நீ மட்டுமே என் உயிர்! - Page 41
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சித்ரலேகா
- Hits: 6612
"வாங்க பாட்டி. இவ்வளவு நேரம் ஆயிடுச்சு! வழியில எங்கேயாவது சாப்பிட்டீங்களா? இங்கே சமையல்காரம்மா ரவா பொங்கல் பண்ணி வச்சிருக்காங்க. நான் போய் எடுத்துட்டு வரட்டுமா? தாத்தா... உங்களுக்கு இட்லிதான். உங்களுக்கு எடுத்துட்டு வரட்டுமா?..."
"என்ன அதிசயம் இது? கார்ல இருந்து இறங்கி உள்ள வர்றதுக்குள்ள உபசாரத்தைப் பாருங்களேன்..." வசந்தா கேலி பண்ணியதும், முத்தையாவும் அதில் கலந்து கொண்டார்.
"சோழியன் குடுமி சும்மா ஆடுமா? நாம யாரைப் பார்த்துட்டு வந்திருக்கோம்? திருவாளர் தீபக்கைப் பார்த்துட்டு வந்திருக்கோமே..."
"அதுக்குதான் இத்தனை குஷியான வரவேற்பா? அதுக்குதான் இத்தனை ருசியான டிபன் ஐட்டங்களா? அட்ரா சக்கை..."
வசந்தாவும், முத்தையாவும் மாறி மாறிக் கிண்டல் பண்ண, சரண்யாவின் முகம் சிவந்தது வெட்கத்தால்.
"நாங்களே சொல்லிடறோம்மா... உன்னோட தீபக்கையும் அவங்கம்மா, தம்பியையும் பார்த்துப் பேசிட்டு வந்ததைப் பத்தி..."
வசந்தா பேசி முடிப்பதற்குள் சங்கரின் காரும் பங்களாவிற்குள் நுழைந்தது.
"ஹய்... அப்பாவும் வந்துட்டாரு..." சங்கர் வந்தான்.
"என்னப்பா, அம்மா... தீபக்கோட அம்மாவைப் பார்த்துப் பேசினீங்களா? என்ன சொன்னாங்க? என்ன நடந்துச்சு? உங்களுக்குத் திருப்திதானா?"
"அடேயப்பா... சரண்யா கல்யாண விஷயத்துல உனக்கு இருக்கற ஆர்வமும், அக்கறையும்!... சரண்யா குடுத்து வச்சிருக்கணும் சங்கர்..."
"அவ யாரும்மா? என்னோட ரத்தத்தின் ரத்தம். இன்னிக்கு உங்க கூடப் பாண்டிச்சேரிக்கு வர முடியலியேன்னு நொந்து போயிட்டேன். சரி... விஷயத்தைச் சொல்லுங்க..."
"தீபக்கோட அம்மாவைப் பார்க்க லட்சுமிகரமா இருக்காங்க. ஆனா... அவங்க புருஷன் அவங்க கூட இல்லாததுனாலயோ வாழ்க்கையில ரொம்ப கஷ்டப்பட்டதுனாலயோ தெரியல... அவங்க கண்கள்ல ஒரு சோகம் தெரியுது. முகம் மலரச் சிரிச்சுப் பேசினாலும் உள்ளுக்குள்ள ஒரு சோகம் அவங்களை எரிச்சுக்கிட்டிருக்குது. அதை அவங்க சொல்லாமயே உணர முடிஞ்சுது... எதனால அவர் பிரிஞ்சு போனார்ன்னு கேட்டிருக்கலாம்... ஆனா கேட்கலை..."
இப்போது முத்தையா குறுக்கிட்டார்.
"இங்க பாரு, வசந்தா... அந்த அம்மாவைப் பார்த்தா நல்லவங்களா, தன்மையானவங்களா இருக்காங்கன்னு கண்கூடாப் பார்த்துட்டோம். தீபக்கும் நல்ல பையன்னு தெரிஞ்சுடுச்சு. தம்பி ஸ்ரீதரும் அடக்க ஒடுக்கமா இருக்கான். பெரிசா சம்பாதிக்கலைன்னாலும் அவங்கவங்க சொந்தக் கால்ல நின்னு உழைச்சு அவங்க தேவைக்குரிய வருமானம் வருது. நம்ம சரண்யாவுக்குத் தீபக்கைப் பிடிச்சிருக்கு. இதுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டு அவங்க அப்பா யாரு? அவரு எங்கே போனாரு? ஏன் போனாருங்கற கேள்விகளெல்லாம் தேவையில்லாத விஷயம். சங்கர் விஷயத்துல நான் ஏகமா கெடுபடி பண்ணி என்ன ஆச்சுன்னு தெரியும்ல? நல்லதையே நினைச்சு, நல்லபடியா நடத்துவோம், இந்தக் கல்யாணத்தை..."
முத்தையா கூறியதைக் கேட்டதும் உணர்ச்சி வசப்பட்டான் சங்கர்.
'அந்தக் காலத்துல இமயத்தளவு வீராப்பும் இறுமாப்புமா இருந்த அப்பா... அந்தஸ்து பேதத்தோட உச்சிக்குப் போன அப்பா... குலம், கோத்திரம்னு விசாரிக்கணும்னு ஏகப்பட்ட கண்டிஷன்ல இருந்த அப்பா... இப்ப இதயத்து அளவுல எவ்வளவு மாறி இருக்கார். எதையும் துருவ வேண்டாம். நல்லதுன்னு நம்பிச் செய்யலாம்னு எவ்வளவு யதார்த்தமா பேசறார்! கல்லுக்குள்ள ஈரம் கசிய ஆரம்பிச்சுடுச்சு...' நினைத்த சங்கர், முத்தையாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான்.
"பாண்டிச்சேரிக்கு வரமுடியலையேன்னு வருத்தப்பட்டுக்கிட்டிருந்த நான்... இப்ப நீங்க இப்படி பெருந்தன்மையா பேசறதைக் கேட்டு சந்தோஷப்படறேன்ப்பா..."
"என்னோட வறட்டுப் பிடிவாதத்தால வறண்டு போச்சு உன்னோட வாழ்க்கை. உன்னோட மனசைப் புரிஞ்சுக்காம... என்னோட கௌரவம்தான் பெரிசுன்னு வீம்பு பிடிச்சேன்.
இடைமறித்தான் சங்கர்.
"அப்பா... நான் என்ன சொல்லியிருக்கேன்? அதைப்பத்தி யாரும் எதுவும் பேசக்கூடாதுன்னு சொல்லியிருக்கேன்ல?.."
"நீ வாழாத வாழ்க்கையெல்லாம் சேர்த்து நம்ம சரண்யா வாழணும்..."
அப்போது சரண்யா வழக்கம் போலச் சங்கரின் தோளைப் பிடித்துத் தொங்கியபடியே பேசினாள்.
"அடடா.. ஒரேடியா சென்டிமெண்ட் மழை பொழிஞ்சு நெஞ்சைத் தொடறீங்களே எல்லாரும்... என்னப்பா இது... 'ஒருத்தரைப்'பத்தி ஏதாவது தகவல் சொல்லுவாங்கன்னு ஒருத்தி எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கேன்னு யாருக்காவது தோணுதா?..." சூழ்நிலையின் இறுக்கத்தைக் குறைப்பதற்குச் சரண்யா இதமாய்ப் பேசினாள்.
"அடி என் கண்ணே சரண்யா, உன்னோட தீபக் எங்ககூட கலகலன்னு கலகலப்பா பேசினான். ஆனா... உன்னைப் பத்தி எதுவும் கேக்கலை. வெட்கமாயிருக்கும். தீபக்கோட தம்பி டி.வி.யில டான்ஸராம். நீ அவனோட டான்ஸ் ப்ரோகிராம் பார்த்திருக்கியாம்மா? டான்ஸ் நம்பர் ஒன்ல சூப்பரா ஆடுவான் அந்தப் பையன்..." முத்தையா கூறினார்.
"தெரியும் தாத்தா. தீபக் சொல்லியிருக்காரு."
"தீபக் முகத்துல ஏகப்பட்ட சந்தோஷம்!" வசந்தா மகிழ்ச்சியுடன் கூறினாள்.
"தீபக்கோட அம்மா வேற என்ன சொன்னாங்க பாட்டி?"
"ம்... சொன்னாங்க... சுரைக்காய்க்கு உப்பு இல்லைன்னு..."
"போங்க பாட்டி..." சிணுங்கினாள் சரண்யா.
"சும்மா.. விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன்டா கண்ணு. தீபக்கோட அம்மாவுக்குத் தன்னோட வருங்கால மருமகளைப் பார்க்கணும்னு ஆசையா இருக்கலாம்..."
"அப்படியா சொன்னாங்க?"
"ஆமாண்டா. அடுத்த ஞாயிறு அவங்க இங்கே வர்றாங்க. வந்து உன்னைப் பார்த்தப்புறம் கல்யாணத்தை உறுதி பேசிட்டு முகூர்த்தத்துக்கு நாள் பார்த்துடலாம். சந்தோஷம்தானே."
"ஆமா பாட்டி. நான் ரொம்ப லக்கி."
வசந்தாவை முத்தமிட்டாள் சரண்யா.
"என்னம்மா சரண்யா செல்லம். தாத்தாவுக்குப் பசிக்குது. சங்கருக்குப் பசிக்குது. சமையல்காரம்மாவை எடுத்து வைக்கச் சொல்லும்மா..."
"இதோ போறேன் தாத்தா. எல்லாரும் டைனிங் டேபிளுக்கு வாங்க..."
குதூகலித்த உள்ளத்துடன் குதித்தோடினாள் சரண்யா. அன்றைய இரவு உணவை அனைவரும் மன நிறைவுடன் சாப்பிட்டனர்.
46
திரைப்படத் துறையில் ஆர்வமிக்க நபர்களுக்குக் கனவுத் தொழிற்சாலையாகத் திகழும் சென்னையில், படப்பிடிப்புகள் நடைபெறும் பங்களாக்களை நேரில் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் கொண்டிருந்தாள் வாணி.
ஸ்ரீதரிடம் தன்னை அந்த பங்களாக்களுக்கு அழைத்துச் செல்லுமாறு கேட்டாள்.
"முதல்ல நீ எங்க சேனல் ஷூட்டிங் நடக்கற இடத்துக்கு வாயேன்," என்றான்.
"மத்தவங்க கூட நீங்க ஆடற டான்ஸை டி.வி.யிலயே பார்க்க முடியல. இந்த லட்சணத்துல ஷூட்டிங் நடக்கற இடத்துக்கு வேற வந்து பார்க்கணுமா?..."
இவ்விதம் அவர்களுக்குள் வாக்குவாதம் நடக்கும்.
‘‘உங்களுக்குத் தெரியாம, சொல்லாம திடீர்னு உங்க ஷூட்டிங் நடக்கற இடத்துக்கு வந்து நிப்பேன்...’’
‘‘வாயேன். எனக்கென்ன பயம்?’’
‘‘நீங்க பயப்படுவீங்கன்னு நான் சொன்னேனா? நீங்கதான் உத்தம புத்திரனாச்சே! உங்களை ஏன் நான் வேவு பார்க்கணும்? சும்மா தமாசுக்குச் சொன்னேன்... ஆதரவற்ற குழந்தைகளுக்காகக் ‘கருணாலயா’ன்னு ஒரு பராமரிப்பு இல்லம் துவங்கப் போறேன்னு சொன்னேன்ல்ல... அது விஷயமா திடீர்னு சென்னைக்கு வர வேண்டியதிருக்கு. மத்தப்படி உங்களை யாரு பார்க்க வர்றா?...’’