Lekha Books

‘‘பிடிச்சிருக்கு... ஆனா... இவ்வளவு க்ராண்டான புடவையை நான் எங்கேப்பா கட்டப்போறேன்?!...’’

‘‘அட என்னம்மா பொண்ணு நீ? உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்ன்னு யோசிச்சுக்கிட்டிருக்கோம். பட்டுப் புடவை எங்கே கட்டப் போறேன்னு கேக்கற?’’ முத்தையா செல்லமாய் பேத்தியைக் கடிந்து கொண்டார்.

‘‘கல்யாணமா? எனக்கா? போங்க தாத்தா...’’

அவள் அதிகமாய் வெட்கப்படுவதைப் பார்த்த பிரபாகர் சிரித்தான்.

‘‘என்னம்மா... நீ வெட்கப்படறதைப் பார்த்தா... கல்யாணம் பண்ணிக்கற ஆசை வந்துடுச்சு போல் தெரியுது!’’ பிரபாகர் இவ்விதம் கேலி பண்ணியதும் சிணுங்கினாள் சரண்யா.

‘‘போங்க பிரபாகர் அங்க்கிள்.’’

‘‘இப்ப எல்லாரையும் போங்க போங்கன்னு சொல்ற, சீக்கிரமா உன் கல்யாணத்துக்கு எங்களை வாங்க வாங்கன்னு கூப்பிடப்போற!’’ பிரபாகர் கூறியதும் அனைவரும் மகிழ்ச்சியுடன் சிரித்தனர்.

கல்யாணம் என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும் சரண்யாவிற்கு தீபக்கின் ஞாபகம் வந்தது. அவனது உருவம் அவளது கண்களை நிறைத்தது. வண்ண மயமான கனவுகளில் தீபக்கோடு சேர்ந்து மிதந்தாள் சரண்யா.

37

அஅலுவலகத்தில் ஷர்மிளாவிடம் கேட்டு தீபக்கின் மொபைல் நம்பரை வாங்கியிருந்தாள் சரண்யா. அவனுக்கு போன் செய்து பேசினாள்.

‘‘இன்னிக்கு நாம மீட் பண்ணணும். எங்கே மீட் பண்ணலாம்?’’

‘‘நாம சந்திக்கிறதா? எதுக்கு?’’

‘‘நான் உங்க கிட்ட பேசணும்...’’

‘‘அதை இப்பவே பேசலாமே?!...’’

‘‘தீபக்! ரொம்பவே நடிக்காதீங்க. உண்மையிலேயே உங்களுக்கு என் கூடப் பேசணும் போல இல்லையா? என்னைப் பார்க்கணும் போல இல்லையா?’’

‘‘அது... அது... வந்து...’’

‘‘யெஸ் ஆர் நோ, சொல்லுங்க. அது போதும்.’’ லேசாக மிரட்டிப் பேசினாள் சரண்யா.

‘‘யெஸ். பார்க்கணும்னு ஆசையா இருக்கு. பேசணும்னு ஆசையா இருக்கு. ஆனா பயமாவும் இருக்கே... அதனாலதான் அப்படி மழுப்பலா பேசினேன். ஐ ஆம் ஸாரி...’’

‘‘ஒரு பொண்ணான நானே வலிய உங்க மொபைல் நம்பருக்குப் போட்டு, உங்க கூடப் பேசறேன். உங்களுக்கு என்ன பயமாம்?’’

‘‘அது வந்து...’’

‘‘இதென்ன எதுக்கெடுத்தாலும் ‘அது வந்து’, ‘அது வந்து’ன்னு... எது வந்து? சகஜமா பேசுங்க...’’

‘‘அது வந்து... ஸாரி உங்க குடும்பச் சூழ்நிலை வேற... என்னோட குடும்பச் சூழ்நிலை வேற. என் மனம் போன போக்குல நான் போக முடியாது...’’

‘‘எல்லாருக்கும் குடும்பம் இருக்கும். உங்களுக்கு மட்டும்தான் குடும்பமா?’’

‘‘அப்படிச் சொல்லலை சரண்யா. எனக்குச் சில கட்டுப்பாடுகள் இருக்கு. அதனாலதான் பேசத் தயங்கறேன்...’’

‘‘எந்தத் தயக்கமும் தேவை இல்லை. இன்னிக்கு நாம ‘பரிஷ்டா’ காபி ஷாப்ல சந்திக்கறோம். கரெக்டா நாலு மணிக்கு வந்துருங்க. உங்களுக்கு முன்னால நான் அங்கே வந்து காத்துக்கிட்டிருப்பேன். சரியா?’’

‘‘சரி.’’

தீபக் சம்மதித்ததும் மொபைல் லைனைத் துண்டித்தாள் சரண்யா. ‘பாவம்! ரொம்ப பயமுறுத்திட்டேனோ?’ நினைத்துக் கொண்டாள். நினைவின் விளைவால் சிறு புன்னகை மென்மையாகப் பூத்தது.

38

பரிஷ்டா காபி ஷாப்! தனியாக வந்து தீபக்கிற்காகக் காத்திருந்தாள் சரண்யா. அன்றொரு நாள் தாறுமாறாகக் காரை ஓட்டியதிலிருந்து காரையே எடுப்பதில்லை. டிரைவரை ஓட்டிவரச் செய்துதான் எங்கும் போய் வந்து கொண்டிருந்தாள்.

சரியாக நான்கு மணி ஆகி ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்துத் தீபக் அங்கே வந்தான். அவளுக்கெதிரே உட்கார்ந்தான்.

‘‘ஹாய் தீபக்!’’

‘‘ஹாய்!’’

‘‘என்ன தீபக்! என்ன சாப்பிடறீங்க?’’

‘‘ம்... அது... வந்து...’’

‘‘ஹய்யோ... ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா? இந்த வார்த்தையை உங்க குரல் டிக்ஷனரியில இருந்து எடுத்துடுங்களேன்...’’

‘‘அது வந்து... ஸாரி... உங்க கூடப் பேசும்போதுதான் இப்படி உளர்றேன்...’’

‘‘சரி... உளறியது போதும். என்ன சாப்பிடறீங்கன்னு கேட்டேன்...’’

‘‘அது... வந்து... ஸாரி... ஸாரி... வெரி ஸாரி... எனக்கு இந்த மாதிரி இடங்கள்லயெல்லாம் சாப்பிட்டுப் பழக்கம் இல்லை. இங்கே சாப்பிடற அளவுக்கு எனக்கு வசதியும் கிடையாது. எங்க குடும்ப நிலைமை அப்படி. நீயே ஏதாவது ஆர்டர் பண்ணிடு. ப்ளீஸ்...’’

‘‘ஓ.கே.’’ என்றவள் அங்கிருந்த வெயிட்டரை அழைத்தாள்.

‘‘யெஸ் மேடம்!’’ என்றபடி வந்தான் அவன்.

‘‘ஒரு சிக்கன் பர்கர். ஒரு சிக்கன் நக்செகட்ஸ் குடுங்க.’’

‘‘ஓ.கே. மேடம்.’’ என்று கூறிவிட்டு அவன் நகர்ந்தான்.

‘‘என்ன தீபக். அன்னிக்கு கார் பிரச்னைக்கு அப்புறம் என்னைப் பத்தி நினைச்சீங்களா, இல்லையா?’’

‘‘ம்கூம். நான் நினைக்கவே இல்லை...’’

‘‘என்ன?! நினைக்கவே இல்லையா?’’ சரண்யாவின் முகம் வாடிப் போனது.

‘‘மறந்தாதானே நினைக்கறதுக்கு?’’ குறும்பாகச் சிரித்தான் தீபக்.

‘‘அடடே... பரவாயில்லையே?! ‘அது வந்து’...‘போய்’ன்னெல்லாம் இழுக்காம அழுத்தமா குறும்புப் பேச்செல்லாம் பேசத் தெரியுது!’’

‘‘எல்லாம் தெரியும். ஆனா பயம்...’’

‘‘என்ன பயம்?’’

‘‘இமயம் போல உயர்ந்து நிக்கற உங்க அந்தஸ்தைப் பார்த்துப் பயம்! சென்னையில முக்கியமான பிரபல புள்ளிகள்ல ஒருத்தரா இருக்கற உங்க அப்பாவைப் பார்த்துப் பயம்! இதுக்கெல்லாம் மேல தேவதை மாதிரி இருக்கற உன்னோட அழகைப் பார்த்துப் பயம்! உன் மேல உயிரையே வச்சிருக்கற உன்னோட வீட்டார் அத்தனை பேரும் உன்மேல காட்டற அன்பைப் பார்த்துப் பயம்!...’’

‘‘ப்ளீஸ் ஸ்டாப் இட் தீபக்! நீங்களும் மனுஷன். நாங்க எல்லாரும் மனுஷங்கதான். அன்புங்கறது மனுஷங்க அத்தனை பேருக்கும் பொதுவானது. பணக்காரங்க, ஏழைங்க பாரபட்சம் பார்த்து வராது. அன்பு உருவாகறதுக்கு மனுஷனா இருக்கணும். நல்ல மனசு இருக்கணும். அது போதும். என்னை மறந்தாதானே நினைச்சு பார்க்கறதுன்னு அழகா சொன்னீங்க. அப்படின்னா அதுக்கு என்ன அர்த்தம்?’’

‘‘அது... வந்து... ஸாரி... உன்னைப் பார்த்த முதல் நாள்ல்லயே உன் மேல அன்பு வந்துருச்சு. உன் முகம் என் கண் முன்னாடி நிழலாடிக்கிட்டே இருந்துச்சு. காரணமே தெரியாம என் இதயத்துல உன்னோட உருவம் ஃப்ரேம் பண்ணி மாட்டின படம் மாதிரி பதிந்திருச்சு. உன்னை நினைக்கவே கூடாதுன்னு என்னோட மனசுக்கு ஸ்பீட் ப்ரேக்கர் போட்டேன். ஆனா அதைவிட அதிகமான ஸ்பீட்ல உன் நினைவுகள் என்னோட இதயத்தைக் கிள்ளிடுச்சு. எதுக்குமே ஒரு கட்டுப்பாடு வச்சு பழகுற, வாழற நான், உன் விஷயத்துல என்னோட கட்டுப்பாட்டை இழந்துட்டேன். ஐ மீன்... என்னை உன்கிட்ட இழந்துட்டேன்...’’

‘‘நீங்க என் கிட்ட எதையும் இழக்கலை. நாம ரெண்டு பேரோட இதயங்களும் இணைஞ்சுருச்சு.’’

‘‘இதயங்கள் இணைஞ்சுருச்சா?!’’

‘‘ஆமா தீபக்! இவ்வளவு நேரம் நீங்க உங்களையும் அறியாம உங்களுக்குள்ள இருந்ததையெல்லாம் கொட்டினீங்களே! அதுக்கு என்ன காரணம்னு தெரியலியா? உங்க இதயமும், என்னோட இதயமும் ஒண்ணாயிடுச்சுன்னு... இதுக்குப் பேர் என்ன தெரியுமா?...’’