Lekha Books

“என்னமோங்க... அந்த ஆண்டவன் புண்ணியத்துல உங்களுக்குச் சங்கர் மேல இருந்த கோபம் தணிஞ்சுருச்சு. அதுவே பெரிய விஷயம்.”

“பெரிய விஷயத்துல தப்பு பண்ணினாலும் பெரியவங்க நாம மன்னிக்கறதுதான் நல்லதுங்கறதை நானும் புரிஞ்சுக்கிட்டேன். ஜாம் ஜாம்ன்னு நம்ப மகனோட கல்யாணத்தை நடத்தணும்ன்னு.... கனவு கண்டுக்கிட்டிருந்தேன். நிஜமாவே அது வெறும் கனவாவே ஆயிடுச்சுங்கற ஏமாத்தமும், வருத்தமும் என் மனசுக்குள்ள ஒரு ஓரமா உறுத்திக்கிட்டே இருக்கு வசந்தா. மன்னிச்சுட்டேனே தவிர, மறக்க முடியலையே...”

“பழசை மறந்தாத்தான் புது வேலைகள்ல மனசை ஈடுபடுத்த முடியும்.”

“ஈடுபாட்டோட செஞ்சாத்தான் எந்த ஒரு காரியமும் திறம்பட நடக்கும். எனக்கு அது புரியுது. அதனாலதான் உன்கிட்ட பேசற அளவுக்குக் கூட சங்கர்கிட்ட பழைய விஷயங்கள் எதுவும் நான் பேசறதில்ல.”

“பேசாம இருக்கறதுதாங்க நல்லது. நீங்க எதையாவது சொல்ல, அதுக்கு அவன் ஏடாகூடமா தர்க்கம் பண்ண, அந்த வம்பெல்லாம் எதுக்கு? ஏதோ... வீட்டை விட்டுப் போனவன்... திரும்ப வந்து சேர்ந்துட்டான்ங்கற சந்தோஷத்துல நம்ம காலம் போகட்டும்.”

“காலம் வேகமாப் பறக்குது வசந்தா. சங்கரையே சின்னப்பையனா பார்த்த மாதிரி இருக்கு. அவனுக்கு ரெண்டு பையன்ங்க... ஹும்... ஆண்டவன் அருளால அந்த ரெண்டு பேரும் நம்மகிட்ட வந்து சேரணும்.”

“நானும் அதைத்தாங்க எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கிட்டிருக்கேன்...”

அப்போது எடுபிடி வேலை பார்க்கும் பெண் செல்லி ஓடி வந்தாள்.

“அம்மா... அம்மா...”

“என்ன சொல்லி, ஏன் இப்படிப் பதற்றமா ஓடி வர்ற?”

“அக்காவுக்கு இடுப்பு வலி கண்டுருச்சும்மா...”

“அப்படியா? இதோ நான் வந்துடறேன்...” வசந்தா, பங்களாவை நோக்கி வேகமாக நடக்க, செல்லி சொன்னதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த முத்தையாவும் நடையை எட்டிப் போட்டார்.

பங்களாவிற்குள் நிர்மலாவின் அறைக்குச் சென்றாள் வசந்தா.

 “அம்மா... லேசா வலிக்குதும்மா...”

வலியின் வேதனை முகத்தில் தெரிய, மெல்லிய குரலில் கூறினாள் நிர்மலா.

“இரும்மா. டாக்டரம்மாவுக்கு முதல்ல போன் பண்ணிடறேன்.”

டாக்டர் ப்ரியாவிற்கு போன் செய்தாள் வசந்தா.

“நிர்மலாவுக்கு லேசா வலி எடுத்திருக்கும்மா.”

“நான் ஹாஸ்பிட்டல்லதான் வசந்தாம்மா இருக்கேன். இங்கே கூட்டிட்டு வந்துடுங்க.”

“சரிம்மா.”

பேசி முடித்த வசந்தா, சொல்லியைக் கூப்பிட்டாள்.

“செல்லி, கொஞ்சம் சீரகத்தை வறுத்து எடுத்துக்கிட்டுவா.” சமையலறைக்கு ஓடிய செல்லி, அங்கே இருந்த சமையல்காரப் பெண்மணி சரசுவிடம் கேட்டுச் சீரகத்தை வறுத்து வாங்கிக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தாள். செல்லியிடமிருந்து சீரகத்தை வாங்கிய வசந்தா, அதை நிர்மலாவிடம் கொடுத்தாள்.

“இந்தாம்மா... இதை வாயில போட்டுக்க. கொஞ்சம் தண்ணி குடி.”

வசந்தாவிடமிருந்து வறுத்த சீரகத்தை வாங்கி வாயில் போட்டுக் கொண்ட நிர்மலா சிறிதளவு தண்ணீரையும் குடித்தாள்.

நிர்மலாவின் உடைகளைத் தளர்த்திவிட்டு, அவளுக்கு ஆதரவாய், ஆறுதலாய் அவளருகே உட்கார்ந்து கொட்டாள் வசந்தா.

“எனக்குப் பயம்மா இருக்கும்மா...” நிர்மலாவின் கைகள் நடுங்கின.

“என்ன பயம்? பொண்ணாப் பொறந்தவங்க எல்லாருமே இந்த உபாதையையெல்லாம் தாங்கிக்கிட்டுதான் ஆகணும். இந்த வலிக்கு, பயத்துக்குப் பின்னால குழந்தைங்கற சொர்க்கம் இருக்கே?! உன் குழந்தையோட அழுகுரல் கேட்டதும் உடல்வலியெல்லாம் மாயமா மறைஞ்சு போகுமே...” மகளைச் சமாதானப்படுத்திய வசந்தா அப்போது அறியவில்லை... குழந்தையின் அழுகுரல், தன்னையும் தன் குடும்பத்தினரையும் அழ வைக்கப் போகிறது என்பதை.

வறுத்த சீரகத்தையும், தண்ணீரையும் குடித்த பிறகு, மேலும் இடுப்பு வலி அதிகரித்தபடியால் பரபரப்பானாள் வசந்தா.

காரை எடுத்து வரச் சொல்லி வேலைக்காரப் பெண் சொல்லியை அனுப்பினாள். தேவையான பொருட்களைப் பையில் எடுத்து வைத்தாள். முத்தையாவிற்கும், சங்கருக்கும் செய்தியைச் சொல்லிவிட்டு மாப்பிள்ளை முரளிக்குச் சொல்லச் சொன்னாள்.

பூஜையறைக்குச் சென்றாள். கண்மூடித் தெய்வங்களைப் பிரார்த்தித்தாள்.

“தெய்வங்களே... எம் பொண்ணு நல்லபடியா, சுகமா பெத்துப் பிழைச்சு குழந்தையோட வரணும்.” வேண்டிக் கொண்டபின், நிர்மலாவைக் கைத்தாங்களாக அழைத்துச் சென்று காரினுள் ஏறினாள். உதவிக்குச் செல்லியையும் கூப்பிட்டுக் கொண்டாள்.

‘வெல்த்’ மருத்துவமனைக்கு கார் விரைந்தது. டாக்டர் ப்ரியா, இவர்கள் வருவதற்குள் மருத்துவமனையில் நிர்மலா அட்மிட் ஆவதற்குரிய ஏற்பாடுகளைச் செய்திருந்தாள். காத்திருந்தாள். நிர்மலாவின் பிரசவ வலி அதிகமாகியது. ஸ்பெஷல் அறைக்குள் அவள் அனுமதிக்கப்பட்டதும், டாக்டர் ப்ரியா நிர்மலாவைப் பரிசோதனை செய்தாள்.

“குழந்தை பிறக்க இன்னும் டைம் இருக்கு. நிர்மலா. குழந்தையோட தலை இன்னும் இறங்கலை...”

“ரொம்ப வலிக்குது டாக்டர். தாங்க முடியலை...”

“பிரசவ வலின்னா அப்படித்தாம்மா இருக்கும். பொறுத்துக்க.” ஆறுதலாகப் பேசிய டாக்டர் ப்ரியா, அறைக்கு வெளியே வந்தாள். அங்கிருந்த வசந்தாவை அழைத்தாள்.

“வாங்க வசந்தாம்மா.”

வசந்தா அறைக்குள் வந்தாள்.

“ஒண்ணும் ப்ராப்ளம் இல்லை. வசந்தாம்மா. நல்லபடியா குழந்தை பிறந்துடும். ஆனா எப்படியும் இன்னும் நாலஞ்சு மணி நேரமாவது ஆகும். நீங்க இங்கேயே நிர்மலா கூட இருங்க. எப்ப வேண்ணாலும் என்னோட மொபைல்ல கூப்பிடுங்க. நர்ஸ் ரோஸியை நிர்மலாவைக் கவனிச்சுக்க ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கேன்.”

“சரிம்மா ப்ரியா...”

டாக்டர் ப்ரியா கிளம்பிச் சென்றதும், நிர்மலாவின் அருகே வந்தாள் வசந்தா. வலியால் வேதனைப்பட்டுக் கொண்டிருந்த நிர்மலாவின் கைகளை ஆறுதலாகப் பிடித்துக் கொண்டாள். மனதிற்குள் தன் இஷ்ட தெய்வங்கள் அத்தனையிடமும் மனமுருக வேண்டியபடியே இருந்தாள்.

சில மணி நேரங்கள் கடந்தன. நிர்மலாவிற்கு வலி அதிகமாகியது. தாங்க இயலாதவளாய்த் துடித்தாள்.

வசந்தா, அறைக்கு வெளியே வந்து, நர்ஸ் ரோஸியை அழைத்தாள்.

“ரொம்ப வலிக்குதுன்னு சொல்றா, ரோஸி. டாக்டரம்மாவைக் கூப்பிடேன்.”

“இங்கேதான்மா இருக்காங்க. நான் போய்க் கூட்டிட்டு வரேன்.” ரோஸி வேகமாக அங்கிருந்து சென்றாள்.

சில நிமிடங்களில் ப்ரியா வந்தாள். நிர்மலாவைப் பார்த்தாள். “ரோஸி... ஸ்ட்ரெச்சர் எடுத்துட்டு வந்து, நிர்மலாவை லேபர் ரூமுக்குக் கூட்டிட்டு வந்துடு.”

“சரி மேடம்.”

நிர்மலா லேபர் அறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டாள். முத்தையாவிற்குத் தகவல் தெரிவித்தாள் வசந்தா.

“நிர்மலாவை லேபர் ரூமுக்குக் கூட்டிட்டுப் போயிருக்காங்க.”

மறுமுனையில் முத்தையா பேசினார்.

“டாக்டர் ப்ரியா என்ன சொல்றாங்க?”

“சுகப் பிரசவம் ஆயிடும்ன்னு சொல்றாங்க. சங்கர்ட்டயும் மாப்பிள்ளைட்டயும் சொல்லிடுங்க...”

“சரி, வசந்தா. சொல்லிட்டு நாங்க ஹாஸ்பிட்டலுக்கு வந்துட்றோம்.”

“சரிங்க.”

மருத்துவமனையின் போன் மூலம் தகவல் கூறிய வசந்தா, லேபர் அறைக்கு வெளியே இருந்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்தாள்.

அரை மணி நேரத்தில் முரளி, சங்கர், முத்தையா அனைவரும் வந்தனர். படபடக்கும் மனதுடன் காத்திருந்தனர். மணித்துளிகள் நகர்ந்தன. குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்டது. அனைவரும் சந்தோஷப்பட்டனர்.