நீ மட்டுமே என் உயிர்! - Page 43
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சித்ரலேகா
- Hits: 6641
‘‘இதில என்னங்கம்மா கஷ்டம்? அது சரிங்கம்மா... பொண்ணு...’’
‘‘புரியுது. உன் வருங்கால மருமகளைப் பார்க்கத்துடிக்கறே... இதோ... இப்ப வந்துடுவா. நீ அவளைப் பார்க்கறப்ப எந்த ட்ரெஸ் போட்டுக்கறதுன்னு செலக்ட் பண்ண அவளுக்கு ரெண்டு மணி நேரம் ஆயிடுச்சு. ஒரு வழியா சில்க் காட்டன் புடவை உடுத்திக்கிறேன்னு அதை உடுத்திக்கறதுக்கு இன்னொரு ரெண்டு மணி நேரம் ஆயிடுச்சு. இதோ வந்துட்டாளே...’’
அழகிய அன்னப் பறவை உருவ ஜரிகை இழையினால் நெய்யப்பட்டிருந்த மயில் கழுத்து வண்ண சில்க் காட்டன் புடவை கட்டி இருந்தாள். காதில் மாட்டலுடன் தொங்கல் அணிந்து, கழுத்தில் மயில் டாலர் கோக்கப்பட்டிருந்த தங்க ஆரம் அணிந்திருந்தாள். ஒரு கையில் யாழி உருவம் கொண்ட ப்ரேஸ்லெட், இன்னொரு கையில் தங்க செயின் சேர்த்த வாட்சு அணிந்திருந்தாள். தலை முடியைத் தளர்வாகப் பின்னி இருந்தாள். அழகிய மயில் ஒன்று அசைந்து வருவது போலிருந்தது. இப்பொழுதே புது மணப் பெண்ணுக்குரிய களை வந்திருந்தது.
வைத்த கண்களை எடுக்காமல் அவளையே ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள் ஜானகி.
‘‘வணக்கம்!’’ என்று சரண்யா அவளை வணங்கிய போதுதான் தன் உணர்விற்கு வந்தாள்.
‘‘வணக்கம்மா. உட்கார்.’’ சரண்யாவை சோபாவில் தன் அருகே உட்கார வைத்துக் கொண்டாள் ஜானகி.
‘‘எங்க வீடு இப்படியெல்லாம் பிரம்மாண்டமா இருக்காதும்மா. இப்போதைக்கு குவார்ட்டர்ஸ்தான். தீபக் இன்னும் கொஞ்சம் முன்னேறினப்புறம் சென்னைக்கு வந்துடலாம்ன்னு இருக்கேன். அப்போ கொஞ்சம் நல்ல வீடா பார்த்துக்கலாம். உன்னோட பிறந்த வீட்டு வசதிகளையெல்லாம் எங்க வாழ்க்கை முழுக்க நீ எதிர்பார்க்க முடியாதும்மா...’’
‘‘வாழ்நாள் முழுசும் உங்க குடும்பத்து மருமகளா இருக்கற சந்தோஷமே போதும், அத்தை...’’
‘‘அடியம்மா செல்லம்... இப்பவே ‘அத்தை’ போட்டுப் பேச ஆரம்பிச்சாச்சா? அது மட்டுமில்லாம... பெரிய மனுஷி மாதிரி பேசறியே!’’ வசந்தா ஆச்சர்யப்பட்டுப் பேசினாள்.
‘‘நீங்க இன்னும் அவளைக் குழந்தையாவே நினைச்சுக்கிட்டிருக்கீங்க. அதனால அவ பேசறதைப் பார்த்து ஆச்சர்யப்படறீங்க. இந்தக் காலத்துப் பிள்ளைங்க நல்லா விவரம் தெரிஞ்சவங்களாவே இருக்காங்க. அதனாலதான் இவ்வளவு பக்குவப்பட்டுப் போறாங்க. தெளிவான சிந்தனை செய்யறாங்க. முடிவு எடுக்கறாங்க.’’
"எங்க சரண்யாவைப் பொறுத்த வரைக்கும் அவ எடுக்கற முடிவுதான் எங்களோட முடிவு. அவளோட சந்தோஷம்தான் எங்க வாழ்க்கை. அவளோட நிம்மதிதான் எங்க பேச்சு. அவளோட சுகம்தான் எங்க மூச்சு. எங்க வீட்ல எல்லாமே அவளை மையமா வச்சுதான் நடக்கும்! என்று மிகப் பெருமையாகப் பேசிய வசந்தா, கடிகாரத்தில் மணி பார்த்தாள்.
"சங்கர் நாலு மணிக்கு வந்துடுவான். நீங்க வரும்போது அவனும் இருக்கணும்ன்னு சொல்லிக்கிட்டிருந்தான்... அவள் பேசி முடிப்பதற்குள் வீட்டு டெலிபோன் ஒலித்தது. வசந்தா எழுந்து சென்று பேசினாள்.
"ஹலோ..."
"அம்மா... நான் சங்கர் பேசறேன். நான் சொன்னபடி நாலு மணிக்கு வர முடியாதும்மா. இப்பவே மணி மூணே முக்கால் ஆச்சு... இங்கே ஃபேக்டரியில தீப் பிடிச்சிடுச்சு. பயப்படாதீங்கம்மா. பெரிய விபத்து இல்லை. ஃபையர் இன்ஜின் வந்துருச்சு. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல, எல்லாம் சரியாயிடும். தீபக்கோட அம்மா வந்துட்டாங்களா?"
"வந்துட்டாங்கப்பா. என்னப்பா... தீ விபத்துங்கற. பயமா இருக்கு..."
"அதான் சொன்னேனேம்மா. பெரிய விபத்து இல்லைன்னு. வேலை செய்றவங்க யாருக்குமே ஒரு சின்னக் காயம்கூட இல்லை. பொருள் சேதமும் இல்லை. கவலைப்படாதீங்க. அத சரிம்மா... தீபக்கோட அம்மாவை நான் வர்ற வரைக்கும் இருக்கச் சொல்லுங்கம்மா. நான் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடறேன். தீ விபத்துன்னதும் பிரபாகரும் ஃபேக்டரிக்கு வந்துட்டார். அவரும் நானும் கிளம்பி வந்துடறோம்."
"சரிப்பா."
வசந்தா ரிஸீவரை வைத்துவிட்டு வந்து உட்கார்ந்தாள்.
"அப்பா என்ன சொன்னார் பாட்டி?"
"அவன் வரக் கொஞ்சம் லேட் ஆகுமாம். தீபக்கோட அம்மாவை இருக்கச் சொல்லுங்க, வந்துடறேன்னு சொன்னான்டா செல்லம்."
"சரி பாட்டி."
'முதல் முதலாக ஜானகி வந்திருக்கும் பொழுது தீ விபத்து பற்றி எதற்கு அனாவசியமாய்ச் சொல்லிக்கிட்டு...' என்று நினைத்தாள் பாட்டி.
"சரண்யா குட்டி... உங்க அத்தைக்குப் பலகாரம், காபி குடுக்கச் சொல்லும்மா."
"சரி பாட்டி." சரண்யா எழுந்து சென்றாள்.
"டிபன், காபி சாப்பிட்டு முடிச்சுட்டு வீட்டைச் சுத்திப் பாருங்க."
"சரிங்கம்மா."
சமையல்காரப் பெண்மணி தட்டுகளில் இனிப்பு வகைகளும், கார வகைகளும் அடுக்கிக் கொண்டு வந்தாள்.
சரண்யா அவற்றை வாங்கி, டீப்பாய் மீது வைத்தாள்.
"சாப்பிடுங்க அத்தை. நீயும் சாப்பிடு!" என்று ஜானகியிடமும், ஜானகியுடன் வந்த கலாவிடமும் கூறினாள் சரண்யா.
இருவரும் பலகாரம் சாப்பிட்டுக் காபி குடித்ததும் வீட்டைச் சுற்றிக் காட்டுவதற்கு அழைத்துச் சென்றாள் சரண்யா.
பங்களாவின் உட்புறம் முழுதும் சுற்றிக் காட்டினாள். பிரமிப்பு அடங்காமல் ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள் ஜானகியும், கலாவும்.
வீடு முழுவதையும் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வரும் பொழுது ஓர் இடத்தில் மாட்டப்பட்டிருந்த சங்கரின் பெரிய புகைப்படத்தைத் தற்செயலாய்ப் பார்த்துவிட்ட ஜானகி, திகைத்தாள், அதிர்ந்தாள்.
"சரண்யா... இது... யார்மா?" ஜானகியின் குரல் நடுங்கியது.
"இது எங்க அப்பா..." இதைக் கேட்ட ஜானகி, மேலும் அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.
"சரண்யா... இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது. தீபக்கை மறந்துடு." கோபமும், துக்கமும் வெளிப்பட்ட குரலில் கத்தினாள் ஜானகி. அந்தப் பக்கமாக வந்த வசந்தா, ஜானகி கோபமாகக் கூறிய வார்த்தைகளைக் கேட்டாள்.
"ஏம்மா ஜானகி என்ன ஆச்சு?" அதிர்ச்சி மாறாத குரலில் கேட்டாள்.
வசந்தா கேள்வியை முழுதாக முடிப்பதற்குள் ஜானகி, கலாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு பங்களாவின் வெளிப்பக்கம் வந்து மிக வேகமாக வெளியேறினாள். போய்க் கொண்டிருந்த ஆட்டோவை நிறுத்தி, கலாவை ஏற்றி விட்டு, தானும் ஏறிக் கொண்டாள்.
"பஸ் ஸ்டேண்டுக்குப் போங்க." ஜானகி கூறியதும் ஆட்டோ விரைந்தது.
48
தீ விபத்து நடந்த பகுதியைத் தீ அணைப்புப் படையினர் வந்து முற்றிலும் அணைத்தபின் அங்கிருந்து கிளம்பினான் சங்கர்.
"வாங்க பிரபாகர். வீட்டுக்குப் போகலாம். தீபக்கோட அம்மா காத்துக்கிட்டிருப்பாங்க."
"ஓ! போலாமே."
இருவரும் வீட்டிற்கு வந்தனர்.
ஹாலில் இருந்த சோஃபாவிலேயே சுருண்டு படுத்து அழுது கொண்டிருந்தாள் சரண்யா. ஜானகி அவளது தலையில் சூட்டிவிட்ட குண்டு மல்லிகைச் சரம் சரிந்து கிடந்தது. புடவை கசங்கக் குப்புறப்படுத்திருந்தாள் சரண்யா. அவளது தலைப்பக்கம் உட்கார்ந்து அவளது தலையை வருடிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த வசந்தாவின் கண்களிலும் கண்ணீர், இதைப் பார்த்த சங்கர் துடித்தான்.