நீ மட்டுமே என் உயிர்! - Page 46
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சித்ரலேகா
- Hits: 6612
'என் வாழ்க்கையிலயும் என் மனசுலயும் வேற யாருக்கும் இடமில்லை!' அப்படின்னு சொல்லிட்டான். எங்களுக்கு இருக்கற வசதிக்கு, செல்வாக்குக்கு அவன் மனம் போனபடி இள வயசு ஆசைகளை அனுபவிச்சிருக்கலாம். ஆனால் அவன் உன்னைத் தவிர வேறு யாரையும் மனதால் கூட நினைக்கலை. உனக்காவது உன் வயித்துல பிறந்த உன் சொந்த மகனுங்க உனக்கு ஆறுதலா இருக்கானுங்க. ஆனா சங்கர்? கூடப் பிறந்த தங்கச்சியோட மகளைத் தன் மகளா நினைச்சு தன் வாழ்க்கைக்கு ஒரு அர்த்தத்தைத் தேடிக்கிட்டான்..."
"அப்படின்னா... சரண்யா அவரோட..."
"ஆமா. சரண்யா சங்கரோட தங்கச்சி பெத்த பொண்ணு. என்னோட மகள் வயிற்றுப் பேத்தி. பிரசவத்துல என் மகள் என்னை விட்டுட்டுப் போயிட்டா... நிர்மலாவோட புருஷன் வேற கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு ஆஸ்திரேலியா போயிட்டார். குழந்தை பிறந்ததுல இருந்து அவளை நான் வளர்த்தாலும் சங்கர் மேலதான் அவளுக்கு அதிகப் பாசம். சங்கருக்குச் சரண்யான்னா உயிர். அவ பேச ஆரம்பிக்கும் போதே சங்கரை 'அப்பா'ன்னு கூப்பிட்டுதான் பேச ஆரம்பிச்சா. அதுவே நாளடைவுல பழக்கமாயிடுச்சு. இன்னிக்கு வரைக்கும் சங்கரை அப்பான்னுதான் சரண்யா கூப்பிடறா. பங்களாவுல மாட்டியிருந்த சங்கரோட படத்தைப் பார்த்துட்டு நீ கேட்டப்ப எங்க 'அப்பா'ன்னு சொல்லியிருக்கா வழக்கம் போல. நீ... நிதானமா என்ன... ஏதுன்னு கேக்காம அவசரப்பட்டு, 'இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது'ன்னு மொட்டையா சொல்லிட்டு கிளம்பி வந்துட்டே. சரண்யா கண்ணுல கண்ணீரைப் பார்த்த சங்கர் டென்ஷனாகிட்டான்..."
வசந்தா சங்கரைப் பற்றியும், சரண்யாவைப் பற்றியும் விரிவாகப் பேசியதும் தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டாள் ஜானகி பாரம் குறைந்து லேசாய்ப் போன மனதுடன் தன் எண்ணங்களை வார்த்தைகளாக வெளியிட்டாள் அவள்.
"என்னை மன்னிச்சுடுங்க அத்தை. ஆத்திரத்துல அவசரப்பட்டு இருபத்திரண்டு வருஷத்துக்கு முன்னால அவர் செஞ்ச தப்பை நானும் இப்போ பண்ணிட்டேன். மன்னிச்சுடுங்க..."
இதைக் கேட்ட சங்கர், ஜானகியிடம் பேச ஆரம்பித்தான்.
"ஜானகி... என் மேலதான் தப்பு. ஆத்திரத்தில அறிவை இழந்துட்டேன். என்னை மன்னிச்சுடு ஜானகி.. என்னோட அலட்சியத்தால இத்தனை வருஷம் நீ பட்ட கஷ்டம் போதும். இனி நாம சேர்ந்து வாழ்வோம். என்னை மன்னிச்சு ஏத்துக்கம்மா. சரண்யாவும் தீபக்கும் காதலிக்கறாங்க. அவங்களைச் சேர்த்து வைக்கணும்மா..."
சங்கரும் சேர்ந்து பிரபாகரும் கெஞ்சினான்.
"ஜானகி... நடந்ததையெல்லாம் கெட்ட கனவா மறந்துடும்மா. என்னால முறிஞ்சு போன உங்க உறவு மறுபடியும் மலரணும்... இந்தக் கல்யாணம் நடக்காதுன்னு மட்டும் மொட்டைகட்டையா சொல்லிட்டுவேற எதுவும் சொல்லாம கொள்ளாம அவசரப்பட்டு கோவிச்சுக்கிட்டு வந்துட்டே... இப்ப சங்கர் இங்கே வராம அப்படியே விட்டிருந்தா... நிறைய உண்மைகள் புதைஞ்சு போயிருக்கும் ரெண்டு காதல் உள்ளங்கள் சிதைந்து போயிருக்கும்... அன்னிக்கு உன் புருஷனை உன்கிட்ட இருந்து பிரிச்சுட்ட நானே இப்ப அவர்கிட்ட உன்னைச் சேர்த்து வைக்கிறேன்..."
ஜானகியின் கையைப் பிடித்துச் சங்கரின் கையுடன் இணைத்து வைத்தான் பிரபாகர். இதைப் பார்த்த ஸ்ரீதரும், தீபக்கும் ஆச்சர்யமும், அதிர்ச்சியும் அளவில்லாத சந்தோஷமும் அனைத்தும் கலந்த உணர்வுக் கலவையால் உணர்ச்சி வசப்பட்டனர்.
"அப்பா..." தீபக்கும், ஸ்ரீதரும் சங்கரைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டனர்.
"தீபக்... ஸ்ரீதர்! ரெண்டு பேரும் என்னை மன்னிச்சுடுங்கப்பா..."
"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைப்பா. எங்க அப்பான்னு உங்களை அடையாளம் கண்டுட்டோம். இந்த நிமிஷ சந்தோஷத்துக்கு முன்னால மற்ற எல்லாக் கஷ்டமும் தூசாப் பறந்து போச்சு..."
நடந்ததையெல்லாம் கவனித்துக் கொண்டிருந்த முத்தையாவும், சரண்யாவும், குழப்பங்கள் தெளிவடைந்ததை அறிந்து, அங்கே நிலவிய மகிழ்ச்சிகரமான காட்சிகளைக் கண்டு குதூகலித்தனர்.
"சரண்யா... நான் உன் தீபக்கோட தாய்மாமன்மா..." பிரபாகர் சந்தோஷமாய்த் தன் புதிய உறவின் பரிமாணத்தைச் சரண்யாவிடம் அறிமுகப்படுத்த ஆரம்பித்தான்.
தீபக்கிடமும், ஸ்ரீதரிடமும் சென்று, அவர்களது கைகளைத் தன் தோள்கள் மீது போட்டுக் கொண்டு, "நான் உங்க தாய்மாமன்டா. உங்கம்மா கூடப் பிறந்த அண்ணன்!" என்றான்.
"மாமா... மாமா..." என்று தீபக்கும் ஸ்ரீதரும் பிரபாகரைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டனர்.
"இவங்க உங்க பாட்டி. இவங்க உங்க தாத்தா."
பேரப் பிள்ளைகளை உச்சி முகர்ந்து முத்தமிட்டார்கள் முத்தையாவும், வசந்தாவும்.
"சரண்யா... இவன் யார்ன்னு உனக்குத் தெரியாதில்ல?... இவன் என்னோட தங்கச்சி மகன் தீபக். இவனுக்குச் சரண்யான்னு ஒரு பொண்ணு பார்த்து வச்சிருக்கோம்..." கிண்டலாகப் பிரபாகர் கூறியதைக் கேட்டு சரண்யா வெட்கப்பட்டாள்.
"போங்க பிரபாகர் அங்கிள்...."
"பார்த்தியா, அன்னிக்கு இப்படித்தான் போங்க போங்கன்னு சொன்ன. அதுக்கு நான் என்ன சொன்னேன்? உன்னோட கல்யாணத்துக்கு வாங்க வாங்கன்னு கூப்பிடப் போறேன்னு சொன்னேன்ல?"
இதைக் கேட்டு மேலும் வெட்கமானாள் சரண்யா. வாசலில் ஆட்டோ வந்து நிற்கும் சத்தம் கேட்டது.
ஆட்டோவில் இருந்து இறங்கியவள் வாணி. உடன் அவளது தந்தையும் வந்தார்.
"அடப்பாவி... நிலைமை சரியானதும் உடனே அவளோட மொபைல்ல கூப்பிட்டு வரச் சொல்லிட்டியாடா... பெரிய ஆளுடா நீ..." தீபக் ஸ்ரீதரின் இடுப்பில் குத்தினான் தமாஷாக.
"அம்மா... இவதான் வாணி. உங்களோட ரெண்டாவது மருமகளா வரப்போறவ. இவர் அவளோட அப்பா, மிஸ்டர் கங்காதரன்." ஜானகியுடன் சங்கரும் நின்றிருந்தபடியால் இருவரது காலிலும் விழுந்து வணங்கினாள் வாணி.
"எங்களை விடப் பெரியவங்க இருக்காங்கம்மா. அவங்க கால்ல விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்கோ." ஜானகி கூறியதும் வாணி, வசந்தா& முத்தையா இருவரது காலிலும் விழுந்து வணங்கினாள்.
"பாட்டி... இது என் ஆளு..." கண் சிமிட்டிக் குறும்பாக வாணியை அறிமுகப்படுத்தி வைத்தான் ஸ்ரீதர்.
தீபக்கும் சரண்யாவும் நைசாக ஓர் ஓரமாக ஒதுங்கிக் கிசுகிசுத்துக் கொண்டிருந்தனர். "குழப்பமெல்லாம் தீர்ந்து போய்ச் சுமுகமாயாச்சு. இதுக்கெல்லாம் யார் காரணம்?... அந்தக் கடவுள்தான்." பிரபாகர் சொல்லி முடிப்பதற்குள் அங்கே மங்களத்தம்மா வந்தார். மங்களத்தம்மாவைப் பார்த்ததும் ஜானகி உணர்ச்சி வசப்பட்டுப் பேச ஆரம்பித்தாள்.
"குழப்பம் தீர்ந்து குடும்பம் சுமுகமானதுக்குக் கடவுள் காரணமா இருக்கலாம். ஆனா என்னோட கஷ்டத்தைத் தீர்த்து என் பிள்ளைகளை நான் வளர்த்து ஆளாக்கறதுக்கு முக்கியமான கடவுள் மங்களத்தம்மாதான். இவங்கதான் எனக்கு மானசீகமான தெய்வம்." ஜானகி இவ்விதம் கூறியதும், அவளது நன்றியுணர்வை நினைத்து மங்களத்தம்மாவின் மனம் நெகிழ்ந்தது. மங்களத்தம்மாவின் அறிமுகம் கிடைத்ததும், வசந்தா மங்களத்தம்மாவிடம் சிநேகமாகப் பேச ஆரம்பித்தாள்.
"நீங்க செஞ்ச உதவி பத்தி ஜானகி சொன்னா..."