Lekha Books

‘‘என்னைப் பார்க்க நீ சென்னைக்கு வர்றியோ இல்லையோ... எங்க அண்ணனோட வருங்கால மனைவியைப் பார்க்கறதுக்காக எங்க அம்மா சென்னைக்குப் போகப் போறாங்க...’’

‘‘ஓ... அப்படியா? எவ்வளவு சந்தோஷமான சமாச்சாரம்?! இவ்வளவு நிதானமா சொல்றீங்க! நீங்க போகலியா?’’

‘‘நான் எதுக்கு? அன்னிக்குப் பொண்ணு வீட்ல இருந்து எங்க வீட்டுக்கு வந்தப்ப கூட நான் எதுவும் பேசலை. கம்முனு இருந்துட்டேன்...’’

‘‘ஏன்? உங்க வாய்க்குள்ள கம் வச்சிருந்தீங்களா?’’

‘‘வர வர உன்னோட மொக்கையைத் தாங்க முடியலை... அம்மா மட்டும்தான் சென்னைக்குப் போய்ப் பொண்ணு பார்க்கப் போறாங்க...’’

‘‘வழக்கமா முதல்ல பொண்ணைப் பார்த்துட்டு அப்புறம் தான் கல்யாணப் பேச்சே பேசுவாங்க. இப்ப என்னடான்னா மாப்பிள்ளையும் பொண்ணும் சந்திச்சுப் பேசி முடிவு பண்ணினதுக்கப்புறம் மாப்பிள்ளையோட அம்மா பொண்ணு பார்க்கப் போறாங்களா... விளையாட்டா இருக்கு...’’

‘‘விளையாட்டு ஒண்ணுமில்ல... என்னதான் காதல் கல்யாணம்னாலும் முறைப்படியான சம்பிரதாயங்களையும் நாம கடைபிடிக்கணுமில்ல? அதுக்குத்தான். அது மட்டுமில்லை... எங்க அம்மாவுக்குத் தன்னோட வருங்கால மருமகளைப் பார்க்கணும்னு ஆசையா இருக்குல்ல? அதனாலதான் பொண்ணோட பாட்டி வரச் சொன்னதும் வரேன்னு சொல்லிட்டாங்க எங்க அம்மா. அம்மா போய்ப் பார்த்துட்டு வர்ற சம்பிரதாயம் முடிஞ்சதும் அண்ணனோட கல்யாணம்தான்...’’

‘‘அதுக்கப்புறம்?!...’’

‘‘அதுக்கப்புறம்... அண்ணனும் அண்ணியும் சந்தோஷமா இருப்பாங்க...’’

‘‘அது மட்டும்தானா?’’

‘‘ஏய்... நான் என்ன சொல்லணும்ன்னு நீ எதிர்பார்க்கறே?’’

‘‘ஒண்ணும் தெரியாத பாப்பா மாதிரி பேசாதீங்க...’’

‘‘கோவிச்சுக்காத வாணி... அண்ணனோட கல்யாணம் முடிஞ்சப்புறம் நம்ம கல்யாணம்தான். ஆனா அதுக்கு அவசரப் படக்கூடாது. நான் சினிமாத் துறையில கால் பதிக்கணும். என்னையும், என்னோட திறமைகளையும் ஓரளவுக்கு நிரூபிச்ச பிறகு நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்...’’

‘‘நானும் அப்படித்தான். ஆதரவற்றோர் குழந்தைகளுக்கான இல்லம் ஆரம்பிச்சு... அது நல்லபடியா செயல்பட்டு, அங்கே அடைக்கலமாகற குழந்தைங்க ஆதரவா வளரணும். அந்த முயற்சியில ஓரளவுக்காவது நான் வெற்றி அடையணும். அதுக்கப்புறம்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்ன்னு நானும் முடிவு பண்ணி வச்சிருந்தேன்...’’

‘‘பார்த்தியா நாம ரெண்டு பேரும் ஒரே மாதிரி யோசிச்சிருக்கோம். நம்ம ஜோடிப் பொருத்தம் கன கச்சிதம்!’’

‘‘ஆஹா... ஜோடி நம்பர் ஒன்தான் போங்க...’’

‘‘ரியல் ஜோடிதானே?...’’

‘‘பின்னே என்ன? ரீல் ஜோடியா? அடி வாங்கப் போறீங்க... டி.வி.க்கு ஆடி ஆடி அதே நினைப்புல ரீல்... ரியல்ன்னு நீங்கதான் பேசறீங்கன்னு பார்த்தா, இப்ப நானும் பேச ஆரம்பிச்சுட்டேன்...’’

‘‘பூவோட சேர்ந்த நாரும் மணக்கும்...’’

‘‘யார் பூ?... யார் நாரு?...’’

‘‘அடடா... உன்ட்ட வாயைக் குடுத்துட்டு ஜெயிக்க முடியுமா? நீதான் பூ. என்னோட காதல் பூ. ரோஜாப்பூ... போதுமா...?’’

‘‘ரொம்ப வழியாதீங்க. எனக்கு லேட்டாயிடுச்சு. அப்பாவுக்கு மருந்து வாங்கிட்டுப் போகணும்.’’

‘‘சரிம்மா தாயே... வா... கிளம்பலாம்...’’ இருவரும் தொடர்ந்து அரட்டை அடித்துக் கொண்டே நடந்தனர்.

47

முத்தையாவின் குடும்பத்தினரின் சென்னை பங்களா! சுற்றிலும் தோட்டம்! தோட்டத்தில் பச்சைப் பசேலென்ற செடி, கொடி, மரங்கள்! செடிகளில் பூத்துக் குலுங்கும் அழகிய வண்ணப் பூக்கள்! கைதேர்ந்த ‘கார்டன் டிஸைன’ரால் உருவாக்கப்பட்ட அந்தத் தோட்டம், ஒரு பூங்காவைப் போல மிக அழகாக இருந்தது. தோட்டத்திற்கு நடுவில் இருந்த பங்களா, வெல்வெட் சட்டை அணிந்த கொழு கொழு குழந்தை போல மனதைக் கொள்ளை கொண்டது. ரம்மியமான அந்தத் தோட்டத்துச் சூழ்நிலையில், அந்தப் பகுதி, சென்னைதானா?! என்று ஆச்சர்யப்படும் விதத்தில் இருந்தது. விலாசம் எழுதிக் கொண்டு வந்த பேப்பரை எடுத்துச் சரி பார்த்துக் கொண்ட ஜானகி, தான் வந்த ஆட்டோவை நிறுத்தச் சொன்னாள்.

‘‘இந்த பங்களாதான்ப்பா. நிறுத்து...’’ ஆட்டோவை நிறுத்தினான் ஆட்டோ டிரைவர். ‘இவ்வளவு பெரிய பங்களாவா இருக்கு? நிஜமாவே நான் எழுதிக் கொண்டு வந்த அட்ரஸ்ல இருக்கற பங்களா இதுதானா?’ மீண்டும் சரி பார்த்தாள் ஜானகி.

‘‘என்னடி கலா?! இவ்வளவு பெரிய பங்களாவா இருக்கு? பணக்கார வீட்டுப்பொண்ணுன்னு சொன்னாங்க. ஆனா இவ்வளவு பெரிய பணக்காரங்களா இருப்பாங்கன்னு நான் எதிர்பார்க்கலயேடி...’’

‘‘ஜானகியக்கா... அங்கே ஸெக்யூரிட்டி நிக்கறாரு. அவர்கிட்ட கேட்டுடலாமே...’’

‘‘அதுவும் சரிதான். வா.’’

ஆட்டோவில் இருந்து இறங்கி பங்களாவின் கேட்டை நோக்கி நடந்தாள். கூடவே கலாவும் சென்றாள். பங்களா கேட் அருகே நின்றிருந்த ஸெக்யூரிட்டியின் அருகே இருவரும் சென்றார்கள்.

தன்னிடம் இருந்த அட்ரஸ் பேப்பரை அவனிடம் காண்பித்தாள் ஜானகி.

‘‘இத சரண்யா ஹொஸைரி நிறுவன அதிபரோட பங்களாதானே?’’ ஜானகி கேட்டாள்.

‘‘ஆமாம்மா. நீங்க யாரு?’’

‘‘என் பேர் ஜானகி, பெரியம்மா என்னை வரச்சொல்லி இருந்தாங்க...’’

‘‘ஓ... நீங்கதான் ஜானகியா? பாண்டிச்சேரியில இருந்துதானே வர்றீங்க? நீங்க வந்தா உங்களை நிறுத்தி வைக்காம உள்ளே கூட்டிட்டு வரச் சொல்லியிருக்காங்கம்மா.’’

ஜானகியையும், கலாவையும் ஸெக்யூரிட்டி உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். போர்டிகோவின் அருகே வந்ததும் அழைப்பு மணியின் ஸ்விட்சை அழுத்தினான். அதன் ஒலி கேட்டு அங்கே பணிபுரியும் ஒரு சின்னப் பெண் வந்தாள்.

‘‘பாண்டிச்சேரியில இருந்து ஜானகியம்மா வந்திருக்காங்கன்னு பெரியம்மாட்ட போய்ச் சொல்லு, வள்ளி...’’ என்று ஸெக்யூரிட்டி கூறி முடிப்பதற்குள் வசந்தா அங்கே வந்தாள்.

‘‘அடடே... ஜானகி! வாம்மா. உள்ளே வா. உன் கூட வந்திருக்கற பொண்ணையும் கூட்டிட்டு வாம்மா...’’

கலா பின் தொடர, ஜானகி உள்ளே சென்றாள். ‘‘இந்தாங்கம்மா...’’ தன்னிடமிருந்த பையை வசந்தாவிடம் கொடுத்தாள் ஜானகி.

‘‘ரெண்டு பேரும் உட்காருங்கம்மா!’’ வசந்தா கேட்டுக் கொண்டதும் அங்கிருந்த சோஃபாவில் உட்கார்ந்தனர் கலாவும், ஜானகியும்.

ஜானகி கொடுத்த பையில் இருந்த பொருட்களை வெளியில் எடுத்தாள் வசந்தா.

புதிய எவர்சில்வர் சம்புடம் நிறையப் பாதாம் ஹல்வாவும், மற்றொரு டப்பாவில் காராப் பூந்தியும் இருந்தன. நெய்யில் மின்னிய பாதாம் ஹல்வாவில் அங்கங்கே குங்குமப்பூ தென்பட்டது. அழகிய கலர் முத்துக்கள் போன்ற காராப்பூந்திகள் உடனே எடுத்துச் சாப்பிடத் தூண்டின.

அதே பையினுள் மற்றொரு சிறிய ப்ளாஸ்டிக் கவரில் நெருக்கமாகக் கோக்கப்பட்டிருந்த குண்டு மல்லிகைச் சரம் இருந்தது.

‘‘என்ன ஜானகி இது? குண்டு மல்லிகைப் பூ கொண்டு வந்திருக்க... பூ கொண்டு வந்தது சரி. நிறையப் பலகாரம் வேற கொண்டு வந்திருக்க! எதுக்கும்மா இந்த சம்பிரதாயமெல்லாம்?...’’

‘‘சம்பிரதாயத்துக்காக இல்லைங்கம்மா. சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்துறதுக்கு எனக்கு இதுதான் தோணுச்சு. இதெல்லாம் வீட்ல நானே பண்ணினதும்மா...’’

‘‘எதுக்கும்மா கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டு...’’