து பேதம் பார்க்கற குணமெல்லாம் இப்ப மாறிடுச்சு. காலம் அவரை நல்லாவே மாத்திடுச்சு. அதனால தான் நானிருக்கேன் உன் காதலுக்குன்னு தைர்யமா பேசறேன்...'எஞ்சாய்..."

"ஹய்... பாட்டி என்னைப் பார்த்து இங்லீசெல்லாம் பேசப் பழகிட்டீங்க பாட்டி..."

'பச்','பச்' என்று வசந்தாவின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டுத் தன் சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்தினாள் சரண்யா.

அப்போது சங்கர் அங்கே வந்தான்.

"என்னம்மா... ஒரேயடியா முத்த மழையா இருக்கு?"

"குஷி மூடு வந்துடுச்சுன்னா இப்படித்தான் முத்தம் குடுப்பா இந்தச் சரண்யா குட்டி..."

"அவளோட இந்த சந்தோஷமான மூடுலயே நான் இன்னொரு சந்தோஷமான சமாச்சாரம் சொல்லப் போறேன்... சரணும்மாவுக்கு ஒரு ஃபர்ஸ்ட் க்ளாஸ் மாப்பிள்ளை பார்த்திருக்கேன்..."

"அப்பா... எ... எனக்கு.. இப்ப... கல்யாணம் வேண்டாம்ப்பா..."

"நீ வேண்டான்னா... நான் விட்டுருவேனா? பையன் ரொம்ப நல்லவன். அதைவிட முக்கியமான விஷயம்... தாத்தாவுக்கு உன்னைக் கல்யாணக் கோலத்துல பார்க்கணும்னு ஆசை வந்துருச்சு. அது மட்டுமில்ல... உன் மூலமாவது அவரோட கொள்ளுப் பேரன், பேத்திகளைப் பார்க்கணும்னு துடிக்கறாரு. அதனால உனக்கு மாப்பிள்ளை பார்த்துட்டேன். முடிவு பண்ணிட்டேன்..."

"அப்பா... நான் இதைப்பத்தி உங்ககிட்ட பேசணும்ப்பா..."

"நீ ஒண்ணும் பேச வேணாம்மா. நான் சொன்னா சொன்னதுதான். இங்கே பாரு.... மாப்பிள்ளைப் பையனோட ஃபோட்டோ கூட கையோட கொண்டு வந்திருக்கேன்!" என்றபடியே தன் ஷர்ட் பாக்கெட்டில் ஃபோட்டோவை எடுத்துச் சரண்யாவின் முகத்திற்கு நேரே காட்டினான்.

அந்த ஃபோட்டோவில் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தான் தீபக்!

ஃபோட்டோவில் தீபக்கைப் பார்த்த சரண்யா மகிழ்ச்சியில் திக்கு முக்காடிப் போனாள்.

அவளது மகிழ்ச்சியைப் பார்த்த சங்கரும் சந்தோஷப்பட்டான்.

"என்ன சரணும்மா, கல்யாணம் இப்ப வேண்டான்னு சொன்ன!... தீபக்கோட ஃபோட்டோவைப் பார்த்ததும் முகத்துல பூரிப்பு பொங்கி வழியுது?!..."

"என் மனசுல தீபக் இருக்கார்ன்னு நீங்க எப்படிப்பா கண்டுபிடிச்சீங்க?"

"நீ பிறந்த வினாடியில இருந்து உன்னோட ஒவ்வொரு அசைவோட அர்த்தமும், உன்னாட கண் பார்வை பேசற பாஷையும் தெரியற எனக்கு, நீ தீபக்கை விரும்பறது தெரியாம போயிடுமா? அதுமட்டுமில்லைம்மா... தீபக் ஒழுக்கமான, கண்ணியமான பையனா இருக்கான். சுறுசுறுப்பா முன்னேறக்கூடிய இளைஞனா இருக்கான். அதனால உன்னை அவனுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கலாம்ன்னு ஒரு யோசனை வந்துச்சு. அதுக்கேத்தாப்ல உன் மனசுக்குள்ளயும் அவன் இருக்கான். நீ நெனச்சதும், நான் நெனச்சதும் ஒண்ணாயிடுச்சு..."

"என்னோட அப்பா சங்கர் அப்பா இல்லை... தங்க அப்பா..." வழக்கம் போலச் சங்கரின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டு தன் சந்தோஷத்தைப் பிரதிபலித்தாள் சரண்யா.

"தீபக்கோட குடும்பத்துல யாரைப் பார்த்துப் பேசணுமோ அவங்களைப் பார்த்துப் பேசிட்டியாப்பா? வசந்தா கேட்டாள்.

"இல்லைம்மா. இனிமேல்தான் அதைப்பத்தியெல்லாம் நாம பேசணும். என்னென்ன செய்யணும்ன்னு ப்ளான் பண்ணணும்."

"நானே அவர்கிட்ட சொல்லி, நீங்க, தாத்தா, பாட்டி, மூணு பேரும் அவரோட வீட்டுக்கு, பாண்டிச்சேரிக்குப் போறதுக்குக் கேட்டுச் சொல்றேன்ப்பா..."

"சங்கர்... பொண்ணு பேசற ஸ்பீடு கொஞ்சம் ஓவரா இல்லை...?" வசந்தா கேலி பண்ணினாள்.

"நீயே பேசும்மா. பேசிட்டுச் சொல்லு. அப்புறமா நாங்க பாண்டிச்சேரி போய்ப் பேசறோம்."

"சரிப்பா..." மகிழ்ச்சியில் துள்ளினாள் சரண்யா.

"உன்னோட சந்தோஷம்தாம்மா எங்க எல்லாருக்கும் முக்கியம். உன்னோட ஒளிமயமான எதிர்காலம்தான் எங்களோட லட்சியம்." பேசிய சங்கரின் கண்களில் துளிர்த்த கண்ணீரைப் பார்த்துக் கலங்கி விட்டாள் சரண்யா.

"இவ்வளவு பாசமான அப்பா கிடைச்ச நான் ரியலி லக்கிப்பா...."

"சரிம்மா. வா. சாப்பிடலாம். அம்மா இன்னிக்கு என்ன மெனு?"