Lekha Books

அபரிமிதமான பணச் செருக்கினாலும், ஆண் என்ற ஆணவத்தினாலும் அநாதாரவாய் மங்களத்தம்மாவிடம் அடைக்கலம் புகுந்திருந்த ஜானகியின் அழகையும் மானத்தையும் சூறையாடலாம் என்று வந்தவனைச் சொற்களாலேயே கன்னத்தில் அறைந்தாள் ஜானகி.

ஜானகி எனும் பெண் புலியின் சீற்றத்தைக் கண்டு மிரண்டு போன அவன், மங்களத்தம்மாவின் தங்கை பேரன். மனைவி, குழந்தைகளுடன் வாழ்பவன். ஜானகி பேசிய பேச்சினால் நிலை குலைந்து போன அவன் தலை குனிந்து நின்றான்.

அப்போது அங்கே வேதாசலம் வந்தார். ஜானகியின் கோபம் கொந்தளிப்புகளைக் கேட்டுவிட்ட அவர் உள்ளே வந்ததும் அவன் வெளியேறினான்.

“நீ கோபமா பேசினதையெல்லாம் கேட்டேன்மா ஜானகி. திருட்டுத்தனமா சமையலறைக்குள்ள நுழைஞ்ச பூனைக்குச் சூடு போட்ட பால் பானை மாதிரி நீ அவனுக்குச் சூடு போட்டுட்ட. உன்னைப் போலவே எல்லாப் பெண்களும் தைரியமா செயல்பட்டா பிறன் மனை நோக்கும் ஆண்களே நம்ம சமுதாயத்துல இருக்க மாட்டாங்க...” ஜானகிக்கு ஆறுதலாகப் பேசி வேதாசலம் வருடத்திற்கு ஓரிரு முறை அங்கே வருவார். சில நாட்கள் தங்கிச் செல்வார். அவர் மங்களத்தம்மாவின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரர்.

“ஐயா... வேலை முடிஞ்ச களைப்புல கொஞ்ச நேரம் கண் அசரலாம்ன்னு படுத்தேன்ங்க. நிம்மதியா பத்து நிமிஷம் கூட தூங்கலிங்க. அதுக்குள்ள...”

“கவலைப்படாதேம்மா. அவன் இனிமேல் உன் வழிக்கு வரமாட்டான். அவன் மனுசனா இருந்தா உன்னோட வசவுகளே அவனைத் திருத்தி இருக்கும். போம்மா. போய் ரெண்டு வாய் சாப்பிடு. இனி மறுபடி நாலு மணிக்கு உன்னோட வேலை தொடரணுமே...”

“சாப்பாடு என்னங்கய்யா முக்கியம்? மானத்தோடு வாழறதுதாங்க முக்கியம். என்னை இழிவா நினைச்சு யாராவது என்னை அணுக முயற்சி பண்ணினா எனக்குத் தாங்க முடியலய்யா...”

“தாங்கித்தாம்மா ஆகணும். இது பொண்ணாப் பொறந்த ஜென்மங்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட விதி. சகல பூமியையும் தாங்கற பூமாதேவி மாதிரி உன்னோட துன்ப பாரத்தைத் தனியாளா சுமந்துக்கிட்டிருக்க...”

“சுமையை ஒரு நாளைக்கு இறக்கி வைக்கணுமேய்யா. எத்தனை நாளைக்குத் தாங்க முடியும்? விடியும்னு காத்திருக்கோம். விடியலே வராம இருட்டா இருந்தா என்ன பண்ண முடியும்? ஏதோ என் மேல பகவான் வச்ச கருணை.... மங்களத்தம்மா வீட்ல இடம் கிடைச்சுது. இல்லைன்னா என்னோட பிள்ளைங்களும் கூலி வேலைக்குத்தான் போக வேண்டியிருக்கும். தானத்தில் சிறந்த கல்விதானத்தை என்னோட இஷ்ட தெய்வம் மாரியம்மன் இந்த மங்களத்தம்மா ரூபத்துல குடுத்திருக்கு...”

“குடுக்கற தெய்வம் கூரையைப் பிச்சுக்கிட்டு கொட்டாட்டாலும் உன்னோட மகனுங்க உயர்ந்த நிலைமைக்கு வர்றதுக்குரிய கல்வியைக் குடுக்குது. கவலைப்படாதேம்மா...”

“கவலைப்படறதுக்குக் கூட நேரமே இல்லாம கடுமையா உழைச்சுக்கிட்டிருக்கேன்ய்யா...”

“உன்னோட உழைப்புக்கேத்த உயர்வு நிச்சயமா கிடைக்கும்மா.”

“கிடைக்கும்னு எதையும் எதிர்பார்த்து நான் வாழலைங்க. நதியோட போக்குல ஓடற தண்ணி மாதிரி வாழ்க்கை போற போக்குல நான் போய்க்கிட்டிருக்கேன். ஏமாற்றமே வாழ்க்கையாகிப் போன நிலைமையில எதிர்பார்ப்புகளே இல்லிங்கய்யா...”

“ஜானகி... நீ தனி ஆளா தவிச்சுப் போய் எங்க மங்களக்கா வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்திருக்கன்னு தெரியும். ஆனா... உனக்கு ஏன் இந்த நிலைமைன்னு உன்கிட்ட நான் கேட்டது இல்லை... அதைத் தெரிஞ்சுக்கணுங்கற அவசியமும் இல்லை. ஆனா உன் உடன்பிறக்காத ஒரு அண்ணனா என்னால ஆறுதல் சொல்ல முடியும். என்னோட மகளும், மகனும் வெளிநாட்டில போய் செட்டில் ஆனப்புறம் நானும், என்னோட மனைவியும் பிள்ளைங்க எங்கே இருந்தாலும் நல்லா இருக்கணும்ன்னு வாழ்த்திக்கிட்டு எங்க வாழ்நாட்களைக் கடத்திக்கிட்டிருக்கோம். எங்களோட எஞ்சிய கால வாழ்க்கை பயனுள்ளதா இருக்கணும்னு எங்க ஊர்ல்ல முதியோர் இல்லம் நடத்திக்கிட்டிருக்கோம்...”

“நடத்துங்கய்யா. நம்பளால நாலு பேருக்கு நல்லது நடக்குதுன்னு நினைக்கும்போதே மனசு லேசா பஞ்சு போல ஆகிடுது. உங்களோட நல்ல மனசுக்கு உங்க பிள்ளைங்க தீர்க்காயுசா, நிறைஞ்ச வாழ்க்கை வாழ்வாங்கய்யா.”

“வாழ்க்கைங்கறது சின்ன விஷயம் இல்லைம்மா. ஒரு சின்ன விதை எப்படி முளைச்சு, இளம் செடியா, துளிர்விட்டு, வளர்ந்து நாளடைவில் பெரிய ஆலமரமா வளருதோ, அது போல நம்ப அம்மா – அப்பாவோட ஆசைங்கற விதையில உருவான நம்பளோட வாழ்க்கையும் ஆலமரம் மாதிரிதான். அந்த மரத்தோட விழுதுகள் பிள்ளைகள். அவங்க வேரூன்ற வரைக்கும் உன் வியர்வை சிந்த உழைப்பைக் காணிக்கையாக்கு. நிச்சயம் உன் பிள்ளைகளால உனக்கு நல்ல காலம் பிறக்கும்.”

“உங்க வாக்கு பலிக்கட்டுங்கய்யா.”

“சரி, ஜானகி. நீ சாப்பிடு. மணி நாலு ஆகப்போகுது.”

“சரிங்கய்யா.”

வேதாசலம் நகர்ந்ததும் ஜானகி தட்டை எடுத்துச் சாப்பிட உட்கார்ந்தாள்.

20

சென்னைப் பள்ளிக்கரணைப் பகுதியில் பங்களாவையும், அதன் அருகில் காலி இடமாகவும் வாங்கி இருந்தான் சஙகர். திருச்சியிலருந்து சென்னைக்கு வந்து குடும்பத்தினர் அனைவரும் அந்த பங்களாவில் குடி புகுந்தார்கள். காலி இடத்தில் கட்டடம் துரிதமாகக் கட்டப்பட்டு அங்கே பின்னலாடை தயாரிப்பதற்குரிய மிஷின்கள் அமைக்கப்பட்டன. புதிய தொழிலாளர்கள் வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்டனர்.

வசந்தாவிற்கு ஊர் மாற்றி வந்ததும் சற்று ஆறுதலாக இருந்தது. திருச்சி பங்களாவில் அடிக்கடி நிர்மலாவின் நினைவுகள் வந்து வாட்டி வதைக்கும். இங்கே வந்த பிறகு புதிய இடத்தின் மாறுதல்கள் அவளுக்கு ஓரளவு மன அமைதி அளித்தன.

முத்தையாவிடம் கலந்து ஆலோசித்து ஃபேக்டரியின் திறப்பு விழாவிற்கு ஏற்பாடு செய்தான் சங்கர்.

“அப்பா... ஃபேக்டரி திறப்பு விழாவுக்குத் தலைமை தாங்கறதுக்கு ஏவி.எம்.சரவணன் ஸாரைக் கூப்பிடலாம்னு நினைக்கிறேன்.”

“ஓ.... கூப்பிடலாமே. சரவணன் ஸாரோட அப்பாவும் என்னோட பெரிப்பா மகனும் அந்தக் காலத்துல ரொம்ப நெருக்கமான நண்பர்கள். ஏவி.மெய்யப்பன் ஐயா இறந்து போன ரெண்டு மூணு வருஷத்துல எங்க பெரியப்பா மகனும் இறந்துவிட்டாரு. அவர் யார்னு தெரியுதா உனக்கு? தனுஷ் கோடி அண்ணா தனுஷ்கோடி அண்ணான்னு ஒருத்தர் திருச்சியில நம்ம பங்களாவுக்கு வருவாரு... ஞாபகம் இருக்கா? நீ அப்போ சின்னப் பையன். நல்ல உயரமா, பெரிய மீசை வச்சிருப்பாரு. தார்பாச்சி ஸ்டைல் வேஷ்டி கட்டி, தொளதொளன்னு மேல்சட்டை போட்டிருப்பாரு...”

“எனக்கு நல்லா ஞாபகம் இருக்குப்பா. என்னை அவர், சங்காலி சங்காலின்னு கூப்பிடுவாரு...”

“அவரேதான். பரவாயில்லையே. நல்லா ஞாபகம் வச்சிருக்கியே?!”

“அவரோட ட்ரெஸ், பேசற விதம், அவரோட அசாதாரணமான உயரம் இதெல்லாம் ஒரு வித்தியாசமா இருந்ததுனால நல்லா ஞாபகம் இருக்கு.”

“அந்த தனுஷ்கோடி அண்ணனுக்குச் சரவணன் ஸாரோட அப்பா நண்பர். சரவணன் ஸார் கூட நல்லா ஞாபகம் வச்சிருப்பாரு.