Lekha Books

“உங்க சம்சாரம் தூங்கறாங்களா?... இல்லையே... இப்பதானே தோட்டத்துப் பக்கம் அவங்களைப் பார்த்தேன். அவங்க தூங்கறாங்கன்னு நீங்க கனவு காணறீங்களா?...”

மேலும் குத்தலாகப் பேசி ஜானகியின் அருகே சென்றான் ரகு. இரண்டு பிள்ளைகள் பெற்றெடுத்தும் இளமைக் கட்டு குலையாத அவளது மேனியெழிலில் அவனது மனம் மங்கியது. அதனால் அவனது அறிவு மங்கியது.

“ஜானகி... நீ... திட்டினாக் கூட அது எனக்குத் திகட்டாத தித்திப்புதான்...” என்றபடியே அவளது தோள்களைப் பின் பக்கமாகப் பிடித்தான்.

பாம்பு கொத்தியது போலத் துடித்தாள் ஜானகி. “என்னடா சொன்ன? திகட்டாத தித்திப்பா? இப்ப இந்தக் கொதிக்கற தண்ணிய உன் மேல ஊத்தறேன். அது எப்படி இருக்குன்னு சொல்றியா?...” அடக்க முடியாத ஆத்திரத்துடன் டீ போடுவதற்காக ஸ்டவ்வில் கொதித்துக் கொண்டிருந்த சுடுதண்ணீரைப் பாத்திரத்துடன் எடுத்தாள்.

அவளது கோபத்தையும், அதன் விளைவான ஆபத்தான் செயலையும் கண்டு பயந்து போன ரகு தலை தெறிக்க ஓடினான். அவமானத்தில் ஜானகியின் உடல் நடுங்கியது. மூச்சிரைத்தது. நெஞ்சத்தில் படபடப்பு ஏற்பட்டது. கண்கள் சிவந்தன. முதலில் கோபத்தில் ஆரம்பித்த உணர்வுகள் பிறகு... மெல்ல அழுகையில் முடிந்தன.

‘கடவுளே... அபலைப் பெண்கள்னாலே ஆம்பளைகளுக்கு ‘இவ அலையறவ’ங்கற நினைப்புதானா? புருஷன் இல்லாதவளும், புருஷனைப் பிரிஞ்சு வாழறவளும் ஒழுக்கம் தவறித்தான் போகணும்னு ஏன் கடவுளே தவறா நினைக்கறாங்க? என் காதல் கணவர் தொட்ட இந்த உடம்பை இன்னொரு காமுகன் தொட்டுட்டானே! அவன் தொட்ட என் தோள்ப் பட்டை தீப்பட்டது போலச் சுட்டுக்கிட்டிருக்கே கடவுளே!’ மனதிற்குள் எழுந்த துக்கம் கண்களில் கண்ணீராகக் கொட்டியது.

‘சொர்க்க சுகமான வாழ்க்கை குடுத்த என் கணவரைப் பிரிஞ்சு இப்படியெல்லாம் நான் தவிக்க வேண்டியதிருக்கே. தாலியைக் குடுத்த கணவர், ஒரு வேலியா என்னைப் பாதுகாக்காம பாதியிலேயே விட்டுட்டுப் போயிட்டாரே தெய்வமே... ஏதோ... உழைச்சுப் பிழைக்கலாம்னு இங்க வந்தா என் உடம்பு மேல ஆசை வச்சு... என்னைக் கேவலப்படுத்தறானே ஒரு பாவி...’ அவளது அழுகை தொடர்ந்தது. இதற்குள் உள்நோக்கத்துடன் ரகு வெளி வேலைக்கு அனுப்பிய பையன்கள் வந்தனர்.

“ஜானகி அக்கா... ஏற்கெனவே பிரியாணி அரிசி நிறைய இருக்குன்னு ரகு அண்ணன்கிட்ட சொல்லியும், அவர் இன்னும் ரெண்டு கிலோ வாங்கிட்டு வரச் சொன்னார்க்கா.” கூறியபடியே அரிசி பாக்கெட்களைக் கீழே வைத்தான் வேலை செய்யும் பையன் தாஸ்.

“ஆமாக்கா. பெரிய அம்மாவுக்கு ஃப்ரிட்ஜ் நிறையப் பழங்கள் இருக்குன்னு சொல்லியும் இன்னும் வாங்கிட்டு வான்னு என்னை அனுப்பினார்.” இன்னொரு பையன் மோகன் கூறினான்.

“அயர்ன் பண்ற துணியை எல்லாம் இங்கே பக்கத்துல நம்ப காம்பெளண்ட் சுவர்கிட்ட கடை போட்டிருக்கற மணி அண்ணன் கிட்டதான்க்கா குடுப்பேன். இன்னிக்கு என்னடான்னா சிவாஜி ஸார் சிலைகிட்ட இருக்கற கடைக்குப் போய் குடுடான்னு அனுப்பிட்டாருக்கா.”

மூணு பேரும் ரகுவின் மீது புகார் கூறினர். அழுததை மறைத்து அவர்களைச் சமாதானப்படுத்தினாள் ஜானகி.

“ஏதோ மறதியில சொல்லி இருப்பார். இனிமேல் இப்படியெல்லாம் உங்களை அனுப்பமாட்டார். போங்க... ஜன்னல், கதவு, மரச் சாமான்களையெல்லாம் சுத்தமா துடைங்க. தினமும் அவரவர் பார்க்கற வேலையைக் கவனமா பாருங்க. காபி, டீ ஏதாவது குடிக்கறீங்களா?”

“சரிங்கக்கா. காபி குடுங்க!” அன்புடன் அவர்களுக்குக் காபி போட்டுக் கொடுத்து அனுப்பி வைத்தாள் ஜானகி.

அன்பு நிறைந்த அவளது இதயத்தில் ரகு வளர்த்த வம்பு புண்ணாகி, ரணமாகி, அதன் பின் ஆழமான வடுவாகி விட்டது. பெருமூச்செறிந்தபடி மீண்டும் ஒரு இயந்திரமாகித் தன் வேலைகளில் மூழ்கினாள் ஜானகி.

12

ஆஸ்பத்திரிக்கே உரிய நெடியுடன் ஆனால் மிகவும் சுத்தமாக இருந்தது ‘வெல்த்’ மருத்துவமனை. அங்கே மகப்பேறு பிரிவில் பணிபுரியும் பெண் டாக்டர் ப்ரியா ரவிச்சந்திரன்.

டாக்டர் ப்ரியா ரவிச்சந்திரன், கைனகாலஜி என்று ஆங்கிலத்தில் குறிப்பிடப்படும் மகப்பேறு மருத்துவத்துறையில் மகத்தான அறிவும், திறமையும் ஒருங்கே அமையப் பெற்ற பெண்மணி. கைராசியான டாக்டரம்மா எனும் பெயர் எடுத்தவர். நோயாளிகளிடமும், தன்னிடம் ஆலோசனைக்கு வரும் கர்ப்பிணிப் பெண்களிடமும் மிக்க அன்போடும், சேவை மனப்பான்மையோடும் பழகும் குணநலன் கொண்டவர்.

ஏழை, பணக்காரர்கள் பாகுபாடெல்லாம் பார்க்காமல் அனைவரையும் சமமாகப் பாவிக்கும் பண்பு நிறைந்தவர், கனிவான முகமும், கருணை நிரம்பிய கண்களும் உடையவர். ‘வெல்த்’ மருத்துவ மனையின் மகப்பேறு மருத்துவப் பகுதியில் உள்ள டாக்டர் ப்ரியா ரவிச்சந்திரனின் பிரத்தியேக அறைக்கு வெளியே காத்திருந்தனர் நிர்மலாவும், வசந்தவும்.

“நிர்மலா, உள்ளே போங்க...” நர்ஸ் கூறியதும், நிர்மலா ப்ரியாவின் அறைக்குச் செல்வதற்காக எழுந்தாள். கூடவே வசந்தாவும் அவளைப் பின் தொடர்ந்து சென்றாள்.

இருவரும் அறைக்குள் நுழைந்தனர்.

“வா நிர்மலா. வாங்கம்மா...” சிரித்த முகத்துடன் வரவேற்றார் ப்ரியா.

“வணக்கம் டாக்டரம்மா!” நிர்மலா கூறினாள்.

“என்னம்மா ப்ரியா... நல்லா இருக்கியா?” வசந்தா கேட்டாள்.

“நான் நல்லா இருக்கேம்மா!” ப்ரியா கூறினார்.

“என்ன நிர்மலா.... பிரச்னை ஒண்ணுமில்லயே? நான் எழுதிக் கொடுத்த மாத்திரைங்கள்லாம் நாள் தவறாம சாப்பிடறியா?”

“பிரச்னைல்லாம் ஒண்ணுமில்ல டாக்டர். மாத்திரையெல்லாம் தினமும் கரெக்டா சாப்பிட்டுக்கறேன். ராத்திரி தூக்கமே வர மாட்டேங்குது டாக்டர். ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு டாக்டர்...”

ப்ரியா புன்னகைத்தார்.

“எல்லாக் கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கும், டெலிவரி டைம் நெருங்க நெருங்கத் தூக்கம் வராது. உனக்கு டெலிவரி ஆகற தேதி பக்கத்துல வந்துருச்சுல்ல... சரி நிர்மலா, வந்து படுத்துக்க... குழந்தையோட போஸிஷன் பாக்கணும்... வசந்தாம்மா... ப்ளீஸ்... நீங்க கொஞ்சம் வெளில வெயிட் பண்றீங்களா? நிர்மலாவை செக்-பண்ணிட்டு உங்களைக் கூப்பிடறேன்....”

“சரிம்மா ப்ரியா...” வசந்தா எழுந்து வெளியேறினாள். நிர்மலாவைப் பரிசோதித்தபின் ப்ரியாவின் முகத்தில் திருப்தி நிலவியது.

“எழுந்திரும்மா நிர்மலா. உனக்கு எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. வயித்துல குழந்தையும் நல்லா இருக்கு...”

கையில் மாட்டியிருந்த கை உறைகளைக் கழற்றியபடியே பேசினார் டாக்டர் ப்ரியா. அறையிலிருந்த சிறிய வாஷ்போஸினில் கைகளைக் கழுவித் துண்டினால் துடைத்துக் கொண்டார்.

புடவையைச் சரி செய்து கொண்ட நிர்மலா, நாற்காலியில் உட்கார்ந்தாள். ப்ரியா அறையின் கதவைத் திறந்தார்.

“வாங்க வசந்தாம்மா!” வெளியே காத்திருந்த வசந்தா எழுந்து உள்ளே வந்தாள்.

“நிர்மலா நல்லா இருக்கா. நைட்ல தூக்கம் வரலைன்னு சொன்னா. படுக்கறதுக்கு அரைமணி நேரம் முன்னாடி காலாற, காத்தாட நடந்துட்டு வந்து படுத்தா தூக்கம் வரும்.