Lekha Books

உங்க பங்களாவுலதான் பெரிய மொட்டை மாடி பரந்து, விரிந்து இருக்கே... சாயங்கால நேரமானா உங்க வீட்டுத் தோட்டத்துல உலாவலாம். ராத்திரிங்கறதுனால மொட்டை மாடியில நடக்கட்டும்.”

“சரிம்மா ப்ரியா.”

“என்ன நிர்மலா... இன்னும் கொஞ்ச நாளைக்குத்தான் உன் தூக்கப் பிரச்னை. குழந்தை பிறந்தப்புறம் அவன் உன்னைத் தூங்க விடணுமே...” கேலியாகச் சிரித்தாள் ப்ரியா.

பிரியாவின் கேலிப் பேச்சைக் கேட்டு வெட்கத்துடன் சிரித்தாள் நிர்மலா.

“அப்ப... நாங்க கிளம்பறோம் ப்ரியா.”

“சரி வசந்தாம்மா. கிளம்புங்க. எந்த நேரமும் வலி எடுக்கலாம். வலி எடுத்த அடுத்த நிமிஷம் என்னோட மொபைல் நம்பர்ல கூப்பிடுங்க.”

“சரிம்மா.”

“வரேன் டாக்டர்.” நிர்மலாவும் விடை பெற்றாள்.

13

மதிய நேரம். சாப்பிட்ட பின்பு குறைந்தபட்சம் ஒரு மணி நேரமேனும் அயர்ந்து தூங்கும் வழக்கம் உடையவர் முத்தையா. முத்தையா அவரது அறையில் படுக்கச் சென்றுவிட்டால், அவரை யாரும் தொந்தரவு செய்யக் கூடாது. அவராகவே பகல் தூக்கம் கலைந்து, கதவைத் திறந்து வெளியே வரும்வரை காத்திருப்பது வழக்கம்.

அன்று மதிய உணவு உண்டபிறகு, படுத்துத் தூங்குவதற்காகத் தன் அறைக்குச் சென்றார் அவர்.

சாப்பிட்டு முடித்த சங்கரின் அருகே வந்தாள் வசந்தா.

“உன்கிட்ட ஒரு விஷயம் பேசணும் சங்கர்...”

“என்னம்மா விஷயம்...? சொல்லுங்கம்மா...”

“நிர்மலாவுக்கு எந்த நிமிஷமும் பேறுகால வலி எடுக்கலாம்னு டாக்டரம்மா சொல்லியிருக்காங்க... நல்லபடியா பிரசவம் நடந்துடும்னு சொன்னாங்க. அவளுக்கு நல்ல வாழ்க்கை அமைஞ்சு, அவ சந்தோஷமா இருக்கா. மாப்பிள்ளை தங்கமானவர். நம்ப இஷ்டப்படி, நம்ம பாசத்தைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு நம்ம வீட்லயே வந்து நம்ம கூடவே இருக்கார். எல்லாம் நிறைஞ்சுருக்கற நம்ம குடும்பத்துல நீ... மட்டும்... தனி ஆளா நிக்கறது மனசுக்கு ரொம்ப சங்கடமா இருக்குப்பா... தனி ஆளா நிக்கறது மனசுக்கு ரொம்ப சங்கடமா இருக்குப்பா...”

குறுக்கிட்டுப் பேசினான் சங்கர்.

“என்னம்மா சொல்றீங்க? அன்பான அம்மா, அப்பா, ஆசைத் தங்கச்சி, மரியாதைக்குரிய மாப்பிள்ளை... இப்படி என்னைச் சுற்றிப் பாச மழை பொழிஞ்சுக்கிட்டிருக்கீங்க... என்னைப் போய்த் தனி ஆள்ங்கறீங்க?!...”

“அட... அதில்லைப்பா... தோள்ல்ல தூக்கி வளர்த்த அப்பா உன் கூடத் தோழனா பழகறார். அண்ணா அண்ணான்னு ஆசையா கூப்பிட்டுப் பேசறா உன் தங்கச்சி. மச்சான்னு மனசாரக் கூப்பிட்டு உன் மனம் குளிரப் பழகறாரு மாப்பிள்ளை. சமைச்சுப் பரிமாற ஆளுக இருந்தும் உனக்குச் சாப்பாடு எடுத்துப் பரிமாற உன் அம்மா நான் இருக்கேன். எல்லாம் சரிதான். ஆனா... உன்னோட தேவைகளைக் கவனிச்சு, உன் குறிப்பறிஞ்சு உனக்குப் பணிவிடை செய்றதுக்கு உனக்காக, உனக்குன்னு ஒருத்தி, மனைவிங்கற ஸ்தானத்துல வேணும்ப்பா...”

“அம்மா... ப்ளீஸ்.... இந்த ஒரு விஷயத்துல மட்டும் என் இஷ்டப்படி விட்டுடுங்கம்மா. எனக்கு எந்தக் குறையும் இல்லை. என்னைப் பார்த்துக்க நீங்க எல்லாரும் இருக்கீங்க. எனக்கு அது போதும். ரெண்டு தண்டவாளத்துல ஒரு ரயில்தான் ஓட முடியும். அதுபோல ரெண்டு பேர் இணைஞ்சு, ஒரு வாழ்க்கைதான் வாழ முடியும். மறு வாழ்க்கை வாழறதுன்னா அது மறு ஜென்மத்துல வேணும்னா நடக்கும். என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் அப்படித்தான்...”

தற்செயலாக அங்கு வந்த முரளி, அவர்கள் இருவரும் பேசுவதைக் கேட்டான். சங்கரின் அருகில் வந்தான்.

“மனைவியைப் பிரிஞ்சு இருக்கற எத்தனையோ பேர் ஒரு மாசகாலம் முடியறதுக்குள்ள இன்னொரு பெண்ணைத் தன் வாழ்க்கையில இணைச்சுக்கறாங்க. கல்யாணமும் பண்ணிக்கறாங்க. அப்படிப்பட்ட ஆண்களுக்கு நடுவுல, கொள்கைப் பிடிப்போட இருக்கற உங்களை எப்படிப் பாராட்டறதுன்னே தெரியல மச்சான். ஆனா... ஒரே ஒரு விஷயம் என்னைச் சொல்ல அனுமதிச்சா... சொல்லிடுவேன் மச்சான்...”

“ச்ச... என்ன மாப்பிள்ளை இது... அனுமதி அது இதுன்னு கேட்டுக்கிட்டு... என்ன சொல்லணுமோ சொல்லுங்க மாப்பிள்ளை...”

“அது... அது... வந்து... மச்சான்... உங்களுக்கு ரெண்டு மகன்கள் இருக்காங்கள்ல...?! அவங்களை இங்க அழைச்சிட்டு வந்து உங்க கூட வச்சிக்கலாம்னு... ஒரு யோசனை... தப்பா இருந்தா கோவிச்சுக்காதீங்க மச்சான் ப்ளீஸ்...”

“கோபிக்கறதுக்கு என்ன மாப்பிள்ளை இருக்கு? என்னோட நலனை மனசுல வச்சு சொல்றீங்க. நீங்க சொல்றதும் சரிதான்... அந்தப் பிள்ளைங்க என்ன பண்ணுவாங்க என்னோட தப்புக்கு? நீங்க சொல்ற யோசனை நல்ல யோசனைதான். நான் போய்ப் பார்த்துக் கூட்டிட்டு வரேன்...”

“ரொம்ப சந்தோஷம் மச்சான். நல்லதை யார் சொன்னாலும் ஏத்துக்கற உங்க பண்பு உயர்ந்தது மச்சான்...” முரளி பேசி முடிப்பதற்குள் வசந்தா இடை மறித்துப் பேசினாள்.

“அதெல்லாம் சரி. உன்னோட மகன்களை இங்கே கூட்டிட்டு வந்தப்புறம் அவங்களை யார் பார்த்துப்பா? ஆயிரம் வேலைக்காரங்க இருந்தாலும் பெத்த அம்மாக்காரி அன்பா அனுசரணையா கவனிக்கற மாதிரி யார் கவனிப்பாங்க?...”

“அதனால... இப்ப... என்ன சொல்ல வர்றீங்கம்மா?” சங்கர் சற்றுக் கோபமாகக் கேட்டான்.

“கோபப்படாதப்பா. பிள்ளை வளர்க்கற வயசா எனக்கு? ஏதோ... தூக்கி வச்சிக்கறதும் கொஞ்சி சந்தோஷப்படறதும் தான் என்னால முடியும். அதனால உனக்காக இல்லாட்டாலும் அந்தப் பிள்ளைங்களுக்காகவாவது ஒரு... துணை வேணும்....”

“அம்மா.... ப்ளீஸ்... இனி ஒரு தடவை அந்தப் பேச்சே பேசாதீங்க...”

“மச்சான்... மறுகல்யாணத்துல உங்களுக்கு விருப்பமில்லைன்னா விட்டுடுங்க. ஆனா... உங்க பிள்ளைகளைக் கூட்டிட்டு வர்றதைப் பத்தி நல்லா யோசிங்க மச்சான். என்னதான் இருந்தாலும் அவங்க உங்க ரத்தம், அவங்களை இங்கே கூட்டிட்டு வர்றதுதான் நல்லது.” முரளி கூறியதும் சங்கர் சில நிமிடங்கள் யோசித்தான்.

“ஆமா மாப்பிள்ளை. நீங்க சொல்றது சரிதான். ஆனா... அம்மா சொல்ற மாதிரி பிள்ளைகளுக்காகக் கூட இனி யாரையும் எனக்குத் துணையா சேர்த்துக்கறதுல எனக்கு உடன்பாடு இல்ல. என் பையன்களை வேலைக்காரங்க உதவியோட நானே கவனிச்சுப்பேன். என்னால முடிஞ்சவரைக்கும் ஒரு தாய் இல்லாத குறை தெரியாம நானே வளர்த்துப்பேன்!” என்றவன் வசந்தாவை அழைத்தான்.

“அம்மா... உங்க வார்த்தையைத் தட்டறேன்னு நினைச்சுடாதீங்கம்மா...”

“நான் ஒண்ணும் நினைக்கலப்பா. முதல் முதலா உங்கப்பா என்கிட்ட இந்தப் பொறுப்பைக் குடுத்தாரு. அதை நிறைவேத்த முடியலைன்னு சின்ன வருத்தம். அவ்வளவுதான். உன்னை வற்புறுத்தி, உனக்கு வருத்தம் குடுக்கற விஷயம் எதையும் செய்ய மாட்டேன். உன் மனசு போல செய்ப்பா.”

“சரிம்மா. நான் நாளைக்கே மதுரைக்குக் கிளம்பப் போறேன்” என்றவன், முரளியைக் கூப்பிட்டான்.