Lekha Books

“இல்லை ஜானகி. தப்பே இல்லை. ஏன் தெரியுமா? எங்கம்மாவுக்கு எங்க அப்பா இருக்காரு. எங்க அப்பாவுக்கு எங்க அம்மா இருக்காங்க. அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் என் தங்கை நிர்மலா இருக்கா. ஆனா... உனக்கு? உனக்குன்னு யாருமே இல்லையே? தீ விபத்துல உன்னைப் பெத்தவங்களைப் பறி குடுத்துட்டு தன்னந்தனியா இருந்த உனக்கு என்னையே குடுத்து வாழ்வு கொடுக்கறதுதான் சரின்னு முடிவு எடுத்தேன். இப்பவும் சொல்றேன் நீ மட்டுமே என் உயிர்...”

சங்கர் உணர்ச்சி வசப்பட்டுப் பேசியதும், தன்மீது இமயத்தளவு அன்பு வைத்திருப்பதை உணர்ந்தும் கண்ணீரில் கரைந்தாள் ஜானகி. சங்கரின் காலடிகளில் சரிந்தாள். அவளைத் தூக்கி நிறுத்திய சங்கர், அவளை மூச்சுத் திணறத் திணற இறுக அணைத்து, தன் அன்பைத் தெரிவித்தான். காற்று கூட நுழைய முடியாத அந்த நெருக்கத்தில் காமத்தீயின் நெருப்பு இல்லை. காதல் சக்தியின் துடிப்பு மட்டுமே இருந்தது. ‘நீ மட்டுமே என் உயிர்’ என்ற அவர்களது காதல் மந்திரத்தைத் தங்கள் ஸ்பரிஸ உணர்வினால் இருவரும் பகிர்ந்து கொண்டனர்.

ஜானகியின் நினைவுகளில் மூழ்கியிருந்த சங்கரின் கண்களில் இருந்த கண்ணீர் வழிந்தது. இதைக் கண்ட வசந்தா பதறினாள்.

“என்னப்பா சங்கர்... கண்ணுல தண்ணி? திடீர்னு என்ன ஆச்சு?...”

“ஒண்ணுமில்லைம்மா.” பழைய நினைவலைகளில் இருந்து மீண்ட சங்கர், சமாளித்துப் பேசினான். அவன் அடக்கியும் அடங்காத அவனது மனது ஏதேதோ நினைவுகளை உண்டாக்கியது.

“என்னப்பா சங்கர்... இவ்வளவு முக வாட்டமா இருக்க? என்னப்பா. என்ன விஷயம்? அம்மாட்ட சொல்லக் கூடாதா?...”

“ஒண்ணுமில்லைம்மா.” பழைய நினைவலைகளில் இருந்து மீண்ட சங்கர், சமாளித்துப் பேசினான். அவன் அடக்கியும் அடங்காத அவனது மனது ஏதேதோ நினைவுகளை உண்டாக்கியது.

“என்னப்பா சங்கர்... இவ்வளவு முக வாட்டமா இருக்க? என்னப்பா, என்ன விஷயம்? அம்மாட்ட சொல்லக் கூடாதா?...”

“சொல்லக் கூடாதுன்னு இல்லைம்மா. சொல்ல வேண்டாம்னு நினைக்கறேன். என் கடந்த கால வேதனைகள் என்னோட போகட்டும். என்னோட மனக்குறையை மறந்து நான் சரண் அடைய... இதோ என் சரண்யா இருக்காளே...”

குழந்தை சரண்யாவின் அழகிய சிரிப்பில் தன் பழைய நினைவுகளை ஒதுக்கி மனநிலை தெளிந்தான் சங்கர்.

“சரண்யாவைக் குடுப்பா. அவளுக்குச் சோறு ஊட்டணும்...”

“இப்ப என்ன? சரண்யாவுக்குச் சோறு ஊட்டணும். அவ்வளவுதானே? போய் எடுத்துட்டு வாங்க. நானே என் சரணும்மாவுக்கு ஊட்டி விடறேன்.”

சரண்யா மீது அவன் கொண்டுள்ள உன்னதமான பாசம் கண்டு பூரித்துப் போன வசந்தா, உள்ளே சென்று தன் கையால் பால் சாதம் பிசைந்து வெள்ளிக் கிண்ணத்தில் கொண்டு வந்தாள். சங்கர் சாதம் ஊட்டியதும் தன் அழகான செப்பு வாயைத் திறந்து சாப்பிட்டாள் குழந்தை சரண்யா. சாப்பிட்டு முடித்ததும் சங்கரின் தோளிலேயே தலை சாய்ந்து தூங்கினாள். அவளைத் தொட்டிலில் போட்டு விட்டுத் தன் அறைக்குச் சென்றான் சங்கர்.

18

மறுநாள் காலை. முத்தையா சாப்பிடும் மேஜைக்கு முன் போடப்பட்டுள்ள நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தார். சங்கரின் வருகைக்காகக் காத்திருந்தார். சமையல்காரக் கமலம் மற்றும் செல்லியின் உதவியுடன் காலை உணவு வகைகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள் வசந்தா.

“என்ன வசந்தா... சங்கர் ஏன் இன்னும் சாப்பிட வரலை?...”

“அவனுக்குக் காலையில எழுந்திருச்சதும் சரண்யா முகத்தைப் பார்க்கணும். தினமும் அதுதான் நடக்குது. இன்னிக்கும் அப்படித்தான் சங்கர் போய், தொட்டிலுக்குள்ள சரண்யாவோட முகத்தைப் பார்க்கும்போது அவ முழிச்சுக்கிட்டா. பிறகென்ன... அவளைத் தூக்கி, கொஞ்சறதுலயே நேரம் போறது தெரியல அவனுக்கு. திடீர்னு மணி பார்த்தவன் குளிச்சுட்டு வந்துடறேன்னு அவசர அவசரமாக ஓடறான். இதோ வந்துடுவான்...”

வசந்தா சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே, சங்கர் அங்கு வந்தான்.

“சரண்யா எங்கேம்மா?”

“சரண்யாவைச் சொல்லி தூக்கிட்டுப் போய்த் தோட்டத்துல வச்சிருக்கா. நீ சாப்பிட உட்கார்ப்பா. அப்பா உனக்காகக் காத்துக்கிட்டிருக்கார்...”

முத்தையாவின் நாற்காலிக்கு எதிர் நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான்.

“என்னப்பா சங்கர்... சரண்யா உன்கிட்ட நல்லா ஒட்டிக்கிட்டா போலிருக்கு?!...”

“ஆமாப்பா. சில உறவுகளைக் கடவுள் வெட்டி விட்டுடறார். சில உறவுகளை அவரே ஒட்ட வைக்கிறார். வாழற வாழ்க்கைக்கு ஒரு அர்த்தம் வேணுமே. என்னோட வாழ்க்கைக்குப் புது அர்த்தம் குடுத்திருக்கா சரண்யா...”

“எப்படியோப்பா... நீ மன அமைதியா இருந்தா அது போதும்.”

“அமைதியை வெளியே எங்கேயும் தேட வேண்டியதில்லைப்பா. அது நம்ம மனசுலதான் இருக்கு. யாருக்கு எது நிலைக்குமோ... எது கிடைக்குமோ அதுதான்ப்பா நடக்கும். இதெல்லாம் அனுபவம் எனக்குக் குடுத்துருக்கற வாழ்க்கைப் பாடங்கள்...”

“வாழ்க்கை என்றால் ஆயிரம் இருக்கும், வாசல் தோறும் வேதனை இருக்கும்ன்னு கவியரசு கண்ணதாசன் எழுதினது எத்தனை யதார்த்தமான உண்மை!...”

“உண்மைகள் கூடச் சில சமயங்கள்ல்ல தோத்துப் போகுதேப்பா...”

“நீ எதை மனசுல வச்சுட்டுப் பேசறன்னு எனக்குப் புரியலப்பா. ஆனா உன்னோட உள் மனசுல ஏதோ ஒரு முள் தைச்சிருக்கு. அது மட்டும் புரியுது...”

“இப்ப அப்பாவும், மகனும் சாப்பிடுங்க...”

முத்தையாவின் பேச்சும், சங்கரின் பேச்சும் தத்துவார்த்தமான ரீதியாகப் போவதைத் தடுப்பதற்காக இடைமறித்துப் பேசினாள் வசந்தா. சங்கரின் மனமும், முகமும் வாடிவிடாமல் பார்த்துக் கொள்வதில் மிகுந்த கவனமாக இருந்தாள் வசந்தா. அதைப் புரிந்து கொண்ட முத்தையா சுதாரித்துக் கொண்டார்.

“சரி, வசந்தா. இன்னிக்கு என்ன டிபன்?” உற்சாகமாகக் கேட்பதுபோல நடித்தார். அவரது உற்சாகம் சங்கரையும் பற்றிக் கொண்டது.

“என்னப்பா இது? என்ன டிபன்னு கேக்கறீங்க? என்னென்ன டிபன்னு கேளுங்கப்பா. என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் காலையில் நல்லா வயிறு நிறையச் சாப்பிடணும். ஆபீஸ்க்கு போயிட்டா வயிறு பசிக்காது. பசிச்சாலும் வேலை மும்முரத்துல சாப்பிடவும் முடியாது. அப்படியே சாப்பிட்டாலும் அவசர அவசரமா சாப்பிட்டாகணும். அதனால காலையில நிறையச் சாப்பிட்டுடுவேன். சொல்லுங்கம்ம. இன்னிக்கு என்னென்ன டிபன்?”

“இட்லி, சட்னி...”

“என்னம்மா... எடுத்த எடுப்பில எனக்குப் பிடிக்காத இட்லி, சட்னியைச் சொல்றீங்க?...”

“இட்லியும், சட்னியும் உங்க அப்பாவுக்கு. உனக்கு வெண் பெங்கல், சாம்பார், மெதுவடை, பூரி கிழங்கு கூடப் பண்ணச் சொல்லி இருக்கேன். எல்லாம் இருக்கு பாரு...”

டைனிங் டேபிள் மீது வரிசையாக வைத்திருந்த உணவு வகைகளைப் பார்த்தான் சங்கர்.

“என்னம்மா... பூரின்னு சொன்னீங்களே... கிழங்கு மட்டும்தான் இருக்கு?”