Lekha Books

பாதிக்கப்பட்டோர் குழுமியிருந்த பொது இடத்தில் அவளும் ஒண்டி இருந்தாள். புதுக்குடிசைகள் உருவாகும் வரை அவளுக்கு வசிக்க இடமும், உணவும் கொடுத்து வந்தது அரசு.

வந்த வேலையை மறந்துவிட்டு ஜானகியின் அழகிலும், அவளுடன் பழகுவதிலும் மனம் அலைபாயந்தது சங்கருக்கு. இவர்களது காதல், கவிஞர் வைரமுத்துவின் ‘நட்டதும் ரோஜா இன்றே பூக்கணும்’ பாடல் வரியைப் போல மிகத் துரிதமாக மலர்ந்தது. வளர்ந்தது.

தன் பெற்றோரிடம் சம்மதம் கேட்டு வந்து அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வதாகக் கூறிய சங்கர், திருச்சிக்குக் கிளம்பினான். முதலில் அம்மாவிடம் தன் காதல் விஷயத்தைக் கூறினான். வசந்தா பயந்தாள். நயந்து பேசினாள் மகனிடம்.

“உங்கப்பாவைப் பத்தி உனக்குத் தெரியாதாப்பா? அந்தஸ்து, குடும்ப கெளரவம், மானம் இதையெல்லாம் பெரிசா மதிக்கறவர். நீ யாரோ முன்ன பின்ன தெரியாத பொண்ணுங்கற. காதலிக்கறேன்னு சொல்ற, அவளுக்கு அம்மா அப்பா யாருமே இல்லைங்கற... அவளோட குடும்பப் பின்னணி சரியாத் தெரியலைன்னு வேற சொல்ற...”

“ஆனா  அந்தப் பொண்ணு ஜானகி நல்ல பொண்ணுன்னு மட்டும் எனக்குத் தெரியுதும்மா... நீங்கதாம்மா அப்பா கிட்ட சொல்லி அவர்கிட்ட சம்மதம் வாங்கணும்... நீங்க மனசு வச்சா முடியும்மா...”

“முடியாதுப்பா. நான் மனசு வைக்கறதுக்கே அவரோட அனுமதி வேணும். என்ன செய்யறது?... கல்யாணமான நாள்ல இருந்து அப்படியே பழகிட்டேன். இன்னொண்ணு நீ... நல்லா புரிஞ்சுக்கணும். உங்கப்பா இதுக்கு நிச்சயமா ஒத்துக்கமாட்டார். அவரோட கோபமும், பிடிவாதமும் உனக்குத் தெரிஞ்சதுதானே! நீயே அவர்கிட்ட கேளு. அவர் சம்மதிச்சார்னா எனக்கு சந்தோஷம்தான். சம்மதிக்கலைன்னா...”

“சம்மதிச்சாலும் சம்மதிக்காட்டாலும் அவளைத் தான்மா நான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன். என்னை நம்பிக் காத்திருக்கற அவளை ஏமாத்தமாட்டேன்.” உறுதியான குரலில் சங்கர் பேசியதும், அவனது உள்ளத்தில் ஜானகி நீங்காத இடத்தைப் பெற்றுவிட்டாள் என்பதைப் புரிந்து கொண்டாள் வசந்தா.

“உன் மனசும், உன்னோட விருப்பமும் எனக்குப் புரியுதுப்பா. உங்கப்பாவுக்கும் புரியணுமே... அவர்கிட்ட பேசு. என்னால முடிஞ்சது, உனக்காக அந்த ஆண்டவன் கிட்ட பிரார்த்தனை பண்றது மட்டும்தான்.”

அதே சமயம் உள்ளே நுழைந்தார் முத்தையா.

“என்ன வசந்தா ஆண்டவன்... பிரார்த்தனைன்னு... அம்மாவும் மகனும் என்ன பேசிக்கிட்டிருக்கீங்க?”

“அவனையே கேளுங்க...”

“என்ன சங்கர்... என்ன விஷயம்? சொல்லுப்பா...”

ஜானகியைக் காதலிக்கும் விஷயத்தை அவரிடம் எடுத்துக் கூறினான் சங்கர்.

“இந்த வயசுல காதல் வயப்படறது இயற்கைதான். ஆனா... உன்னோட காதலை என்னால அங்கீகரிக்க முடியாது. அந்தப் பொண்ணை உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கறதுல என்னத் துளிகூட விருப்பம் இல்லை. முன்னபின்ன தெரியாத ஒரு பொண்ணை எப்படி உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்க முடியும்?! நம்மளைச் சேர்ந்த உறவுக்காரங்ககிட்ட மரியாதையா சொல்லிக்கிற மாதிரி அந்தஸ்தான, கெளரவமான குடும்பத்துல சம்பந்தம் பண்ணணுங்கற என்னோட எண்ணத்துல மண்ணை அள்ளிப் போட்டுடாத...”

“அவ நம்ம வீட்டு மருமகளாயிட்டான்னா நம்ப அந்தஸ்தும், கெளரவமும் அவளையும் சேர்ந்துடுமேப்பா...”

“சேர்க்க வேண்டியவங்களைத்தான்ப்பா நம்ம வீட்லயோ நம்ம குடும்பத்துலயோ சேர்த்துப்பேன்...”

“சேத்துல மலர்ந்திருக்கற செந்தாமரைப்பா, ஜானகி. அந்தத் தாமரையைத்தான் பகவானுக்கு சமர்ப்பிச்சு பூஜை பண்றோம். வணங்கறோம்...”

“அந்தத் தாமரையை மறுநாளே வாடிப்போச்சுன்னு வெளியே தூக்கிப் போட்டுடறோம்...”

“அப்பா...”

“சங்கர்! நான் ஒரு தடவை சொன்னா சொன்னதுதான். உனக்கு அந்தப் பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்க ஒரு நாளும் நான் சம்மதிக்க மாட்டேன். உன் தங்கச்சி நிர்மலாவுக்குப் பெரிய இடத்து மாப்பிள்ளையா பார்த்துதான் கல்யாணம் பண்ணி வச்சேன். இருந்தாலும் அவங்களுக்கு இவ்வளவு பெரிய பங்களா கிடையாது. நம்ப பங்களாவுல இருக்கக் கூடிய வசதிகள் கிடையாது. அதனால மாப்பிள்ளையை நம்ப வீட்டோட வந்து இருக்கணும்னு சம்பந்திட்ட சொல்லி, அவரும் சம்மதிச்சதுனாலதான் அந்தக் கல்யாணம் நடந்துச்சு. எல்லாம் உனக்குத் தெரிஞ்ச விஷயம்தானே! உனக்கு நம்ப அந்தஸ்துக்குச் சரிசமமான இடத்துலதான் பொண்ணு பார்ப்பேன். அம்மா, அப்பான்னு பெரியவங்க இருக்கக் கூடிய குடும்பத்துப் பொண்ணா பார்த்துதான் உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைப்பேன்.”

“கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறது நான்ப்பா...”

“கல்யாணம் பண்ணி வைக்கப் போறது நான்... உன்னோட அப்பா...”

“ஒரு அப்பாவா என்னோட ஆசையைப் புரிஞ்சுக்கோப்பா...”

“ஒரு மகனா நீ என்னோட அறிவுரையைக் கேட்டுக்கோப்பா...”

“ஸாரிப்பா. அப்பாங்கற மரியாதைக்குதான் இவ்வளவு நேரம் உங்ககிட்ட அனுமதி கேட்டேன். கெஞ்சிக்கிட்டிருக்கேன்...”

“நீ கொஞ்சினாலும் இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது...”

“உங்களை மிஞ்சிப் போய் ஜானகியைத்தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன்...”

“அந்த அளவுக்கு உனக்குத் தைர்யம் வந்துடுச்சா?”

“அந்த தைர்யத்தை உருவாக்கினதே நீங்கதானே!”

“உன்னை உருவாக்கி இவ்வளவு பெரியவனா வளர்த்து ஆளாக்கின என்னையே எதிர்த்துப் பேசறியா?”

“மன்னிச்சுடுங்கப்பா. அவளை மறந்து என்னால வாழ முடியாது...”

“அப்படின்னா நீ எங்களை மறந்துட வேண்டியதுதான்.” அவர்கள் இருவரும் காரசாரமாகப் பேசுவதைக் கேட்டுக் கலங்கிக் கொண்டிருந்த வசந்தா, மேலும் அதிர்ந்தாள்.

“என்னங்க...”

“நீ எதுவும் பேசாத. நல்ல இடத்துப் பொண்ணா பார்த்து ஊரறிய உலகறிய சிறப்பா கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்னு சந்தோஷமா நாம காத்திருக்க, இவன் என்னடான்னா ஊர் பேர் தெரியாத எவளையோ கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறதா பிடிவாதம் பிடிக்கறான்.”

“முடிவா என்னப்பா சொல்றீங்க?”

“உன் கல்யாணம் எங்க இஷ்டப்படிதான் நடக்கணும். உன் இஷ்டப்படி நீ விரும்புற பொண்ணைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறதா இருந்தா இந்த வீட்லயும் உனக்கு இடம் இல்லை. எங்க மனசுலயும் இடம் இல்லை.”

“என்னங்க...” அலறிய வசந்தாவைப் பொருட்படுத்தாமல் முத்தையா காரில் ஏறிப் புறப்பட்டுவிட்டார்.

5

வீட்டிலிருந்து கோபத்துடன் வெளியேறிய சங்கர், மதுரைக்கு வந்தான். அம்மா, அப்பாவுடன் பேசியது பற்றியும், நடந்த சம்பவங்கள் பற்றியும், ஜானகியிடம் கூறினான்.“”

“பெத்தவங்க மனசை நோகடிச்சுக் கல்யாணம் பண்ணிக்கற நிலைமையாயிடுச்சாங்க?”

“ஆமா ஜானகி. இனி நீதான் என் உயிர். நீ மட்டுமே என் உயிர்!” என்று கூறியவனின் அன்பை உணர்ந்து அவனது கால்களைத் தன் கண்ணீரால் அபிஷேகம் செய்தாள் ஜானகி.

ஆனால் சங்கரின் பொறுமையாகக் காத்திருக்கலாம் என்று பேசிப் பார்த்தாள்.

“எனக்குத்தான் யாருமே இல்லைன்னு ஆயிடுச்சு. உங்க அம்மா, அப்பா, தங்கைன்னு சுற்றம் சூழ வாழற நீங்க, எனக்காக அவங்களையெல்லாம் விட்டுட்டு இப்படி வந்துடறது நியாயமாங்க? இன்னும் கொஞ்ச நாள் பொறுமையா இருந்து பார்க்கலாம்.