Lekha Books

ஒரே தடவை தட்டினதுல கதவு திறக்கும்னு எதிர்பார்க்காம மறுபடி மறுபடி தட்டிப் பாருங்களேன். உங்க அன்பாலயும், பொறுமையாலயும் பூட்டிக் கிடக்கற உங்க அப்பாவோட மனக்கதவு திறக்கும்ன்னு நான் நம்பறேன்ங்க.”

“இல்லை ஜானகி. எங்க அப்பாவைப்பத்தி எனக்கு நல்லாத் தெரியும். அவர் மனசு மாறாது. பெத்த மகனான எனக்கே வீட்ல இடம் இல்லைன்னு சொல்லி விரட்டினவர் அவர். அவரா மனசு மாறி உன்னை ஏத்துக்குவார்?! அவர் தன்னோட வீட்லயும் இடமில்லை, மனசுலயும் இடமில்லைன்னு சொன்னப்ப எனக்கு எப்படி இருந்திருக்கும்?”

“ரொம்ப வேதனையாத்தான் இருந்திருக்கும்னு எனக்குப் புரியுதுங்க. ஆனா திட்டினது உங்கப்பாதானே? அவருக்கு உங்களைத் திட்டறதுக்கு உரிமை இல்லையா? அப்பா கோபமா பேசிட்டாரேங்கற ஆத்திரத்துல அவசர முடிவு எடுக்காதீங்க...” கெஞ்சினாள் ஜானகி. மறுத்துப் பேசினான் சங்கர்.

“தாய் எட்டடி பாய்ஞ்சா குட்டி பதினாறு அடி பாயுமாம். அவர் இவ்வளவு ரோஷமா பேசும்போது எனக்கென்ன? நான் எடுத்த முடிவுதான் சரி. நாம உடனடியா கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்.”

சங்கரின் குரலில் இருந்த உறுதியை இனி மாற்ற முடியாது என்று புரிந்து கொண்ட ஜானகி, மெளனமானாள்.

“ஆத்திரப்பட்டு அவசர முடிவு எடுக்கறீங்க... அவரோட சம்மதத்துக்காகக் காத்திருக்கோம்ன்னு தெரிஞ்சா மனசு மாறவும் வாய்ப்பு இருக்குன்னு நான் நினைக்கறேன்...”

“இல்லை ஜானகி. நான் எடுத்த முடிவு சரிதான். இதுக்கு மேல நீ வேற எதுவும் பேசாத” என்று கூறி, ஜானகியின் வாயை அடைத்தான் சங்கர்.

பாலனின் உதவியோடு மிக எளிமையாக மீனாட்சி அம்மான் கோவிலில் ஜானகியைத் திருமணம் செய்து கொண்டான் சங்கர். திருமணமான நாளிலிருந்து தன் மீது உயிரையே வைத்து அன்பு செலுத்திய சங்கரின் உயர்ந்த உள்ளத்தையும், அந்த அன்பு முறிந்து போகும்படி நேரிட்ட சம்பவத்தையும் நினைத்துப் பார்த்துக் கண்ணீர் சிந்திக் கொண்டிருந்த ஜானகி, நீ்ந்திக் கொண்டிருந்த நினைவலைகளிலிருந்து மீண்டாள்.

6

மூத்தவன் தூக்கத்தில் சிணுங்கினான்.

‘இந்தக் குழந்தைகள்... என் எதிர்காலம்? ஐயோ கடவுளே... அவர் இல்லாத வாழ்க்கை? அவரோட துணை இல்லாம இந்தக் குழந்தைகளை எப்படி வளர்ப்பேன்?’ நினைத்து நினைத்து அழுதவள், சங்கரின் ஆத்திரமான பேச்சு, அவசரமான வெளியேற்றம் பற்றிச் சிந்தித்து மேலும் மேலும் அழுதாள். அழுகையின் முடிவில் பெண்மையின் சக்தி அவளது சோகத்தைப் பின்னுக்குத் தள்ளியது. வறுமையின் பிடியில் பிறந்தவள், வளர்ந்தவள், வாழ்ந்தவள் என்றாலும் வைராக்யம் அவளைப் பற்றிக் கொண்டது. அவளது அந்த வைராக்யம் மிகுந்த மன வலிமையையும் அளித்தது. ஆனாலும் தன் மீது உயிரையே வைத்திருந்த கணவனின் நினைவும், அவனது பிரிவும் அவளை வதைத்தது.

‘இனி என்ன செய்ய வேண்டும்? எப்படி வாழ வேண்டும்? இரண்டு குழந்தைகளை வளர்த்து ஆளாக்கும் வழிமுறை என்ன?....’ என்றெல்லாம் யோசித்தாள். யோசித்தாள். யோசித்துக் கொண்டே இருந்தாள். விடியும் வரை யோசித்தாள். ‘தனக்கும் தன் குழந்தைகளுக்கும் விடிவுகாலம் வருமா?’ என்ற கேள்விக் குறி நெஞ்சை நிறைக்க, அதன் விளைவால் இதயம் கனக்க, கண்கள் தூக்கத்தைத் தொலைத்தன. பொழுது விடியும்வரை அவளது இமைகள் மூடவில்லை.

7

மறுநாள் காலை. பக்கத்து வீட்டுப் பாமா ஜானகியிடம் வந்தாள். “என்னம்மா ஜானகி... உனக்கென்ன பிரச்னை, அழுது அழுது முகமெல்லாம் வீங்கி இருக்கு? நீ சொல்லலைன்னாலும் உன் முகம் காட்டிக் குடுக்குது. உனக்கு ஏதோ கஷ்டம்னு புரியுது... அக்கம் பக்கத்துல இருக்கறவங்களை அந்நியமா நினைக்காம இருந்தா சுக துக்கத்துல பங்கெடுத்துக்கலாம். உதவி செய்யலாம். என்கிட்ட சொல்லலாம்னா சொல்லு. உன் வீட்டுக்காரர் எங்கே?”

மிகுந்த அன்போடு பாமா கேட்டதும், ஜானகியால் அதற்கு மேல் தன் உணர்வுகளை அடக்க முடியவில்லை.

“அடுத்தவங்க எப்பிடிப் போனா நமக்கென்னன்னு அலட்சியமா இருக்கறவங்க நடுவில அக்கறையோடு என் பிரச்னைகளைப் பத்தி கேக்கற உங்ககிட்ட சொல்றதுக்கென்னக்கா? என் புருஷன்... என்கிட்ட கோவிச்சிக்கிட்டுப் போயிட்டாரு... என்னை விட்டு ஒரு நாள் கூடப் பிரிஞ்சு இருக்க முடியாத அவர்... இப்ப என்னையும், என் குழந்தைகளையும் விட்டுட்டுப் போயிட்டாரு...” அழுகுரலில் பேசினாள் ஜானகி.

“போனவர், கோபம் மாறி வந்துடுவாரு. பொறுமையா காத்திருக்காம இப்படி அழுது அழுது உன்னை நீயே ஏன் வருத்திக்கற?”

“ஆத்திரத்துல எதையும் யோசிக்காம, கலந்து பேசாம, அவசரமா முடிவு எடுக்கற அவரைப் பத்தி எனக்குத்தான் பாமாக்கா தெரியும். அவரோட கோபம் எந்த அளவுக்குப் போகும்னு எனக்கு நல்லா தெரியும். எதுக்காக அவ்வளவு கோபம்னு தயவு செஞ்சி கேட்டுடாதீங்க...”

“நான் கேட்கலைம்மா. ஆனா உனக்கு உதவி செய்யத் தயாரா இருக்கேன்...”

“ரொம்ப நன்றி பாமாக்கா. என் கணவர் பெரிய பணக்காரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். அந்தப் பணம், காசு, சொத்து, சுகத்தையெல்லாம் ஒரு பொருட்டா மதிக்காம என்னைக் கல்யாணம் பண்ணி எனக்கு வாழ்க்கை குடுத்தவர். பொருளாதார ரீதியா மிக உயரத்துல இருந்த அவர், எனக்காகக் கீழே இறங்கி வந்து ஒரு நிறுவனத்துல வேலைக்குச் சேர்ந்தார். நூறு பேருக்கு மேற்பட்ட தொழிலாளர்கள், அவர்கிட்ட கைநீட்டிச் சம்பளம் வாங்கிட்டிருந்தாங்க. ஆனா நூறு பேர்ல ஒருத்தரா அவர் கைநீட்டிச் சம்பளம் வாங்க ஆரம்பிச்சார். இருந்தாலும் அவரோட சம்பளம் எங்க குடும்ப வண்டி சிரமப்படாம ஓடறதுக்குத் தகுந்த அளவு உதவியா இருந்துச்சு. ஆனா... இப்ப... அவர் இல்லாம நான் தனியா... எப்படி... என்ன பண்றதுன்னு நேத்து முழுசும் யோசிச்சேன். ஒண்ணும் புரியலை.” அழுதுகொண்டே பேசிய ஜானகி, மேலும் தொடர்ந்தாள்.

“பெரிய படிப்பெல்லாம் படிக்காத எனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் சமையல் வேலை, வீட்டு வேலை, இது போகத் தையல் வேலை. அதுவும் எக்ஸ்போர்ட் கம்பெனியில தைச்சுத்தான் பழக்கம். வேற எதுவும் தைக்கத் தெரியாது.”

“நீதான் நல்லா சமைப்பியே. உன் கையால சமைச்ச காரக்குழம்பு, பொரியல், கூட்டு, பிரியாணி இதெல்லாம் நீ எனக்குக் குடுத்திருக்க. உன்னோட கைமணம் சூப்பரா இருக்கு. அதனால எனக்கு ஒரு யோசனை தோணுது...”

“என்ன யோசனை, பாமாக்கா? சொல்லுங்க...”

“பாண்டிச்சேரியில ஒரு பணக்காரக்குடும்பம். எங்க அம்மா சின்ன வயசுல அவங்க பங்களாவுலதான் சமையல் வேலை பார்த்தாங்க. பதினஞ்சு வயசுல இருந்து இருபத்து மூணு வயசு வரைக்கும் அங்கதான் எங்கம்மா சமையல் வேலை பார்த்தாங்களாம். அந்த வீட்டைச் சேர்ந்தவங்க எல்லாரும் நல்லவங்க.