நீ மட்டுமே என் உயிர்! - Page 44
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சித்ரலேகா
- Hits: 6641
"என்னம்மா... ஏன் அழறீங்க? சரண்யா ஏன் அழறா? என் சரண்யாவை அழ வைச்சது யாரு? இங்கே என்ன நடந்துச்சு? தீபக்கோட அம்மா வந்திருக்கறதா சொன்னீங்களே... அவங்க எங்கே? சரண்யாவோட கண்ணுல கண்ணீர் வரவச்சு அதை நான் பார்க்கும்படியா பண்ணினது யாரு? சரணும்மா... சொல்லும்மா..."
சங்கரின் குரல் கேட்டு எழுந்த சரண்யா அவன் தோள் மீது சாய்ந்து மேலும் கதறி அழுதாள்.
"நோ... என்னோட சரணும்மா அழக் கூடாது. அம்மா! சொல்லுங்கம்மா... ஏன் சரணும்மா அழறா?"
"தீபக்கை மறந்துடு, இந்தக் கல்யாணம் நடக்காதுன்னு தீபக்கோட அம்மா ஜானகி கோபமா சொல்லிட்டு வெளியேறிப் போயிட்டாப்பா..."
"ஏனாம்? ஏன் நடக்காதாம்? எதுக்காகத் தீபக்கை மறக்கணுமாம்?" மேன்மேலும் கோபம் உச்சிக்கு ஏறியது சங்கருக்கு. பிரபாகர் உடன் வந்திருப்பதையும்ம பொருட்படுத்தாமல் கத்தினான் அவன்.
"அந்தம்மா கூட வேற யார் வந்தாங்க?"
"ஒரு சின்னப் பொண்ணைக் கூடக் கூட்டிட்டு வந்தாங்கப்பா."
"பொண்ணு பார்க்கறதுக்காக வந்துட்டு கல்யாணம் நடக்காதுன்னு அவங்க எப்படிச் சொல்லலாம்? அப்படியே பிடிக்கலைன்னாலும் அதை நாசூக்கா, நாகரிகமா சொல்லணும், இப்படித் தடாலடியாவா சொல்லுவாங்க?..." சங்கர் மிகுந்த படபடப்பானான்.
ஏ.ஸி. குளிரிலும் உணர்ச்சி வசப்பட்டதால் அவனது சட்டை வியர்வையால் நனைந்தது.
இதைக் கண்ட வசந்தாவும், பிரபாகரும் பயந்து போனார்கள்.
சங்கரை ஆற அமர உட்கார வைத்தான் பிரபாகர். நிலைமையைப் பார்த்த சரண்யா, மாடியிலுள்ள தன் அறைக்குப் போய்விட்டாள்.
"பதட்டப்படாதே சங்கர். நடந்தது என்னன்னு பொறுமையா கேளு. தீபக்கோட அம்மா பலகாரம், குண்டு மல்லிகைப் பூச்சரமெல்லாம் ரொம்ப சந்தோஷமா கொண்டு வந்தா. ஆசையா சரண்யாவுக்குச் சூட்டி விட்டா. அப்பா எழுந்திருக்க நாலு மணி ஆகுமே. நீயும் வர லேட் ஆகும்ன்னு சொன்னேன். அதனால நீங்கள்ல்லாம் வர்றதுக்குள்ள பங்களாவைச் சுத்திக் காட்டிட்டிருந்தா சரண்யா. சுவர்ல மாட்டியிருந்த உன்னோட போட்டோவைப் பார்த்து அது யார்ன்னு கேட்டிருக்கா ஜானகி. 'இது எங்க அப்பா'ன்னு ஏகப்பட்ட சந்தோஷமா சரண்யா சொன்னதும், அந்த ஜானகிக்கு வந்த கோபத்தைப் பார்க்கணுமே....
"நீ தீபக்கை மறந்துடு. இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது!ன்னு பயங்கரக் கோபமா கத்திட்டு அவ பாட்டுக்கு வெளியேறிப் போயிட்டா..."
வசந்தா கூறியதையெல்லாம் தன் அறையில், பகல் தூக்கம் முடிந்து எழுந்து வந்த முத்தையாவும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவருக்கு நெஞ்சுப் படபடப்பு ஏற்பட்டது. இதைக் கவனித்த வசந்தா பதறினாள்.
"அப்பாவைப் பாரு சங்கர். நெஞ்சைப் பிடிச்சுக்கிட்டாரு!" என்று அவள் கூறியதும், சங்கர் அப்பாவைத் தாங்கிப் பிடித்து சோஃபாவில் உட்கார வைத்தான். இது போன்ற டென்ஷன் சமயத்தில் கொடுக்க வேண்டிய மாத்திரையை அவருக்குக் கொடுத்தான்.
"எனக்கு ஒண்ணுமில்லைப்பா!" கூறிய முத்தையா சோஃபாவில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டார்.
அங்கிருந்த பிரபாகர் சங்கரின் அருகே வந்தான்.
"சங்கர், நாம இப்ப உடனே பாண்டிச்சேரிக்குக் கிளம்பிப் போகலாம். அந்தம்மாவைப் பார்த்து என்ன, ஏதுன்னு கேட்கலாம். கிளம்புங்க. நானும் வரேன். டிரைவர் வேண்டாம். நானே ஓட்டிக்கிட்டு வரேன்."
"ஆமா. அதுதான் சரி. வாங்க போகலாம்."
"நானும் வரேன் சங்கர்." வசந்தாவும் கிளம்பினாள். உடன் முத்தையாவும் கிளம்பினார்.
"நீங்க வேண்டாம்ப்பா. நீங்க இருங்க.-..."
"நான் இருந்தாத்தான் எதையாவது யோசிச்சுக்கிட்டு டென்ஷன் ஜாஸ்தியாகும். அதனால நானும் வரேன்." தீர்மானமாகக் கூறிய முத்தையாவை அதற்கு மேல் மறுக்க முடியவில்லை.
மாடியில் இருந்து உடை மாற்றிக் கொண்டு இறங்கி வந்தாள் சரண்யா.
"நானும் உங்க கூட வரேன். நீங்க யாரும் இல்லாம, நீங்க வர்ற வரைக்கும் இந்தச் சூழ்நிலையில என்னால இங்கே இருக்க முடியாதுப்பா... நான் காரிலயே இருந்துக்கறேன்..."
"சரிம்மா. நீயும் வா. உன்னோட கண்ணில இருந்து ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் வரக் கூடாது. தைர்யமா இரு. நான் பார்த்துக்கறேன்." கூறிய சங்கர் ஷர்ட்டை மாற்றிக் கொண்டு கிளம்பினான்.
49
அன்று தீபக்கின் சீனியர் வக்கீல் சுந்தரம், பாண்டிச்சேரியில் ஒரு முக்கியமான வேலையை முடித்துவிடும்படி கூறி இருந்தார். எனவே தீபக், பாண்டிச்சேரியில் இருந்தான். நேரு வீதிக்குச் சென்று தன்அலுவல்களை முடித்துவிட்டு ஜானகியின் வரவிற்காகக் காத்திருந்தான்.
சென்னையில் இருந்து பாண்டிச்சேரி செல்லும் பஸ்ஸில் ஏறிப் பயணித்த ஜானகி, பங்களாவின் குவார்ட்டர்சுக்கு வந்து சேர்ந்தாள்.
தீபக்குடன் ஸ்ரீதரும் வந்து காத்திருந்தான்.
"உனக்கு ஷூட்டிங் இல்லையா?"
"இன்னிக்கு இல்லை. நாளைக்கு இருக்கு. போகணும். அது சரி, அம்மா எப்போ வருவாங்கன்னு த்ரில்லிங்கா இருக்கா?"
"ஆமாடா. என்னதான் ஏற்கெனவே அம்மா சம்மதிச்சுட்டாங்கன்னாலும் சரண்யாவோட வீட்டுக்குப் போயிருக்காங்களே... அவங்களோட அந்தஸ்தின் அடையாளமான மாளிகையையெல்லாம் பார்த்துவிட்டுப் பயந்துடுவாங்களோன்னு எனக்குக் கொஞ்சம் பயமா இருக்கு..."
"சச்ச... ஏன் அப்படி நெகட்டிவா நினைக்கறே?"
"அம்மாவுக்கு வெளி உலகம் அவ்வளவா தெரியாதுல்ல? சரண்யா குடும்பம் பணக்காரங்கன்னு தெரியும். ஆனா பெரிய கோடீஸ்வரக் குடும்பம்ன்னு அம்மா எதிர்பார்த்திருக்கமாட்டாங்களே..."
ஜானகி எதிர்பார்க்காத ஒன்றைத்தான் எதிர் கொண்டு விட்டுத் திரும்ப வருவது அப்போது தீபக்கிற்குத் தெரியவில்லை.
"அம்மா எப்பவும் எதிலயும் உஷாரா இருக்கக் கூடியவங்க. அதனால போன இடத்துல உன்னோட சரண்யாட்ட மனம் விட்டுப் பேசிட்டுத்தான் வருவாங்க."
"என்ன சொன்ன? சரண்யாவா? அவ உன்னோட அண்ணிடா."
"சரி... ஸாரி. அண்ணிட்ட பேசிட்டு வருவாங்க."
"நான் இன்னிக்குச் சென்னையில இருந்திருந்தா... அம்மாவை பஸ் ஸ்டேண்ட்லயாவது போய்ப் பார்த்திருப்பேன். இன்னிக்குன்னு இங்கே வேலை குடுத்துட்டாரு எங்க ஸார். டேய்... ஒரே டென்ஷனா இருக்குடா..."
"ச்சே... இப்படி மொக்கை போடறியே! மணியாச்சு. வயிறு பசிக்குது. போ. போய் அம்மா என்ன டிபன் வச்சுட்டுப் போயிருக்காங்கன்னு பார்த்து எடுத்துட்டு வா."
"உனக்கு வேணுன்னா நீ போய் எடுத்துக்கோ."
"தம்பி உடையான¢ படைக்கு அஞ்சான்னு சொல்வாங்க. நீ என்னடான்னா வயித்துப் பசிக்கு கொஞ்சம் டிபன் எடுத்துக் குடுத்து உதவி செய்ய மாட்டேங்கறியே!"
"அடி உதவற மாதிரி அண்ணன் தம்பி உதவ மாட்டான்னு கூடச் சொல்லுவாங்க. இப்ப உன்னை அடிக்கட்டுமா?"
"போடா சோம்பேறி. நானே போய் எடுத்துக்கறேன்." தீபக் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே ஜானகி வந்து கொண்டிருந்தாள்.
"ஹய்... அம்மா வந்துட்டாங்க... போ தீபக்... இப்ப அம்மாவைப் போய் மொக்கை போடு..." ஸ்ரீதர் கேலி பண்ணினான்.
துள்ளி எழுந்த தீபக், குவார்ட்டர்சுக்குள் வந்து செருப்பைக் கழற்றிப் போட்டுக் கொண்டிருந்த ஜானகியின் அருகே சென்றான்.