Lekha Books

“மாப்பிள்ளை... நிர்மலாவுக்குப் பிரசவ நாள் நெருங்கிடுச்சுன்னு சொன்னாங்க. அதனால நிர்மலாவோட பிரசவம் முடிஞ்சப்புறம் மதுரைக்குப் போலாம்ன்னு நினைக்கிறேன்.”

“சரி மச்சான். என்னோட யோசனைக்கு மதிப்புக் குடுத்ததுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ் மச்சான்.”

“எனக்காக என்னோட நல்லதுக்காக நல்லதை மட்டுமே சொல்ற என்னைப் பெத்தவங்களுக்கு அடுத்தபடியா தங்கச்சி மாப்பிள்ளை நீங்க இருக்கீங்க. உரிமையோட நீங்க சொல்றதை ஆலோசிச்சுப் பார்க்கறது என் கடமை மாப்பிள்ளை...”

“என் வார்த்தைகளுக்கு இவ்வளவு மதிப்புக் கொடுக்கற உங்க அன்புக்காக நன்றி சொல்றேன் மச்சான். நிர்மலா எனக்கு மனைவியா கிடைச்சதுனால ஒரு நல்ல குடும்பம் எனக்குக் கிடைச்சிருக்கு. இதுக்காகக் கடவுளுக்கு நான் நன்றி சொல்லணும்.”

“கடவுள் நாம ஒவ்வொருத்தர் செய்றதையும் பார்த்துக்கிட்டுதான் இருக்கார். நமக்குத் தீமை செய்றவங்களுக்கு நல்லதையே நாம செஞ்சோம்ன்னா அது நமக்குப் பிற்காலத்துல நன்மையான பயனைத்தான் குடுக்கும்னு சொல்லுவாங்க. நான்... யாருக்கும் தீமை செய்யலை. எனக்குத் தீமை செஞ்சவங்களுக்குப் பதிலுக்குத் தீங்கும் செய்யல. எனக்குப் பிடிக்காததை விட்டு விலகி வந்தேனே தவிர, யாரையும் பழிவாங்கணும்னு நினைக்கலை. அதனால என் பிள்ளைகளை அந்தக் கடவுள் என்கிட்ட சேர்த்து வைப்பார்...” முன்னுக்குப் பின் முரணாக உணர்ச்சி வசப்பட்டுப் பேசிய சங்கரைப் பார்க்கவே பரிதாபமாக இருந்தது.

“நீ போய் உன் பிள்ளைகளைக் கூட்டிக்கிட்டுவாப்பா சங்கர். என்னால முடிஞ்ச அளவுக்கு நான் ஒத்தாசையா இருக்கேன். உன்னோட பிள்ளைங்க என்னோட பேரன்ங்க. நெஞ்சு நிறைய நம்பிக்கையோட வாழப்போன நீ நெஞ்சு பொறுக்க முடியாத வேதனையோட வந்திருக்கறதைப் பார்த்து என்னோட பெத்த வயிறு பத்தி எரியுதுப்பா... இருந்தாலும் என்னோட துக்கத்தை வெளிப்படுத்தி உன்னையும் கஷ்டப்படுத்தக் கூடாதுன்னுதான் பிரார்த்தனையில மனசைச் செலுத்திக்கிட்டிருக்கேன்.”

“உங்க பிரார்த்தனை நான் இழந்த நிம்மதியை எனக்குத் திரும்பக் குடுக்கும்னு நான் நம்பறேன்மா.”

பெரும்பாலான செல்வந்தர்கள் குடும்பத்தில் செல்லாக்காசாக இருக்கும் அன்பும், மனித நேயமும் அங்கே தாராளமாகத் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தன.

அதுவரை அவர்கள் மூவரது உரையாடலில் கலந்து கொள்ளாமல் மெளனம் காத்த நிர்மலா, சங்கரின் அருகே வந்தாள்.

“அண்ணா... உங்க மகன்களைப் பார்க்கணும்ன்னு எனக்கும் ஆசையா இருக்கு.” பாசத்துடன் கூறிய நிர்மலாவின் தலையை அன்புடன் கோதி விட்டான் சங்கர்.

‘தனக்குப் பிறக்கப் போகும் குழந்தையைக் கூடப் பார்க்க முடியாத சூழ்நிலை உருவாகப் போகிறது என்பதை அறியாத நிர்மலா, அண்ணனின் பிள்ளைகளைப் பார்க்க வேண்டும் என்று  ஆசைப்படுகிறாளே!’ என்று விதி எட்டி நின்று கைகொட்டிச் சிரித்தது.

14

மாமாலை நேரம். பங்களாவின் தோட்டத்தில் உலவிக் கொண்டிருந்தார் முத்தையா. அவருடன் சேர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தாள் வசந்தா.

“என்ன வசந்தா... ஏதாவது முக்கியமான விஷயம் பேசணும்னாத்தானே நான் வாக்கிங் பண்ணும் போது கூடவே வருவ! சொல்லு... என்ன விஷயம்...?”

பெருமூச்சு விட்டபடி பேச ஆரம்பித்தாள் வசந்தா.

“எல்லாம் நம்ம சங்கர் விஷயம்தான்ங்க. மறுகல்யாணம் பண்ணி வைக்கற பொறுப்பை என்கிட்ட ஒப்படைச்சீங்கள்ல? அதைப் பத்தி அவன்கிட்ட பேச ஆரம்பிச்சதுமே அந்தப் பேச்சுக்கு ஒரு முடிவு சொல்லிட்டான் சங்கர். அவனுக்கு இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுல துளி கூட இஷ்டம் இல்லியாம். ‘அதைப்பத்தி நினைச்சுப்பார்க்கக் கூட நான் தயாரா இல்லை. இனி ஒரு தடவை அந்தப் பேச்சையே எடுக்காதீங்க!’ன்னு எடுத்த எடுப்பிலயே சொல்லிட்டான்... அப்போ நம்ம மாப்பிள்ளை ஒரு யோசனை சொன்னாரு. சங்கருக்கு ரெண்டு மகன்ங்க இருக்காங்கள்ல? அவங்களை இங்கே கூட்டிக்கிட்டு வந்து வச்சுக்கலாம்னு மாப்பிள்ளை சொன்னாரு. அதுக்கு மட்டும் சம்மதிச்சிருக்கான் சங்கர்... என்னங்க இது? நான் பாட்டுக்குப் பேசிக்கிட்டே இருக்கேன். நீங்க ஏதோ யோசனைக்குப் போய்ட்டீங்க?”

“ஆமா வசந்தா. யோசனைதான். சங்கர் பொறந்தப்ப ராஜா வீட்டுக் கன்னுக்குட்டியா பொறந்தான். வளரும் போதும். இளவரசனா வளர்ந்தான். ஆனா அவனோட பிள்ளைங்க? எங்கே எப்படிக் கஷ்டப்படறாங்களோ தெரியல. என்னதான் சங்கர், நம்பளை மீறிக் கல்யாணம் கட்டிக்கிட்டு வாழ்ந்தான்னாலும், அந்தப் பிள்ளைங்க நம்ம வாரிசு... நம்ம ரத்தத்தோட ரத்தம். உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? சங்கர் சின்னப் பையனா இருந்தப்ப எது தேவைப்பட்டாலும் இப்பவே, இந்த நிமிஷமே, உடனே வேணும்பான். நாமளும் அவன் எதைக் கேட்டாலும் அடுத்து நிமிஷம் வாங்கிக் குடுத்தோம். விபரம் தெரிஞ்சு, பெரியவனானப்புறம்தான் இப்பவே வேணும்... உடனே வேணுங்கற பாட்டை நிறுத்தினான். ஆனா அவனோட கல்யாண விஷயத்துல மட்டும் என்னால அவன் கேட்டதை நிறைவேத்த முடியல. அவனோட பிள்ளைகளைக் கூட்டிக்கிட்டு வந்தப்புறம் சங்கரை வளர்த்த மாதிரி செல்லமா, செல்வச் சீமான் வீட்டு வாரிசுகளா வளர்க்கணும். நம்ப குலக் கொழுந்துகளான அந்தப் பிஞ்சுச் செடிகளுக்கு நாமளும், நம்ப அன்பு ஆணிவேரா இருக்கணும்... இதைப் பத்தித்தான் யோசிச்சிக்கிட்டிருக்கேன். சங்கர் தன்னோட தப்பை உணர்ந்து திரும்ப வந்தப்புறம் அவன் மேல உள்ள கோபம் போயிருச்சு. சங்கர் தெரியாம பண்ணின தப்புக்கு தெரிஞ்சே அவனோட பிள்ளைகளுக்கு நாம ஏன் தண்டனை குடுக்கணும்? மாப்பிள்ளை சொன்ன ஆலோசனை ரொம்ப நல்ல விஷயந்தான்.”

“சென்னைக்குப் போய் ஸெட்டில் ஆகணும்னு சொன்னீங்களே... அது எந்த அளவுல நிக்குதுங்க?”

“நிக்காம எல்லா ஏற்பாடுகளும் நடந்துக்கிட்டிருக்கு வசந்தா. நிர்மலாவுக்குப் பேறு காலம் முடியட்டும். சங்கரோட பிள்ளைகளும் வந்துடட்டும். எவ்வளவு சீக்கிரம் போக முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் போயிடலாம்.”

“சரிங்க. பழகின ஊர், பழகின இடம், பார்த்துப் பார்த்துக் கட்டின இந்த பங்களா... எல்லா வேலைகளையும் ஒழுங்கு முறையா செய்யப் பழகின வேலைக்காரங்க... கோவில், ஆஸ்பத்திரி இதெல்லாத்தையும் விட்டுட்டு திடீர்னு போகணும்னு நினைக்கறப்ப மனசைக் கலக்குதுங்க...”

“கலக்கமோ, குழப்பமோ இருக்க கூடாதுங்கறதுனால தான் ஊரை விட்டுப் போகணும்னு முடிவு பண்ணினேன் வசந்தா. நாம புதுசா ஆரம்பிக்கப் போற உள்ளாடைத் தயாரிப்பு நிறுவனத்தைச் சென்னையில செஞ்சாத்தான் நல்லபடியா நடக்கும். புதுசா ஒரு கம்பெனியைத் துவங்கி, அதை முன்னுக்குக் கொண்டு வரணும்ங்கற ஆர்வத்துல சங்கருக்குப் பழசெல்லாம் மறக்கும்...”

“மறக்கும்ன்னு நீங்க ரொம்ப சாதாரணமா சொல்றீங்க. மனசார ஒருத்தியைக் காதலிச்சு, கைப்பிடிச்சு, கூடி வாழ்ந்ததை எந்த சக்தியாலும் மறக்க வைக்க முடியாதுங்க. சேர்ந்து வாழ்ந்ததுக்கு அடையாளமா ரெண்டு ஆம்பிளைப் பிள்ளைங்க... அந்தக் குழந்தைங்களைக் கொஞ்சி மகிழ்ந்ததை எப்படிங்க மறக்க முடியும்?...”

“மறக்க முடியாட்டாலும், அதையே நினைச்சு மருகிகிட்டிருக்காம மனசை வேற பக்கம் திருப்புவான்ல?... அதைச் சொன்னேன் வசந்தா.”