Lekha Books

25

செல்வச் செழுமையான சூழ்நிலையில் சரண்யா வளர, பாண்டிச்சேரியில் சிக்கனமாக வளர்க்கப் பட்டார்கள் சங்கரின் மகன்கள். அரும்பு மீசையும், குறும்புப் பேச்சுமாக வாலிபர்களாக வளர்ந்திருந்தார்கள் அவர்கள். அங்கே சரண்யா செல்லமாகவும், கொஞ்சலாகவும் வளர்க்கப்பட்ட, இங்கே கண்டிப்பும், கட்டுப்பாடுமாக அவர்களை வளர்த்தாள் ஜானகி.

தீபக், ஸ்ரீதர் என்று அவர்களுக்குப் பெயர் வைத்திருந்தாள். என்றைக்காவது ஒரு நாள் சங்கரின் அம்மா, அப்பாவுடன் இணையும் பொழுது, அவர்களே பேரன்களுக்குப் பெயர் வைக்கட்டும் என்ற அவளது நம்பிக்கை நமத்துப் போனது. அவளே பெயர் வைத்தாள்.

மூத்தவன் தீபக் படிப்பில் கெட்டிக்காரனாக இருந்தான். வக்கீல் படிப்பு படிப்பதற்காக மிக்க ஆவலுடன் சட்டக் கல்லூரியில் சேர்ந்து படிப்பை முடித்திருந்த அவன், பிரபல வக்கீல் சுந்தரத்திடம் ஜூனியராகச் சேர்ந்திருந்தான்.

இளையவன் ஸ்ரீதர் படிப்பில் சுமார். ஆனால் நடனக் கலையில் மிக்க ஆர்வமாக இருந்தான். ஜானகியிடம் கெஞ்சிக் கூத்தாடி நடன வகுப்பிற்குச் சென்று மிக்க தேர்ச்சி பெற்றிருந்தான். தொலைக்காட்சி சேனல் நிகழ்ச்சிகளில் நடனம் ஆடிக் கொண்டிருந்தான்.

அண்ணன், தம்பி இருவரும் ஒற்றுமையாக இருந்தனர். நண்பர்களைப்போல பழகினர்.

‘‘அண்ணா... நமக்காக நம்ப அம்மா எத்தனை வருஷமா எவ்வளவு கஷ்டப்படுறாங்க! நாம நிறையச் சம்பாதிக்க ஆரம்பிச்சப்புறம் அம்மாவை உட்கார வச்சு சாப்பாடு போட்டு, அவங்களுக்கு நல்ல ஓய்வு எடுக்கணும்.’’

‘‘ஓய்வா? நம்ம அம்மாவா? என்னதான் நாம சம்பாதிச்சுப் போட்டாலும் அம்மாவுக்குச் சும்மா உட்கார்ந்திருக்கப் பிடிக்காது. அவங்களால அப்படி உட்காரவும் முடியாது. ஏன்னா, அவங்களோட கவலைகளை மறக்கறதுக்காக இடைவிடாத வேலைகள்ல மூழ்கிப் பழகிட்டாங்க...’’

‘‘கவலைகள் யாரால வந்துச்சு? நம்பளோட அப்பாவாலதானே? எதனால அப்பாவைப் பிரிஞ்சாங்க? இதுக்கெல்லாம் பதிலே தெரியாம நாம இருக்கோம்...’’

‘‘பதில் தெரியாம இருக்கறது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். அப்பாவோட முகம் கூடத் தெரியாம வளர்ந்து, வாலிபர்களா நிக்கறோம். அப்பான்னு அவரைப் பத்தின பேச்சை எடுத்தாலே அம்மாவுக்குக் கோபம் வருது. எங்கேயோ இருக்கற நம்ப அப்பாவை என்னிக்காவது பார்ப்போமா? அதுக்குரிய சந்தர்ப்பம் வருமா...?’’ தீபக் ஏக்கத்துடன் பேசிக் கொண்டிருக்க, ஸ்ரீதர் கோபப்பட்டான். கோபமாகப் பேச ஆரம்பித்தான்.

‘‘சந்தர்ப்பம் வந்தாலும் நான் அவரைப் பார்க்க மாட்டேன். சின்ன வயசா இருந்த நம்ப அம்மாவைத் தனியா தவிக்க விட்டுட்டுப் போன அவர் மேல எனக்கு வெறுப்பா இருக்கு. எல்லாரும் அம்மா, அப்பா கூடச் சேர்ந்து வாழறாங்க. ஆசையா அப்பா அப்பான்னு கூப்பிடறாங்க. அப்பா கூடத்தான் ஸ்கூலுக்குப் போறாங்க. ஸ்கூல்ல படிக்கும்போது அப்பாவோட கையைப் பிடிச்சுக்கிட்டு வர்ற பையன்களைப் பார்த்து எவ்வளவு ஏங்கியிருக்கேன்! போச்சு. எல்லாம் போச்சு. எந்த வயசு வரைக்கும் ஒரு மகனுக்கு அப்பாவோட தோள் தேவையோ அப்போ வரைக்கும் எனக்குக் கிடைக்கல. தோளுக்கு மேல வளர்ந்துட்ட நிலையில் ஒரு தோழனா பழக வேண்டிய சூழ்நிலையிலயும் அந்த அன்பான நெருக்கம் நமக்குக் கிடைக்கல. அம்மாவோட இறுக்கமான மனநிலையினால நாம அனுபவிக்க வேண்டிய குடும்ப குதூகலங்கள் எதையுமே அனுபவிக்கலை. இதுக்குக் காரணமான அந்த ‘அப்பா’ங்கற மனிதரைப் பார்க்கணுங்கற ஆவலோ... ஆசையோ... எனக்குத் துளிகூட இல்லை...’’

‘‘அம்மாவே நமக்கு அப்பாவா இருந்து எந்தக் குறையும் இல்லாம வளர்த்துட்டாங்க. அப்பா மேல என்ன தப்புன்னு நமக்குத் தெரியாம அவர் மேல கோபப்படறது, அவரை வெறுக்கறது சரி இல்லை ஸ்ரீதர்...’’

‘‘ஒரு விஷயம் அண்ணா... எவ்வளவு பெரிய தப்பு பண்ணியிருந்தா அம்மா அவர் மேல இவ்வளவு கோபமா இருப்பாங்க? நம்ப அம்மாவோட பொறுமையான குணத்துக்கு வெறுமையான வாழ்க்கைதானே அவர்களுக்குப் பரிசா கிடைச்சிருக்கு...?’’

‘‘வெறுமையான வாழ்க்கையும் இல்லை. தனிமையான வாழ்க்கையும் இல்லை. அம்மாவுக்குத்தான் நாம இருக்கோமே! அம்மா அம்மான்னு அவங்க மேல உயிரையே வச்சிருக்கோமே!’’

‘‘ஒரு தாய்க்க அவங்க பெத்த பிள்ளைங்க, அவங்க மேல பாசமா இருக்கறது நிச்சயமா சந்தோஷமானதுதான்... ஆனா... அதே தாய்தானே ஒருத்தர்க்குத் தாரமாகவும் இருக்காங்க! அந்த மனைவிங்கற ஸ்தானத்துல இருக்கும் ஒவ்வொரு பெண்ணும் தன் கணவனின் அன்பு, அந்த அன்பை வெளிப்படுத்தும் வார்த்தைகள், எனக்கே எனக்கென்று என் புருஷன் இருக்கார்ங்கற பெருமிதம் இதையெல்லாம் எதிர்பார்ப்பாங்க. பிள்ளைங்க எவ்வளவு அன்பா இருந்தாலும், புருஷனோட பாசத்துக்குத்தான் முதலிடம் குடுப்பாங்க. கழுத்துல தாலி கட்டினவர்க்குதான் முதலிடம். அப்புறம்தான் வயித்துல பிறந்த பிள்ளைங்க! அதனாலதான் சொல்றேன், ரெண்டு மகனுங்க நாம இருந்தும் அம்மாவோட வாழ்க்கை வெறுமையானதுதான்னு... இப்ப சொல்லு அண்ணா... அப்பா மேல நான் கோபப்படறது நியாயம்தானே?’’

‘‘நியாயம் அநியாயமெல்லாம் பார்த்து வர்றது பாசமில்லை ஸ்ரீதர். பெத்த பிள்ளைங்க எவ்வளவு பெரிய தப்பு பண்ணாலும் தாய், தகப்பன் அவங்களை வெறுத்து ஒதுக்கிட மாட்டாங்க. அரவணைச்சு, அறிவுரை சொல்லித் திருத்தத்தான் பார்ப்பாங்க. அது போல ஏன் நாம நம்ப அப்பாவை மன்னிக்கக் கூடாது? அவர் செஞ்ச தப்பைப் பத்தி எதுவுமே தெரியாது நமக்கு. நமக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் அவர், நம்ம அம்மாவைப் பிரிஞ்சு இருக்குற ஒண்ணு மட்டும்தான்...’’

‘‘அந்த ஒரு தப்பே மன்னிக்க முடியாத தப்புதானே?’’

‘‘தப்புகள் தண்டிக்கப்படலாம். ஆனா மன்னிக்க முடியாதது கிடையாது...’’

‘‘அண்ணா... நீ மென்மையான மனசு உள்ளவன். நான் முரட்டுத்தனமான சுபாவம் உள்ளவன். என்னோட எண்ணங்கள் உன்கூட ஒத்துப் போகாது. நானும் அம்மாவை மாதிரிதான். லேசுல எதையும் மறக்க மாட்டேன்...’’

‘‘மறக்கறதும், மன்னிக்கறதும் அவரவர் மனோபாவத்தைப் பொறுத்தது...’’

‘‘பொறுத்தார் பூமி ஆள்வார்ன்னு பெரியவங்க சொல்வாங்க. நம்ம அம்மாவோட பொறுமை கடலை விடப் பெரிசு. ஆனா அவங்க பூமியை ஆளாட்டாலும் கூடப் பரவாயில்ல... கண்ணீர் சிந்தாத வாழ்க்கையாவது கிடைச்சிருக்கலாமே... அண்ணா... நான் ஒண்ணு சொல்றேன்... அம்மாவோட மனசுக்குள்ள இருக்கற கோபமும், துக்கமும் அப்பா கூட ஏன் இந்தப் பிரிவுங்கற காரணமும் அவங்க வாய் மூலமா வெளி வராம, இந்த வாக்கு வாதத்துக்கு முடிவே இருக்காது...’’

வேலை முடிந்து குவார்ட்டர்ஸிற்குள் நுழைந்த ஜானகியின் காதில் ஸ்ரீதர் பேசுவது அறைகுறையாய் விழுந்தது.

‘‘என்னடா ஸ்ரீதர்... என்ன முடிவு? எதுக்கு முடிவு...?’’ ஜானகி கேட்டதும், சில விநாடிகள் முழித்தான் ஸ்ரீதர். பின் சமாளித்துப் பேச ஆரம்பித்தான்.

‘‘அது... அது... ஒண்ணுமில்லம்மா. ஒரு இங்க்லிஷ் சினிமா பார்த்தேன். அதோட முடிவே எனக்குப் புரியல அதைத்தான் அண்ணாட்ட கேட்டுக்கிட்டிருந்தேன்...’’