Lekha Books

“புரிஞ்சா சரி.”

“சரிங்க. ஆடிட்டரைப் பார்க்கணும்னு சொல்லிக்கிட்டிருந்தீங்க. எப்ப போகப் போறீங்க?”

“இப்ப அங்கதான் கிளம்பிக்கிட்டிருக்கேன். நான் என்னோட கார்ல போயிடறேன். நிர்மலாவுக்கு செக்கப்க்கு போகணும்னு சொன்னியே... உன்னோட கார் ரெடியாயிடுச்சா? ஸர்வீசுக்குப் போயிருந்துச்சே!”

“ரெடியா வந்துடுச்சுங்க. நான் அதிலயே போய்க்கறேன்.”

“சரி வசந்தா. நான் கிளம்பறேன்.”

கூறிவிட்டு முத்தையா வெளியேறினார்.

10

நிறைமாதக் கர்ப்பிணியான நிர்மலா, புளி சாதத்தைச் சுவைத்துச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

“என்னம்மா நிர்மலா... புளிசாதம் நல்லா இருக்கா?”

“ரொம்ப சூப்பரா இருக்கும்மா. ஏம்மா, சமையலுக்கு சரசு, எடுபடி வேலைக்கு எல்லம்மா, ஏகாம்பரம், இப்படி கிச்சனுக்கு மட்டும் மூணுபேர் இருந்து நீங்க ஏம்மா சமைச்சுக்கிட்டிருக்கீங்க?...”

“எல்லாம் உனக்காகத்தான். இப்படி வாயும், வயிறுமா இருக்கறப்ப நான் பார்த்து, என் கையால பக்குவமா சமைச்சுக் குடுக்கணும்னு எனக்கு ஆசை...”

“உங்களுக்குச் சமைக்கறதுல ஆசை. எனக்குச் சாப்பிடறதுல ஆசை...” வளைகாப்பிற்காக அவளது கைகளில் அணிவிக்கப்பட்ட கண்ணாடி வளையல்கள் போலக் கலகலவெனச் சிரித்தாள் நிர்மலா.

மகளின் மகிழ்ச்சியான சிரிப்பைப் பார்த்துப் பூரித்துப் போனாள் வசந்தா.

“சாப்பிட்டுட்டு கிளம்பும்மா. இன்னிக்கு டாக்டரம்மாவைப் பார்க்கணுமில்ல?”

“சரிம்மா.”

“நிம்மா... நிம்மா...”

சங்கர் நிர்மலாவைச் சுருக்கமாகவும், செல்லமாகவும் நிம்மா என்றே அழைப்பான்.

“என்னண்ணா... எங்கயோ கிளம்பிட்ட மாதிரி தெரியுது!”

“ஆமாம்மா. அப்பா முக்கியமான வேலைகள் குடுத்திருக்காரு. அதையெல்லாம் முடிக்கணும். ஆமா... மாப்பிள்ளை எங்கே?”

“அவர் அவங்க ஃபேக்டரிக்குப் போயிருக்கார் அண்ணா.”

“கல்யாணம் ஆன புதுசுல உன்னையே சுத்திச் சுத்தி வந்தாரு. இனிமே பிறக்கப் போற குழந்தையைச் சுத்தி வருவாரு... இல்லம்மா?”

“அட போங்கண்ணா...”

“போகத்தானே போறேன்...” என்றவன் வசந்தாவிடம் திரும்பினான்.

“அம்மா... அப்பா புதுசா பிஸினஸ் ஆரம்பிக்கற விஷயமா சில வேலைகள் குடுத்திருக்காரு... நான் கிளம்பறேன்மா. புது ப்ராஜக்ட், சென்னைக்கு ஊர் மாற்றம் இதைப்பத்தியெல்லாம் அப்பா பேசி இருப்பார்னு நினைக்கறேன். அதுக்காகப் பிரார்த்தனை பண்ணிக்கோங்கம்மா. இந்தப் புதுத் தொழில் நிறுவனத்தை நானே திறம்பட நடத்தி அப்பாட்ட நல்ல பேர் எடுக்கணும்னு ஆர்வமா இருக்கேன்மா.”

“உன்னைப்பத்தி எனக்குத் தெரியாதாப்பா? நம்பளோட வியாபாரத்தை உங்கப்பா கூடச் சேர்ந்து எவ்வளவு நல்லா முன்னுக்குக் கொண்டு வந்த, உன்கிட்ட இருக்கற திறமையும், அறிவும் நிச்சயமா நம்ம புது பிஸினஸையும் வளமா கொண்டு வரும். இது என்னோட பிரார்த்தனை மட்டுமில்லப்பா, என்னோட நம்பிக்கையும்கூட.”

“தேங்க்ஸ்மா. நான் வரேன். வரேம்மா நிம்மா.”

“சரிண்ணா. நாங்களும் ஆஸ்பத்திரிக்குக் கிளம்பறோம்.”

“பார்த்து ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாங்க. என்னோட மருமகனோ மருமகளோ எப்ப வெளிய வரும்னு ஆசையா காத்திருக்கேன்...”

“எவ்வளவு அன்புப்பா உனக்கு உன்னோட தங்கச்சி மேல? கடவுள் அருளால நாம எப்பவும் இப்படி சந்தோஷமா இருக்கணும்.”

“இருப்போம்மா. நான் போயிட்டு வரேன்.”  சங்கர் அவனுடைய கார் சாவியை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான்.

11

பாண்டிச்சேரியின் சூழ்நிலைக்கேற்ப தன் மனநிலையையும், நடவடிக்கைகளையும் மாற்றிக் கொண்டாள் ஜானகி. அது போல அவள் வேலைக்குச் சேர்ந்த பங்களாவில் வசிக்கும் குடும்பத்தினருடனும் மிக எளிதாகப் பழகிக் கொண்டாள். அதற்கு ஒரு முக்கியமான காரணமாக இருந்தது, ஜானகியின் நளபாகச் சமையல்.

அதற்கு அடுத்தபடியாக அவளது முகம் சுழிக்காத சேவையும், கடுமையான உழைப்பும் இடம் வகித்தது. அந்த உழைப்பிற்காக அவள் பட்ட பாடும், சிரமமும் வார்த்தைகளில் வர்ணிக்க இயலாது.

அந்தக் குடும்பத்தில் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு வகையான உணவு தேவைப்பட்டது. குடும்பத் தலைவியான மங்களம்மாவின் கணவர் வழி உறவினரும், தாய்வழி உறவினருமாக நிறைய அங்கத்தினர்கள் இருந்தபடியால் சமையலறையில் வேலைப் பளு, ஜானகியின் இடுப்பை ஒடித்தது. சமையலறைக்குத் தேவையான அனைத்து நவீன சாதனங்களும் இருந்தன. என்றாலும் ஓயாத வேலையாக இருந்தபடியால் உடல் களைத்தாள். இளைத்தாள். உடல் வலிமையைக்காட்டிலும் மனவலிமை அதிகமாக இருந்த படியால் சளைக்காமல் சமைத்துப் போட்டாள்.

ஜானகியும் அவளது பிள்ளைகளும் அங்கேயே சாப்பிட்டுக் கொள்ள உரிமை கொடுத்திருந்தாள் மங்களத்தம்மா. பிள்ளைகள் வயிறு வாடாமல் வாய்க்கு ருசியான உணவு வகைகள் சாப்பிடுவதைப் பார்த்துக் கண்களும் உள்ளமும் குளிர்ந்தாள் ஜானகி. வாய்க்கு, வயிற்றுக்கு மட்டுமல்லாமல் அறிவு வளர்ச்சிக்கு உதவும் கல்வியையும் தானமாக அளித்தார் மங்களத்தம்மா.

பிள்ளைகளின் வளர்ச்சிக்குரிய உணவுகளும், குடியிருக்க இருப்பிடமும், வளமான எதிர்காலத்திற்குத் தேவையான கல்வியும் தாராளமாக வழங்கி வரும் மங்களத்தம்மாவிற்கு நன்றிக்கடன் தீர்ப்பதற்காகக் கடுமையாக உழைத்தாள் ஜானகி.

மங்களத்தம்மாவின் தம்பி ரகு என்பவன், தன் குடும்பத்துடன் மங்களத்தம்மாவின் வீட்டில் நிரந்தமாகத் தங்கி இருந்தான். நாற்பது வயது நிறைந்தவன் எனினும் நாய்க்குணம் மாறாத நயவஞ்சகனாக இருந்தான்.

தேவை இல்லாமலே சமையலறைக்கு வருவது, ஜானகியிடம் அது வேண்டும், இது வேண்டும் என்று கேட்பதுவுமாக இருப்பான். அவனுடைய அணுகு முறையில் ஒரு அசிங்கம் இருப்பதைப் புரிந்து கொண்டது ஜானகியின் உள்ளுணர்வு.

சமையலறைக்குள் வந்த ரகுவைக் கண்டு கொள்ளாமல் தன் வேலைகளில் ஈடுபட்டிருந்தாள் ஜானகி.

“ஜானகி... ஜானகி...” ரகு கூப்பிட்டான். அவன் கூப்பிட்டது காதில் விழுந்தும் விழாதது போல இருந்தாள் ஜானகி.

மறுபடியும் தொடர்ந்து அழைத்தான். வேண்டுமென்றே மிக்ஸியில் மிளகாயைப் போட்டு அதைச் சுழலவிட்டாள் ஜானகி. இதைப் புரிந்தும் புரியாதது போல அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தான் அவன். எஜமானியின் உடன் பிறந்த தம்பி என்ற உரிமையிலும் அந்த உரிமையின் தீய விளைவான திமிரிலும் இருந்த அவனை யாரும் எதுவும் கேட்க முடியாது.

மீண்டும் அழைத்தான்.

“ஜானகி, வயிறு சரி இல்லை. கொஞ்சம் பால் சேர்க்காத டீ போட்டு இஞ்சி, எலுமிச்சம்பழம் சேர்த்துக் கலந்து குடு.”

“எடுபிடி வேலைக்குத்தான் மூணு பையன்க இருக்கான்களே... அவன்கள்ல யாரையாவது அனுப்பிக் கேட்க வேண்டியதுதானே? இதுக்காக நீங்களே வரணுமா என்ன?” நக்கலாகக் கேட்டாலும், அவன் அதைக் கண்டு கொள்ளவில்லை.

“அந்த மூணு பேரையும் ஆளுக்கொரு வேலை குடுத்து வெளியே அனுப்பியிருக்கேன். என் பொண்டாட்டி ஒரு சோம்பேறி. விடிஞ்சு சூரியன் வந்தப்புறமும் கூட இன்னும் தூங்கிக்கிட்டிருக்கா. எங்க அக்கா காலையிலேயே கார் எடுத்துக்கிட்டு பஞ்சவடி போயிட்டாங்க. அவங்க இனி ஆசிரமம், மணக்குள விநாயகர் கோயில்னு வரிசையா போயிட்டு வர்றதுக்கு நேரமாகும். மத்தவங்கள்லாம் அவங்கவங்க வேலையா இருக்காங்க. இந்த நேரத்துல இங்கே யாரு வரப்போறா? இவ்வளவு பெரிய பங்களாவுல யார் யாரு எங்கே இருக்காங்கன்னே தெரியாதே?” ரகுவின் பேச்சு ஒரு தினுசாக வேறு திசையில் போவதைப் புரிந்து கொண்டாள் ஜானகி.